Vrijdag 28 februari 2003

Amersfoort is de stad met – relatief – de minste ambtenaren. Dat las ik vandaag in de Volkskrant, waar een onderzoek onder de 35 grootste steden in ons land werd toegelicht. Per duizend inwoners heeft Amersfoort 6,19 ambtenaar. Rotterdam is koploper en heeft per duizend inwoners 30,67 ambtenaren. Ik zie al wat er gaat gebeuren: de komende jaren zullen B en W te pas en te onpas, en met enige trots, naar dit gegeven verwijzen. Ziet eens wat een zuinig personeelsbeleid wij voeren, zal er worden geroepen. Je zou je daarbij kunnen afvragen: waarom zijn onze OZB en andere gemeentelijke lasten dan zo hoog?

Maar die vraag mag je niet stellen. In dezelfde Volkskrant wordt opgemerkt dat de getallen eigenlijk niet zijn te vergelijken. In Rotterdam zijn het havenbedrijf en het vervoersbedrijf RET nog niet geprivatiseerd. Dat zijn samen al 4.400 ambtenaren die het totaal flink omhoog duwen. En dat geldt voor meer gemeenten. Dat is bij ons wel wat anders. Amersfoort heeft fors geprivatiseerd: het groen- en wegenonderhoud, de vuilophaal, de SRO, de Flint, de ontwikkeling van Vathorst en het Eemkwartier, welzijnstaken, de gemeentelijke drukkerij, noem maar op. Al deze geprivatiseerde taken tellen bij de berekening van het aantal ambtenaren niet mee. Het verbaast daarom nauwelijks dat in de grafiekjes met het aantal ambtenaren per afdelingen, bijvoorbeeld Burgerzaken en de Sociale Dienst, onze stad ineens niet meer in de top van de lage aantallen voorkomt.

Wat in het Volkskrantartikel opvalt is de constatering dat de personeelssamenstelling bij de gemeenten nogal willekeurig tot stand komt. Grote verschillen zijn niet te verklaren omdat de gemeenten niet kunnen toelichten waarom ze voor bepaalde diensten een meer of minder dan gemiddeld aantal ambtenaren in dienst hebben. Vaak, zo blijkt uit het onderzoek, bepaalt de omvang van het budget dat de gemeenteraad beschikbaar stelt het aantal ambtenaren. Of dat in Amersfoort ook zo is, is uit de publicatie niet te vernemen. Maar het is wel een punt om eens naar te kijken!

Donderdag 27 februari 2003

Het straatje Achter de Kamp is een typische hoek van de binnenstad. De noordwand bestaat uit achteruitgangen en opslagplaatsen, afgewisseld met enkele nieuwbouwprojecten. Aan de zuidelijke kant is bijna twintig jaar geleden een braakliggend terrein, ooit in beslag genomen door kazernegebouwen en stallen van de cavalerie bebouwd, bij velen bekend als ‘de Beestenmarkt’. Logisch dat de gemeente de noordelijke wand van de straat een gelikter aanzien wil geven. De omwonenden hebben daar geen bezwaar tegen, de vraag is slechts: wat gaat er gebeuren.

Buurtbewoners waren begin dit jaar verrast toen zij in De Stad Amersfoort een bouwaanvraag voor een deel van Achter de Kamp zagen aangekondigd. Niet ver van de oude stadsmuur is een complex met 33 appartementen gepland, vijf verdiepingen hoog, dus niet niks. Vooral bewoners van drie te slopen woningen waren verbaasd. Zij wisten niets van de plannen, het naderende tijdstip van de gedwongen verhuizing overviel ze. Meestal verneem je zoiets niet via een bouwaanvraag in de krant.

Hoewel er alle begrip is dat nieuwbouw een verbetering van de omgeving kan opleveren, hebben de buurtbewoners heel wat vragen en opmerkingen bij het plan. Hoe is het geregeld met het parkeren? Hoe zit het met de schaduwwerking voor de omgeving? Is extra winkelruimte in het complex noodzakelijk? En vooral: het gebouw is wel erg groot en overheerst zijn omgeving op brutale wijze. Computeranimaties maken dat overduidelijk.

