Dinsdag 18 februari 2003

In de commissie Bestuurszaken werd gisterenavond gesproken over een voorstel van de SP om Amersfoort tot oorlogsvrije gemeente te verklaren. De achterliggende gedachte sprak mij wel aan: voorkom hoe dan ook dat er een oorlog uitbreekt in het Midden-Oosten. Uiteraard zijn op deze opvattingen nog allerlei slimme variaties mogelijk, maar over één ding zal iedereen het eens zijn: een aanval op Irak leidt niet alleen tot onaanvaardbaar vele slachtoffers onder de burgerbevolking en misschien wel een miljoen vluchtelingen. De vraag wat er na een eventuele Amerikaanse overwinning in Irak vervolgens in dat land en in het hele Midden-Oosten gaat gebeuren, is nog door niemand beantwoord. De enige zekerheid is dat het internationale terrorisme door de oorlog van de Amerikanen extra voeding krijgt.

Toch heeft Leefbaar Amersfoort, net als alle andere fracties, het voorstel van de SP niet gesteund. Burgemeester Van Vliet herhaalde wat zij bij de discussie over giftransporten door Amersfoort al heeft gezegd: vergunningen voor het transport over de rail worden door het ministerie afgegeven. De gemeente heeft hierop geen enkele invloed. De autowegen rondom Amersfoort afsluiten voor militair verkeer is ook een utopie. Alleen al de handhaving zal op grote problemen stuiten. En we hebben in Amersfoort de Bernhardkazerne en de mobilisatiedepots. Moeten de gemeente die ook gaan sluiten? Een irreëel voorstel dus.

Maar het voorstel is wel aanleiding voor een kanttekening. Ik vind dat je als politieke partij binnen de gemeenteraad je primair met de belangen op stedelijk gebied moet bezighouden. Voor landelijke problemen is er een parlement in Den Haag. Als plaatselijke partij hebben we het makkelijk op dat punt. Een probleem dat vooral bij de SP speelt is de centrale aansturing. De SP voert – terecht, naar ik meen – op landelijk niveau een actie tegen een oorlog in het Midden-Oosten. Ik vind het onjuist dat een landelijke politieke partij vervolgens zijn plaatselijke afdelingen opdraagt met voorstellen binnen de gemeenteraad te komen die daar helemaal niet thuis horen. Dat is oneigenlijk gebruik, het verkeerde spel op de verkeerde plaats. Wanneer de gemeenteraad in meerderheid het SP-voorstel zou aannemen, levert dat een taak voor het gemeentebestuur op die niet kan worden uitgevoerd. Waarmee je de geloofwaardigheid van de plaatselijke democratie dus geen dienst bewijst.

Maandag 17 februari 2003

Wethouders heb je in soorten. Sommigen beschikken over ijver, kennis en in elk geval een eigen mening. Je hebt er ook die vooral hun zinnen hebben gezet op het wethouderschap, zonder zich zelfkritisch af te vragen of ze daarvoor wel geschikt zijn en of ze de noodzakelijke kwaliteit hebben hun ambtelijke medewerkers te overtuigen van eigen opvattingen en hen enthousiast te kunnen maken. Het Amersfoortse college heeft beide soorten, waarbij de tweede groep – naar ik vrees –de meerderheid vormt. Als je als inwoner van deze stad vooral met de tweede groep hebt te doen, kan je behoorlijk in de problemen raken.

Neem de woonbootbewoners in de Eem. Toen zij zo’n twintig jaar geleden ligplaats kozen bij De Schans, kregen ze te maken met forse ambtelijke tegenwerking. Onder het vorige college zag het er somber voor ze uit. Verantwoordelijk wethouder voor hun toekomst was Piet Jonkman. Een bijzonder aardige man, maar geen overtuigend bestuurder. Iemand die het van zijn ambtenaren moet hebben en niet zo snel met eigen opvattingen komt, laat staan dat hij de woonbootvijandige sfeer op het stadhuis wist te doorbreken. Zijn opvolgster voor het woonbotenbeleid is Gerda Eerdmans. Tikkeltje eigenwijs, wordt wel beweerd. Maar voor een wethouder kan dat ook voordelen hebben, zeker wanneer de wil aanwezig is bij het zoeken van oplossingen zonodig van de gebaande, ambtelijke wegen af te wijken.

