Vrijdag 12 september 2003

De bewoners in het nieuwe complex Amicitia aan de Stadsring hebben recht op een parkeervergunning. Het gemeentebestuur vond dat niet, de mensen konden hun auto kwijt in de parkeergarage onder het Sint Jorisplein. De Raad van State heeft de bewoners in het gelijk gesteld, de gemeente heeft het nakijken.

Toen het bouwplan voor Amicitia werd gepresenteerd, waren er al raadsleden die verbaasd waren over het ontbreken van parkeervoorzieningen. Dat is geen probleem, verkondigde wethouder Boer toen, want er zijn voldoende alternatieven voorhanden. Dat vindt de rechter dus niet. De gemeente zou haar gelijk hebben kunnen halen als voor de bewoners aparte boxen of in elk geval duidelijk gemarkeerde plaatsen aanwezig zouden zijn waar de bewoners een recht op hadden kunnen laten gelden, en wanneer voor de bewoners hun auto elk moment van de dag en in het weekend in en uit zouden kunnen rijden. Omdat de bewoners afhankelijk waren van de beperkende regels die voor de parkeergarage gelden, kan er geen sprake zijn van een eigen parkeerplaats. Dat ze dat daar op het stadhuis niet zelf hadden bedacht, bevestigt maar weer eens dat de gemeente onvoldoende kennis aanwezig is bij het opstellen van contracten. Dus is de gemeente bij de rechter weer eens terecht gewezen.

Eigenlijk is het ook waanzin. De gemeente wil het autogebruik in de binnenstad vrijwel onmogelijk maken. Algemeen bekend is dat er voor de binnenstadbewoners te weinig parkeerruimte is. Het is dus vragen om moeilijkheden als je een bouwvergunning verstrekt voor een compleet wooncomplex, zonder het parkeren te regelen. In het Drakennest en bij de Bollebrug is het goed gegaan, maar bij Amicitia was de gezonde geest even op stap.

Hoewel? De ontwikkelaar van Amicitia wilde zoveel mogelijk vierkante meters winkelruimte creëren. Dat vergroot het rendement van een winkelcomplex. Omdat de ruimte aan de Stadsring beperkt was, werd voor winkels op meerdere niveaus gekozen. De onderste laag is bereikbaar via het Amersfoortse koopgootje, dat in de praktijk een flop is geworden. Maar als je als ontwikkelaar de winkels op geforceerde wijze laat zakken, is er natuurlijk geen ruimte meer voor een toegankelijke parkeerkelder, of je moet veel extra investeren aan creatieve oplossingen. Wie bij dit streven naar optimaal rendement aan het kortste einde trekt, is dus duidelijk: de bewoners.

Als het om parkeren gaat, heeft de gemeente überhaupt een zwakke hand. Niet alleen in het centrum, maar ook in de nieuwste wijken. Neem als voorbeeld Vathorst. In 1996, toen de plannen voor Vathorst moesten worden uitgewerkt, werd een aantal werkgroepen samengesteld die de inspraak op verschillende onderdelen inhoud moesten geven. Het idee hiervoor stamt uit een communicatietraject dat door een pr-bureau voor de gemeente was ontwikkeld. Inspraak als pr-middel, dat was al een zwak begin!

De werkgroep Verkeer en vervoer en de werkgroep Milieu bogen zich beide over het parkeren en het autoverkeer. De werkgroep Milieu wilde de auto uiteraard weren, de andere werkgroep zocht oplossingen. Een van de oplossingen was het voorstel om het parkeren in Vathorst zoveel mogelijk onder de woningen op te lossen. De openbare ruimte zou daardoor minder ‘verblikt’ worden.

In het Vathorstdeel Laak komt dit idee redelijk uit de verf. Dat kan ook niet anders: de hoge woningdichtheid en beperkte openbare ruimte liet geen andere keuze open. Maar in De Velden is van het mooie voornemen slechts weinig terecht gekomen. De parkeerproblemen zijn dus te voorzien, zeker wanneer de gehele wijk is voltooid. Ook hier heeft de gemeente zich weer laten leiden door commerciële partijen, zonder een helder eigen beleid te voeren. En ook hier zal de uiteindelijke uitkomst zijn: de bewoners worden de dupe!