Opmerkingen waarmee het gemeentebestuur in elk geval serieus mee moet omgaan. Een plan indienen is oké, maar enige draagvlak in de buurt mag toch wel worden nagestreefd, zeker in een subtiel gebied als de binnenstad. Maar het ziet er naar uit dat de buurt een zinvol gesprek met de gemeente mag vergeten. Deze maand lazen de buurtbewoners dat de gemeente een prestatiecontract met de woningcorporaties heeft afgesloten. Daarin is ook de bouw van de appartementen opgenomen. De gemeente heeft zich dus al vastgelegd, nog voor een zinvol gesprek met de buurt heeft plaatsgevonden.

Bijna gelijktijdig publiceerde het college van B en W een open brief waarin werd aangekondigd dat de komende jaren langs verschillende wegen beter wordt geluisterd naar burgers. Je moet maar durven!

Woensdag 26 februari 2003

Moet je blij zijn met eredivisievoetbal in de stad. Mijn eerlijke antwoord: neen! Kijk maar waar Utrecht nu mee worstelt. Zoals de meeste gemeenten in ons land waar eredivisie wordt gespeeld, moet onze provinciehoofdstad diep in de buidel tasten. Anders is zij overgeleverd aan de wraak van een grote schare supporters, een deel daarvan is vrij simpel in zijn reacties. Ik moet er niet aan denken dat de komende discussie over bezuinigingen extra wordt belast met een noodzakelijke miljoenensubsidie als gevolg van slecht bestuur binnen een voetbalvereniging.

Ondanks het ontbreken van eredivisievoetbal is Amersfoort toch een van de best scorende sportsteden in het land: Amersfoort-Sportstad. Dat komt vooral door het grote aantal actieve sportbeoefenaren, de breedtesport dus. Maar dat is niet zo verbazingwekkend voor een stad met een relatief jonge bevolking en een bovengemiddeld welvaartpeil. Het is jammer, maar het sportieve imago is niet aan te merken als een gloedvol resultaat van de gemeentelijke inspanningen voor de topsport.

Amersfoort was decennialang bekend als nationale zwemstad. De zwembond heeft intussen het oog laten vallen op Eindhoven, als nieuw nationaal zwemcentrum. Jammer voor de bond is dat het Eindhovens gemeentebestuur intussen haar inspanningsverplichtingen daarvoor heroverweegt. Het kan nuttig zijn voor het Amersfoortse gemeentebestuur om de overwegingen daarbij te vernemen. En laten we niet uit het oog verliezen: in Vathorst is een zwembad gepland. Het is naar mijn mening goedkoper om daar extra geld in te steken waardoor het nieuwe zwembad ook zwemwedstrijden aan kan, dan veel geld te spenderen voor het renoveren van een verouderd zwembad. Je kunt aan het Sportfondsenbad veel verspijkeren, maar het blijft een oud bad. Wil je dat gegeven wegnemen, dan moet je zoveel investeren dat dat alleen al pleit voor een optimale zwemaccommodatie in Vathorst, als alternatief.

Heeft Amersfoort verder niets te bieden op het gebied van topsport. Wis en waarachtig wel. Het badminton wordt op nationaal topniveau bedreven en ALTA, spelend in de hoofdklasse, behoort tot de top-15 van tennisverenigingen in ons land. Maar over deze prestaties lees je niets of nauwelijks iets in de snorkelende verhalen van de gemeente over Amersfoort-Sportstad. Er is nog heel wat eer te behalen voor een ijverige sportwethouder!

Dinsdag 25 februari 2003

Maandagavond gaat de raadscommissie voor sociaal-maatschappelijke zaken – in het openbaar – praten over de SWA, de Stichting Welzijnswerk Amersfoort. Eindelijk, mag je wel zeggen. Tot nog toe zijn de raadsleden in een besloten commissie geïnformeerd over de problemen die binnen de SWA zijn gerezen. Dat moest wel, na alle publicaties die begin dit jaar over deze welzijnstichting verschenen. En niet alleen dat: de SWA is een aantal jaren geleden opgericht door middel van een fusie van een aantal zelfstandige, minder grootschalige wijkwelzijnsorganisaties. Dat gebeurde onder druk van de gemeente, die daardoor in morele zin medeverantwoordelijk is voor een eventueel falen van de SWA.

De SWA is voor veel mensen in Amersfoort een belangrijke organisatie. Onder de paraplu van deze organisatie wordt kinderopvang georganiseerd, functioneren de medewerkers van de meldpunten in de wijk, wordt er in en buiten buurthuizen jongerenwerk georganiseerd en kunnen ouderen, moeders en andere doelgroepen allerlei vrijetijdsactiviteiten ontwikkelen. En dat zijn nog maar enkele voorbeelden.

