Donderdag 29 juli 2004

Ons gemeentebestuur doet er alles aan om de stad ‘op de kaart’ te zetten. En als het niet goedschiks gaat, dan moet het maar kwaadschiks. Dat is in elk geval de indruk die je krijgt als je de Staatscourant van afgelopen woensdag leest. Niet dat ik dagelijks dit blad van voor tot achter doorspit, maar de plaatselijke horecavereniging was zo vriendelijk een artikel uit de Staatscourant door te mailen.

Het gaat dus om de horeca. Een sector die geplaagd wordt door een meer dan gecompliceerde regelgeving, niet alleen door onze eigen wetgeving, maar ook door de Brusselse bureaucratie. De directeur van Koninklijke Horeca Nederland, Jeu Claes, sprak daarover onlangs tijdens een bijeenkomst met zo’n 300 van zijn leden, de redactie van de Staatscourant was daarbij. Een vijf kolom brede bijdrage was het resultaat van dat alles.

En zo haalde Amersfoort weer eens de kolommen van de Staatscourant: Amersfoort op de kaart! Kwaadschiks, want Jeu Claes noemde onze stad als meest extreme voorbeeld van een stad die de kosten binnen de horeca uit de pan laat rijzen. Aanleiding is de verhoging van de toeristenbelasting in onze stad met zo’n 700 procent. Inderdaad een wilde greep in de horecakas door ons gemeentebestuur. Leefbaar Amersfoort heeft zich tegen dit besluit verzet, maar een meerderheid vond zo’n verhoging nog wel aanvaardbaar. Of de stad er echt rijker van wordt, is overigens nog de vraag: het nieuwe – en dus veel duurdere – belastingsysteem gaat gepaard met behoorlijke administratieve rompslomp, ook binnen het stadhuis. Eigenlijk is de verhoging van de toeristenbelasting een verkapt werkgelegenheidsproject voor onze gemeentelijke bureaucraten.

 

Woensdag 28 juli 2004

De Burgerpartij houdt vol, en terecht. De Burgerpartij wil dat de raad inzage krijgt in een brief, notitie of memo die in mei binnen het college is besproken. Het stuk betreft de gesprekken die een bemiddelaar voert met de gemeente en de firma Vahstal over het al jarenlang lopende conflict tussen deze twee partijen. Volgens Vahstal heeft de gemeente door haar acties tegen deze ondernemer schade veroorzaakt die in de tientallen miljoenen euro’s loopt. Vahstal wil deze schade vergoed hebben. Volgens de gemeente heeft hij daar geen enkele aanspraak op en blokkeert Vahstal zelf de samenwerking tussen hem en de gemeente.

Een wijs iemand zal al snel geneigd zijn om te zeggen: waar rook is, is vuur en de waarheid ligt zoals vaak in het midden. Als dat laatste waar is, gaat de gemeente toch nog altijd voor ettelijke miljoenen het schip in, iets waarover je je als gemeenteraadslid zorgen mag maken. Maar hoe het er precies voor staat, weten de raadsleden niet. Het is dus niet zo gek dat vanuit de raad een WOB-procedure wordt gestart om inzicht te krijgen in stukken die mogelijkerwijze wat meer inzicht geven. Niemand kan de Burgerpartij op dat punt iets verwijten.

Het vreemde aan deze zaak is de verbetenheid waarmee de Burgerpartij wordt onthouden waarnaar deze partij zo nadrukkelijk vraagt. Gedurende een vorige hoogtepunt in de vertroebelde relatie tussen de gemeente en Vahstal, zo omstreeks 1997, was het niet ongebruikelijk dat de raadscommissie inzicht kreeg in de relevante stukken. Indien het belang van de gemeente daarbij op het spel stond, gebeurde dat in beslotenheid, maar het gebeurde. De spastische wijze waarop het college nu met de zaak omgaat, doet het ergste vermoeden.

 

 Dinsdag 27 juli 2004

De provincie heeft geen boodschap aan de bezwaren die zijn ingebracht tegen mogelijke woningbouw ten noorden van de Laak, de waterloop die de noordgrens vormt van Vathorst. In het ontwerpstreekplan heeft het provinciale bestuur het gehele Amersfoortse gebied dat ten noorden van de Laak ligt, binnen de zogenaamde ‘rode contour’ laten vallen. Wat de provincie betreft mag hier dus stedelijke ontwikkeling plaatsvinden. Allerlei organisaties die zich met de zorg voor de natuur bezighouden, hebben verzocht de rode contour via de Laak te laten lopen. Het gebied ten noorden daarvan zou een aanduiding ‘landelijk recreatief gebied’ moeten hebben.

Leefbaar Amersfoort steunt de opvattingen van de natuurorganisaties, iets dat zij de afgelopen twee jaren meermaals heeft laten blijken. Het meest simpele argument: de raad heeft enkele jaren geleden besloten dat ten noorden van de Laak niet mag worden gebouwd. Het duidt op bestuurlijke onbetrouwbaarheid als dat besluit, zonder duidelijke argumenten, ineens wordt herzien. Je zult maar tot de honderden mensen behoren die het afgelopen halve jaar een woning hebben gekocht in het in aanbouw zijnde woongebied Laak en die dachten dat zij vlak bij een groen gebied zouden wonen of daar misschien zelfs over zouden uitkijken.