Donderdag 11 september 2003

Nou, dat scheelde maar een haartje! Hadden we bijna weer een interpellatie gehad in de raad, nu over de bestemming van het oude tennispark Metgensbleek, tegenover het Elisabethziekenhuis. Het tennispark moet een onderdeel worden van het Randenbroekerbos, de groene gordel langs de Heiligerbergerbeek. We zijn zuinig op deze groene long die bijna tot aan de binnenstad reikt.

Nog wel overigens, want een van de grootste partijen in de raad bereidt een voorstel voor om een deel van het groen van asfalt te voorzien en daarmee ruimte te scheppen aan een van de hipe’s van dit ogenblik: het skeeleren. Dat kun je toch overal doen, zullen sommigen zich verbaasd afvragen. Klopt, maar een dealtje tussen de voormalige PvdA-voorzitter in onze stad – zelf ‘n enthousiaste skeeler – en PvdA-wethouder De Wilde leidt er toe dat van de groene long een behoorlijk stuk wordt afgeknaagd. Met hulp van de VVD-fractie, want daar zitten de grootste vrienden van wethouder De Wilde.

Dat gevaar dreigt niet voor het vroegere tennispark. Ik ken tenminste geen prominente partijgenoten van wethouder De Wilde die iets snoods met dit gebiedje van plan zijn. Dat zou ook moeilijk gaan, want de gemeente is eigenaar van dit vroegere sportcomplex. Dat ligt nu op een fascinerende wijze te verloederen: de natuur neemt het steeds meer in beslag en dat past eigenlijk uitstekend in de opzet: vergroen het gebied langs de beek.

Waarom dan een interpellatie? Ik weet het niet. Het heet dat de partij die hiervoor het verzoek heeft ingediend, bang is dat er misschien wordt gebouwd. Er ligt een oud bestemmingsplan die het mogelijk maakt om er bijvoorbeeld een hotel voor familieleden van ziekenhuispatiënten te bouwen. Een beetje overbodig, lijkt mij, want de ziekenhuisvestiging wordt binnen tien jaar naar de andere kant van de stad verplaatst. Misschien zouden er ook appartementen gebouwd kunnen worden, maar die worden in onze stad al op zoveel plaatsen gebouwd dat dergelijke plannen voorlopig nauwelijks kans op slagen hebben.

En dan nog. De gemeente is eigenaar van de grond. Zonder grond kan je moeilijk een realistisch bouwplan indienen, ongeacht wat er in een bestemmingsplan is opgenomen. En binnen de raad is de afspraak gemaakt dat B en W geen grond kunnen verkopen voor ongewenste woningbouw, buiten de raad om. Hoe weet je dat, zullen sommigen zich afvragen. Dat is binnen een van de raadscommissies besproken en allemaal in notulen vastgelegd. Het smetje is dat het om een besloten vergadering ging, omdat de gemeente nog in onderhandelingen was over de grondaankoop. Maar intussen weet iedereen dat de grond van de gemeente is.

De fractie die de interpellatie heeft aangevraagd, heeft intussen een briefje van het college gekregen waarin alles nog eens wordt uitgelegd. Bekende informatie, maar het biedt de aanvragers van de interpellatie in elk geval een mogelijkheid om zonder gezichtsverlies op hun voornemen terug te komen. Nou ja, zonder gezichtsverlies? Je kunt je afvragen waarom het initiatief eigenlijk is genomen. Om nog eens onder de aandacht te brengen dat alles bestens geregeld is? Wisten we al. Om de initiatiefnemers zelf weer eens in het voetlicht te plaatsen? Kan zijn, lijkt mij zelfs waarschijnlijk. Maar daar bestaan betere middelen voor. Je hoeft je eigen gebrek aan dossierkennis niet al te nadrukkelijk onder de aandacht te brengen.