De gesprekken die de woonboters met haar hadden, verliepen in elk geval positiever dan in het verleden. Het was ongetwijfeld haar verdienste dat het college besloot de woonboten langs de Eemoever te gedogen. Maar daarmee zijn de woonboters er nog niet. De Eem valt binnen het bestemmingsplan Isselt, maar de oever waarop hun loopplanken liggen en hun schuurtjes staan, ligt binnen het structuurplan Maatweg. En daarvoor is de wethouder VRO, Bert van de Werff, verantwoordelijk. En die behoort meer tot het type dat nogal op zijn ambtenaren terugvalt. Gevolg: met een simpele zin in het conceptstructuurplan worden de woonboten weer ‘weggeschreven’. En dat zonder enig voorafgaand overleg: hun boten liggen immers buiten het structuurplan. Samen met Joris Vermaesen van de SP heb ik daarom schriftelijke vragen gesteld om te zien wat er kan worden gedaan om de woonbootbewoners eindelijk eens zekerheid te kunnen verschaffen.

Zondag 16 februari 2003

Het was dus allemaal een storm in een glas water, zoals al door mij voorspeld. ‘Raphaël Smit geeft geheime getallen bloot,’ luidde de noodkreet. De feiten die uiteindelijk boven tafel kwamen, waren mij al grotendeels bekend voordat ik tot de gehekelde daad overging. Niks geheimen, niks aanklacht, niks veroordeling. Weg de kans om enige tijd in rust mijn leesachterstand weg te werken.

Vooral de VVD blies hoog van de toren. Logisch, het was een partijgenoot-wethouder die in de fout ging. Veel geschreeuw dus, maar achteraf op niets gebaseerd. Niet dat ik ontevreden ben, het heeft mij tientallen sympathiebetuigingen opgeleverd, waaronder een opmerkelijk aantal uit VVD-kring. Wat ik wel opvallend vind, is het uitblijven van elk levensteken van de VVD-fractievoorzitter nadat hij eerst met veel fanfare de nodige dreigementen in mijn richting had geuit. Niet dat ik excuses verwacht, verre van dat. Maar een simpel briefje of telefoontje vanuit de VVD-fractie met de mededeling dat, de feiten nog eens op een rij zettende, van een rechtsgang wordt afgezien, had van karakter getuigd. Van de andere kant: na de onbesuisde opmerkingen van de heer Strengers in de media zijn alle vormen van beleefdheid intussen wel ver achter de horizont verdwenen. Dat was in feite al langer het geval, de opmerkingen in beschouwing nemende die de VVD-fractievoorzitter met enige regelmaat tijdens raadsvergaderingen in de richting van ‘de kleine oppositiepartijen’ en Leefbaar Amersfoort maakt. De niet bepaald als beschaafd te rangschikken uitlatingen die hij onlangs in de Amersfoortse Courant maakte, hebben uiteindelijk hém meer geschaad dan degene voor wie ze bedoeld waren, getuige de reacties die ik kreeg.

Natuurlijk hebben alle opmerkingen over het schenden van de geheimhoudingsplicht de discussie effectvol afgeleid van datgene waarom het in feite ging: de onjuiste informatieverstrekking door de VRO-wethouder in de raad. Die heeft dit achteraf bestempeld als een communicatiestoring, maar dat laat zich aan de hand van het verloop van de discussie weerleggen, de wethouder had beter kunnen weten. Dat wordt extra bevestigd door het feit dat de uiteindelijk kosten bij de toerit naar de Brouwerstunnel nauwelijks vier procent bedragen van de eerder door hem gepresenteerde bedragen.

