Donderdag 9 september 2004

Blijft het Sportfondsenbad behouden of niet? De Amersfoortse Courant stelde vandaag deze vraag naar aanleiding van de zwemwaternotitie die over tien dagen in de commissie SOC wordt besproken. Het gaat tijdens die vergadering niet alleen om het Sportfondsenbad, maar ook over een eventueel nieuw zwembad in Vathorst en de positie van de binnenbaden in Liendert en Hoogland.

In vierkante meters zwemwater per inwoners gerekend is Amersfoort beslist geen top in ons land, integendeel. De laatste vijftien jaar is de stad gegroeid met zo’n vijftigduizend inwoners, maar al die tijd is er geen extra zwemwater bijgekomen. In de plannen voor Vathorst is de bouw van een zwembad voorzien, maar die dekt zo ongeveer de extra behoefte af die in Vathorst zelf de komende jaren ontstaat. Een zwembad in Vathorst kost tussen de acht en vijftien miljoen euro, afhankelijk van de vraag of er wel of geen 50-meterbad komt. Om het Sportfondsenbad te renoveren is ongeveer twaalf miljoen euro nodig, maar er is de afgelopen jaren maar zes miljoen euro gereserveerd.

Wat ik verbazingwekkend vind is het gebrek aan geld. De afgelopen jaren heeft het gemeentebestuur zich met veel ophef op de borst geklopt: onze stad behoort tot de economische top onder de grote steden, we behoren tot de aantrekkelijkste gemeenten in ons land. Maar ondanks die economische voorspoed heeft de stad geen cent te makke wanneer er hoogst noodzakelijke maatregelen voor de zwemvoorzieningen in de stad moeten worden getroffen.

Dat het Sportfondsenbad, als recreatieve voorziening voor het zuidelijke deel van onze stad, gehandhaafd moet worden mag eigenlijk helemaal geen discussiepunt zijn. En dat in Vathorst een zwembad noodzakelijk is, wisten we eigenlijk acht jaar geleden al. Daarbij is het niet meer dan logisch dat in het nieuwe zwembad ruimte komt voor de bloeiende zwemverenigingen in onze stad, voor wie het Sportfondsenbad eigenlijk al geen alternatief meer is. De financiering van een zwembad in Vathorst zou in feite geen probleem moeten zijn, daarvoor zou immers het fonds bovenwijkse voorzieningen uit de grondexploitatie van Vathorst moeten dienen!

Amersfoort zal bij de discussie over de overdekte zwembaden ook de alternatieven moeten betrekken die worden aangeboden. Een groep particulieren ziet een mogelijkheid om de exploitatie van het Sportfondsenbad over te nemen, naar ik heb begrepen met behoud van het recreatief zwemmen, de zwemeducatie en doelgroepgerichte activiteiten (ouderen, allochtonen, etc.). Het overleg hierover liep tot nog uiterst moeizaam, maar misschien dat onze sportwethouder hier de komende week nog serieuze aandacht aan kan besteden – op de wil van de wethouder hoeft het initiatief niet te stranden, heb ik begrepen.

Een andere constructieve handreiking is geboden door de fractie van de PvdA in Leusden. Deze collega’s hebben, naar aanleiding van de publicatie in de AC, bij hun college aangedrongen om ten aanzien van de zwembaden de onderlinge samenwerking tussen Amersfoort, Leusden en andere randgemeenten te versterken. Leusden heeft een mooi zwembad dat ook een rol zou kunnen vervullen voor Amersfoorters. Die maken er nog relatief weinig gebruik van, het wordt ook op geen enkele wijze gestimuleerd. Natuurlijk, het zwembad in Leusden wordt niet geëxploiteerd door SRO, maar dat mag toch geen probleem zijn!

