Zaterdag 31 juli 2004

In de Gooi en Eemlander lees ik vandaag dat de provincie bezwaren tegen de uitbreiding van Bunschoten-Spakenburg heeft weggewuifd. Deze uitbreiding is opgenomen in het nieuwe streekplan. Met deze woningbouw, ten zuiden van Bunschoten-Spakenburg, wordt de groene corridor tussen deze gemeente en het Amersfoortse stadsgebied weer verder aangetast.

Ik begrijp het beleid van de provincie niet. Aan de groene corridor tussen Amersfoort en haar noordelijke buurgemeente wordt veel waarde gehecht. De Eempolder moet open blijven en er moet een landschappelijke, open verbinding blijven tussen de Eempolder en het gebied rondom de Arkenheemsepolder bij Nijkerk. Een mooi streven, maar gelijktijdig stimuleert de provincie allerlei ontwikkelingen die dit voornemen teniet doen.

Er zijn nu al vier ontwikkelingen die de groene corridor ten noorden van de Keistad in gevaar brengen. Het is begonnen met de baggerstort ten noorden van Smink en ten westen van Vathorst. Daarna is het windmolenplan gepresenteerd, waardoor langs de A1, tussen de Bunschoterweg en de Eem een rij imposante windmolens kan worden neergezet. Ook dit plan wil de provincie er tegen alle bezwaren in doordrukken. Vervolgens heeft de provincie zich duidelijk uitgesproken voor een uitbreiding van Vathorst ten noorden van de Laak. En nu dus de uitbreiding van Bunschoten-Spakenburg.

Het gaat bij de woningbouwplannen maar om enkele honderden meters, die best afkunnen van de twee kilometer bestaande afstand, aldus de provincie. Die vlieger gaat op als de nieuwe woningbouwplannen bij onze noorderburen het enige incident vormen. Goed bestuur gaat echter uit van een integrale visie, waarbij niet de incidenten zelfstandig worden beoordeeld, maar rekening wordt gehouden met alle overige ontwikkelingen. En die zijn zorgelijk.

Vrijdag 30 juli 2004

De gemeente beschikt over tientallen miljoenen euro’s als reserves en voorzieningen. Een financiële buffer voor het geval de wind ons in het gezicht blaast. Dat geld is niet op de bank gezet, maar de gemeente treedt zelf op als bank. Investeringen worden gefinancierd uit de reserves en voorzieningen die zijn opgebouwd.

Een deel van haar ‘bankierstaak’ vult de gemeente in door het verstrekken van hypotheken aan haar medewerkers. Ik weet niet of gemeenteraadsleden en wethouders hiervan ook gebruik kunnen maken, maar onze ambtenaren kunnen tegen redelijke voorwaarden hun hypothecaire lening via de gemeente regelen. De voorwaarden zijn niet veel anders dan bij een normale bank: er moet een aanvaardbare verhouding zijn tussen inkomen en schuld en het onderpand moet bij nalatige rentebetaling en aflossing de schuld voldoende dekken.

Dat laatste mag je althans hopen. Wanneer er teveel hypotheek wordt verstrekt en een medewerker komt in de problemen, zou de gemeente behoorlijk nat kunnen gaan. Als raadslid moet je er blindelings vanuit gaan dat dit allemaal goed is geregeld. Toch zijn er bij mijn fractiegenoot Will Koet en mij bellen gaan rinkelen toen wij laatst op een situatie werden geattendeerd, die op basis van de gepresenteerde feiten, zorgelijk kan worden genoemd.

We baseren ons op – ons aangereikte – gegevens uit het kadaster. Daaruit blijkt dat de gemeente een hypotheek heeft verstrekt, waarbij het object dat als onderpand geldt al door twee hypotheken was bezwaard. De twee eerdere hypotheken dekken ongeveer de waarde van het onderpand, de gemeentelijke hypotheek ligt daar duidelijk boven. Er zijn nog enkele andere omstandigheden die weinig aanleiding geven tot vertrouwen, maar omdat het hier om zaken in de privé-sfeer gaat, laat ik die hier onvermeld – de voorzitter van de raad is door ons op de hoogte gesteld. En wij hebben schriftelijke vragen gesteld om er achter te komen of de procedures die het gemeentebestuur hanteert inderdaad wel waterdicht zijn. Wij twijfelen.