(op 20 februari is de oorspronkelijke tekst van deze dagboekaantekening op verzoek van de heer Strengers aangepast)

Zaterdag 15 februari 2003

Gerard van Vliet van het CDA is, zoals ik, een raadslid met een eigen website: amersfoort.cc. Hij en ik leggen elkaar elke week een vraag of stelling voor waarmee we de ander tot een originele gedachte proberen te verlokken. Afgelopen week vroeg Gerard mij wat ik er van zou vinden als er een zevende wethouder zou komen met als specifieke taak: vormgeven aan de bestuurlijke vernieuwing binnen het stadhuis.

Allereerst over het aantal. Leefbaar Amersfoort heeft gepleit voor een kleiner college: vier in plaats van zes wethouders. We deden daarbij ook en voorstel voor de portefeuilleverdeling, gebaseerd op logica en samenhang. Voorwaarde was natuurlijk dat je vier ‘zwaargewichten’ met voldoende deskundigheid zou benoemen. Dus niet dus.

Integendeel, niks over deskundigheid: een van de nieuwe ideetjes was om elke wethouder een portefeuille te geven met zogenaamde harde en zachte taakgebieden. Zo kreeg wethouder Ineke Geluk naast de ‘zachte’ taken waarin zij zich vier jaar had kunnen inwerken, binnen het nieuwe college ook de ‘harde’ sector Economie op haar bordje. Dat zij daarin nog steeds niet heeft kunnen overtuigen, is niet meer dan logisch. Overigens, de VVD ging nog een stap verder. Deze partij kwam terug in het college, maar beperkte zich bij het zoeken van collegekandidaten tot de eigen fractieleden. Dat had niet gehoeven. En omdat er blijkbaar alleen maar lichtgewichten voorhanden waren, is deze partij als enige met twee leden in het college vertegenwoordigd. Dit onder het motto: twee keer een halve is ook een hele. Maar, mijne heren, zo werkt het in de praktijk niet, zoals we steeds weer op pijnlijke wijze ervaren. Echter: zo kom je wel weer op een college van zes.

Had een van de wethouders als specifieke taak de bestuurlijke vernieuwing op zijn of haar bordje moeten krijgen? Dat lijkt mij niet. Zeker met het oog op de samenstelling van het huidige college zal de bestuurlijke vernieuwing vanuit de raad zelf moeten komen. Dat lukt nog niet geheel, maar het feit dat de publieke tribune sinds het aantreden van de nieuwe raad steeds vol zit, het college al enkele keren met de portefeuilles heeft gerammeld en elke vergadering onvoorspelbaar is, duidt er op dat de potentie voor vernieuwing ruimschoots aanwezig is. Houd moed collega’s, we kunnen het!

Vrijdag 14 februari 2003

Langs het Smallepad is een nieuw kantoorgebouw gepland dat wordt ontwikkeld door de Rijksgebouwendienst. In het nieuwe gebouw worden de Rijksdienst voor Monumentenzorg en de Rijksdienst voor Oudheidkundig Bodemonderzoek gevestigd. Monumentenzorg is nu nog gevestigd in Zeist, directeur is Fons Asselberg. Hij was ooit wethouder in Amersfoort en geestelijk vader van de CSG-plannen, waarvan het gebouw aan het Smallepad onderdeel is. Leuk voor hem: als het gebouw er staat, kan hij op de fiets naar zijn werk.

Leefbaar Amersfoort is niet zo gecharmeerd van het nieuwe gebouw. En met ons verschillende bewonersgroepen, die onder meer bezorgd zijn over de naastliggende Koppelpoort die door het nieuwe kantoorcomplex tot een Madurodam-achtig gebouwtje wordt gedegradeerd. Het nieuwe kantoorgebouw krijgt zeven verdiepingen en wordt 28 meter hoog. Als referentie: hoger dus dan de hoge vleugel van het stadhuis, en enige keren langer. Een knots van een gebouw aan de rand van onze historische stad.