Woensdag 8 september 2004

De raad moet deze maand beslissen over de huur van 1.500 vierkante meter tentoonstellingsruimte in het nieuwe rijksgebouw aan het Smallepad. Lang niet alle fracties zijn hiervan overtuigd. Er is eigenlijk nooit een discussie gevoerd over het nut en de noodzaak van deze expositieruimte – niet anders dan dat de Rijksgebouwendienst de gemeente graag als huurder heeft omdat zij zelf het nieuwe gebouw niet goed weet te vullen. De ruimte gaat gepaard met de verplaatsing van de expositieactiviteiten die nu nog in het Riertveldpaviljoen aan de Zonnehof plaatsvinden. Deze verhuizing kost de gemeente wel 260.000 euro per jaar extra en maakt, om personeelskosten te besparen, de fusie van het historische Flehitemuseum en de expositieruimte voor nieuwe en moderne kunst noodzakelijk. Wat er precies met het achtergelaten paviljoen aan het Zonnehof gebeurt, is nog niemand duidelijk, waardoor het financiële risico extra groot wordt.

Tijdens de commissievergadering van maandag werd een maquette van de gewenste tentoonstellingsruimte aan het Smallepad getoond. Een maquette is maar een maquette, maar van deze driedimensionale presentatie kon je ook niet vrolijker worden, integendeel. De hartstochtelijke pleidooien van de beoogde directeur voor de nog te fuseren museumorganisatie en van de wethouder, waarbij nauwelijks op de tegenwerpingen vanuit de commissie werd ingegaan, verloren door de maquette veel van hun glans.

Wat mij het meest verbaasd is dat de beoogde directeur zich zo nadrukkelijk inzet voor de huur van een gedeelte van twee kantooretages in een gebouw waarin je verder geen museum zou verwachten. Op de opmerkingen vanuit verschillende fracties dat een nieuwe kunsthal, zo daar behoefte naar bestaat, een gebouw zou moeten zijn met uitstraling, herkenbaar als creatieve pleisterplaats voor moderne en eigentijdse kunst, werd niet ingegaan. Verbazingwekkend, want zowel het college als de kunstcoterie in onze stad laten op andere momenten geen gelegenheid ontgaan om de zelfdaarstelling optimaal te genieten. Maar ja, het gaat eigenlijk ook niet om de optimale huisvesting van de kunst in onze stad, maar om het nakomen van allerlei achterkamerafspraken die gemaakt zijn door mensen die vaak met dubbele pet bij de ontwikkeling van het gebouw aan het Smallepad zijn betrokken. De raad mag daarbij alleen nog maar als brave jaknikker functioneren.

Dinsdag 7 september 2004

Samenwerking tussen de gemeentelijke archiefdienst en de openbare bibliotheek is een actueel thema. Beide organisaties hebben enkele zaken gemeen, zoals het beheren van een depot en het beschikken over een leeszaal voor bezoekers. Daarmee houdt de congruentie ongeveer op. Dat beide organisaties ook exposities inrichten die te maken hebben met hun collecties of doelstellingen is een gegeven, maar geen doorslaggevend argument om de organisaties nauw te laten samenwerken. Bibliotheek en archief hebben elk een geheel eigen taak en bedienen twee verschillende doelgroepen.

Omdat aan het beheer van archieven steeds hogere eisen worden gesteld, is samenwerking en schaalvergroting een logische trend. Dat de provincie, die een toezichthoudende taak heeft op de archiefdiensten, de schaalvergroting stimuleert, is een zinvolle zaak. De provinciale subsidie voor het oprichten van vijf regionale historische centra is een prettig gegeven. Onduidelijk is de eis van de provincie dat de subsidie afhankelijk is van de samenwerking van archiefdiensten met andere organisaties, bijvoorbeeld openbare bibliotheken.

Maar goed, als die mogelijkheid bestaat: het schaadt niet, dus waarom zou je het niet overwegen. Uiteraard moet je daarbij de zin van het geheel afwegen tegenover de prijs die je er voor moet betalen. De raad heeft vorig jaar 2,5 miljoen euro beschikbaar gesteld omdat de ruimte van de archiefdienst niet meer toereikend is. Dat is een hard feit waar je niet omheen kunt: een stad zonder archief – het geheugen van de samenleving – is ondenkbaar.

