Donderdag 24 juli 203

‘Opeens ben ik het zat!’ Met deze hartenkreet begint een mail die de raadsleden vandaag ontvingen. De mail is afkomstig van een bewoonster uit Rustenburg. Uit haar noodkreet blijkt dat zij tot de mensen behoort die op een sociale wijze probeert samen te wonen met de mensen in haar omgeving, ongeacht hun achtergrond of cultuur. Maar na tien jaar ervaring met wat een Amsterdamse wethouder terecht ‘kutmarokkaantjes’ noemde, is voor haar de maat vol.

Er lopen genoeg agogisch opgeleide stadgenoten rond die een moreel verantwoord verhaal zullen houden over de eigen cultuur van de mensen, de noodzaak dat wij ons wederzijds moeten aanpassen, dat je tegenover Marokkaanse jeugd niet uit moet gaan van je eigen normen, maar rekening moet houden met de achtergrond van de zielige jongeren die met twee culturen moeten worstelen. Dat zelf de politie, in plaats van op te treden, met dergelijke verhalen schijnt aan te komen, is helemaal de limit – als dat zo is. Ik geef elke Nederlander die roept: als ze willen blijven, passen ze zich maar aan, gelijk. Ik heb zelf zo’n acht jaar buiten Nederland gewoond maar het geen moment in mijn hoofd gehaald om, onder beroep op mij Nederlandse achtergrond, mij op een voor de omgeving storende wijze te gedragen. Ik verwacht een soortgelijke opstelling van mensen die naar ons land zijn gekomen om hun brood te verdienen, opgeleid te worden of een uitkering te genieten.

Ik ben het overigens met de schrijfster van de mail eens dat er heel wat medelanders zijn die rekening houden met onze cultuur en zich daarbij zelfs prettig voelen. En als ik bij mijn niet-Nederlandse kennissen ben, geniet ik van hun eten, hun muziek, hun levenslust en noem maar op. Het vervelende is echter dat een groep in hoofdzaak jongeren die ook binnen hun eigen cultuur een minderheid vormt (voor zover ik kan nagaan), er met steeds meer succes aan werkt om tegenstellingen tussen autochtone en allochtone stadgenoten te laten toenemen. Dat dit mede komt omdat de ouders van de gekleurde lastpostjes falen, is een bedroevend gegeven. Diezelfde ouders moeten vervolgens niet verbaasd opkijken wanneer Nederlanders zich in toenemende mate verzetten tegen speciale wensen, of dat nu gaat om de beschikbaarheid van culturele ruimten, extra geld voor jongerenactiviteiten en noem maar op.

Uit de criminaliteit cijfers blijkt dat vooral Marokkaanse jongeren het vaak erg bont maken. Maar het gevolg is dat ook groepen uit andere culturen hierop worden aangekeken. Ik vind dat de gemeente bij het beschikbaar stellen van middelen voor specifieke groepen best eens nadrukkelijker eisen mag gaan stellen in de richting van ouders en het gedrag van hun kinderen. Gekleurde stadgenoten die klagen dat er wordt gediscrimineerd, mogen zich ook wel eens afvragen of gebrek aan sociale correctie binnen allochtone groepen die zich statistisch in ongunstige zin onderscheiden, daartoe niet bijdraagt.

En wat de mail betreft: de schrijfster probeert door alles heen te nuanceren, maar je proeft dat voor haar de grens echt is bereikt. De opsomming van overlast door groepen tuig is bedrukkend, de wijze waarop ze steun heeft gekregen van overheidsvertegenwoordigers is bedroevend. Ik neem aan dat onze burgemeester de mail ook heeft ontvangen en vraag mij af wat haar reactie is. Achter deze ene noodkreet schuilt de ergernis van honderden stadgenoten. Wanneer hier niet zichtbaar op wordt gereageerd, vraag ik mij af hoe wij als overheid nog regelmatig een beroep mogen doen op onze stadgenoten. Ik zie uit naar het relaas over haar bevindingen, over vier weken in de commissie Bestuur.

Woensdag 23 juli 2003

Ik kom nog eens terug op de groen-blauwe structuur in en rond Amersfoort. Binnenkort wordt dit onderwerp binnen de raadscommissie en de gemeenteraad besproken. De discussie draait in feite om de vraag: wat moeten we ondernemen om het groen in en om de stad maximale kansen te geven en de recreatieve waarde ervan voor de bewoners van onze stad te optimaliseren. Wat dat laatste betreft: techneuten menen dat groen pas echt een functie kan vervullen als je er iets aan hebt gedaan. Maar er zijn genoeg gevallen waar je de waarde van het groen optimaal kan maken door er zo min mogelijk aan te veranderen en het bestaande groen te beschermen. Dat is vervelend voor diegenen die een bureau op het stadhuis hebben bij de gratie van het bouwen en veranderen. Niets doen is desondanks soms effectiever en in elk geval goedkoper.

