Woensdag 30 april 2003

Er zijn pijngrenzen. Ik merk dat de wijze waarop momenteel in en rond het centrum aan de wegen wordt gewerkt, bij steeds meer mensen de pijngrens begint te bereiken. Het is voor iemand die Amersfoort goed kent al een opgave om steeds een begaanbare route te vinden tussen het zuidelijke deel van de stad en het centrum. Voor bezoekers van buiten begint Amersfoort helemaal een onneembare vesting te worden. Dat past misschien bij de geschiedenis van de stad, maar niet bij de hedendaagse intenties over openheid en bereikbaarheid.

Ja maar, roepen B en W en hun ambtelijke adviseurs in koor, je kunt beter alle pijn in één keer hebben dan jarenlang steeds weer iets overhoop te hebben liggen. Nu zal ik het maar niet hebben over mijn gebrek aan vertrouwen dat straten die nu open liggen, de eerste jaren niet meer open zullen gaan. Ik ken mijn gemeentebestuur. Maar eigenlijk is het argument over ‘alle pijn in een keer’ een drogreden. Wanneer je een serie van werkzaamheden goed voorbereid, voldoende communiceert en je aan de aangekondigde termijnen houdt, moet het mogelijk zij door goede fasering de overlast in de stad tot een redelijke maat te beperken. Momenteel worden mensen de stad uitgejaagd, en het is de vraag of je het vertrouwen dat je daardoor schaadt weer weet terug te winnen. Die vraag geldt des te meer omdat na oplevering van alle werken in de omgeving van de binnenstad een stelsel van eenrichtingverkeer en definitieve omrijroutes de mensen niet het gevoel zal geven van: héhé, de wegen zijn weer begaanbaar, we kunnen weer gewoon de binnenstad bereiken. Integendeel.

Ja maar, roepen B en W en hun ambtelijke adviseurs in koor, we kunnen nu nog van subsidiegelden profiteren. De regelingen voor die subsidies lopen binnenkort af, en dan krijgen we geen extra geld meer van het Rijk. Nou, dat ligt dus simpel: dan ben je als gemeentebestuur gewoon te laat met de voorbereidingen begonnen, zodat je te weinig tijd hebt overgehouden om het noodzakelijke werk op een normale wijze uit te voeren. Anders gezegd: de overlast van nu is het resultaat van bureaucratisch falen in de afgelopen jaren.

Het is dus een ramp op en om de Stadsring. Wanneer we nieuwe wijken bouwen, verkondigt het gemeentebestuur: zorg dat de goede (openbare) vervoersmiddelen op tijd beschikbaar zijn, want als de mensen – door te late maatregelen – eenmaal een niet gewenst vervoersgedrag zijn gewend, is dat moeilijk te corrigeren. Ik vraag mij af hoe alle bezoekers aan de stad, die door het onbereikbaar worden van het centrum Amersfoort mijden, weer moeten worden teruggewonnen. De mensen in mijn omgeving die intussen uitwijken naar Nijkerk, Leusden en Zeist, merken dat in die plaatsen op een normale wijze met het autoverkeer wordt omgegaan en zijn niet meer zo makkelijk voor een bezoek aan onze binnenstad over te halen.

En nog een kleine opmerking over planning en oplevering. Het werk aan de Barchman Wuytierslaan wordt in fasen uitgevoerd. De eerste fase had eind maart gereed moeten zijn, maar is dat nog steeds niet. De gehele BW-laan, tussen het station en de Daam Fockemalaan, zou voor de vakantieperiode gereed zijn. Vergeet het maar, want ik schreef het al eerder: het overschrijden van termijnen is in onze stad net zo’n natuurverschijnsel als het dagelijkse invallen van de avond. Amersfoort dus, een kei van een stad!