Maandag wil de wethouder die voor de SWA verantwoordelijk is, Jan de Wilde, zoveel mogelijk duidelijkheid geven. Dat is nodig, niet alleen tegenover de raad, maar ook tegenover de medewerkers van de SWA en alle deelnemers aan activiteiten die door de SWA worden georganiseerd. Intussen heeft het gemeentebestuur al besloten om het welzijnswerk in Vathorst niet automatisch in opdracht te geven bij de SWA. Voor Vathorst wordt het welzijnswerk aanbesteed, een ongewone procedure binnen de zachte welzijnssector. Een van de geïnteresseerde is de SRO (heeft die organisatie daar verstand van?), in samenwerking met de Bewonersvereniging Vathorst (klinkt al zinvoller).

Uiteindelijk gaat het om geld. Het is onaanvaardbaar wanneer het welzijnswerk in onze stad moet gaan bezuinigen omdat het management er een zootje van heeft gemaakt. Een voorbeeld: de suggestie om op de wijkmeldposten te gaan bezuinigen, wat de SWA 500.000 euro kan opleveren, kan natuurlijk nauwelijks serieus worden genomen. En tenslotte: wanneer over falend beleid door het management van het SWA wordt gesproken, moet natuurlijk ook de toezichthouder zich verantwoorden. En dat is het gemeentebestuur. Ook de wethouder en zijn ambtelijke staf zullen met de billen bloot moeten, ze hebben wat uit te leggen.

Maandag 24 februari 2003

Vinexwijken zijn duurder dan noodzakelijk, de prijs-kwaliteitsverhouding van een vinexwoning is zoek. Dat zijn, samengevat, twee koppen in de Volkskrant van vanmorgen. Voor de krant is het voorpaginanieuws. Het is gebaseerd op een uitgelekt rapport, opgesteld door de universiteit van Nijmegen en enkele stedenbouwkundige bureaus. Het rapport was al tien maanden geleden bekend, maar VROM-minister Kamp heeft het geheim proberen te houden. Tevergeefs, en dat is maar gelukkig ook.

Mij verraste het artikel niet. In Amersfoort werken gemeente en projectontwikkelaars nauw samen. Zo kochten de ontwikkelaars in 1993 al grond in Vathorst, toen in de raad VVD en D66 zich faliekant tegen verdere stadsuitbreidingen uitspraken. Doe maar, had het college tegen enkele ontwikkelaars gezegd, want na de verkiezingen draaien die partijen wel bij. En aldus gebeurde. Intussen was de gemeente een aantal verplichtingen tegenover de ontwikkelaars aangegaan, wat uiteindelijk uitmondde in het ontwikkelingsbedrijf Vathorst, waar gemeente en ondernemers fiftyfifty in deelnemen en de gemeente eventuele risoco’s mee voor haar rekening moet nemen.

Is het dan nog verwonderlijk dat van concurrentie in Vathorst geen sprake is: alles is al voorgekookt en de gemeente kan op geen enkele wijze de ontwikkelaars dwingen om een concurrerend product op de markt te zetten. Dat levert, volgens het onderzoek, ‘ruime marges’ op. De onderzoekers vinden overigens de Vereniging Eigen Huis aan hun zijde, die het gebrek aan kwaliteit en concurrentie al jaren hekelt.

De onderzoekers hebben ook kritiek op het onderhands aanbesteden van het grondwerk. Amersfoort heeft dat voor Vathorst in een overeenkomst gegund aan de firma Smink (jawel, die van de baggerstort en de afvalalpen) voor een prijs van 72 miljoen gulden (32,5 miljoen Euro), prijspeil 1998. Volgens de onderzoekers gelden voor dergelijke grote werken de Europese aanbestedingsregels. De gemeente maakte deze afspraken, gekoppeld aan de toezegging mee te werken aan het realiseren van een baggerstort en nog wat andere aardige snoepjes voor de zakelijk succesvol opererende ondernemer.

De innige samenwerking tussen de gemeente en de ontwikkelaars beperkt zich niet tot Vathorst. Ook tijdens de ontwikkeling van Nieuwland kan van een hechte relatie worden gesproken. Al met al: de Volkskrantpublikaties zullen velen op het stadhuis niet verrassen. Er staan nog heel wat lijken in de kast.

