Dinsdag 24 februari 2004

De gemeenteraad neemt regelmatig besluiten over bestemmingsplannen en andere zaken, die individuele stadgenoten kunnen beperken in hun speelruimte. Het is het college, gesteund door het ambtelijke apparaat, die voor de uitvoering en handhaving van de besluiten moeten zorgen. Handhaving op basis van redelijkheid, correct en uniform, zonder onderscheid des persoon. Soms krijg ik het gevoel dat dit niet gebeurt.

Zo ken ik een echtpaar dat zijn huis heeft verkocht. Het huis bevatte enkele praktijkruimten, maar op het stadhuis werden restricties op dit punt opgelegd, wat enkele tonnen in de verkoopprijs scheelde. Pijnlijk, want toen het huis eerder was gekocht, was het een kantoorvilla. Het betreffende echtpaar had zelf de woonbestemming voor een groot deel weer teruggebracht.

Verhuisd werd naar een pand dat niet volgens de bouwvoorschriften was gebouwd. Het echtpaar kwam dezelfde ambtenaren weer tegen, die een procedure startte. Het riekte naar willekeur, want in de omgeving waren tientallen soortgelijke panden die op gelijkwaardige wijze niet aan de voorschriften voldeden, maar waartegen niet werd opgetreden. Hoewel het echtpaar in hoger beroep is gegaan – en de gemeente verliest nog wel eens in laatste instantie – moeten zij nog vóór de uitspraak tienduizenden euros investeren omdat een huizenhoge dwangsom dreigt. Er wordt gehandhaafd, geheel volgens de regels.

Ik ben daarover benaderd. Twee mensen die ten einde raad zijn en fysiek zijn gebroken. Ik lig er ’s nachts wakker van, maar ik kan als raadslid niet zeggen: wethouder, ambtenaar, wilt u wat terughoudend zijn in uw handhavingsbeleid. Wet is wet. Maar dan verwacht ik wel dat met gelijke maat wordt gemeten. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het op dit punt niet goed gaat.

Het meest klassieke voorbeeld is Amicitia, waar de afgelopen jaren tegen verschillende regels is verstoten. Omwonenden hebben actie gevoerd en zijn daarmee nog steeds bezig. Van echt handhavingsbeleid is weinig te bespeuren. Curieus daarbij is dat de wethouders die de afgelopen jaren verantwoordelijk zijn en waren voor het handhavingsbeleid, zelf ook lid zijn van deze herensociëteit. Ik vind dat zij zich onvoldoende realiseren in een glazen huis te zitten.

Amicitia komt ongetwijfeld nog wel eens aan de orde. Ik richt mij de afgelopen maand op een ander geval dat niet uniek is, maar wel exemplarisch: een kapperszaak in een woonhuis, ergens op de Berg. Verschillende omwonenden hebben mij op de situatie geattendeerd. Een kapper ‘in ruste is begonnen voor vroegere klanten in zijn woning zijn handwerk voort te zetten. Ongetwijfeld was hij een goede vakman, van wie klanten node afscheid hebben genomen. Op zich is daar niets mis mee’: bedrijf aan huis komt veel voor en vroeger woonde in het pand een dierenarts met praktijk.

Maar het bedrijf is gegroeid. Er werd personeel aangetrokken en de voortuin werd veranderd in een geheel geplaveide parkeerplaats. Achter het huis is een bedrijfspand neergezet met meer stoelen dan door twee personen bediend kunnen worden. De zaak loopt al vanaf 1996. De gemeente trad slechts op wanneer omwonenden advocaten inschakelden, voor de rest was van handhavingsbeleid niet veel te bespeuren. En ondanks recente maatregelen is er nog steeds niets veranderd.

Ik heb er schriftelijke vragen over gesteld. In theorie zijn die correct beantwoord, al zijn er enkele hiaten te bespeuren. De praktijk lijkt toch wat anders te zijn. Wordt er hier met twee maten gemeten? Volgens mij wel. Ik heb gevraagd om deze zaak voor 2 maart, aan de hand van mondelinge vragen, op de raadsagenda te zetten. Want hoe kan ik tegen de ene stadgenoot, die echt aan het einde van zijn Latijn is, zeggen dat ik weinig hulp kan bieden omdat ik als raadslid de wet als leidraad moet nemen, terwijl tientallen stadbewoners mij voorbeelden kunnen aandragen van gebrek aan handhaving, ook na het uiten van klachten.