Vrijdag 15 augustus 2003

Amersfoort heeft relatief weinig ambtenaren in dienst, wanneer je dat vergelijkt met andere grote steden in ons land. Dat lijkt een bijzondere prestatie, mar je hoort het gemeentebestuur hier nooit met dezelfde trots over spreken als over onderzoeken waarin de stad hoog scoort als economisch centrum of leefbare stad. Dat is logisch, want het geringere aantal ambtenaren is geen gevolg van superefficiënt werken. In het verleden is een groot aantal activiteiten die andere steden nog zelf doen, geprivatiseerd. Het openbaar vervoer, het vuil ophalen, het onderhoud aan de wegen en het groen, de sportvoorzieningen, culturele activiteiten zoals de Flint: het is een lange lijst van afgestoten werkzaamheden waardoor we nog maar een zogenaamd klein kernapparaat hebben.

Het aantal ‘werkers’ binnen de gemeentelijke dienst is nog maar beperkt. Ze zijn er wel – denk maar aan de mensen achter de loketten van de burgerlijke stand – maar op het stadhuis zitten relatief veel ‘denkers’. Dat zijn de beleidsambtenaren die plannen moeten maken en werk verrichten op academisch niveau. Eierkoppen, zullen we maar zeggen – er breekt ook nogal gemakkelijk wat!

Het NRC maakte dat vandaag maar weer eens duidelijk.Amersfoort op de kaart, dit keer op de achterpagina van deze serieuze krant. Op deze achterpagina staan altijd de opmerkelijke, gekke dingen die in ons land plaatsvinden. Ons stad heeft vandaag de eer.

Onze plannenmakers op het stadhuis, altijd bij de tijd, moeten uiteraard aan het werk worden gehouden. Wanneer de gemeenteraad daar niet voor zorgt, zoeken ze zelf wel iets, maakt niet uit wat het kost. Dan wordt er in een keer bijna een miljoen euro uitgegeven om een visie te ontwikkelen voor iets, waarover de raad nu juist enkele jaren geleden heeft besloten er geen behoefte aan te hebben. Hé, zult u denken, en doe je daar niets tegen. Wis en waarachtig, via vragen en een interpellatie in de raad. Maar als het college in een van zijn vele zwakheden al ‘ja’ tegen het speeltje van de beleidsambtenaren heeft gezegd, blijkt de raad ineens elk gevoel voor dualisme te hebben verloren en wordt een coalitiebreed front tegen de kritiek van de oppositie opgeworpen. Ook al blijkt achteraf dat lang niet al de raadsleden van de coalitiepartijen het met deze kostbare steun aan de collegeleden eens te zijn.

En er dienst zich weer zoiets aan. De duimendraaiende beleidsmakers op het stadhuis hebben in Brussel, bij de EU, een half miljoen euro subsidie gevraagd voor een werkgelegenheidsproject dat ‘Tijden van de stad’ blijkt te heten. Het vervelende bij dit soort subsidies is vaak dat je ze alleen maar krijgt als je er als gemeente zelf ook wat geld in steekt. De redactie van het NRC heeft zich in het project verdiept. Het artikel dat er aan is gewijd sluit met de verzuchting: ‘Beste Europese Unie: in het belang van de Amersfoorters, zeg ‘nee’ tegen dit subsidieverzoek.’

Terecht, kan je na lezen van het artikel slechts denken. Uit onderzoek van het instituut Nyfer bleek dat de inwoners van Amersfoort tot de gelukkigste van alle stedelingen in ons land behoren. Natuurlijk, niet iedereen (!), maar gemiddeld. Er zijn wel punten van ergernis, bleek uit onderzoek, maar het onderwerp Openingstijden scoorde daarbij niet hoog. Dat was jammer, want op het stadhuis had men op dit punt juist een mooi plannetje bedacht, grotendeels te betalen door Brussel. Daar staan geldpotjes, dus daar moet je gebruik van maken – je moet als denkende ambtenaar tenslotte toch wel iets om handen hebben.