Enkele jaren geleden is al vastgesteld dat het gebouw veel te groot is voor de twee diensten. De gemeente werd gevraagd zo’n 1.500 vierkante meter te huren. Het zou een nieuwe expositieruimte worden voor moderne kunst, ter vervanging van het Rietveldgebouw aan de Zonnehof. Omdat de lasten enkele tonnen per jaar hoger liggen dan de huidige Zonnehof, heeft de gemeenteraad twee jaar geleden dit voorstel afgeschoten. Terecht, lijkt mij.

Maar daarmee blijft het nieuwe Rijksgebouw dus te groot. En nu las ik gisteren in de Amersfoortse Courant dat de twee rijksdiensten gaan fuseren. Hierdoor wordt het makkelijker om het personeelsbestand met 11 procent in te krimpen, een uitvloeisel van het regeerakkoord. De twee diensten tellen nu zo’n 350 medewerkers, waarvan er dus ongeveer veertig moeten afvloeien.

Daardoor wordt de ruimtebehoefte van de twee diensten nog geringer en neemt de leegstand toe tot bijna een kwart van het totale gebouw. Maar ja, het ontwerp is van een bekende Spaanse architect, het wordt een pretentieus gebouw, tot meerdere eer van de opdrachtgevers en de directie van de nieuwe rijksdienst. En dan logisch denken geen rol. Mijn voorstel is: herzie de plannen, bouw een kleiner gebouw dat beter past bij de schaal van onze historische stad en dat de Koppelpoort in zijn waarde laat. Maar prestigedenken zal het wel weer winnen van het gezond verstand.

Donderdag 13 februari 2003

Soms denk je wel eens: oké, niet alles in Amersfoort gaat zoals je je dat voorstelt, maar elders gaat het beslist niet beter. Voorbeeld: het groen in en om de stad. De raad moet hieraan de komende tijd extra aandacht besteden. Het is dan goed om eens te kijken hoe andere gemeenten dit organiseren. Tilburg, de stad van Brokx en Stekelenburg, staat regelmatig model voor een nieuwe aanpak. Voor het groen rondom de stad is in 2002 de ‘Groene Mal’ vastgesteld. De projectleider voor dit plan was dinsdag in Amersfoort te gast en gaf een toelichting op het Tilburgse beleid.

Tilburg heeft een verleden van textielindustrie, arme arbeidersbevolking en het rijke Roomse leven. Afgezien van het feit dat deze stad weinig binnenstedelijk groen heeft, blijkt ook de discussie over belangrijke beleidspunten anders te lopen dan wij in Amersfoort gewend zijn. Er is weinig burgerparticipatie, het overleg vindt plaats tussen het gemeentebestuur en allerlei instanties. Geen equivalent voor de SGLA, de VBBBB, de GUS, geen groene bewonersgroepen zoals voor ons Berggebied, het Schothorsterpark en de Heiligenbergerbeek, geen acties zoals bij ons voor Hoogland-West. Leuk voor een college van B en W, maar verder: armoe troef.

Los van de kennismaking met een andere inspraakcultuur: eigenlijk leverde de informatie over de Tilburgse Groene Mal weinig aanknopingspunten op voor de Amersfoortse situatie. Een verloren avond? Ja, eigenlijk wel. Vooral de bewonersgroepen die waren uitgenodigd, moeten zich met verbazing hebben afgevraagd wat we kunnen leren van een stad als Tilburg.