Zondag 23 februari 2003

Amersfoort is al vele jaren aan het hakketakken over de vestiging van een disco in de binnenstad. Gisteren kopte de Amersfoortse Courant ‘Bouw discotheek loopt weer vertraging op’. Eigenlijk is dat geen nieuws. Het is inderdaad een moeilijke opgave: een disco voor 1400 bezoekers midden in de oude stad. Enkele grote ongelukken, de afgelopen weken in disco’s in de VS, hebben weer eens duidelijk gemaakt dat je nogal wat voorzieningen moet treffen om een disco midden in ons centrum te kunnen bouwen. Los van de veiligheid: een nieuwe horecagelegenheid met 1400 bezoekers is een behoorlijke extra belasting voor de nachtelijke binnenstad. Discogangers zijn beslist geen probleemjongeren, maar toch zullen politie en binnenstadbewoners zich op deze extra activiteit moeten instellen.

Mijn partij heeft de bouw van een disco in het programma staan, twee zelfs. Naar onze mening moet er ook en disco in het noorden van de stad komen. Daar wonen de meeste jongeren, dus eigenlijk ligt dat nogal voor de hand. Dat een disco voor zijn succes niet is aangewezen op de binnenstad, wordt op talloze plaatsen bewezen. De meest populaire disco voor de Amersfoortse jeugd ligt in de buurt van Nijkerkerveen, midden in een agrarisch gebied.

De vraag naar een tweede disco in het noordelijk deel van onze stad is ook ingegeven vanuit de verwachting dat het nog jaren en jaren kan duren voordat in de binnenstad aan allerlei voorwaarden is voldaan. Het is daarom jammer dat de gemeente niet wat enthousiaster heeft meegewerkt aan initiatieven die in het verleden werden ontwikkeld, onder meer voor een disco in het bedrijvengebied Calveen. De gemeente kan zelf geen discotheek gaan exploiteren. Maar ze kan het wel stimuleren door het creëren van aantrekkelijke randvoorwaarden.

Mijn advies: laat een kleine groep deskundigen eens alle mogelijke plaatsen buiten het centrum inventariseren waar een disco kan worden gebouwd. Houd daarbij rekening met eventuele overlast voor nabije woonbuurten, aansluitingen met het openbaar vervoer en veilige fietsverbindingen, ook in de richting van de randgemeenten. Zeker weten dat dit een snellere oplossing biedt dan het verdergaan op de huidige lijdensweg. En een disco in Noord hoeft een tweede disco in de binnenstad niet overbodig te maken.

Zaterdag 22 februari 2003

Sommige raadsleden reageren met veel paniek wanneer zaken eens anders worden aangepakt dan langs de gebruikelijke weg. Enkele bewoners uit de omgeving van de Huygenslaan zullen deze week met verbazing hebben beleefd hoe vertegenwoordigers van de PvdA- en VVD-fractie probeerden om de bespreking van hun klachten te verhinderen. Om formele redenen, zonder op de inhoud in te gaan. Gelukkig kregen Killi (PvdA) en Van der Borch (VVD) hun collega’s in de commissie Verkeer niet mee, zodat de insprekende stadgenoten toch gehoor vonden voor hun klachten en antwoord van wethouder Henk Brink konden krijgen.

Het is tot nog toe niet gebruikelijk dat raadsleden een brief van bewoners aan de orde stellen, die aan B en W is gestuurd. Laat eerst het college maar antwoord geven, dan horen wij wel of dat tevredenstellend is, was de afgelopen jaren zo’n beetje de opstelling. Maar wat moet er gebeuren als bewoners al jarenlang aan de bel trekken en steeds maar geen antwoord krijgen. Dat overkwam bewoners van het gebied Berg III, die steeds meer parkeeroverlast moeten verwerken omdat in aangrenzen gebieden betaald parkeren is ingevoerd. Op 19 januari stuurden zij opnieuw in een brief aan B en W, waarin weer op de klachten en het uitblijven van een antwoord werd ingegaan. Hans van Wegen van de Burgerpartij liet de brief op de agenda van de commissie Verkeer zetten en haalde daarmee de woede van zijn PvdA- en VVD-collega’s op de hals. Terwijl de insprekers al achter de microfoon zaten en hun medestanders op de publieke tribune het verdere verloop afwachtten, gingen Killi en Van der Borch op de formele toer. Ongetwijfeld mede omdat een begrijpelijke actie van hun BPA-collega hun misnoegen of afgunst had opgewekt.

