Dinsdag 21 januari 2003

De commissievergadering Bestuurlijke Zaken leverde maandagavond verwarring op. Deze commissie houdt zich onder meer bezig met het financiële reilen en zeilen in onze stad. Gisterenavond zou een toelichting worden gegeven op het financieel jaarverslag, de begroting en andere stukken waar de raad zich over moet buigen. De ambtenaren die de toelichting verzorgden meenden dat een inhoudelijke discussie zou plaatsvinden en de raadsleden hun mening over de opzet van de stukken zouden geven. Maar de agenda vermeldde slechts dat er een inleiding zou plaatsvinden, dus had geen van de raadsleden stukken en aantekeningen meegenomen. Na enkele algemene opmerkingen werd afgesproken dat we op de zaak terugkomen. Dan zullen de raadsleden hun opvattingen over de opzet van allerlei financiële stukken geven.

Eén opmerking heb ik in elk geval in petto. Of het nou om de begroting, de zogenaamde kadernota of wat dan ook gaat, altijd wordt in de beleidsnotities van het college uitvoerig ingegaan op het meerjarenbeleid dat de vorige raad heeft vastgesteld. Als gebedsmolens wordt de visie uitgesponnen die toen over Amersfoort tot 2015 is vastgesteld. Dat de wereld daarna is veranderd, er economisch het een en ander is gewijzigd en ook de politieke verhoudingen in de Amersfoortse raad een verandering hebben ondergaan, lijkt daarbij niet ter zake te doen.

Waarom val ik daarover? Het geeft eens te meer aan dat alle beleidsstukken die het college aan de raad voorlegt grotendeels uit de ambtelijke koker komen. De ambtenaren is het niet kwalijk te nemen dat zij in hun notities teruggrijpen op het beleid dat de raad heeft vastgesteld. Ze kunnen niet anders. Maar als het college stukken aan de raad aanbiedt, zeker wanneer het over de begrotingen gaat en daarmee over de toekomst van de stad, zou er wel eens iets extra’s in mogen staan. Algemene beschouwingen in de begroting zouden meer dan nu gebruikelijk een beeld moeten geven van maatschappelijke ontwikkelingen en de gevolgen daarvan voor de stad. En daarbij mag ook kritischer worden gekeken naar de haalbaarheid van besluiten die in andere tijden onder andere omstandigheden zijn genomen. Ambtenaren mogen enige zekerheid in het beleid verwachten, maar het gemeentebestuur moet de onzekerheid van de tijd en de veranderingen die zich rondom ons voordoen vertalen en onder de aandacht brengen. Maar dat vergt wel eigen geestelijke courage en visie. Alles bij het oude laten – voor zover dat nog mogelijk is – is de meest voorzichtige weg die een bestuur kan inslaan. Doe je dat, dan wordt je ingehaald en overdonderd door de realiteit van de dag. Dat verklaart ongetwijfeld de paniek die zich van ons college van B en W meester maakt als dingen anders lopen dan was verwacht.

Maandag 20 januari 2003

Automobilisten moeten op het P&R-terrein bij het Centraal Station van Amersfoort veel te veel betalen. Dat heeft de fractie van de VVD in een brief aan het college geschreven. De Amersfoortse Courant nam het op in haar berichten. De parkeertarieven zijn met 12 procent gestegen, wat volgens de VVD-fractie buitenproportioneel is. Zeker wanneer je daarbij de gebrekkige dienstverlening op het parkeerterrein betrekt.

En daarin heeft de VVD-fractie gelijk. De Amersfoortse gemeenteraad heeft in het raadsprograma laten blijken dat de gemeentelijke lasten in onze stad niet meer dan inflatievolgend mogen stijgen. Goed, met de OZB is een meerderheid van de raad daarvan afgeweken, maar de doelstelling moet toch instand blijven, lijkt mij. Parkeren is een van de voorzieningen die onder gemeentelijk beheer valt, met uitzondering van het NS-terrein. Verhoging van de parkeertarieven heeft een opstuwende invloed op het totale pakket van gemeentelijke lasten.

