Woensdag 30 juli 2003

Deze ochtend besteedde de Amersfoortse Courant weer een keer aandacht aan het Drakennest, het ‘kinderparadijs’op het vroegere Mooiersplein. Jammer genoeg was dit geen komkommernieuws in de zomertijd, maar een voortzetting van een reeks van negatieve berichten over dit winkelcentrum, verborgen achter de Langestraat. Opnieuw gaat een bedrijf in het Drakennest de deuren sluiten, zodat er intussen meer winkels leeg zijn dan verhuurd. Een bezoek aan het Drakennest verliest steeds meer aantrekkelijkheid, voor de achterblijvende bedrijven wordt het harder knokken om de aantrekkelijkheid van het kindercentrum te waarborgen.

Allereerst de geschiedenis. De bebouwing van het Mooiersplein, jarenlang een parkeerveld in het midden van de oude stad, heeft heel wat gemoederen beziggehouden. Voor de direct-omwonenden was dat niet zo vreemd, zij verloren vrije ruimte en een aantrekkelijke parkeermogelijkheid. Maar ook de vraag wát er gebouwd moest worden, verhitte in het midden van de jaren negentig de gemoederen. De nieuwe bebouwing moest passen in de schaal van de binnenstad, er moest voldoende woonruimte komen en er moest een oplossing worden gevonden voor het parkeerprobleem. Aan al die wensen is uiteindelijk voldaan.

Maar vanaf het begin van de winkelplannen op het vroegere Mooiersplein hebben velen vraagtekens gezet bij de haalbaarheid. Winkels moeten het hebben van flanerend publiek. Dat publiek maakt gebruik van logische looproutes, liefst met enkele bijzondere accenten zoals warenhuizen of verkeersknooppunten. Roel Boer, ex-wethouder en de grote animator van het kinderparadijs, veegde met de hem bekende robuustheid alle bedenkingen van tafel. Goede argumenten waren in het algemeen niet aan hem besteed, waaraan we nu de geflopte koopgoot bij Amicitia, de jarenlange leegstand aan de Grote Haag en de nog steeds open ruimte over het spoor hebben te danken. Roel Boer had iets wat bij meer vroegere – en ook huidige – collegeleden is terug te vinden: vandaag scoren, morgen zien we wel weer.

Zijn enthousiasme was in elk geval zo aanstekelijk geweest dat een aantal ondernemers bereid was de nek uit te steken. Zij hebben hun creativiteit, inzet en veel geld gestoken in een project dat een uiterst subtiele begeleiding vergde. Verborgen achter de Langestraat was heel wat creativiteit noodzakelijk om het themagerichte winkelstraatje van de noodzakelijke aanloop te voorzien. Ik heb nog steeds heel wat kennissen die geen idee hebben dat het Drakennest bestaat, laat staan dat ze weten waar het ligt. En dat is nu juist het probleem dat critici zes jaar geleden onder de aandacht brachten.

Ik beschik over te weinig gegevens, maar als ik afga op de opmerkingen van de (ex)ondernemers uit het Drakennest heeft de gemeente vooral uitgeblonken in het blokkeren van creatieve ideeën om het nieuwe centrum de noodzakelijke Schwung te geven. Bureaucratie, onwil en gebrek aan creativiteit waren de reactie op plannen en verzoeken van de ondernemers. Een argument dat ik in het stadhuis wel eens opving was: als we het de ondernemers in het Drakennest toestaan, moeten we het in de hele stad doen! Nou, en?

De klachten van de ondernemers zitten mij behoorlijk dwars. Ze kunnen op het stadhuis wel verwijzen naar duaal functioneren van de raad en besturen op afstand, ik wil toch wel eens weten wat de gemeente écht heeft gedaan en of al de klachten van de ondernemers terecht zijn. Omdat de raad op reces is, dus in de vorm van schriftelijke vragen.

Dinsdag 29 juli 2003

Het lijkt uit en over te zijn met de buurtpreventie in onze stad. Ik zal het missen: de buurtbijeenkomsten in het zaaltje van het Leger des Heils aan de Anna Paulownalaan, de inleidingen van deskundigen over mijn woonkwartier, georganiseerd om mensen te trekken, en de ontmoetingen met buurtbewoners die ik anders nooit zou hebben gezien. Tussen Anna Paulownalaan en Utrechtseweg functioneerde het project buurtpreventie redelijk en voorzagen enthousiaste coördinatoren ons van gele bulletin met informatie over pogingen tot insluiping of het verdwijnen van een fiets. Goed beschouwd gebeurde er niet veel in mijn omgeving, maar je was op de hoogte en wist dat je op de alertheid van de buren kon vertrouwen.

