Maandag 8 maart 2004

Een groot aantal stadgenoten is door ouderdom of gebreken aangewezen op middelen die hen volgens de Wet Voorzieningen Gehandicapten (WVG) toekomen. Dat kan om van alles gaan: rollators, invalidenwagens, trapliften, extra voorzieningen in de keuken, badkamer of toilet, krukken, protheses en noem maar op. De behoefte aan hulpmiddelen ontstaat meestal door ziekte, na een ongeluk of gewoon door ouderdom. Door het beschikbaar stellen van middelen kunnen veel mensen een redelijk normaal leven blijven voeren en hoeven zij niet voor de rest van hun leven te worden opgenomen in verpleeghuizen of andere instellingen. WVG-middelen besparen de overheid veel dure huisvestingskosten.

Over het verstrekken van WVG-middelen wordt veel geklaagd. Wie denkt voor een hulpmiddel in aanmerking te komen, krijgt te maken met de zegeningen van onze bureaucratie. Je moet door een arts worden verwezen, dan krijg je te maken met een orgaan dat beoordeelt of je wel aan hulpmiddelen toe bent, en zo ja: welke. En vervolgens ben je aangewezen op leveranciers. Het kan soms heel wat maanden duren voordat noodzakelijke hulpmiddelen worden geleverd. Vooral voor ouderen mensen, die nog maar een kort leven voor zich hebben, kan het lange wachten een ware kwelling zijn.

In de commissievergadering van deze dag stond de ontwikkeling van de WVG op de agenda. Er was ook een inspreker, en wat hij naar voren bracht kwam in redelijke mate overeen met de informatie die ik van verschillende kanten heb gekregen. Dat was voor mij vorig jaar al reden om de klachten rondom de WVG op de agenda van de raadscommissie te laten zetten. Enkele uren voordat het ter sprake had moeten komen, trad de verantwoordelijke wethouder af – beide zaken stonden overigens los van elkaar, of misschien ook niet helemaal. De afgelopen jaren maakte de toenmalige wethouder bij het aanpakken van problemen zoals rondom de WVG geen sterke indruk. Mirjan van der Weg, de nieuwe wethouder, kan het alleen maar beter doen.

De klachten van de inspreker hadden onder meer betrekking op het feit dat er nogal slordig met middelen wordt omgegaan. Het beheer van middelen is slecht, er wordt veel afgeschreven dat nog goed bruikbaar is en mensen moeten lang op voorzieningen wachten, terwijl de verstrekker van deze voorzieningen goed materiaal dat ingezet zou kunnen worden, afschrijft en laat vernietigen. Als je de verschillende verhalen hoort, kan je alleen maar stellen dat er slordig wordt omgesprongen met budgetten. Dat is vooral pijnlijk omdat we regelmatig in discussie zijn over premies, oplopende kosten in de gezondheidszorg en bij de sociale voorzieningen.

De commissieleden – ik ben niet het enige raadslid dat regelmatig met klachten over de WVG wordt geconfronteerd – konden hun klachten niet kwijt, want het onderwerp stond alleen ter informatie op de agenda. Meningen en kritiek werden afgehamerd. De commissie heeft daarom afgesproken dat zo spoedig mogelijk een inhoudelijke discussie over de WVG en alles wat er mee heeft te maken, moet plaatsvinden. Het ziet er naar uit dat dit op 4 april gebeurt. De nieuwe wethouder is dan, naar mag worden aangenomen, zover ingewerkt dat er hopelijk ook oplossingen tot stand komen. We praten immers over het welzijn van mensen die het door hun ziekte, invaliditeit of ouderdom al moeilijk genoeg hebben. Bureaucratie, verkwisting en voortdurende wijzigingen in de regels en instanties mogen er niet toe bijdragen dat deze – minst weerbare – stadgenoten het naast het onontkoombare nog onnodig slechter hebben.