Zaterdag 19 april 2003

Het onderwerp voor vandaag is snel gevonden: de bijdrage van Fethi Killi in de Amersfoortse Courant, heden gepubliceerd! En om maar meteen een eerste reactie, recht uit de buik te geven: de bijdrage van Fethi is er een van een gefrustreerde, van een looser. Je moet dan natuurlijk voorzichtig zijn om niet op de zelfde, weinig inhoudelijke wijze te reageren. Neig ik daar toch toe, het zij mij vergeven!

Ik kan mij de frustraties van Fethi overigens best voorstellen. Zijn partij verwerkt nog de Haagse Nederlaag. Die is goed te verklaren, want de forse overwinning in januari was geen loon voor politieke inhoud, maar voor ‘het mooie kontje’, om deze ingeburgerde term maar eens te gebruiken. Zijn fractiegenote Imming meende al met een been in de Tweede Kamer te staan en moet nu toezien hoe een raadscollega uit de VVD-fractie deze overstap mag maken. En om de depressie in de PvdA-fractie nog meer te accentueren, verlaat nu ook haar fractievoorzitter de raad. Het moet worden gezegd, zij was de meest integere en intelligente persoon binnen haar fractie – we zullen haar allemaal oprecht missen.

Leefbaar Amersfoort komt niet tot daden, stelt Fethi, die a passant meteen de BPA ook een snier geeft. Wat we op z’n minst hebben bereikt, beste Fethi, is dat er in de raad weer eens discussie is ontstaan. Intussen is de PvdA nog ongeveer de enige fractie die kritiekloos elk collegevoorstel steunt en haar inbreng nog slechts beperkt tot overlevingspogingen – waarvan de bijdrage van vandaag een exempel is. Natuurlijk, een fractie die jarenlang als paladijn voor zijn wethouder heeft gefunctioneerd en daardoor tijdens de laatste verkiezingen ook flink heeft moeten inleveren, heeft er moeite mee om binnen het nieuwe dualisme als echte volksvertegenwoordiger op te treden en een creatieve mening te verkondigen. We hebben intussen een aantal keren meegemaakt hoe de PvdA-fractie, tegen de stroom in, haar oren liet hangen naar de mening van haar wethouder en zich daarmee tot een karikatuur tegenover de rest van de raad ontpopte.

Dat veel ideeën en voorstellen van de oppositie het niet haalden, heeft niet met de kwaliteit van de oppositie te maken – daar is niks mis mee – maar alles met de onwil van partijen zoals de PvdA om op basis van argumenten en inhoud steun te geven aan voorstellen die van buiten de coalitie komen. Natuurlijk, er zijn uitzonderingen, zoals bijvoorbeeld ons voorstel voor verbetering van de Stichtse Rotonde. Maar dat idee zat ook al ingesloten in een voorstel dat ik in 1997 deed voor de alternatieve Westtangent en waarvoor ik Fethi had gevraagd mee te tekenen. Sindsdien is hij niet veel creatiever geworden, maar heeft hij vooral geleerd politiek te overleven.

Dat de oppositie meer schriftelijke vragen stelt dan een PvdA-fractie, is logisch. Geen wethouder die ons dat verbiedt en het is bij uitstek een middel om discussie op gang te brengen (uiteraard met wisselend succes). De oppositie opereert natuurlijk op haar eigen manier, in elk geval minder bestuurlijk dan een coalitiepartij, zeker anders dan de gezagsgetrouwe PvdA-fractie. En dat wij na een jaar door onze kennis van de stad en van de daarbij behorende dossiers meer waardering behalen dan Fethi in de vele jaren dat hij in rust en stilte de PvdA mocht vertegenwoordigen, steekt natuurlijk.

Zijn frustratie blijkt te meer wanneer hij de persoon van Maurice Koopman opvoert, die verder met het hele verhaal weinig heeft te doen. Maurice was jarenlang hoofdbestuurslid van de PvdA en genoot in die functie landelijke bekendheid. Hij heeft om soortgelijke redenen als ik dat heb gedaan, de PvdA verlaten. Ik kan mij voorstellen dat Fethi van dergelijke mensen, die wél kritiek op hun partij durfde te uiten, geen vlinders in de buik krijgt. Het is bekend: mensen die de oude parochie de rug toekeren omdat zij het geloof hebben verloren, zijn altijd de grootste vijand van de achtergebleven schaapjes. En dan reageer je je maar eens af met een gefrustreerde, maar verder weinig inhoudelijke bijdrage zoals vandaag in de Amersfoortse Courant.