Ik vind dat ook tariefstijgingen voor het parkeren binnen de maat moeten blijven. En vanuit die filosofie heeft de VVD-fractie natuurlijk zijn klachten over de parkeertarieven bij de spoorwegen op papier gezet. Want wat je als gemeente nastreeft, zouden andere instanties bij gelijke dienstverlening – parkeren dus – ook tot uitgangspunt moeten nemen. En andersom, natuurlijk.

Ik hoop dus dat de VVD-fractie ook eens kritisch kijkt naar de verhoging die de gemeentelijke parkeertarieven in onze stad de afgelopen tijd hebben ondergaan. De klachten hierover zijn breed, nog even en je moet voor het parkeren in onze stad evenveel in euro’s betalen als voor kort in guldens. En dat vind ik ook buitenproportioneel.

Zondag 19 januari 2003

Jaap Lodewijks, de hoofdredacteur van de Amersfoortse Courant, ging zaterdag in zijn rubriek ‘Jaap’ in op een probleem dat ik al vaker op verschillende plaatsen heb aangestipt. Het beschreef de onmacht van de wethouders en de raadsleden bij het oplossen van een aantal problemen. Oorzaak: de overheid heeft de afgelopen jaren talloze taken geprivatiseerd. Voorbeelden die hij noemt zijn Connexxion voor het openbaar vervoer, de SWA (Stichting Welzijn Amersfoort) voor het cultureel-maatschappelijk werk en de ROVA voor het huisvuil. Hij had het lijstje makkelijk langer kunnen maken, bijvoorbeeld met de Flint, de SRO voor het sportbeleid en de RWA voor het onderhoud van het groen en de wegen. En dan hebben we daarnaast nog de privatisering van de stedelijke ontwikkeling via zogenaamde PPS-constructies. Zo heeft de gemeente de regie voor de ontwikkeling van Vathorst en van het Eemkwartier ondergebracht in ontwikkelingsmaatschappijen die feitelijk worden overheerst door de aannemers en ontwikkelaars binnen deze samenwerkingsverbanden.

Natuurlijk: theoretisch behoudt de gemeente invloed. Maar dat is relatief. Neem de ROVA: daarin heeft Amersfoort een klein aandeel naast een aantal andere gemeenten. En als de gemeente als commissaris zitting heeft in een NV, is de gemeentelijke vertegenwoordiger gehouden aan de regels in het Burgelijk Wetboek: de commissaris dient op te komen voor de belangen van de betreffende NV of BV. Nog gecompliceerder wordt het als de directie van de particuliere firma’s waaraan de overheid zijn taken heeft overgedragen, wordt gevoerd of medegevoerd door voormalige ambtenaren. De ambtenaar die namens de gemeente het overleg over Vathorst met de ontwikkelaars heeft gevoerd en vervolgens directeur is geworden van de ontwikkelingsmaatschappij, heeft zichzelf in een bijzondere positie gemanoeuvreerd. Op milieuambtenaren die directeur van een afvalverwerker binnen hun voormalige werkgebied worden ga ik maar niet verder in, dat wordt een heel gecompliceerde zaak.

Jaap Lodewijks heeft gelijk. In een tijd dat privatiseren mode was, heeft de overheid zijn bord en bestek uit handen gegeven en dreigt nu te verhongeren door gebrek aan voeding. Terecht stelt Jaap Lodewijks de vraag: hoe krijgt de overheid de regie weer terug? Bij het opstellen van contracten heeft de gemeente vaak niet de gelukkigste hand. Voor de gemeenteraad is het zaak de komende tijd elk contract dat verloopt en verlengt moet worden, kritisch te bekijken. Ook de verantwoording van de wethouders en ambtenaren die als commissaris in talloze NV’s en BV’s optreden, moet worden verbeterd. Met name moeten deze gemeentelijke vertegenwoordigers tijdig aangeven wanneer risico’s opdoemen, de dienstverlening onder druk komt te staan of afspraken niet worden nagekomen. Daarnaast moet het inzicht doorbreken dat privatiseren zonder concurrentie nauwelijks voordelen oplevert, integendeel. Het zou daarom goed kunnen zijn indien de gemeente een aantal taken die uit handen zijn gegeven, de komende jaren weer in eigen hand neemt. Wanneer de bereidheid daartoe niet voorhanden is, ziet het er somber uit voor de dienstverlening in onze stad.