Dat is jammer, want er is de komende jaren best wat te verhapstukken. Het groen in en rondom onze stad staat behoorlijk onder druk. We moeten zuinig zijn op ons Heiligenbergerbeekdal. Het structuurplan Maatweg lijkt het groen te beschermen, maar de praktijk kan wel eens anders zijn. De plannen voor dreigende woningbouw bij de Stichtse Rotonde zijn nog steeds niet helder. De provincie wil toestemming geven voor een windmolenpark tussen Nieuwland en Baarn met 120 meter hoge bouwwerken. Projectontwikkelaars azen nog steeds op het gebied ten noorden van de Laak. De groene randen van het nieuwe bedrijvengebied Wieken-Vinkenhoef, naast het Hoevelaakse Bos, moeten goed in de gaten worden gehouden. Voor het open gebied tussen Rustenburg, Leusden en Stoutenburg wil de provincie nieuwe plannen ontwikkelen. Enzovoort, enzovoort. Ik ben blij met de Amersfoortse cultuur met alerte bewonersgroepen, in plaats van het institutionele overleg waartoe Tilburg zich beperkt.

Woensdag 12 februari 2003

Allereerst: Amersfoort is toe aan een nieuw ziekenhuis. De bestaande locaties van het Meanderziekenhuis zijn verouderd en er zijn meer argumenten vóór dan tégen een bundeling van beide vestigingen. Over de plaats voor het nieuwe ziekenhuis heeft de vorige raad al besloten: aan de Maatweg langs de Eem. Maar daar beginnen de problemen al. Velen vragen zich af of dit echt de beste locatie is, zeker nu de consequenties zich beginnen af te tekenen. Een negen verdiepingen hoog gebouw wordt als horizontvervuiling aan de rand van de vlakke, open Eeempolder gezien. En het terrein is nog lang niet in het bezit van de gemeente. Aleer met defensie afspraken zijn gemaakt, kan er nog heel wat water door de Eem stromen. Dat de defensiedepots waarschijnlijk op een van de meest vervuilde stukje grond in Amersfoort staan, levert extra problemen op.

Na de keuze voor de locatie hebben B en W nu een structuurplan voor de locatie Maatweg gepresenteerd. Vorige week vond hierover al een discussie plaats voor Radio M. Aanleiding was de onzekere toekomst voor roeivereniging Hemus, waarvoor in het structuurplan geen ruimte is gereserveerd. Er tekent zich overigens een raadsmeerderheid af die daar anders over denkt.

Maar de afgelopen dagen ontving ik verschillende telefoontjes van belangengroepen. Zo wordt er in één zin geconstateerd dat de woonboten langs de Eemoever eigenlijk weg moeten. Omdat het college eerder besloot dat de ligplaatsen worden opgenomen in het bestemmingsplan Isselt, zijn de woonbootbewoners volgens onze bureaucratie geen belanghebbenden voor het structuurplan en dus niet bij de voorbereiding betrokken. En dat terwijl hun loopplanken en oevervoorzieningen in het structuurgebied Maatweg liggen. Gezien de luchtigheid waarmee met de woonbootbelangen wordt omgegaan, zal de gemeenteraad ook op dit punt een heldere uitsprak moeten doen.

Uit andere telefoontjes blijkt dat belangengroepen zoals de SGLA op z’n zachtst gezegd onaangenaam getroffen zijn over het structuurplan. Niet alleen de hoogte van het ziekenhuisgebouw – vroeger werd gezegd dat deze vier verdiepingen zou tellen – heeft de actieve bewoners verrast. Ook de aanvullende woningbouw aan de kop van Schothorst en in de Schans kan op weinig steun rekenen. De gemeente wil er bouwen omdat dat extra geld oplevert. Het ziet er naar uit dat het Structuurplan Maatweg nog heel wat pittige discussie gaat opleveren.

