Zondag 20 juli 2003

Ik ontving verschillende reacties op mijn ontboezeming over de langdurig opengebroken wegen rondom het Julianaplein, gisteren in mijn dagboek op deze site. In principe was iedereen het met mij eens – de langdurige wegopbrekingen in het gebied Nederberg, de Stadsring, de Amsterdamseweg en noem maar op, veroorzaken een steeds grotere en vrijwel algemene irritatie bij de inwoners en bezoekers van onze stad. En op evenredige wijze neemt de waardering voor het bestuur van onze stad af. Maar was je niet een beetje te fel, vroegen sommigen mij.

Dat zal best. Ik ben een burger van deze stad, zoals de andere 130.000, en kan mij op gelijke wijze en met gelijke emotie opwinden over zaken die volgens mij behoorlijk fout gaan. Indien dan de reactie van het gemeentebestuur zich vrijwel beperkt tot: we liggen op schema, dan ben ik in hoogste mate geïrriteerd.

Waarom is Leefbaar Amersfoort eigenlijk opgericht? Precies, uit ergernis over de arrogantie op het stadhuis. En was het maar alleen arrogantie, dat is nog wel te verdragen als voor de rest alles goed gaat in onze stad. Maar dat is lang niet altijd het geval. Zeven maanden dagboek op deze website betrof al heel wat zaken in onze stad die vanuit het stadhuis verkeerd zijn aangepakt. Een deel van de dagboekaantekeningen betrof overigens ook acties van Leefbaar Amersfoort tegen het regelmatig optredende jandoedelgedrag, en dat niet alleen in de vorm van schriftelijke vragen.

Het verkeer in Amersfoort is al lang een gespreksthema. Lange tijd werd wethouder Franzel door velen als de grote boosdoener gezien. Natuurlijk: hij was verantwoordelijk voor het verkeersbeleid in onze stad, zowel de goede als de slechte kanten. En dat geldt ook voor de huidige verkeerswethouder, Henk Brink. Maar wie regelmatig buurtbijeenkomsten, inspraakvergaderingen en inloopspreekuren meemaakt (ik heb dat vier jaar lang als SGLA-bestuurder meegemaakt), merkt al snel dat het niet alleen de wethouder is die verantwoordelijk kan worden gesteld voor veel verkeersleed in onze stad. Hij is slechts een uithangbord, de voorbereiding en uitvoering van het verkeersbeleid vindt plaats vanachter talloze bureau’s op ons stadhuis. Je kunt een wethouder daarbij natuurlijk verwijten dat hij te weinig invloed heeft op allerlei beleid of op onvoldoende wijze als intermediair optreedt. Maar niet hij alleen.

Natuurlijk: er wordt binnen het stadhuis veel nuttig en noodzakelijk werk uitgevoerd. Maar bij ingrijpende zaken lijkt men het spoor regelmatig bijster te zijn. Dan lijken we met techneuten te maken te hebben die zich onvoldoende inleven in de positie van de gewone burger die met allerlei maatregelen wordt geconfronteerd. Kritiek wordt niet aanvaard, er wordt formalistisch omgegaan met klachten, opmerkingen en alternatieve ideeën en er wordt matigjes geanticipeerd op negatieve ervaringen bij de uitvoering van plannen die vanachter het bureau zijn ontwikkeld.

Veel inwoners van Amersfoort hebben het idee dat er onvoldoende rekening wordt gehouden met hun belangen, hun irritaties en met de creativiteit buiten het stadhuis. Het is niet voor niets dat vijf nieuwe partijen in een slag elf raadszetels wisten te bemachtigen. Op het stadhuis lijkt niet iedereen de betekenis daarvan te begrijpen. Sus: als introvert beleid vanuit het stadhuis er toe leidt dat een groep ondernemers in onze stad in grote moeilijkheden komt, voel ik mij niet geroepen op zalvende wijze het gemeentelijke beleid te verdedigen. Ik zou niet weten hoe. Leefbaar Amersfoort is er voor de burgers, en niet om de macht van de bureaucratie in stand te houden.