Zaterdag 18 januari 2003

Windmolens van zo’n 120 meter hoog, aan de rand van Amersfoort-Noord. Na de baggerstort bij Smink is dit het volgende cadeau waarmee het provinciaal bestuur de Keistad verrast. Schriftelijke vragen van van de BPA hebben de discussie over de windmolens op gang gebracht. Die discussie over de windmolens sluit aan op een traditie, want er is in Amersfoort al heel wat politieke heisa geweest wanneer het ging om de hoogte van nieuwe bouwwerken. D66 maakte in 1990 een politiek item van de hoogte van het SNS-gebouw aan de Stadsring, tegenover de Utrechtsestraat (dat er overigens wel is gekomen). Een aantal hoge gebouwen in het stadsgebied, bijvoorbeeld op de plaats van De Witte tegenover de SNS-toren, sneuvelden na heftige discussie in de raad. Discussies over hoge bouwwerken aan de stadrand zijn van meer recente datum. De kantoortoren binnen schaduwafstand van Hooglanderveen beheerste twee jaar geleden de discussie. En niet lang daarvoor bleek alleen de PvdA voorstander te zijn van een zestig meter hoog appartementengebouw in Nieuwland, op de hoek van de Bunschoterweg en de A1, op enkele wiekslagen afstand van de door de provincie geplande windmolens.

In de slaperige ruimten van het provinciehuis is al deze commotie niet doorgedrongen. Dat bevestigt maar weer eens dat het provinciaal bestuur als een wereldvreemd orgaan ver weg van de mensen zijn eigen lijnen trekt. Dus tekende de provincie in 2001 de Bestuursovereenkomst Landelijke Ontwikkeling Windenergie (jawel: afgekort BLOW) en werden windmolenparken langs een aantal snelwegen, waaronder de A1, gepland. In juli van het vorig jaar werd, ter voorbereiding op het neiuwe streekplan, bepaald dat er ook een serie windmolens bij Amersfoort zou komen te staan. Dat de gemeenteraad van Amersfoort daarbij niet werd betrokken, is typerend voor ons provinciaal bestuur. Natuurlijk, de molens staan enkele tientallen meters over onze gemeentegrens. Maar daarmee maak je molens van 120 meter hoogte voor de inwoners in onze stad niet onzichtbaar. Het gaat bij dit alles om een zogenaamde concrete beleidsbeslissing. Theoretisch hoeft alleen nog een MER-studie (MER: milieu effect rapportage) plaats te vinden, waardoor de mogelijkheid kan ontstaan om bezwaren in te dienen. Maar het gerucht gaat dat zelfs de MER-procedure door de provincie wordt omzeild door de molens zover van elkaar en van andere bebouwing te plannen, dat een MER-studie niet noodzakelijk is.

Ik sta sinds een week als lijstduwer op de lijst van Leefbaar Provincie Utrecht. Na de nog steeds dreigende sluiting van het Bosbad door de provincie en de tegen de wil van Amersfoort opgelegde aanwijzing voor de baggerstort tussen Vathorst en Nieuwland, is de gang van zaken rondom de serie 120 meter hoge windmolens aan de rand van Nieuwland een extra motief voor mij om me in te zetten voor een nieuw geluid in het regenteske provinciehuis.

Vrijdag 17 januari 2003

Burgemeester Van Vliet is alweer drie jaren eerste burger in onze stad. In verschillende media is daaraan aandacht besteed, bijvoorbeeld met een twee pagina’s tellend interview in De Stad Amersfoort. Gisteren lag bij de fractievoorzitters de vraag op tafel: hoe denken jullie over het functioneren van de burgemeester. Een zinvolle vraag, zo halfweg de ambtsperiode van zes jaar is een goede moment aangebroken om eens zaken op een rij te zetten. Zelf maak ik de burgemeester pas sinds het afgelopen voorjaar intensiever mee. Daarvoor sprak ik haar wel eens als journalist of in mijn functie van voorzitter van Omroep Amersfoort of als vice-voorzitter van de SGLA, maar dat waren uiteraard wat oppervlakkkiger contacten.