Het college heeft enthousiast gereageerd op het initiatief van de provincie. Dat het college een half miljoen subsidie niet graag laat lopen, is begrijpelijk. Dat doorbij meteen het beschikbare bedrag van 2,5 miljoen euro niet meer toereikend is, is een vervelende ruis in het geheel waar de raad maar even snel een oplossing voor moet vinden. Als hamerstuk graag, zo luidde enkele weken geleden het verzoek, want een regionaal historisch centrum in onze stad, dat is heel wat! De raadsleden wilden echter eerst eens praten over de financiële onderbouwing, we leven immers in een tijd van bezuinigingen en je kunt je geld maar één keer uitgeven. Ook de keuze van het college voor vestiging van het archief in het Eemcentrum, een van de duurste plekjes in onze stad, overtuigde niet ieder raadslid per hamerslag.

De financiële onderbouwing blijkt schamel te zijn. Op basis van niet beredeneerde grondkosten (we hebben nog steeds geen financiële onderbouwing voor het Eemcentrum!) en enkele magere richtgetallen voor de bouwactiviteiten, blijkt dat het regionale centrum zo’n 3,8 miljoen euro gaat kosten. Anekdotisch is dat deze dagen in Den Haag een parlementaire commissie zich buigt over kostenoverschrijdingen bij overheidsinvesteringen. Het is een bekende gang van zaken: de Kamer of een gemeenteraad krijgt een plan voorgelegd waarvoor de kosten te laag zijn ingeschat. Die lage inschatting moet voorkomen dat een investeringsvoorstel bij voorbaat wordt afgewezen omdat de kosten te hoog worden geacht. Als de bouw eenmaal is gestart, komen de aanvullende rekeningen. Overigens is in ons land al menig college gestruikeld door een dergelijk handelen.

De provincie heeft Amersfoort al een half miljoen euro toegezegd. Volgens een persbericht van de provincie wordt maximaal tien procent van de investering voor een regionaal archief gesubsidieerd. Ik vraag mij af of de provincie al bij voorbaat is uitgegaan van het feit dat het allemaal wel wat duurder wordt dan ons door het college is voorgehouden!

Overigens heeft de commissie Bestuur deze avond te kennen gegeven dat het idee voor een regionaal historisch centrum best op steun kan rekenen. Maar voor er een definitieve beslissing wordt genomen over de vestiging daarvan in het Eemcentrum, moet eerst meer informatie op tafel komen. Het gaat daarbij niet alleen om een betere financiële onderbouwing, maar ook om de vraag wat de gemeente gaat doen met allerlei ruimten die beschikbaar komen wanneer de bibliotheek, de Scholen in de Kunst, de muziekschool, de popkelder, de Zonnehof en het archief verhuizen naar het Eemcentrum. Zonder visie daarop gaan ons al die verhuizingen misschien wel erg veel geld kosten – het is uiteindelijk beter de tering naar de nering te zetten, alle pretenties ten spijt.

Maandag 6 september 2004

Ik mag weer oude schrijfmachines verzamelen. Niet dat ik dat van plan ben, maar het is weer mogelijk. Ik heb dat te danken aan het feit dat de Raad van State het gemeentebestuur op de vingers heeft getikt. Ik heb die wetenschap niet doordat het college de raad heeft ingelicht over een verloren proces rondom het zogenaamde opslagverbod. Ik moest het dit weekend in de Staatscourant lezen, waar onder een vierkolomskop het einde van de doorgeschoten bureaucratie in onze Eemstad werd beschreven.

Ooit moet de gemeenteraad een algemene bepaling hebben vastgesteld voor alle bestemmingsplannen die in onze gemeente tot stand komen, een zogenaamd parapluplan. Een bekende bepaling die de afgelopen week aandacht kreeg was het bordeelverbod. Hiervoor had het gemeentebestuur een bepaling opgenomen waardoor in geen enkele buurt zo maar een bordeel of andere seksinrichting mag worden gevestigd. Het aantal bestaande inrichtingen is de limiet. Dat kon de instemming hebben van de Raad van State.