Het begin was flitsend. Er was een schema, aan de hand waarvan iedereen in de buurt één keer in de zoveel weken ’s avonds een extra wandeling door de buurt maakte om te zien of alles naar behoren was. Velen combineerden dat met het noodzakelijke uitlaten van de hond, een kleine moeite dus. Er was een coördinator voor de buurt en er waren contactpersonen per laan. En het gekke was: het functioneerde allemaal, er waren genoeg mensen die het nut van buurtpreventie inzagen en er aan deelnamen. Met een extra compliment aan de heer Ter Meulen, oud-legerofficier en jammer genoeg veel te vroeg overleden.

In de loop van de tijd werd het allemaal wat minder. Maar de bijeenkomsten bleven, je kende de wijkagent, vooropgesteld dat die er door wéér een reorganisatie bij de politie ook was. Het kostte nauwelijks moeite, maar met enige extra alertheid probeerde je het bordje ‘attentie, buurtpreventie’ aan het begin van de laan wat inhoud te geven. En ik was zeker niet de enige in de buurt.

Dat is dus voorbij. Ik kan mij weliswaar niet herinneren dat mij, of een van mijn buren, is gevraagd wat wij voor mening hebben over het buurtpreventieproject. Wel merkte ik dat de informatiestroom vanuit het gemeentehuis afnam. Ook de wijkagent – terug na enige tijd van weggeweest – kwam steeds minder in beeld. Maar misschien is het nette burgermansbuurtje waarin ik woon niet representatief genoeg en vond men op het stadhuis en in het politiegebouw dat er maar eens wat nieuws moet komen. Als je alles bij het oude laat, heb je weinig te besturen, zullen wijze dames en heren hebben gedacht.

De buurtsamenhorigheid moet op een andere wijze worden gestimuleerd. Meer integraal en dergelijke. Ik hoor het ze zeggen, onze agogische deskundigen. Hopelijk verdwijnt het kind niet samen met het badwater, om maar eens wat beeldspraak te gebruiken. Ik ben benieuwd!

Maandag 28 juli 2003

Er wordt in Vathorst een hockeyveld aangelegd. Één, want het moet niet te dol worden. Het veld wordt aangelegd, samen met twee voetbalvelden. De voetbalvelden moeten – naar ik aanneem – de extra ruimte bieden waar de voetbalvereniging in Hooglanderveen op zit te wachten. Maar de aanleg van het hockeyveld kan ik niet plaatsen.

De raad heeft in het voorjaar besloten dat AMHC, de hockeyvereniging in Birkhoven, er een extra veld bij krijgt. Dat is nodig, want AMHC is een bloeiende vereniging, niet alleen in sportieve zin, maar ook wat het aantal leden betreft. Dat groeit stormerhand, waardoor er nog nauwelijks ruimte is voor nieuwe jeugd en de ambities in de competitie in gevaar dreigen te komen. Uitbreiding van het bestaande complex met een extra veld ligt voor de hand, want een nieuw en noodzakelijk veld elders functioneert niet – zo werkt het verenigingsleven nu eenmaal.

Wat tijdens de discussie over het extra AMHC-veld naar voren kwam, was de ruimtebehoefte bij de hockeyvereniging in Bunschoten. Niet zo verbazingwekkend, want die gemeente heeft ook een bloeiend verenigingsleven. Daarnaast zal een aantal Bunschoter verenigingen wel een graantje meepikken van de Amersfoortse bouwactiviteiten aan de grens van deze randgemeenten. Daar is ook niets mis mee.

Ik vind wel dat, als een vereniging in Bunschoten profiteert van ledenaanwas uit nieuwbouwgebieden elders, deze gemeente zelf voor een oplossing van het ruimteprobleem moet zorgen. Amersfoort legt ook niet de rekening van zijn regionale centrumfunctie bij de omliggende gemeenten neer, hoe graag we dat misschien zouden willen. Voor echt klagen is ook geen reden, want het Rijk houdt bij zijn uitkeringen uit het gemeentefonds rekening met de centrumfunctie van Amersfoort.