Over het functioneren van een burgemeester kan je lang praten, tenminste als hij of zij regelmatig onderwerp van gesprek is. Bijvoorbeeld omdat de burgemeester in de contactensfeer met onze stadgenoten faalt, of omdat er moeilijkheden zijn ontstaan met het scheiden van de voorzittersfunctie binnen het college en de raad, of omdat het aan gezag en overtuigigskracht ontbreekt – noem maar op. Ik ben de laatste om in dergelijke gevallen mijn mond te houden. Maar als op al deze punten eigenlijk geen kritiek naar voren is te brengen, ben je snel uitgepraat. Dat ben ik dus! Ik meen dat burgemeester Van Vliet het goed doet: ze is open, stimuleert mensen om actief te zijn voor hun stad, weet Amersfoort met succes op de nationale kaart te zetten en geeft, als voorzitter van de gemeenteraad, alle raadsleden voldoende mogelijkheden om hun werk optimaal te verrichten. Hoe ze als voorzitter van het college functioneert, weet ik niet en beroert mij ook minder. Het lijkt mij dat die taak, nu politieke rinocerossen als Tom de Man en Roel Boer zijn verdwenen, haar niet erg veel problemen kan opleveren.

Natuurlijk, er zal wel eens iets fout of niet optimaal gaan. Waar gewerkt wordt, vallen spaanders. Zelf heb ik nog geen reden tot klagen, maar ik heb gehoord dat mensen die opmerkingen over het functioneren van de burgemeester hebben, makkelijk met hun opmerkingen bij haar terecht kunnen. Waarna ze – binnen de geboden mogelijkheden – ook iets met de opmerkingen doet. Wanneer ik de komende jaren iets op mijn lever heb of door anderen op misstanden wordt gewezen, zal ik de burgemeester zeker weten te vinden. En wat belangrijker is: ik hoop dat iedereen in onze stad dat gevoel heeft. Tot nog heb ik eigenlijk geen negatieve geluiden gehoord. Dus wat dat betreft kan ik mevrouw Van Vliet slechts toewensen: veel succes voor de tweede helft van deze ambtstermijn!

Donderdag 16 januari 2003

‘Dan gaan we maar zelf aan de slag.’ Met deze kreet reageren kunst- en cultuurinstellingen in onze stad. Het is hun commentaar op de discussie die maandag in de raadscommissie plaatsvond over de toekomst van het Eemkwartier. Een toekomst die er somber uitziet. Dat is vooral dramatisch voor de de mensen van Scholen in de Kunst met onder meer de muziekschool, van de popkelder en van de openbare bibliotheek. Met uitzondering van de openbare bibliotheek, zijn zij jarenlang door het gemeentebestuur aan het lijntje gehouden. De popkelder had, als de gemeente toezeggingen op het afgesproken tijdstip had gerealiseerd, al zo’n drie jaar in de noodzakelijke, ruimere behuizing gezeten. Dramatisch is al het uitstel voor de muziekschool in Muurhuizen. Volgens de regels van de brandweer en de ARBO-dienst had de muziekschool al lang verhuisd moeten zijn. Maar ja, de gemeente verdedigde met vuur en zwaard een ideefixe en kwam jarenlang met optimistische verhalen over de ontwikkeling van het Eemkwartier waar allerlei culturele instellingen een nieuwe plaats zouden krijgen.

Het zogenaamde Themacentrum, later ook Eemcentre en Centre Dynamique genoemd, is ontstaan als wankel decorstuk bij de presentatie van de CSG-plannen aan het einde van de jaren tachtig in de vorige eeuw. Het vernieuwde centrum moest drie polen krijgen: de binnenstad, het stationsgebied en het Themacentrum. Wat dat laatste was, bleef jarenlang in het vage, en dat is nog steeds het geval. Midden jaren negentig werden de culturele functies in de opzet voor het Themacentrum opgenomen, toen al lang duidelijk was dat het nog steeds aan een helder en haalbaar concept ontbrak. Nu het faillissement van vijftien jaar luchtfietserij zich in alle duidelijkheid begint af te tekenen, neemt de culturele wereld – terecht – het heft zelf ter hand. Mijn fractie deed in november al voorstellen in die richting, maar werd toen door de verantwoordelijke wethouders weggehoond. Wacht maar af, zo klonk het uit het college, in januari zal blijken dat de kritiek van Leefbaar Amersfoort geheel ten onrechte is. Niet dus.