Anders ligt dat met het zogenaamde opslagverbod. Deze Kafkaiaanse bepaling schoot zijn doel meer dan voorbij. Om tegen rommelmakers te kunnen optreden, was binnen het stadhuis een bepaling ontworpen waardoor meteen aan elke opslag van oud materiaal in onze stad een einde kwam. Een boer die op zijn erf een oude tractor of landbouwmachine had staan, liep de kans een dwangsom van de gemeente opgelegd te krijgen. Zelfs verzamelaars van oude schrijfmachines waren volgens de Amersfoortse verbodsbepalingen in overtreding. Terecht dat een inwoner van onze stad hiertegen bezwaar aantekende, goed dat hij daarin door de rechter in het gelijk is gesteld. Ik wacht met spanning de informatie van ons college af over de consequenties van dit zoveelste geval waarbij de rechter B en W in het ongelijk hebben gesteld.

Zondag 5 september 2004

Dat een aantal nieuwe bewoners in De Laak, een van de wijken in Vathorst, zich overvallen voelen door de vuilstortkokers die voor hun woning worden geplaatst, heeft intussen brede aandacht gekregen. Voor mij was dat twee weken geleden aanleiding om schriftelijke vragen te stellen. Op verschillende plaatsen in ons land zijn met vuilstortkokers slechte ervaringen opgedaan, toegespitst op defecten en vervuiling van de omgeving. De zorgen van de nieuwe bewoners zijn terecht.

Kwalijk bij de vuilstortkokers is dat kopers van woningen niet vooraf over de plaatsing van deze voorziening op de stoep bij hun voordeur of keukenraam werden geïnformeerd. Ze hebben er door toeval kennis van genomen. De boze bewoners hebben contact opgenomen met de Bewoners Vereniging Vathorst, die vervolgens in gesprek is gegaan met het Ontwikkelings Bedrijf Vathorst OBV. Dat heeft verklaard geen alternatief te zien voor de plaats van de vuilstortkokers. Volgens de bewoners zijn goede alternatieven voorhanden.

De gesprekken hebben een vreemde wending genomen. Het OBV is niet bereid in te gaan op het verzoek van de bewoners om de overwegingen van het OBV te onderbouwen met situatietekeningen en argumenten. Reactie van de directie van het OBV: de bewonersvereniging en de Laakbewoners moeten maar vertrouwen op het oordeel en de afwegingen van het OBV. Woorden van een onderneming die de komende jaren nog duizenden woningen op een geloofwaardige wijze op de markt te brengen. Of anders gezegd: voorhistorische arrogantie van techneuten die zich schijnbaar tegenover niets en niemand hoeven te verantwoorden. Dat kun je je als OBV veroorloven wanneer je jaarlijks de burgemeester, een aantal wethouders en ambtenaren fêteert met buitenlandse reisjes!

Zaterdag 4 september 2004

Er is een akkoord over de aankoop van de grond voor het nieuwe ziekenhuis aan de Maatweg. Een belangrijke stap. De gemeente speelt hierbij een essentiële rol. Zij koopt het terrein aan de Maatweg en koopt, op het moment dat de Lichtenberg en Sint Elisabeth naar de nieuwe locatie verhuizen, de grond van de huidige ziekenhuizen. Het ziekenhuis koopt de grond die de gemeente verwerft aan de Maatweg, voor de twee andere terreinen ontwikkelt de gemeente nieuwe bouwplannen waarmee de kosten moeten worden gedekt. Het is de bedoeling dat een groot deel van het Elisabethterrein een groenfunctie krijgt en onderdeel wordt van het groene Heiligerbergerbeekdal.

Met de grondtransacties is een bedrag van ruim zestig miljoen euro gemoeid. Uit het persbericht dat de gemeente heeft uitgegeven, is op te maken dat de kosten opwegen tegen de inkomsten. Volgens het persbericht is het nu duidelijk dat de financiering van de gehele transactie rond is. Dat is verheugend maar ook verrassend.