Nog belangrijker is de relatie die de noordelijkste rand van onze stad heeft met het beschermde weidevogelgebied Arkemheen. Dat gebied wordt nu al bedreigd door de oprukkende woningbouw. Het gebied ten noorden van de Laak is een noodzakelijk buffergebied, dat daarnaast foerageergebied is voor de vogelpopulatie in Arkemheen.

Het bouwen van enkele duizenden woningen ten noorden van de Laak levert nog een geheel ander probleem op: de infrastructuur in Vathorst is er niet op berekend. Hoe gevoelig dit ligt, is al gebleken toen de Raad van State het bouwen in Vathorst een jaar stillegde omdat er onvoldoende visie was op de verkeersafwikkeling binnen Vathorst zelf. Enkele duizenden woningen extra maakt het probleem alleen maar erger.

Het lijkt er op dat de provincie de lijn volgt die binnen onze ambtelijke top en het college wordt voorgestaan, elke uitspraak van de raad ten spijt. Het college is wel bereid om zo’n 65 miljoen euro te investeren in het gebied ten noorden van de Laak. Daarmee wil het college de private partners binnen het ontwikkelingsbedrijf Vathorst ter wille zijn. Deze hebben op strategische plaatsen binnen het gebied ten noorden van de Laak al heel wat grond aangekocht, in de verwachting dat de gemeente dit gebied tot woongebied zou verklaren. Het college lijkt de heren met wie zij regelmatig binnen de aandeelhoudersvergadering van het OBV verkeert, meer gelegen te laten liggen dan een uitspraak van de raad.

Dat de provincie deze lijn voortzet, kan niemand verbazen. Het provinciale bestuur heeft de afgelopen tijd al vaker laten merken dat belangen binnen het bedrijfsleven haar meer lief zijn dan het algemene belang. Op dat punt kan niets meer verbazen.

 

Maandag 26 juli 2004

Onverwacht of niet, ik weet het niet. De afgelopen dagen las ik in de media dat Kees van Engelenhoven, een van de twee voorzitters van de D66-fractie, grote vraagtekens zet bij het bestaansrecht van het provinciale bestuur. Wat hem betreft mag de provincie worden opgeheven en worden vervangen door krachtige regionale besturen, onder meer voor de regio Eemland.

Daar ben ik geheel mee eens. Het verheugende aan de opmerking van Kees van Engelenhoven is dat het nu eens een opmerking is vanuit D66, de partij waarvan ook onze burgemeester en de Utrechtse Commissaris van de Koningin lid zijn. Het is te hopen dat Kees zijn opvattingen tot een discussieprioriteit binnen zijn partij weet te maken.

 

Zondag 25 juli 2004

Tijdens de vakantieweken schrikken zelfs de dikste boeken mij niet af. Dat is maar goed ook, want ik heb er nog een paar op de stapel ‘ongelezen’ liggen! Dit weekend daarom alle aandacht aan de biografie die Anthony Everitt schreef over Cicero, de meest bekende Romeinse staatsman in de laatste eeuw voor Christus. Het plezierige aan dit boek is dat Anthony Everitt ook ruimschoots aandacht besteed aan het politieke systeem in de tijd van Cicero.

Ik wil niet beweren dat de Romeinse politiek gedurende de laatste eeuw vóór onze jaartelling een voorbeeld of leidraad kan zijn voor de hedendaagse politiek in ons land of in onze stad. Zou dat wel zo zijn, dan zou zo ongeveer geen van de leden in onze gemeenteraad nog tot de levenden behoren. Politiek 21 eeuwen geleden werd niet alleen met het woord gevoerd, zoals Cicero op briljante wijze deed – veel van zijn werken worden ook nu nog gelezen. Als het er op aan kwam, besliste het zwaard over de politieke machtsverhoudingen. Ook Cicero zelf, ten lest voor zijn tijd zeer bejaard (hij werd 63), erkent om zijn wijsheid en behorende tot de politiek machtigen in zijn tijd, kreeg in 43vC het mes op de keel – korte tijd later werden hoofd en een hand vastgenageld aan het sprekerspodium op het forum. De rest van zijn lichaam verkeerde nog in de omgeving van zijn villa in Caeta, honderd kilometer zuidelijk van de Romeinse hoofdstad. Sic transit gloria mundi!

Toch is een aantal grondregels van de politiek na ruim tweeduizend jaren in wezen niet veel veranderd. Het gaat om macht, om behoud van posities, het uitschakelen van politiek andersdenkenden, maar ook om idealen, het doorbreken van beknellende machtsposities, om tegenstellingen tussen elite’s en het plebs, het zoeken naar vrede. Het maakt weinig verschil uit: of Octavius (de latere keizer Augustus)  en Marcus Antonius samen een zogenaamde ‘prosciptie’ opstellen, die 2.500 politieke tegenstanders inclusief 300 senatoren en Cicero het leven kost, of dat coalitiepartijen binnen ons politiek bestel in achterkamertjes afspreken hoe politieke tegenstanders buiten spel worden gezet: de basisgedachte is hetzelfde. Het is de beschaving die velen het leven redt!

Voor de rest is een beschrijving van het doen en laten van Cicero, één eeuw voor Christus, een aardige, aanvullende informatiebron bij omzwervingen in het hedendaagse Rome.