Als de ledenaanwas bij de Bunschoter hockeyvereniging mede het gevolg is van bouwactiviteiten in Amersfoort-Noord, kan je zeggen dat het verenigingsleven in deze buurgemeente profiteert van onze bouwinspanningen. Aan accommodatiebehoefte moet dan echter binnen eigen gemeentegrenzen worden voldaan. Het is maar de vraag of Amersfoort geld en ruimte beschikbaar moet stellen voor een vereniging in Bunschoten. Doen we dat toch, dan mag er best een factuur naar het Bunschoter gemeentebestuur worden gezonden.

Tenminste: als het argument dat in het voorjaar werd gehanteerd waar is. Als dat niet zo is, dan wordt mij de aanleg van één hockeyveld in Vathorst helemaal onduidelijk. AMHC krijgt zijn veld in Birkhoven, decentrale vestigingen zijn voor een bestaande vereniging een gruwel en met één veld begin je geen nieuwe vereniging. Vroeger zou de aanleg van zo’n veld nog enige discussie in de raadscommissie voor de sportzaken hebben opgeleverd. Maar door de pps-constructie voor Vathorst onttrekt zich de gedachtevorming over sportvoorzieningen in dit nieuwe gebied aan de directe aandacht binnen de raad. Het kwartaalverslag van de OBV, waar de investering voor het hockeyveld werd aangestipt, was voor mij in elk geval aanleiding om wat achtergrondinformatie over het verweesde hockeyveld te vragen.

Zondag 27 juli 2003

Mijn vragen om informatie over het aanbestedingsbeleid binnen onze gemeente zijn niet ongemerkt gebleven. Wel bij de media, wat niet onlogisch is want het is een gecompliceerde materie, in het slechtste geval een beerput met een onheldere inhoud. Maar bij een aantal collega-raadsleden die belangstelling hebben voor dit onderwerp en bij enkele ambtenaren die mij er op aanspraken hebben de vragen wél reacties opgeleverd. De meest gehoorde reactie is: op die vragen krijg je nooit een goed antwoord, dat durven ze niet eens! Ik ben benieuwd.

Het aanbestedingsbeleid van de overheid heeft de afgelopen jaren behoorlijk in de belangstelling gestaan. Ambtenaren bij verschillende ministeries en binnen een aantal gemeenten lieten zich inpakken, werkten samen met de aannemers, waren gemakzuchtig, lieten zich fêteren met geschenken, reisjes of bordeelbezoek of gedroegen zich anderszins op een wijze die je bij een goede overheid niet mag verwachten. In elk geval heeft het gedrag binnen een aantal overheidsorganisaties miljoen gekost. Intussen zijn er ambtenaren geschorst of ontslagen en spannen instanties processen aan tegen aannemers waaraan te veel is betaald.

Over al dit gebeuren heeft een enquêtecommissie binnen de Tweede Kamer zich gebogen. Ook hebben journalisten de afgelopen jaren al heel wat boven de tafel gekregen en is het onderzoek uit de afgelopen jaren stof geweest voor een reeks van boeken.

Amersfoort komt in al die verhalen niet voor, dus zijn onze ambtenaren integer, bestaan er geen relaties tussen hen en het bedrijfsleven, worden onze ambtenaren nooit overvallen door cadeaus of etentjes en vinden er geen reisjes plaats die door de bouwwereld zijn georganiseerd – enkele studiereisjes naar Barcelona, Noord-Amerika of Venetië door collegeleden buiten beschouwing gelaten. Grote werken worden binnen onze gemeente keurig openbaar aanbesteed. Aannemers hebben daarbij geen enkele voorkennis en zijn onwetend over directiebegrotingen die bij het aanbestedingsbeleid een rol kunnen spelen. Amersfoort maakt gelukkig gebruik van de aannemers met de gunstigste aanbiedingen, waarbij geen enkele onderneming wordt buitengesloten. Er is een uniform beleid voor het aanbesteden, nauwlettend in het oog gehouden door de daarvoor verantwoordelijke wethouder. De bestekken, basis voor de prijsvorming, zijn gebaseerd op de kennis van ervaren ambtenaren en zijn niet beïnvloed door input die vanuit de aannemerswereld wordt geleverd. We hebben de gunstigste prijzen en al het werk wordt binnen aanvaardbare tijdslimieten uitgevoerd.

Kortweg: het gaat goed in onze gemeente, dit in tegenstelling tot vele plaatsen elders in ons land. Daarvoor staat een alert en kundig college garant, dat dagelijks de vinger aan de pols houdt. Iedereen is zich de noodzaak daarvan ook bewust, want het gaat om veel geld, gemeenschapsgeld uiteraard. En dat zal allemaal blijken uit de beantwoording van de vragen die ik het college heb gesteld. Bravo!