Tijdens de informatie over de stand van zaken van het Centre Dynamique (!) kwam nog een ander punt naar voren, dat ik zes jaar geleden al in de gemeenteraad onder de aandacht bracht: de relatie tussen het nieuwe gebied ten noorden van de spoorlijn en het bestaande centrum. Het Eemcentrum moet een makkelijk bereikbare aanvulling vormen op het bestaande centrum, roepen wethouders en ambtenaren in koor. Een spoorlijn, het stadhuis en Remugebouw en misschien binnen enkele jaren het kolossale gebouw van de Rijksdiensten vormen een zorgwekkende barriere tussen de oude stad en het nu nog kale nieuwbouwgebied. De ontwikkelaars voor het Eemkwartier wezen opnieuw op het grote probleem om beide gebieden met elkaar te verbinden. Een oplossing hiervoor is nog steeds niet aangedragen!

Woensdag 15 januari 2003

Ik mag hem wel en ik heb met hem te doen: Gerard van Vliet, fractievoorzitter van het Amersfoortse CDA. Voor veel raadsleden uit de vorige collegeperiode was het even schrikken. Een CDA-fractievoorzitter die een eigen mening heeft en daarbij niet altijd rekening houdt met het collegebeleid. Een duale fractievoorzitter, zullen we maar zeggen.

Maar ik heb met hem te doen. Verschillende keren wist hij zijn fractie of een deel daarvan mee te krijgen om een standpunt van de oppositie te steunen. Even zo vaak dreigde het college met aftreden en kroop Gerard weer keurig in het gareel. En dat doet pijn! De afgelopen tijd hoorden we minder van hem en daar kan ik mij wat bij voorstellen. Het valt niet mee voor een eigenzinnig mens om je aan te passen aan de mores van het college. Zeker wanneer je ziet dat de meeste collegeleden geen sterke indruk maken– Gerard’s eigen CDA-wethouder inclusief – en hij van zichzelf weet dat hij al die wethouders intellectueel in zijn zak kan steken. Al denkt in de raad natuurlijk niet iedereen er zo over.

Ik las altijd met veel genoegen zijn persoonlijke website, in zekere mate een voorbeeld voor mijn eigen site. Tot dat in oktober zijn vaak kritische analyses van het beeld verdwenen. Volgens sommigen omdat het CDA toch wel erg veel moeite had met zijn eigenzinnige fractievoorzitter, maar zolang hij zelf niet toelicht waarom zijn site ineens terminaal was, houd ik het maar op een storing in de software.

Maar hij is weer terug: amersfoort.cc voor wie het wil beleven. Zijn bijdrage: een badinerend stukje over de geruchten dat de drie lokale partijen misschien nauwer gaan samenwerken. Een resultaat van selectief lezen, maar wie maakt zich niet bij tijd en wijle daaraan schuldig! Ik kan mij zijn opwinding wel voorstellen. Als de drie lokale fracties inderdaad gaan samenwerken, dan zakt het CDA een plaats in de pikorde. En daar kan je als fractievoorzitter best wakker van liggen, dus daarom: alle hens aan dek.

Maar zoals gezegd: ik mag Gerard wel, vooral omdat hij de discussie niet schuwt. En ik weet intussen dat hij met zijn stukje een startschot wilde geven voor een polemiek via zijn en mijn website. Dat spreekt mij ook wel aan. En omdat hij vindt dat we beiden voor deze polemiek de thema’s mogen aandragen, heb ik er wel een. Beste Gerard, vind jij ook dat wethouders in de raad de waarheid moeten spreken, of vind je dat een klein beetje manipuleren om de besluitvorming naar de hand van het college te zetten, wel is toegestaan? Tegenover de Amersfoortse Courant kon je je in die tweede mogelijkheid wel vinden. Ik meen: een collegelid dat de raad onjuist informeert, en dat vanuit politieke doelstellingen, functioneert op onaanvaardbare wijze. Wat, beste Gerard, vind jij daarvan. Ik zal jouw site hier met belangstelling op naslaan.