Het verrassende element vindt zijn oorsprong in het feit dat begin dit jaar de financiering in het geheel niet rond was. Wat sinds die tijd is veranderd, is mij niet duidelijk omdat de nieuwe financiële gegevens waarover het college beschikt nog niet openbaar zijn gemaakt, ook niet voor de raadsleden. De besluitenlijst met achterliggende stukken is nog niet via internet op te vragen, dus het is tasten in het duister. Dat is jammer, want het naast elkaar leggen van de getallen uit januari en augustus kan veel duidelijkheid verschaffen.

Een van de dekkingsmiddelen voor de locatie aan de Maatweg was de nieuwbouw aan de kop van Schothorst, iets waartegen de bewoners uit de omgeving heftig hebben geprotesteerd. Overigens waren deze bouwplannen niet voldoende om het tekort dat begin dit jaar werd geraamd, te dekken. Ik wil graag samen met het college meejubelen over de verhuizing van het ziekenhuis die nu mogelijk lijkt te zijn. Wanneer het echter ontbreekt aan een gedegen en realistische financiële onderbouwing, kan de deceptie groot zijn.

Vrijdag 3 september 2004

Een attente inwoners van onze stad, actief binnen de VHB, had moeite mijn kritiek op de grondaankopen die de SCW in Vathorst-Noord heeft verricht. Een deel van de aankopen heeft, zoals bleek uit recherche van de Amersfoortse Courant, plaatsgevonden nadat de raad besloot om in het gebied ten noorden van De Laak geen woningbouw toe te staan. Een vreemd investeringsbeleid van een maatschappelijke organisatie die voor de aankoop van grond geld inzet dat door de Amersfoortse huurders bijeen is gebracht en primair moet worden ingezet ten behoeve van de volkshuisvesting. En dan voor realistische plannen, uiteraard!

Het attente VHB-lid wees mij er op dat de commerciële activiteiten van de SCW onder de verantwoording vielen van mijn persoon, in de tijd dat ik voorzitter was van het SCW-bestuur (1987-1993). Dat is een juiste, maar niet volledige constatering. Mede op mijn initiatief is in die periode ook Latei opgericht (de naam hen ik zelf aangedragen!). Latei zou de commerciële activiteiten voor de SCW uitvoeren, om daarmee de woningcorporatie te vrijwaren van risico’s die samenhangen met het aankopen van grond. Het ging toen om aangekochte grond in Zwolle-Stadshagen, zoals het nu gaat om grond in Vathorst-Noord.

Wat mij verbaasde is dat een kaderlid van de VHB zich ineens opwerpt als beschermer van de bekritiseerde commerciële activiteiten die de SCW voor zich zelf of namens anderen verricht. Ik vind dat het geld beter besteedt kan worden aan grondige renovatie van bestaande sociale woningbouw en het realiseren van nieuwe woningen in de sociale sector. Vijftien jaar geleden had de SCW daar minder geld voor beschikbaar en moest het beheer sober en doelmatig plaatsvinden. Dat zou nu anders en beter kunnen!

Donderdag 2 september 2004

De oudheidkundige vereniging Flehite sluit vandaag een jubileumjaar af. De vereniging is 125 jaar geleden opgericht, zonder de inspanningen Flehite in al deze jaren heeft verricht zou de binnenstad er op een groot aantal plaatsen heel anders uitzien. In elk geval niet beter! Dat de vereniging nog steeds zeer actief is, bleek tijdens de vandaag gehouden algemene ledenvergadering. Er is een eigen website van start gegaan met veel informatie over de historie van onze stad. ‘Kroniek’, het blad van de vereniging, is in een nieuw jasje gestoken, de inhoud is onveranderd boeiend gebleven. Regelmatig voert de vereniging speciale projecten uit – deze avond wordt een nieuw project gestart: de Amersfoortse Taal. Een uniek onderzoek, dat over circa twee jaar zal resulteren in een gedegen boekwerk met cd. Tijdens de vergadering wordt het jaarboek 2004 voor de stad en zijn omgeving gepresenteerd, vol wetenswaardigheden over de historie van onze stad. Al met al: een eerbiedwaardige vereniging die niet weg is te denken uit onze stad.