Uiteindelijk mochten de insprekers hun zegje doen. Na vragen vanuit de commissie bleek dat er nog steeds geen enkele reactie – ook geen bevestiging – op de brief was gekomen. Maar het belangrijkste was dat wethouder Brink kon meedelen dat de oplossing van de problemen in Berg III in maart bij het college op de agenda staan en de raad in juni over een oplossing kan beslissen. Voor de insprekers dus een nuttige avond. En goed dat vanuit de oppositiepartijen het initiatief was genomen om oude rituelen maar eens een keer te doorbreken.

Vrijdag 21 februari 2003

Gevoelige types kunnen beter niet verder lezen. Het gaat over het openbaar vervoer in Amersfoort, de minibusjes dus! Wanneer Connexxion niet binnenkort zijn zaakjes in orde heeft, slepen wij hem voor de rechter, riep verkeerswethouder Henk Brink in januari in de raad. Hij zwaaide er bij met zijn vuist, dus het moest wel goed komen. Dat was maar goed ook: honderden Amersfoortsers hebben sinds december vorig jaar slechte ervaringen met het privatiseren van het openbaar vervoer in onze stad. Mensen met sterke ellebogen weten nog wel eens een stoel in een minibusje te bemachtigen. Meer fatsoenlijke typen, ouderen en andere groepen die keurig op hun beurt blijven wachten, hebben de afgelopen maanden al heel wat keren de achterkant van ons openbaar vervoer kunnen aanschouwen.

De misère binnen het openbaar vervoer duurt al drie maanden. Eigenlijk hadden we het kunnen weten: als de gemeente een taak privatiseert, dreigt de dienstverlening met sprongen achteruit te gaan. De Rova, het onderhoud van de openbare ruimte, noem maar op. Dat komt niet omdat de overheid het veel beter kan dan de particuliere sector. Was dat maar waar! Het probleem is dat de gemeente schijnbaar geen goede afspraken kan maken en faalt bij het toezicht op het nakomen van contracten. Bij klachten is een toezegging dat de problemen spoedig worden opgelost snel gemaakt. Maar de uitvoering….

De gemeente heeft, na een openbare aanbesteding, het openbaar vervoer dus gegund aan Connexxion. Dan hebben we er geen omkijken meer naar, zullen velen denken. Mis: vanaf maandag zit de gemeente samen met Connexxion en consumentenvertegenwoordigers in een werkgroep om de oplossing voor de vervoersproblemen te bespreken. Ja maar, zullen sommigen zeggen, in januari zwaaide de wethouder toch met de vuist? Het had toch al lang opgelost moeten zijn!

Met de vuist zwaaien is schijnbaar iets anders dan met de vuist op tafel slaan. Connexxion werkt aan een oplossing, dus dan kan je niet bij de rechter langskomen, licht verkeerswethouder Henk Brink toe. Tja, de gemeente heeft voor de balie al vaker bakzeil moeten halen, dan wordt je dus voorzichtiger. Maar mag dit een excuus zijn voor een nog niet opgelost probleem. Uit de monitoring blijkt dat de klachten vrijwel zijn opgelost, roept de wethouder. Waar de klachten die nog bijna dagelijks binnenkomen op slaan, is mij daarom een raadsel. Of misschien ook niet!?

Donderdag 20 februari 2003

De Amersfoortse Courant meldde dinsdag dat er plannen bestaan om de wijkmeldpunten op te heffen. Hierdoor zou zo’n 500.000 euro kunnen worden bespaard. De bezuinigingsmaatregel moet een verlichting opleveren binnen de begroting van de SWA, zo is uit het bericht op te maken.

Ik vind dat om meerdere redenen een slechte zaak. De wijkmeldpunten nemen een belangrijke positie in binnen de wijk. Ze zijn een aanlooppunt voor buurtbewoners met klachten en suggesties en vormen de ogen en oren voor het gemeentebestuur. Het werk van de wijkmeldpunten is niet makkelijk op te vangen in een andere structuur. Er zou een gat ontstaan in de gemeentelijke dienstverlening.