Kort en goed: er is nog een extra onderzoek tegenaan gegooid met een wat suggestievere vraagstelling. En kijk daar: we moeten in onze stad onthaasten. Kassa. Ik weet niet of Hans van Wegen op het NRC is geabonneerd, anders heeft hij in elk geval weer een item voor schriftelijke vragen. Ik van mijn kant zou slechts willen zeggen: lieve ambtenaren, als gedualiseerd raadslid kan ik jullie slechts één raad geven: beperk je tot zinvol werk. En bij plannen zoals nu in Brussel gedeponeerd, kan ik maar een ding opmerken: met dat onthaasten op het stadhuis zit het wel goed, dwing de stad niet tot soortgelijke onnuttige zaken!

Donderdag 13 augustus 2003

Als actief tennisser heb ik het al geconstateerd: als de groundsman even niet kijkt, neemt de natuur bezit van het gravel. Gelukkig hebben we een ijverige en toegewijde groundsman, dus ongewenste plantengroei op het gravel tussen de banen van mijn vereniging maakt weinig kans.

Dat is wel even wat anders op de banen van het tennispark aan de Ringweg Randenbroek, tegenover het ziekenhuis, waar vroeger de vereniging Metgensbleek zijn home had. Het tennispark moet een onderdeel worden van het Park Randenbroek, waarvan het nu nog door een sloot is gescheiden. Omdat er nog geen geld voor beschikbaar is, is er na het slaan van de laatste ballen op het vroegere tennispark niets meer gebeurd: geen onderhoud, geen nieuwe inrichting, niets!

Hoewel, helemaal niets kan niet worden gezegd. Waar mensenhanden rusten, doet de natuur wel zijn werk. Afgelopen voorjaar stond ik – op uitnodiging van enkele milieuorganisaties – op het terras van het vroegere clubhuis. De tennisbanen bleken door de natuur in beslag te zijn genomen. Nu er geen groundsman meer rondloopt, zijn er door het gravel heen struiken gegroeid en bloeien er wilde bloemen. Als nieuwsgierig mens is mijn advies: doe er nog een aantal jaren helemaal niets aan, eens kijken wat voor natuurlijke biotoop er ontstaat. Er ontstaat de meest natuurlijk uitbreiding van het Park Randenbroek. Straks hoeven we er alleen nog maar een pad doorheen te kappen, en Amersfoorters kunnen genieten van een prachtig stukje spontane natuur.

Loopt dat alles geen gevaar, zullen sommige zich afvragen. In het verleden waren er plannen om op deze plaats appartementen of een hotel voor ziekenhuisbezoekers te bouwen. Dat was ook de reden dat de tennisvereniging Metgensbleek zijn stek moest verlaten en naar Liendert verhuisde. Het bestaande bestemmingsplan maakt bouwen op deze plaats mogelijk. Een nieuw bestemmingsplan is er nog niet, de gemeenteraad moet eerst een oordeel geven over een structuurplan voor het hele Heiligerbergerbeekdal, van Sportfondsenbad tot de A28. Het voormalige tenniscomplex is daarvan slechts een onderdeel.

Een van mijn raadscollega’s maakte zich, teruggekomen van vakantie, dus ernstige zorgen over het gevaar dat het oude tenniscomplex loopt. Binnenkort eindigt een zogenaamd voorbereidingsbesluit en dan kan een bouwaanvraag voor bijvoorbeeld appartementen niet meer worden afgewezen. Het oude bestemmingsplan staat dat toe. Een interpellatie in de raad moet deze ramp voorkomen.

Bestudering van de notulen van enkele commissievergaderingen – waar de fractie van mijn raadscollega schijnbaar verstek moest laten gaan – had alle zorg kunnen wegnemen. De gemeente heeft het vroegere tennispark aangekocht. Een bouwaanvraag kan je slechts indienen, als je ook eigenaar van de grond bent of opdracht van de eigenaar hebt gekregen. De gemeente zou zelf dus de bouwaanvraag moeten indienen. En daarover heeft de raad besloten dat dat niet zal plaatsvinden. De biotoop naast het Park Randenbroek is op beste wijze beschermd, daar hoeven we niet opnieuw over te praten. Zelfs een extra brief van het college is daarbij overbodig, want elk raadslid dat zijn commissievergaderingen heeft bezocht of de stukken heeft gelezen, weet dat intussen!

