Woensdag 18 augustus 2004

De SCW heeft minstens tien hectare grond gekocht ten noorden van het riviertje De Laak. Dit meldt de Amersfoortse Courant vandaag. De redactie heeft bij het kadaster naar de eigendomsverhoudingen van grond ten noorden van de Laak gespeurd. We hoeven niet verbaasd te zijn als de SCW een veelvoud van die tien hectare bezit, de AC-redactie heeft zijn onderzoek slechts naar een deel van de 125 hectare Amersfoorts grondgebied ten noorden van de Laak verricht.

Volgens een woordvoerder van de SCW staan de tien hectare wel op naam van de SCW, maar is de grond verworven mede namens een aantal projectontwikkelaars. ‘Om administratieve redenen, ‘ zo omschrijft de SCW-woordvoerder het verstopspelletje van de OBV-partners met wie de SCW samenwerkt. Een bekende actie: de beursgenoteerde partners van de SCW hebben de grondposities niet graag in hun balans staan, aandeelhouders reageren negatief op te grote en riskante grondposities. De vraag is natuurlijk of een sociale corporatie, werkend met maatschappelijk kapitaal, voor meer dan drie miljoen euro als katvanger voor commerciële ontwikkelaars moet optreden.

Het optreden van de SCW is vooral ook opmerkelijk omdat de gemeenteraad duidelijk heeft uitgesproken dat ten noorden van de Laak geen woningbouw mag plaatsvinden. Een groot deel van de grond is verworven nadat de raad deze uitspraak heeft gedaan. Het is natuurlijk niet zomaar dat de OBV-directie en de ontwikkelaars met regelmaat roepen dat de raad zou moeten terugkomen op haar besluit. Dat is nodig om de grondexploitatie van Vathorst sluitend te maken, luidt het gehanteerde motief. Dat is een halve waarheid of een hele leugen. De SCW en andere ontwikkelaars zitten met de grond ten noorden van de Laak in hun maag. Er zal een moment moeten komen waarop de SCW met haar partners binnen de OBV moet afrekenen. De OBV-partners hopen dat de gemeenteraad tegen die tijd onder druk van het college en de provincie het natuurgebied ten noorden van de Laak een lucratieve bestemming geeft. ‘We wachten de politieke ontwikkelingen af,’ aldus de SCW-woordvoerder.

Dinsdag 17 augustus 2004

Wilt u dit er even als hamerstuk doorheen jassen, we hebben haast. Dat was zo ongeveer de boodschap van burgemeester Van Vliet aan de leden van de raadscommissie Bestuur. Het ging daarbij niet om niets: een investering van 3,8 miljoen euro voor het Regionaal Historische Centrum dat een plaats moet krijgen in het Eemcentrum. Vorig jaar stelde de raad met gering enthousiasme 2,5 miljoen euro beschikbaar om de noodzakelijke uitbreiding van onze archiefdienst mogelijk te maken. Gesproken werd over opslagruimte ergens in De Isselt, maar als je het college een vinger geeft, neemt het de hand.

Op tafel ligt een haalbaarheidsonderzoek van het bureau K+V. Uit het onderzoek blijkt in elk geval dat er niet naar goedkopere oplossingen is gezocht. Amersfoort heeft zelf de keuze voor het Eemcentrum op tafel gelegd. Op basis van standaardbedragen hebben de onderzoekers een rekensom gemaakt. Daar is nog wel wat bij op te merken, want het Eemcentrum moet een cultureel visitekaartje voor onze stad worden, en dan kom je er niet af met standaardkosten. Opmerkelijk is overigens dat de raad al langere tijd wacht op het financiële plaatje voor het Eemcentrum. Voor de nieuwe archiefruimte gaan de onderzoekers uit van een grondprijs waarvan je je moet afvragen of die reëel is.

Onduidelijkheid is er over de bijdrage van de provincie. Die heeft maximaal tien procent van de investeringskosten, dus 380.000 euro, toegezegd. Neen, riep de burgemeester, we hebben een brief van de provincie, we krijgen 500.000 euro. De door haar aangehaalde brief ligt echter niet op tafel: in het dossier voor de raadsleden is die in elk geval onvindbaar.

Maandag 16 augustus 2004

Het college moet de raad periodiek informeren over de voortgang van de inkomsten en uitgaven. Geven wij uit wat door de raad via de begroting is vastgesteld, krijgen we binnen waarop we hadden gerekend. Dat laatste is in deze tijd van bezuinigingen spannend, het rijk knijpt de gemeente behoorlijk af en plaatst de lagere overheden steeds weer voor nieuwe verrassingen.

Het zou een vuistregel kunnen zijn: de manier waarop financiële cijfers worden gepresenteerd is een indicatie voor de kwaliteit van de administratieve organisatie. Als dat zo is, dan staat het er slecht bij met de wijze waarop in onze stad met geld wordt omgegaan. Haastig plakwerk, een cijferbrij die bij raadsleden tot verwarring leidt, beknopte toelichting waar iets meer uitleg niet overbodig zou zijn tegenover een woordenbrij op andere plaatsen, zonder dat die echt relevante informatie toevoegt.

Een simpel voorbeeld. Als in een staat twee keer wordt vermeld: ‘voordeel/nadeel +/+ 175.000 euro’ is de som daarvan geen 350.000 euro, maar nul. Ik leg het niet uit, ik ben blij dat ik het zelf snap maar ik behoorde wel tot diegenen die in eerste instantie meende dat binnen onze financiële afdeling tellen niet het sterkste punt is.

Een afdeling die het bestuur inzicht wil geven in zijn werk, zou de presentatie van cijfers als een visitekaartje voor de kwaliteit van het dagelijkse werk moeten beschouwen. Als dat gevoel niet tussen de oren van de verantwoordelijke medewerkers zit, is er ergens iets flink fout.