Zondag 5 oktober 2003

Zal ik reageren of zal ik dat niet doen? Dat was mijn reactie na het lezen van “Hoezo kleinzielig politiek geneuzel’ in het Utrechts katern van de Volkskrant. Toch maar, want velen hebben het gelezen en het zal toch wel enkele dagen gesprekstof opleveren.

Over het artikel zelf kan ik slechts zeggen: prettig leesbaar, maar een onverwachte stijl binnen de Volkskrant. Er staat een aantal citaten van mij in die niet steeds woordelijk zijn, maar de geuite opvatting wel correct weergeven. Dat geldt ongetwijfeld ook voor Cees van Engelenhoven, Liedeke Willenborg en Ton Berends. De trend in het artikel wijkt niet ver af van mijn eigen beleving, al vind ik de term prima donno in mijn richting wat overdreven. Dat zou kunnen betekenen dat ik in een bijzondere plaats inneem, iets wat mij wel wat te veel eer lijkt. Er zijn anderen in de raad die door hun inbreng en kwaliteit deze titel – zonder enige ironie – meer verdienen.

De bijdrage in de Volkskrant was vooral een ontluisterend demasqué voor Hans van Wegen. Ik vrees dat hij dit zelf niet eens in de gaten heeft, gezien zijn e-mail om toch vooral de Volkskrant te kopen (ik lees hem al vanaf mijn jeugd) en er op te letten dat het Utrechtse katern er ook werkelijk inzit. Ik zou in zijn plaats de hele oplage opkopen en verbranden. Uit zijn reactie maak ik op dat waarschijnlijk de schrijfwijze van zijn partijnaam hem nog het meest zal storen.

Ik zal maar eens enkele voorbeelden noemen van opmerkingen in het artikel, waarvoor iemand met zijn onderwijsachtergrond zich eigenlijk zou moeten schamen. In willekeurige volgorde.

De Burgerpartij verzorgt met twee mensen vijftig procent van het kabaal en de publiciteit in de raad, beweert Van Wegen. Ik kan mij dat moeilijk voorstellen, omdat de twee leden van de Burgerpartij meestal het zwijgen er toe doen. De interpellatie tijdens de afgelopen raad was exemplarisch: slecht voorbereid, overbodig en voorbijgaand aan al verstrekte informatie.

Wat in elk geval in de Volkskrant wordt bevestigd, is het feit dat het bij Van Wegens met de schriftelijke vragen niet om de inhoud gaat: ‘Zo’n schriftelijke vraag is toch weer een kleine advertentie in de Amersfoortse Courant waarvoor je niet hoeft te betalen,’ merkt hij tegenover de Volkskrantredactie op. Ik vermoed dat de redacteuren van de AC bij dit citaat een onaangenaam gevoel krijgen.

‘Dan liever uitstel,’ zegt Van Wegen trots, als het om het snelfietspad vanuit Vathorst gaat. Een opvallende uitspraak uit zijn mond: de Burgerpartij stemde tégen de motie waarin om het uitstel van de besluitvorming werd gevraagd.

Een werkelijk dieptepunt bereikt Van Wegen als hij ingaat op de persoonlijke situatie van een van zijn raadscollega’s. Mij interesseert het niet of iemand melk of wijn drinkt. Ik heb bij geen enkele raadscollega ooit consumptieproblemen ontdekt, maar zelfs als dat zo zou zijn dan zou ik daar buiten kleine kring nooit kond van doen, zeker niet tegenover een journalist. Me dunkt, over het private leven van Van Wegen is misschien ook wel iets op te merken. Dergelijke feiten zijn echter niet van belang voor de politieke discussie, ze gaan het publiek niets aan en het getuigt van gebrek aan eigen moraal als je je collega’s door middel van een gebeurtenis in hun privé-leven negatief tracht neer te zetten.

‘Wil je wethouder worden?’ vroeg mijn echtgenote mij verbaasd. “Ik las het in de krant,’ was mijn enig mogelijke antwoord.

Ik heb te doen met Kees Kraanen!

