Donderdag 17 juni 2004

Een van de gesprekspunten tijdens de fractievergadering van vandaag is de opwinding die is ontstaan rondom wethouder Jan de Wilde. Zijn onderhandse aankoop van een woning in Stoutenburg en de wijze waarop dit is gegaan, zijn door de SP in een kritische brief aan de raad aan de orde gesteld. De reactie van het college en van de wethouder zelf was zwak en maakte de zaak alleen maar erger. Op grond van de nu bekende feiten – en die zijn voldoende om een eerste oordeel te vormen – kan worden vastgesteld dat de wethouder nog nauwelijks op integere wijze zijn functie kan invullen. Extra aandacht besteedde de LA-fractie aan de rol van de Stichting Het Utrechtse Landschap.

Het Utrechtse Landschap, een stichting die in 1927 werd opgericht, beheert in onze provincie zo’n veertig gebieden, met een totale oppervlakte van ongeveer 4.000 hectare. De stichting heeft de natuurgebieden op verschillende wijze verworven: door zelf aan te kopen, door legaten of door overdrachten en dergelijke. De afgelopen jaren was de overdracht van ruim 600 hectare bossen door de gemeente Zeist een van de belangrijkste wapenfeiten voor de stichting. De Amersfoortse gemeenteraad heeft de afgelopen jaren de wens uitgesproken om een aantal natuurgebieden binnen de Amersfoortse gemeentegrenzen over te dragen aan Het Utrechtse Landschap. Daarbij moet worden gedacht aan Birkhoven en Nimmerdor. Een dergelijke overdracht is een actie waarbij ook veel geld een rol kan spelen, denk maar aan de afhandeling van achterstallig onderhoud.

De stichting is nauw verbonden met het Utrechtse bestuur en met veel gemeentebesturen. Een deel van zijn inkomsten verwerft de stichting door bijdragen van de overheid. Eigenlijk is de stichting een semi-openbare instelling en beslist geen particulier speeltje van enkele gefortuneerde burgers. Dat legt dus bepaalde verplichtingen op. Indien uit het onroerend goed dat door de stichting wordt beheerd inkomsten zijn te verwerven, moet in elk geval worden gestreefd naar een maximaal rendement, zeker bij de verkoop van goederen. Bij het vervreemden van goederen moeten ook vormen van vriendjespolitiek worden vermeden.

Bij de verkoop van een woning van de stichting aan de Amersfoortse wethouder is er op twee punten iets goed fout gegaan. De woning is onderhands verkocht, op basis van een tweetal taxatierapporten. Dat zegt op zichzelf niet veel. Enkele jaren geleden wisselden heel wat woningen tegen prijzen ver boven de taxatiewaarde van eigenaar, voor geliefde plekken is dat nog steeds het geval. Om een maximale opbrengst voor een landschappelijk aantrekkelijke woning te realiseren, was verkoop bij inschrijving een beter middel geweest. Verwijzingen naar taxatiewaarden hebben slechts relatieve waarde.

En bij de onderhandse verkoop denk je al gauw aan vriendjespolitiek. In het geval van Jan de Wilde was dat ook zo. De stichting kende onze wethouder al zo’n twintig jaar en was goed geïnformeerd over zijn familieomstandigheden, waar positief over werd gedacht. Jan de Wilde behoort dus bij de innercircle van de stichting. Ons gemeentebestuur heeft in het verleden kritiek geuit op makelaars en aannemers die in nieuwbouwprojecten de mooiste woningen niet in de verkoop brachten, maar doorschoven naar goede relaties. In het geval van Jan de Wilde is het niet anders gegaan, afgaande op de opmerkingen van de stichting en van Jan de Wilde zelf. Dus is er sprake van vriendjespolitiek!

De brief van de SP is door een raadslid geattaqueerd met de opmerking: dan mag ik zeker ook niet in een woning van de SCW wonen. Met deze opmerking wordt het gebrekkige inzicht van de spreker onder bewijs gesteld. Een raadslid dat via de gebruikelijke procedure een woning huurt bij de SCW, is niets te verwijten. Anders is het wanneer de SCW een aantrekkelijke woning, tegen de regels in, niet openbaar in de verhuur brengt, maar onderhands toewijst aan een raadslid. Dat zou een kwalijke zaak zijn. En zo is het bij onze wethouder ook ongeveer gegaan. Dat hij dat zelf niet heeft ingezien, is hem meer dan kwalijk te nemen.