Wat bij velen minder duidelijk is, is de relatie tussen de vereniging en het gelijknamige museum Flehite. Een belangrijk deel van de collectie in het museum is eigendom van de vereniging, evenals het gebouw van het museum. Voor de exploitatie van het museum is enkele jaren geleden een stichting in het leven geroepen. Deze stichting is tevens de organisatie die de subsidies en dergelijke voor het museum ontvangt en is daardoor ook de aanspreektitel voor de gemeente bij gesprekken over de financiële verhoudingen.

De fusie museum Flehite en het tentoonstellingsruimten Zonnehof-Armando, die onder zachte drang van onze naar bezuinigingen strevende wethouder De Wilde tot stand lijkt te gaan komen, gaat geheel buiten de vereniging Flehite om. Het museum Flehite heeft sinds kort een succesvolle directeur, die na de fusie de directie gaat voeren over het gehele gefuseerde circus. Dat de gemeente de vereniging, hoewel eigenaar van het museum en het grootste deel van de collectie, niet bij de fusiebesprekingen wil betrekken, is enkele maanden geleden bevestigd in de antwoorden op schriftelijke vragen van de BPA.

Een goede relatie binnen de driehoek Stichting, vereniging en gemeente is echter meer dan noodzakelijk. De bezuinigingen die door de fusie ontstaan, heeft de gemeente hard nodig om de extra kosten te kunnen dekken die hangen aan het ambitieuze plan voor de verplaatsing van de Zonnehofactiviteiten van het Rietveldpaviljoen naar het nieuwe rijksgebouw aan het Smallepad. De verhuizing levert jaarlijkse extra exploitatielasten op van tenminste 260.000 euro, een bedrag dat in de praktijk nog behoorlijk kan oplopen. De ambities van naar eeuwige roem strevende wethouders kosten de gemeenschap nou eenmaal een stuiver!

Dat de nieuwe directeur van de uit de fusie te voorschijn komende organisatie de ambities van het college ondersteund, is niet meer dan logisch. Welke museumdirecteur zou er bedroeft zijn als hij de beschikking krijgt over een forse uitbreiding van zijn tentoonstellingsruimte. Bij al de ambities van het college en de stichting dreigt één organisatie in de vernieling te komen: de oudheidkundige vereniging. Deze tast in het duister over de toekomst van haar collectie en de rol van de huidige Flehitelocatie na de fusie en de opening van de nieuwe ‘kunsthal’ aan het Smallepad (er van uit gaande dat die er komt). De verhuizing van de activiteiten op het gebied van moderne en nieuwe kunst van het Rietveldpaviljoen naar het Smallepad moet een belangrijke sprong in het bezoekersaantal opleveren. Hierop is de, toch al duurder uitpakkende, exploitatie van de nieuwe vestiging gebaseerd. De directeur van de nieuwe museumcombinatie zal een groot deel van zijn aandacht op de ambitieuze initiatieven van ons college moeten richten. Dat zou ten koste kunnen gaan van de oudheidkundige verzameling en de exploitatie van het pand van het huidige Flehitemuseum.

Dat de vereniging, die buiten alle fusiegesprekken is gehouden, daarover een gesprek met de stichting wil aangaan, zal duidelijk zijn. Maar afspraken hierover ketsen telkens af. Of hierbij de zorg van de oudheidkundige vereniging een rol speelt ten aanzien van het monstrueuze gebouw dat vlak naast de historische Koppelpoort wordt neergezet, een rol speelt is niet geheel denkbeeldig.

Woensdag 1 september 2004

Voor de komende vergadering van de raadscommissie SOC staan onder meer de prestatieovereenkomsten op de agenda die zijn afgesloten tussen de gemeente en de woningbouwcorporaties in onze stad. Deze overeenkomsten omvatten afspraken over zaken als: aantallen te bouwen woningen in de sociale huur- en koopsector, verkoopactiviteiten uit de bestaande voorraad, de huisvesting van studenten en andere speciale aandachtsgroepen, de vernieuwingsactiviteiten in de bestaande stad en de bewonersparticipatie.