Het ziet er naar uit dat de wijkmeldpunten moeten worden geofferd als gevolg van wanbeheer binnen de SWA, waarover begin dit jaar de media uitvoerig melding maakten. Ik vind het onaanvaardbaar dat misstanden binnen de SWA er toe leiden dat een belangrijke voorziening als de wijkmeldpunten voor de bijl gaan.

En dan, mogelijkerwijze voor de laatste keer, de Brouwerskom. De afgelopen weken ben ik enkele keren ingegaan op de bijdrage in de discussie daarover van de VVD-voorzitter, de heer Strengers. Dat leverde mij gisteren een gepeperde brief op. Wat mij verbaasde: het verzoek in de brief had hij ook mondeling kunnen doen, daarvoor waren voldoende mogelijkheden aanwezig. Dat had schrijven en postzegels bespaard. Ik geloof niet dat ik tijdens ’n gesprek zwaarwegende argumenten zou hebben gehad om niet aan zijn wensen tegemoet te komen.

Dat hij bezwaar heeft tegen de fakebrief van afgelopen zondag is logisch. En eerlijk gezegd: een plagerijtje mag ook wel eens zijn einde hebben. Omdat enkele domme sgreivvoutte verwijderd moeten worden, kan net zo goed de hele tekst worden vervangen door de oorspronkelijke tekst onder eigen vlag.

Een heel ander punt betreft de klacht over een passage op 6 februari, die een onjuist beeld van de dagelijkse werkzaamheden van de heer Strengers zou oproepen. Over dit verzoek en de motieven daarbij voer ik geen discussie: wanneer een collega-raadslid vindt dat mijn opmerkingen hem kunnen benadelen in zijn dagelijkse werkzaamheden buiten de raad, dan zou het unfair zijn niet op zijn verzoek in te gaan. Ook hier had de heer Strengers een postzegel kunnen sparen. Ik ga er tenminste niet van uit dat ik hem zoveel ontzag inboezem dat hij niet meer tegen mij durft te praten!

Woensdag 19 februari 2003

De gemeenteraad gaat de onderwijshuisvesting heroverwegen. Dat houdt in dat de raad de komende maanden kijkt of de besluiten over de bouw van lokalen voor het basisonderwijs die in december werden genomen, wel adequaat zijn geweest. Het nader inzicht ontstond niet spontaan, er was een interpellatie en een motie voor noodzakelijk. Initiatiefnemers hiervoor waren het CDA en Leefbaar Amersfoort. De motie werd gisterenavond met de hakken over de sloot aangenomen: 18 tegen 17 stemmen.

Met het aannemen van de motie is afgesproken dat vóór eind maart de gemeenteraad opnieuw naar de problemen rond de onderwijshuisvesting gaat kijken. Wethouder Gerda Eerdmans heeft intussen aangekondigd dat zij in de commissievergadering van 3 maart al met extra informatie over de onderwijshuisvesting komt. Dat betekent alles bij elkaar natuurlijk nog niet dat daarmee alle problemen zijn opgelost. Maar het geeft wel aan dat de acties van ouders in Amersfoort-Noord, van de ouders van de Jorisschool in de binnenstad en vooral ook van het comité De Basis is Boos resultaat hebben gehad. Zij worden bij de verdere discussie nauw betrokken.

Hadden we in december niet verstandiger moeten zijn? De twee notities over de financiering van de scholenbouw zijn nauwelijks besproken. Achteraf, met de kennis van nu, ten onrechte. In de raadsvergadering van december stonden de notities als hamerstuk op de agenda. Gidia Kap van de SP verzocht om ze aan te houden en eerst in de commissie te bespreken. Een voorstel waarvoor zij alleen maar steun kreeg vanuit de oppositiepartijen. Daarom ook heb ik vorige week aan de voorzitter van de raadscommissie gevraagd de beide notities alsnog op de agenda van de commissie van 3 maart te zetten. Met de motie van gisteren is dat intussen onontkoombaar geworden.

De huisvesting van het onderwijs is op verschillende plaatsen gebrekkig. Er is wel voor elk kind een plek, maar vaak niet op de gewenste plaats. De raadsleden dachten afgelopen jaar nog dat de maatregelen, die in december werden goedgekeurd, afdoende zouden zijn. Het is aan het comité De basis is Boos te danken dat er een realistischer kijk op het geheel is ontstaan. En ere wie ere toekomst: het is aan Gerard van Vliet – die mij daarover benaderde – te danken dat de raad zijn besluiten nog eens tegen het licht gaat houden.