Dinsdag 11 februari 2003

Het gaat de goede kant op met Park Randenbroek en omgeving. Er is nog wel op enkele punten onduidelijkheid, met name over de financiering van een aantal onderdelen van het structuurplan voor dit gebied. Maar het ziet er beter uit dan een jaar geleden, toen in de raadscommissie voor het laatst uitvoerig over de toekomst van het Randenbroekerbos werd gesproken. Intussen is er een nieuwe raad en ligt er een nieuw raadsprogramma. Daarin heeft de aandacht voor het groen een groter accent gekregen. Bouwen in groen, of dat woningen zijn of andere initiatieven zoals het neerleggen van asfalt, kan nog maar op weinig steun rekenen.

Gisterenavond werd in de commissie voor de Ruimtelijke Ordening opnieuw over het Park Randenbroek en omgeving gesproken. Aanleiding waren enkele moties en een interpellatieverzoek van Leefbaar Amersfoort en de Burgerpartij. Deze waren in november in de gemeenteraad ingediend naar aanleiding van het stappenplan voor de ontwikkeling van het park en zijn omgeving. Dat stappenplan was kort daarvoor door het college van B en W goedgekeurd. Een van de punten daaruit die de meeste aandacht had gekregen was de schijnbare instemming met de aanleg van een skeelerbaan op het huidige ijsbaanterrein.

In de wijk Dorrestein is weinig steun voor deze skeelerbaan. Er wordt extra overlast gevreesd en – wat ik nog belangrijker vind – het groene dal van de Heiligenbergerbeek wordt op een essentiële plek aangetast. Het ijsbaanterrein is het grootste deel van het jaar – als er geen ijs is – een groene plek met heel wat functies voor de buurt. De aanleg van een skeelerbaan zou tot gevolg hebben dat er een groot grasveld verandert in een asfaltpiste, afgezet door een groot hek. Het unieke van de Heiligenbergerbeek is dat deze groengordel een openbare groene long vormt tot bijna het centrum van de stad. Dat moet zo blijven, je moet die groene long niet gaan asfalteren.

Het halve college was gisteren in de commissie aanwezig. Eenstemmig verklaarden de wethouders dat er nog lang geen definitief besluit over de skeelerbaan is gevallen. De raadsleden hebben hierin het laatste woord. Het ziet er naar uit dat een meerderheid daarvan kiest voor groen in plaats van asfalt. Wat overigens niet betekent dat Amersfoort geen skeelerbaan krijgt. Maar daarvoor zijn nog genoeg andere plekken in de stad te vinden.

Maandag 10 februari 2003

Wanneer één op de tien automobilisten voor zijn woon-werkverkeer de auto laat staan en gebruik gaat maken van het openbaar vervoer, moet je de capaciteit van het openbaar verdubbelen verdubbelen. Nu is het met het openbaar vervoer al slecht gesteld: treinen zijn vol en rijden nauwelijks op tijd, het spoorwegnet is overbelast. Ook in Amersfoort is de kwaliteit van het openbaar vervoer matig. Ik bedoel niet alleen de nieuwe dienstregeling waardoor een groot aantal passagiers niet kan worden vervoerd. Ook het lijnennet in Amersfoort is onaantrekkelijk, juist voor het woon-werkverkeer.

Desondanks wordt op steeds meer plaatsen discussie gevoerd over het gratis maken van het openbaar vervoer. Mensen zouden daardoor geanimeerd moeten worden om meer gebruik te maken van bus, tram en trein, zodat op de autowegen meer ruimte ontstaat. Er worden ook nog andere argumenten aangedragen. Bijvoorbeeld het feit dat voor het autoverkeer miljarden wordt geïnvesteerd, zonder dat dit in de kosten van het autogebruik tot uiting komt. En dat terwijl voor het openbaar vervoer om elke eurocent moet worden gestreden. Met een aantal denksprongen kom je dan op een soort grondrecht op gratis openbaar vervoer. Los van de vraag of je in staat bent om het aanbod en de kwaliteit van het openbaar vervoer op korte termijn te verbeteren, vind ik elke discussie over een aantrekkelijker openbaar vervoer nuttig en noodzakelijk. Dus ook een discussie over het gratis maken daarvan.