Woensdag 12 augustus 2003

Enkele weken geleden ging ik op deze plaats in op een brief van een inwoner die na jarenlange ergernis over een groep Marokkaanse vandalen tegenover de raadsleden het hart heeft gelucht. Dat de briefschrijver niet met naam en toenaam in de media naar voren wil treden, vind ik terecht. Na alle chicanes van de afgelopen tijd moeten nog meer vervelende acties worden voorkomen. Wel hebben verschillende raadsleden intussen meer signalen ontvangen, wat het beeld bevestigt dat de geschetste problematiek zich niet tot een incident beperkt.

De briefschrijver heeft op geloofwaardige wijze duidelijk kunnen maken dat bij de klachten geen sprake is van discriminerende opvattingen, in tegendeel. Juist omdat het om Marokkaanse jongeren gaat, is er langer gezwegen dan goed voor de zaak is. Ikzelf ken overigens ook wel soortgelijke voorbeelden waarbij gewone, blonde Hollandse ettertjes waren betrokken. Denk maar aan het gedoe, enkele jaren geleden, rondom de bibliotheek in het Soesterkwartier. Daar maakte zich vervelende hangjeugd het meer dan bont. Nadat de toenmalige burgemeester, Annie Brouwer, tijdens een werkbezoek op onaangename wijze met dat probleem van deze Hollandse lieverdjes werd geconfronteerd, werden er snel maatregelen genomen. De bibliotheek is intussen wegbezuinigd, op het vrijgekomen terrein zijn woningen gebouwd. Het is een oplossing.

De oplossing zal in dit geval wat moeilijker zijn. Ik schreef het al eerder: de ouders moeten hierbij worden betrokken en op hun verantwoording worden gewezen. Een opvatting die velen met mij delen, dus daarover moeten we het in de raad snel over eens kunnen zijn. Daarnaast zullen er meer maatregelen nodig zijn, want of het om Marokkaanse, Hollandse of wat voor hangjeugd gaat, de problematiek is vaak gecompliceerd. Bij het oplossen van het overlastprobleem gaat het niet alleen om meer aandacht van politiepersoneel. Ook andere instanties zullen creativiteit moeten ontwikkelen.

Op dat punt maak ik me toch wel wat zorgen. In het weekblad Amersfoort Nu werd aandacht besteed aan de klachten en werden reacties weergegeven, van raadsleden en van instanties. En ja hoor: de welzijnswerkers hebben het probleem nauwelijks herkend. Er is wel een toename van wrijvingen waarneembaar, aldus een SWA-vertegenwoordiger, en in sommige straten is de overlast wat groter dan in andere. Maar de SWA-reactie maakt het grote euvel bij problemen met jongeren, zeker als die een allochtonen afkomst hebben, weer eens duidelijk. Organisaties die falen bij het signaleren en oplossen van welzijnsproblemen vluchten in de ontkenning. Het is de softheid waardoor problemen onmogelijke proporties krijgen, eenvoudigweg omdat de moed ontbreekt het probleem te benoemen en aan te pakken. Waar betalen we deze instanties dan voor, is de vraag die dan op tafel komt.

Wat we overigens niet uit het oog mogen verliezen: de overlast wordt door een kleine groep jongeren veroorzaakt. Omdat veel Marokkaanse gezinnen door hun sociale positie worden gedwongen in wijken te wonen waar problemen zich makkelijker ontwikkelen dan in de buurten met overwegend autochtone woningeigenaren, lijken problemen zich op één bepaalde groep te concentreren. Maar laten we niet vergeten dat er onnoemelijk veel gekleurde mensen in onze samenleving zijn die als onopvallende medeburgers met en naast ons functioneren. Een reden te meer om de groep Marokkaanse jongeren die de publieke opinie negatief beïnvloedt, wat krachtiger aan te pakken. Daarin heeft ook het nieuwe management van het SWA een belangrijke taak te vervullen.