Zondag 12 oktober 2003

Er vindt binnen de raad een discussie plaats over het eigen functioneren binnen de nieuwe regels van het dualisme. Geen continue discussie – dat zou een slecht teken kunnen zijn – maar meestal ingegeven door van impulsen van buiten de raad. Bijvoorbeeld publicaties in de media, zoals veertien dagen geleden van de hand van Maaike Kooistra in de Amersfoortse Courant of een week geleden in de Volkskrant.

Maaike Kooistra, die als verslaggeefster het wel en wee in de raadszaal intensief volgt, stelde dat in de raad steeds beter naar de burgers in de stad luistert. De redactie van de Volkskrant belichte een facet uit het werk van de raad en stelde dat, vergeleken met de vroegere, introverte cultuur in het stadhuis, nu soms zelfs sprake is van Italiaanse toestanden. Een sfeerbeeld dat je positief of negatief kunt opvatten. Als positivo zou ik willen stellen: het gaat er in de raad soms wat chaotischer aan toe, emoties worden niet steeds verdrongen en er ontstaan soms boeiende debatten waarvan de uitslag niet altijd voorspelbaar is. Maar dat levert in mijn ogen uiteindelijk een helderder beeld op voor de kiezer: er heerst in de raadszaal geen eenheidsworst meer, het ouwe-jongens-krentenbroodgevoel overheerst niet meer, verschillen in uitgangspunten treden vaker naar buiten.

Afgelopen zaterdag zette David Mol, fractievoorzitter van Groen Links, in de Amersfoortse Courant de discussie voort. ‘Voor raadsleden lonkt de schone volksvertegenwoordigende taak,’ merkte hij op. Hij doelde daarbij op het feit dat de raad onder druk van burgers nog wel eens vraagtekens waagt te zetten bij eerder vastgesteld beleid. David is daar niet zo gelukkig mee, hij sluit daarbij aan op de cultuur die zijn partij de afgelopen tien jaar heeft ontwikkeld. Groen Links stelde zich steeds op als een nadrukkelijke bestuurlijke partij die, hoewel tot 2002 niet in het college vertegenwoordigd, het collegeprogramma nadrukkelijk steunde. ‘De zevende wethouder,’ was de kwalificatie die de fractievoorzitter van Groen Links regelmatig kreeg opgeplakt. David was toen nog niet de fractievoorzitter, dat was Roland Vis. Diens opvolger ontpopt zich nu als een gelijke hoeder van de bestuurlijke cultuur, gelijk zijn voorganger die voor Groen Links eerder creëerde – niet dat dat in alle gevallen negatief was, maar altijd duidelijk was het ook weer niet.

Ik krijg het etiket van ‘volksvertegenwoordiger’ graag opgespeld. Zoals David het omschrijft, vind ik het een geuzennaam. Het is in mijn ogen geen schande om, daartoe aangezet door stadgenoten die met het gemeentebeleid worden geconfronteerd, kritisch naar het wel en wee in het gemeentehuis te blijven kijken. Ook als het gaat om vastgesteld beleid – we hebben in het stadhuis niet als enigen de wijsheid in pacht. Van de andere kant kan ik mij voorstellen dat David, als toegewijd aanhanger van het college, er wat meer moeite mee heeft indien kritische geluiden uit de stad tot in de raadszaal doorklinken en daar zelfs de discussie blijken te kunnen beïnvloeden.

Grappig overigens: naast de bijdrage van David stond een redactioneel commentaar van Maaike Kooistra. Het handelde over de besluiteloosheid van de raad – dit aan de hand van het uitstellen van een besluit over het snelfietspad naar Vathorst. De raad verzette zich tegen het voorstel van het college om eindelijk eens een besluit te nemen. Het uitstel kwam tot stand door een motie, opgesteld onder druk van belangen van buiten de raad. De motie werd met één stem meerderheid aangenomen. Initiatiefneemster voor deze motie was een van de Groen Links-fractiegenoten van David! Leefbaar Amersfoort steunde de – moeizaam onderbouwde – motie niet. Het kan verkeren!