Dinsdag 14 januari 2003

Maandagavond was er weer een demasqué voor de gemeentelijke plannenmakerij. In februari van het vorige jaar, kort voor de verkiezingen, werd een zogenaamde ‘Letter of intent’ voor de ontwikkeling van het Eemcentrum getekend met een consortium van plannenmakers. Het was de kroon op de inspanningen van wethouder Kuyt. In de korte tijd dat hij wethouder was, wilde hij een daad stellen. Het is een wandaad geworden. In zijn honger naar een succesje heeft hij zich door mooie praatjes in het pak laten naaien. De huidige raad zit met de gebakken peren.

De Letter of intent werd getekend door de gemeente en – mede onder druk van de wethouder – door de OCA, het samenwerkingsverband van een aantal Amersfoortse ondernemers. Binnen de gemeente ging geen licht branden toen bleek dat het ontwikkelingsconsortium dat zich als derde partij had gepresenteerd, niet als partner meetekende maar slechts een handtekening zette dat men kennis had genomen van de overeenkomst. Ook de firma Merlin tekende niet, terwijl die door het consortium was gepresenteerd als drager van de belangrijkste onderdelen voor het nieuwe ‘Centre Dynamique’. Voor gebakken lucht worden altijd de mooiste namen verzonnen.

Het is niet altijd plezierig om gelijk te krijgen, maar twee jaar geleden voorspelde ik al dat de samenwerking met een aantal van de partners in het consortium tot een debacle moest leiden. Ik ontmoette enkelen van hen tijdens de nieuwjaarsreceptie van de gemeente, waar zij trots vertelden de ontwikkeling van het Eemkwartier ter hand te gaan nemen. In augustus daarop presenteerde het consortium het idee voor het Centre Dynamique. Opmerkingen van mij dat de vreugde over de deelname van Merlin wat overdreven was, werden weggehoond. De gemeente dacht dat Merlin de kar zou trekken, inclusief de financiering. Iets meer oriëntatie in de wereld van de fun-industrie had wethouder Kuyt en de zijnen duidelijk kunnen maken dat Merlin een ideeënfabriek en exploitant is, maar geen financier.

En daarop is het dus gestrand. Enkele mensen gaven mij gisterenavond – in de wandelgangen – gelijk, maar wat schiet de gemeente hiermee op. Er is weer een nieuwe firma aangetrokken om een concept te ontwikkelen. Daarbij wordt verwacht dat de gemeente het culturele aandeel in het Eemkwartier gaat versterken. Meer gemeentelijke investeringen dus, op het duurste plekje van Amersfoort. Volgens eerdere plannen had het Eemkwartier allang bebouwd moeten zijn. Ik hoop oprecht dat er binnenkort eindelijk eens geloofwaardige plannen, financieel goed onderbouwd, worden gepresenteerd. Maar voorlopig ligt er nog een kale vlakte over het spoor. En de teller tikt maar door!

Maandag 13 januari 2003

Deze ochtend heeft Leefbaar Provincie Utrecht zich gepresenteerd. Deze partij gaat deelnemen aan de statenverkiezingen op 11 maart. Samen met Henk Westbroek en Broos Schnetz uit Utrecht sta ik als lijstduwer in de staart van de kandidatenlijst van LPU. Ook op de eerste en derde plaats staan Amersfoorters: Maurice Koopman en Edwin Hofman. Op de twede plaats staat Salomé Willemsen, bekend als fractielid van Leefbaar Utrecht. Els Walstijn uit Utrecht staat op de vierde plaats.

