Dinsdag 14 oktober 2003

Hoe zit het nou met de zogenaamde Westtangent? Dat is een vraag die in elk geval door duizenden automobilisten wordt gesteld, als zij verzeild zijn geraakt in de dagelijkse opstopping tussen de Amsterdamseweg en de Stichtse Rotonde. De Daam Fockemalaan en Barchman Wuytierlaan vormen een essentiële verbinding tussen Leusden en Soest, maar vooral ook een belangrijke toegangsroute naar het bedrijvengebied De Isselt. Over de Westtangent is al veel gesproken, er zijn plannen uitgewerkt en er hebben zich al groepen voor- en tegenstanders geformeerd. De Westtangent wordt ongetwijfeld een heikel punt tijdens de actualisatie van het VVP en zal hoog op de politieke agenda staan voor de verkiezingen in 2006.

De argumenten van de voorstanders zijn gemakkelijk te verzamelen: je hoeft maar tijdens de ochtend of avondspits tussen Amsterdamseweg en de Stichtse Rotonde te verkeren en je bent bekeerd voor welk plan dan ook waardoor de huidige misère wordt opgelost. En ook de argumenten van de tegenstanders zijn bekend: een nieuwe weg trekt nieuw verkeer aan, er ontstaat een sluiproute voor ongewenst doorgaand verkeer en de natuur in Birkhoven-Bokkeduinen komt opnieuw onder druk te staan.

Deze dag nam ik deel aan een gesprek tussen een aantal mensen die zich bij het verkeer in de stad betrokken voelen: enkele raadsleden en vertegenwoordigers van belangengroeperingen. Een open gesprek, met de benen op tafel en met alle ruimte om prille gedachten, domme ideeën en gedurfde oplossingen afwisselend de revue te laten passeren. Het was dus onontkoombaar: ook de Westtangent kwam ter sprake.

Bij zo’n gesprek moet je eigenlijk het woord Westtangent niet in de mond nemen. De voorafgaande vraag is: hebben we een verkeersprobleem aan de westzijde van de stad en moeten we die oplossen. Mijn persoonlijke antwoord is twee keer ja, maar ik ben geen deskundige maar slechts een eenvoudige verkeersdeelnemer met de nodige ervaringen. Als voldoende mensen het met mij eens zijn dat er aan de westkant van de stad iets moet worden opgelost, is de volgende vraag: hoe?

Uitbreiden van de bestaande route lijkt mij het minst wenselijke. Het is de vraag of een dergelijke oplossing afdoende is en je weet in elk geval zeker dat er een nieuwe aanslag op het groen rond de stad wordt gepleegd. Dus moet je een nieuwe route zoeken. Dat kan op de grens van het groen en het NS-wagendepot zijn of – nog beter – via het op termijn op te heffen rangeerterrein tussen de spoorbaan naar Hilversum en het Soesterkwartier. De huidige weg kan dan aan de natuur worden teruggegeven, dat is dus winst.

Dat een dergelijke nieuwe route ook doorgaand verkeer aantrekt, is logisch. Dat doet de huidige route ook al, maar op niet te beïnvloeden wijze. Of er een nieuwe sluiproute ontstaat, is de vraag. Maar zo ja, wat dan nog: als de route niet door woonwijken voert en een logisch begin en einde heeft, is er geen man over boord. Elders wordt dan in elk geval het verkeer ontlast – je kunt dingen ook van de positieve kant bekijken. Dat er door de Westtangent meer mensen de auto nemen, is in mijn ogen een onbewezen stelling.

Indien over een aantal jaren serieus over de Westtangent – of hoe de route dan mag heten – wordt gesproken, kan ook de uitvoering van het initiatiefvoorstel van Leefbaar Amersfoort ter hand worden genomen. Ik bedoel daarmee de structurele verbetering van de Stichtse Rotonde. De raad heeft dit voorstel overgenomen, dus daaraan kan het niet liggen!

Maandag 13 oktober 2003

Iedereen kent het wel: de dagelijkse kleine verkeersproblemen. Scooters die met te grote snelheid andere verkeersdeelnemers de stuipen op het lijf jagen of op knetterende wijze ’s avonds of ’s nachts hun aanwezigheid laten blijken. Auto’s die met enige hardnekkigheid trachten om in de verkeerde richting via de smalle Kersenbaan een korte route proberen te ontdekken. Scholieren die met drie of vier naast elkaar op sportieve wijze containers langs de wegkant in horizontale positie brengen. Invalidenparkeerplaatsen die ‘even’ worden geleend. Noem maar op.

En dan onze parkeerpolitie. Menig Amersfoorter kent ze wel. Je staat even stil om je neus te snuiten: pats, een bon. Je komt vijf minuten te laat bij je auto terug: pats, een bon. Je bent door je kleine geld heen maar moet zo nodig: pats een bon. Het aantal anekdotes over onze overijverige parkeerwachten is oneindig. Zelf woon ik aan een laan waar tussen de tuinen en het voetpad een vele meters brede groenstrook ligt. De opritten naar de tuinen liggen uiteraard in deze groene strook. Het is al vaker voorgekomen dat bewoners hun auto niet geheel binnen het hek plaatsten, maar met een deel daar buiten. Jawel, in de openbare ruimte. Fout, Fout! Als je er niet op let, zie je het niet en niemand heeft er last van, maar toch. Dus: pats, een bon. Ik klaag niet, het is mijzelf nog niet overkomen.

Ik kom dus regelmatig stadgenoten tegen die het niet snappen. Enerzijds hoef je maar tien minuten aan het verkeer deel te nemen – als voetganger, fietser of automobilist – en je neemt een reeks verkeersovertredingen waar. Uiteraard kan het politiepersoneel niet overal zijn, dus je accepteert het. Maar die acceptatie neemt rapide af als je ontdekt dat er voldoende geüniformeerde ambtenaren rondlopen die zelfs het kleinste parkeervergrijp direct weten op te sporen en, zonder enige tegenspraak te dulden, kordaat optreden.

Als we toch over bezuinigingen en adequaat inzetten van middelen gaan praten, moeten we maar eens gaan kijken of we de ijver van onze parkeerpolitie misschien elders op een maatschappelijk aanspreekbare wijze kunnen inzetten. Uiteindelijk zijn het niet de parkeerwachters die de absurditeiten veroorzaken, maar diegenen die bepalen waar welke mensen voor welke taken worden ingezet. Een aardig discussiepunt voor de komende maanden.

Ik moet de komende tijd wel even goed kijken waar ik mijn auto neerzet, want veel gevoel voor humor hebben onze parkeerwachten niet!