Afgelopen herfst sprak ik met een aantal vertegenwoordigers van andere leefbaarpartijen in ons land over gratis openbaar vervoer. Afgesproken werd dat in Eindhoven een studie wordt verricht. De resultaten daarvan – die binnen afzienbare tijd beschikbaar komen – kunnen daarna in steden als Utrecht, Arnhem, Groningen, Dordrecht, Almere, maar ook in Amersfoort plaatselijk worden vertaald. En we hebben nog de ervaringen in het Belgische Hasselt, al is intussen wel gebleken dat ervaringen in deze stad op veel punten moeilijk zijn toe te passen op onze Nederlandse verhoudingen.

De discussie wordt dus breder. Intussen hebben ook verschillende provinciale leefbaarpartijen het gratis openbaar vervoer in hun programma opgenomen. In Amersfoort gaan we er over tien dagen in commissieverband over discussiëren Het initiatief werd genomen door de SP, maar Leefbaar Amersfoort zal natuurlijk ook zijn steentje bijdragen. We zijn er al lang genoeg mee bezig, laten we nu maar eens duidelijkheid scheppen!

Zondag 9 februari 2003

Duizenden Amersfoorters en mensen van buiten onze stad die hier werken, kennen het probleem: de moeilijke bereikbaarheid van onze stad gedurende de ochtend- en avondspits. Wie op een normale doordeweekse dag ’s morgens het bedrijventerrein De Hoef wil bereiken, staat vaak al op de A1 of de A28 in de file omdat de afritten de stroom auto’s niet kunnen verwerken. Op de A1, vanuit de zuidelijke richting, heeft Rijkswaterstaat dit probleem ten dele opgelost door de afritstrook op geïmproviseerde wijze twee keer zo lang te maken. Op de A28, vanuit Utrecht, kan dat niet door de brug over de Barneveldsebeek. Daar ontstaan vaak levensgevaarlijke situaties.

Een oplossing wordt de uitbreiding van de afrit Amersfoort-Noord. Niet alleen voor het beroepsverkeer naar De Hoef en het bedrijventerrein Calveen, maar ook voor de nieuwe bewoners in Vathorst is deze uitbreiding essentieel. Wie nu vanaf de snelweg of vanuit overig Amersfoort naar Vathorst rijdt, moet een ruime omweg maken. Door Kattenbroek, Nieuwland of Hooglanderveen, via de Heideweg of de Lindenboomseweg, over veel te smalle wegen rijdt steeds meer verkeer vele kilometers om, om zo de snelstgroeiende nieuwbouwwijk van onze stad te bereiken.

En dan hoor je, bij toeval, dat de meer dan noodzakelijke uitbreiding van de afrit Amersfoort-Noord vele maanden is vertraagd. Onduidelijkheden bij de aanbesteding blijken de oorzaak te zijn. B en W hebben een actieve informatieplicht tegenover de gemeenteraad, maar dit soort zaken hoor je niet of het moet bij toeval zijn, via de media als die over de start van het werk berichten. De afgelopen maanden hebben stadgenoten uit Amersfoort-Noord en Vathorst mij regelmatig gevraagd hoe het zit met de noodzakelijke verbindingsweg naar Vathorst. Als raadslid wil je daar een goed antwoord opgeven, want uiteindelijk ben je medeverantwoordelijk. Maar door het college wordt je dom gehouden. De voor Vathorst verantwoordelijke wethouder is morgenavond, tijdens de commissievergadering voor de Ruimtelijke Ordening, in elk geval een verklaring schuldig.

Misschien, wie weet, had ik het via het Raads Informatie Systeem kunnen weten. Maar tijdens de kerstdagen is het computernet op het stadhuis verbeterd. Nouja, verbeterd! Door tegenvallers ligt tot half februari het informatiesysteem voor de raadsleden grotendeels plat. Of nou de straat opengaat of de digitale weg, het is altijd wat in onze stad.