Dat ik ‘ja’ heb gezegd op het verzoek om als lijstduwer voor de provinciale Leefbaarpartij op te treden, lag voor mij voor de hand. We hebben het afgelopen jaar in Amersfoort al meerdere keren met het provinciaal bestuur te maken gehad, en dat op weinig vreugdevolle wijze. Denk maar aan de aanwijzing van de provincie voor de baggerstort tussen Vathorst en Nieuwland. Of aan de dreigende sluiting van het Bosbad door de provincie. Telkens stuit Amersfoort bij het contact met de provincie op het bureaucratische, regenteske denken binnen de Staten. Het provincial bestuur staat ver af van de bewoners in de provincie, en dat laat het in zijn besluiten ook duidelijk merken. Een steen werpen in de bestuurlijke gezapigheid die in de statenzaal heerst: het is meer dan noodzakelijk. Zeker nu er nog zoveel gaat gebeuren binnen het provinciehuis: de discussie over het streekplan, de uitwerking van de visie op de Heuvelrug met daarin het gevaar dat Klein-Zwitserland bij de Stichtse Rotonde tot een bouwlocatie wordt verheven. Het zijn slechts enkele voorbeelden.

De helft van de kiezers heeft het de afgelopen jaren bij de provinciale verkiezingen laten afweten. Logisch, statenleden staan ver af van de Amersfoortse bevolking en laten zich niets gelegen liggen van wat er in onze stad leeft. Al meer dan 25 jaar maken CDA, VVD en PvdA in het College van Gedeputeerde Staten de dienst uit. Vernieuwing en een oor voor wat er onder de mensen leeft, gaan voorbij aan dit verstofde bestuursorgaan. De nieuwe partij Leefbaar Provincie Utrecht LPU kan daar verandering in brengen. Reden genoeg voor mij om daar steun aan te geven.

Zondag 12 januari 2003

Afgelopen week sprak een van mijn buren mij aan over het Rietveldpaviljoen aan de Zonnehof. Er wordt geklaagd over weinig bezoekers, zo was de opmerking, maar kijk eens wat er hangt! Elitaire kunst, waar maar een handjevol mensen belangstelling voor heeft. Helemaal ontkennen kon ik het niet. Ik loop er wel eens rond en denk dan: mama mia, wat moet ik hiermee! Of, de woorden van een van onze wethouders citerend: is dit nog wel aaibaar. Nou, nee dus.

Onlangs klaagde Zonnehofdirecteur Paul Coumans in de Amersfoortse Courant ook over de te geringe belangstelling voor de tentoonstellingen in het Rietrveldpaviljoen. Zijn oplossing: huur 1.500 vierkante meter in het nieuwe gebouw van de Rijksdiensten aan het Smallepad. Hij vertelde niet dat de gemeenteraad al eerder een voorstel van cultuurwethouder Jan de Wilde in die richting van tafel had geveegd. En terecht, want het zou de gemeente boven de bestaande subsidies nog zo’n kwart miljoen per jaar extra hebben gekost. En dat alleen omdat het gebouw voor de Rijksdiensten te royaal is ontworpen en er ruimte over is.

Ik geloof dat Paul Coumans het, linksom of rechtsom, toch met het huidige gebouw zal moeten doen. De gemeente zal wel serieus moeten kijken of er uitbreidingsmogelijkheden zijn voor het huidige paviljoen. Zo’n twee jaar geleden heeft een aantal jonge ontwerpers een scala aan plannen voor uitbreiding gepresenteerd. Goed, de meeste hadden een hoog utopiegehalte, maar er zaten ook bruikbare ideeën bij. Momenteel ontbreekt het aan geld, maar wie weet kan een deel van de Remu-opbrengsten hiervoor worden ingezet. Het is het overdenken waard. En als we ook afzien van de kostbare, niet noodzakelijke verhuizing van de bibliotheek van de Zonnehof naar het Eemkwartier, blijft er misschien wat geld over voor het versterken van de culturele functie van het Zonnehof door extra aandacht te geven aan het Rietveldpaviljoen.

Voor de rest zit er voor Paul Coumans niets anders op dan het te zoeken in aanspreekbare, aaibare tentoonstellingen en herindeling van het gebouw. Misschien kan de weinig aantrekkelijke restaurantruimte bij de expositieruimte worden betrokken en kan een deel van de entresol een ontmoetingsfunctie krijgen. Leuk, een kopje koffie drinken of naar een lezing luisteren met uitzicht over de Zonnehof.