Zaterdag 27 december 2003

In de Liberale Koerier, het afdelingsorgaan van de VVD in Amersfoort, gaat fractieleider Paul Strengers in op de bestuurscrisis die in onze stad is ontstaan. In het blad tracht hij een analyse te geven van de oorzaken van deze crisis. Hij legt daarbij het accent op het dualisme, althans het door de raad en college (nog) niet goed invulling geven van het dualisme. Dat is inderdaad een van de oorzaken. Maar er zijn er meer.

Zoals al vaker, wordt door Paul Strengers ook aandacht gegeven aan de collegevorming in 2002. En ook nu weer beweert hij dat Leefbaar Amersfoort de mogelijkheid werd geboden om deel te nemen aan het nu gevallen college. Leefbaar Amersfoort zou zich zelf door het stellen van buitensporige hoge eisen buiten spel hebben gezet, aldus Paul Strengers.

Deze gebedsmolen is al vaker gedraaid, en steeds ten onrechte. Er is inderdaad een moment geweest dat gesteld is dat voor Leefbaar Amersfoort plaats zou zijn binnen het college. Of dat van harte ging of niet, is nu niet meer zo’n relevante vraag. Leefbaar Amersfoort heeft op dat moment wel een aantal aanvullingen voorgesteld op het raadsprogramma. Volgens Paul Strengers hadden we dat dus niet moeten doen. Er was wel plaats voor ons aan tafel, maar dan hadden we als nieuwe partij gewoon moeten aanschuiven en niet met te veel pretenties naar voren moeten komen.

Uiteraard een onzinnige gedachte. Leefbaar Amersfoort is opgericht als reactie op een slecht beleid en een bureaucratische, introverte cultuur die binnen het stadhuis heerste – en in feite nog steeds heerst. Het vergt toch niet veel intelligentie om te begrijpen dat het aanvaarden van bestuursverantwoordelijkheid na de verkiezingen alleen maar mogelijk zou zijn geweest indien er een programma zou hebben gelegen waarin ook voldoende was terug te vinden van de punten waarmee Leefbaar Amersfoort de verkiezingen in is gegaan. Anders hadden we niet eens mee hoeven te doen.

Om onze eisen buitensporig te noemen, getuigt van een verkeerd inzicht in de uitslag van de verkiezingen. Meer dan een kwart van de stemmen ging naar nieuwe partijen. Dat mag je een aardverschuiving noemen. Het is een gospe om te menen dat de partij die, zich inzettend voor een andere politiek, de grootste oppositiepartij is geworden, na de verkiezingen zich in alle bescheidenheid zou melden om enkele kruimels van de collegetafel te mogen nuttigen.

De oorzaak van de bestuurscrisis ligt in belangrijke mate bij de coalitiepartijen zelf, waarbij de aanwezigheid van nieuwe, oppositionele partijen uiteraard een rol heeft gespeeld. Uit het feit dat PvdA en CDA de afgelopen maanden in een forse crisis zijn beland en – uniek binnen de Amersfoortse politieke cultuur – enkele leden buiten hun fractie hebben gezet, zegt in feite al genoeg.

Maar een belangrijke oorzaak van de bestuurscrisis moet de VVD-fractievoorzitter in eigen kring zoeken. Met een zetel meer claimde de grootste partij een dubbel aantal wethouders. Daarbij bleek deze partij niet te kunnen beschikken over capabele kandidaten voor deze posten. Wanneer de VVD-wethouders – en Bert van der Werff voorop – een overtuigende rol binnen het college hadden gespeeld, was de huidige crisis in het geheel niet ontstaan. Dan was er voldoende krediet geweest om een relatief geringe misstap binnen het baggerdossier te doorstaan.

En de VVD heeft als grootste coalitiepartij gefaald in het management van de coalitiesamenwerking. Dat is vooral de fractievoorzitter van deze partij aan te rekenen. Deze heeft meermaals het initiatief laten liggen en gescheiden waar hij had moeten binden. Wat dat betreft had hij de analyse van de crisis in minder dan twee pagina’s kunnen beschrijven.

Vrijdag 26 december 2003

De grauwe Tweede Kerstdag is een goed moment om een klein jubileum te vieren. Precies een jaar geleden kwam deze site in de lucht. Geen origineel initiatief, want Gerard van Vliet – toen nog fractieleider van het CDA – was mij al voorgegaan. Het is jammer dat hij het afgelopen voorjaar zijn site vrijwel heeft stilgelegd. En elders in het land zijn natuurlijk tientallen site’s te vinden van volksvertegenwoordigers op allerlei niveau.

De eerste week waren de items: het openbaar vervoer, de woonbootbewoners, de onnodige naamswijziging van de wijk Dorrestein, een anonieme actie van een of meer DAZ-ambtenaren, de Brouwerstunnel, schriftelijke vragen over de ABC-scholen en een terugblik op het jaar 2002. Verschillende onderwerpen die een jaar geleden de revue passeerden, zijn nog steeds actueel of zouden het zo weer kunnen worden.

Bij het terugbladeren van een jaar politiek dagboek wordt in elk geval duidelijk dat aan de hand van dit initiatief een deel van de politieke geschiedenis in onze stad is te schrijven. Een deel uiteraard, want de bijdragen zijn gekleurd, persoonlijk en de keuze van de onderwerp vertoont een zekere willekeur. Er zijn dagen waar een keuze uit meerdere mogelijke onderwerpen moest worden gemaakt, er zijn ook dagen waar het onderwerp niet direct aan de actualiteit was gekoppeld, maar wel het vermelden waard was.

Sinds enkele weken beschik ik ook over een teller, beter gezegd: een uitgebreid statistisch overzicht van het bezoek aan deze site. Op werkdagen ligt het bezoek tussen de vijftig en tachtig verbindingen. Het aantal hits is uiteraard groter, maar dat is minder interessant. Een belangrijk deel van de bezoekers – ruim driekwart – heeft de site al eens eerder bezocht. Dat kan dagelijks zijn, maar zich ook over langere tijd uitstrekken. De tijd is nog te kort om conclusies te trekken, zoals: is december een topmaand of juist niet, is er sprake van progressie, etc.

Wat opvalt, is dat de site intensiever wordt bezocht in periodes dat er binnen het stadhuis iets aan de knikker is. Opvallend is ook dat enkele bezoekers slecht in slaap kunnen vallen of in een nachtdienst draaien. Gedurende de beide weekenddagen is het aantal bezoekers minder, omstreeks dertig. Een begrijpelijk dieptepunt was Eerste Kerstdag, toen slechts een tiental bezoekers werden opgetekend. Om ongerustheid te voorkomen: ik kan niet zien wie de bezoekers zijn geweest.

Volgens mensen die er meer verstand van hebben, is het aantal bezoekers aan de site groot genoeg om er niet ontevreden over te zijn. Speciale acties om het aantal uit te breiden, liggen daarom niet voor de hand. Wel is het jammer dat op dagen in het verleden waarop de media expliciet over een bijdrage op de site publiceerden, ik de teller nog niet had. Het was de moeite waard geweest om de invloed van dergelijke publicaties te meten – niet alleen voor mijzelf, maar ook voor de betreffende journalist.