En het is vooral het geld dat bij de discussie over de groen-blauwe structuur een rol gaat spelen. Om maar voorop te stellen: veel geld heeft Amersfoort niet en wat we hebben, kunnen we maar één keer inzetten. Omdat we de komende jaren steeds minder geld zullen hebben – alle tekenen wijzen in die richting –, zullen we bij de discussie over de groen-blauwe structuur ons vooral moeten richten op zaken die weinig geld kosten. Ambities zijn mooi, maar ze moeten wel betaalbaar zijn. En anders maar een tandje lager!

Wanneer we over de groen-blauwe structuur praten, gaat dat niet om niets. Er liggen voor 91 tot 96 miljoen euro aan plannen op de plank. Hiervan is ruim 16 miljoen gedekt, ongeveer twintig procent. De grootste ongedekte post is het buitengebied van Vathorst, in hoofdzaak Vathorst-Noord. Daar is volgens de planners zo’n 60 tot 65 miljoen euro voor nodig. Daar kan je nog eens een fietspaadje voor aanleggen! Zonder de plannen voor het buitengebied van Vathorst zou al meer dan de helft van alle groene ambities financieel rond zijn.

Waar is dat geld allemaal voor nodig, is een terecht te stellen vraag. Ik vermoed dat een groot deel van de middelen worden gestoken in grondaankoop. De vraag die dan naar voren komt, is natuurlijk: moet er grond worden verworven? Er is in Vathorst-Noord en –West de afgelopen jaren nogal wat grond in andere handen overgegaan. Over Vathorst-West hoeft de gemeente zich niet te buigen, want die grond is bestemd voor baggerstort. De firma Smink heeft er al heel wat hectare verworven, wanneer de baggerstort doorgaat zal deze verwerker zijn grondbezit in dat gebied wel verder uitbreiden.

Moet de gemeente grond gaan verwerven in Vathorst-Noord? Dat is maar de vraag. Wanneer alles anders moet worden dan het nu is, zou dat zo kunnen zijn. Hoewel: recreatieve voorzieningen zoals een golfbaan kunnen ook door exploitanten zelf worden verworven, daar hoeft de gemeente geen geld in te steken. Het uitkopen van bedrijven hoeft ook geen must te zijn. Er moet wel wat grond beschikbaar komen voor het verbreden van De laak, maar dat komt uit de grondexploitatie van Vathorst. Blijft over: ontsluiten van het gebied door middel van wat voet- en fietspaden, naast wat er al aanwezig is.

Wanneer de raad bij haar standpunt blijft dat in Vathorst-Noord geen woningbouw moet plaatsvinden, hoeft er niet zoveel te worden geïnvesteerd. Maar ja, als je voor enkele miljoenen in Vathorst-Noord klaar bent, dan hoef je ook geen woningbouw in Vathorst-West na te streven. Maar dat druist in tegen de ambtelijke ambities in onze stad.

Dinsdag 22 juli 2003

Deze website is zo gebruikersvriendelijk als mogelijk opgezet. Geen ingewikkeld portaal met allerlei gedwongen doorverwijzingen, maar met meteen de meest gelezen informatie bij de eerste klik. De meeste bezoekers van deze site lezen alleen het dagboek, dus staat dat op deze plaats.

Een probleem is dat mensen die willen reageren, niet altijd weten hoe zij dat kunnen doen. Ik merk dat wel eens aan telefoontjes die ik krijg. Dat de button onder mijn naam tevens de mogelijkheid voor het versturen van een e-mail opent, is lang niet iedereen bekend. Daarom is er aan deze site een kleine aanpassing gepleegd. Het rijtje buttons aan de linkerzijde is aangevuld met een button voor een reactie. Wie deze button activeert, krijgt direct toegang tot een emailscherm. Dat maakt het reageren dus een stuk eenvoudiger.

En meteen een andere huishoudelijke mededeling: het archief. Het dagboek blijft niet eindeloos lang op deze site staan. Na ongeveer vier weken verdwijnt de aantekening naar het archief. Dat is echter makkelijk te bereiken met de button ‘archief, boven aan deze tekst.’

Wie meent dat deze oplossingen voortvloeien uit bijzondere technische kennis mijnerzijds, die moet ik teleurstellen. Mijn zoon Iskander is een wonder op dit gebied. Hij heeft deze site opgebouwd, inclusief alle administratie om hem beschikbaar te krijgen. Mijn opmerking over het reageren per e-mail heeft hij adequaat opgelost, eerste reacties zijn al binnen.

Mijn vurige wens is dat nog meer raadsleden over naaste familie beschikken die een website kan ontwikkelen. Zelf merk ik dat een site een goed – aanvullend – communicatiemiddel is, mits je er ook mee doet. Wanneer veel meer raadsleden hun eigen site hebben, kan dit misschien tot een discussie via deze elektronische weg voeren, iets wat voor politiek geïnteresseerde stadgenoten ook aantrekkelijke kanten kan hebben.