Zaterdag 4 oktober 2003

De opening van het tijdelijke Jeugdhonk in Nieuwland op deze dag was een feest dat zelfs door het regenachtige weer niet kon worden verpest. Er is wel eens commentaar op hangjongeren, en soms is dat ook terecht. Maar zelfs als klachten over hangjongeren terecht zijn, moeten we de oorzaak niet altijd bij de jongeren zelf zoeken, maar bij het feit dat de gemeente heel ijverig is als het om bouwen van woningen en kantoren gaat, maar dat het creëren van voorzieningen voor jongeren niet altijd adequaat plaatsvindt.

Dat een groep jongeren, waarvan een deel het etiket ‘hangjongeren‘ met zich meedroeg, de handen uit de mouwen heeft gestoken en niet heeft afgewacht op het moment waarop de gemeente een initiatief neemt, is het vermelden waard. In de omgeving van de Laan van Duurzaamheid staat een mooi honk waarin jongeren heel wat eigen initiatief hebben gestoken. Hun ijver werkte in elk geval aanstekelijk, want ze hebben van verschillende kanten steun weten te organiseren, bijvoorbeeld voor de inrichting van hun honk.

Het jeugdhonk in Nieuwland is tijdelijk. Over een aantal jaren moet worden verhuisd naar een definitief jeugdhonk. Dit zal worden gebouwd in Hoogland of Vathorst, in Nieuwland is geen ruimte te vinden, deelde wethouder Jan de Wilde bij de opening mee. Jan de Wilde is een belangrijke animator geweest voor de jongeren in Nieuwland, die hem daarvoor zeer erkentelijk zijn. Ik hoop dat hij onderkent dat een jeugdhonk in de wijk hoort te staan en dat hij de jongeren op weg blijft helpen bij het vinden van een plaats voor hun definitieve stek binnen hun eigen wijk Nieuwland, want daar hoort het thuis.

De trend van de gemeente om particulier initiatief te helpen, zonder zelf een eerste stap te nemen, is op meer plaatsen merkbaar. Voor Vathorst is het nieuwe beleid dat initiatieven primair vanuit de bewoners moeten komen. Als die er zijn (de Bewoners Vereniging Vathorst is een goed voorbeeld), stelt de gemeente geld beschikbaar. Dus geen emmers geld – hebben we niet – voor opbouwwerkers die van achter een bureau de samenleving proberen op te bouwen, maar uitgaan van de creativiteit die juist in nieuwe wijken volop voorhanden is. Uiteraard is voor bepaalde groepen bewoners een helpende hand noodzakelijk, bijvoorbeeld jongeren. Maar in Nieuwland is bewezen dat de beste initiatieven tot stand komen als je de jongeren zelf het voortouw laat nemen. Agogen zullen misschien rillen bij deze gedachte, maar het supersofte gedoe uit de jaren tachtig en negentig heeft ook niet altijd het veronderstelde resultaat opgeleverd, hooguit is de werkgelegenheid binnen het welzijnswerk daarmee gestimuleerd.

Een ander voorbeeld van een succesvol eigen initiatief is te vinden bij de roeivereniging Hemus. Over hun ruimtegebrek schreef ik al eerder. Maar een clubhuis bouwen kost natuurlijk ook geld. De vereniging heeft hiervoor het afgelopen decennium al zo’n acht ton gespaard. Er ontbreekt nog zo’n zes ton. Een gemeentesubsidie zou natuurlijk ideaal zijn, maar in de wandelgangen van het stadhuis is al te vernemen dat dat er niet inzit. Er moet nogal wat worden bezuinigd en de gemeente is als de dood voor een precedentwerking.

Toch kan er best worden geholpen. Een groeiende vereniging die in ongeveer tien jaar tijd acht ton spaart, beschikt ongetwijfeld ook over een solide toekomst. Een bankgarantie is dan toch wel het minste wat de gemeente kan verstrekken. En uiteraard het maximaal aan subsidie waarop verenigingen binnen de bestaande regels recht hebben. Voor de grond zou via erfpacht of verhuur op een sportief niveau eveneens een blijk van steun gegeven kunnen worden.