Het punt staat op de agenda op het verzoek van de D66-fractie, die heeft geconstateerd dat de corporaties op talloze punten minder presteren dan in de prestatieovereenkomsten is vastgelegd. Deze partij vindt ook dat het college te weinig toezicht uitvoert op het nakomen van de afspraken en onvoldoende ingrijpt als toezeggingen niet worden nagekomen. D66 vraagt om duidelijker afspraken, meer toezicht en sancties als de corporaties in gebreke blijven. Het voorstel is logisch en is een goede taakstellende opgave voor het college.

In reactie op het voorstel van D66 heeft de wethouder Volkshuisvesting de afgelopen week een notitie verstuurd met een evaluatie van het prestatiecontract. De evaluatie is gebaseerd op het contract voor 2004 met de corporaties en de resultaten uit het eerste half jaar van deze contractperiode. Uiteraard is de conclusie van de wethouder dat het juist erg goed gaat – ze moet dit wel schrijven want de wethouder Volkshuisvesting behoort tot het betere deel van het college maar kan erg moeilijk omgaan met kritiek. Ze kan dus de opmerkingen over onvoldoende toezicht en sancties niet op zich laten zitten.

Bij eerste lezing van haar notitie blijft een positief gevoel hangen. Oké, er zijn achterstanden bij het nakomen van de afspraken, maar er liggen goede voornemens op tafel en, laten we wel wezen, de overeenkomsten lopen tot 2008, dus het is nog te vroeg voor een eindoordeel. Bij nadere lezing blijkt echter dat de kanttekeningen van D66 wel degelijk hout snijden. Dat wordt dus een aardige discussie tussen Kees van Engelenhoven, een goed debater die zich niet zomaar laat wegdrukken, en wethouder Eerdmans die verschrikkelijk vuil kan kijken als er kritisch geluiden in haar richting wordt geuit!

Dinsdag 31 augustus 2004

Het snelfietspad vanuit Vathorst is een gevoelig onderwerp. Daarbij gaat het eigenlijk maar om een klein deel van het totale tracé: het fietspad door het woongebied Boerderijenkamer in Kattenbroek. ‘Dóór’, want het alternatief buitenom dit woongebied is na veel gesjoemel en hypocriet gedrag binnen de collegepartijen afgewimpeld, breed bewonersprotest ten spijt. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat de coalitiepartijen als door een horzel gestoken reageren als het onderwerp, om welke reden dan ook, weer ter sprake dreigt te komen. Een dader keert niet graag terug op de plaats van het misdrijf!

En daarbij ging het vandaag in de raad om een simpele zaak. De raad nam op 28 april een besluit over het tracë, waarbij gekozen werd uit meerdere mogelijkheden. Een tamelijk concrete uitspraak, waar tegen de bewoners uit Kattenbroek bezwaar aantekenden. Dat hadden ze nou niet moeten doen! Het besluit betreft de verhouding tussen de raad en het college, aldus B en W, van externe wijziging van rechten en plichten is geen sprake. Alsof de bewoners actie hadden gevoerd over de kleur van de blauwe hemel. Het beroep van de bewoners werd op voorstel van het college niet-ontvankelijk verklaard.

Zo op het oog gebeurde dit op basis van een simpele omschrijving in de Algemeen Wet Bestuursrecht. Het besluit van de raad zou een besluit zijn waartegen geen beroep kan worden aangetekend. Over de vraag of een bestuursbesluit wel of niet in aanmerking komt voor beroep, is de afgelopen jaren het een en ander geschreven – niet door simpele zielen zoals ik er een ben, maar door hooggeleerde deskundigen. Hun opvatting komt er kortweg hierop neer: als de raad een algemeen besluit neemt – bijvoorbeeld over een nog nader uit te werken rioleringsplan – dan is de terminologie zoals door het college werd gehanteerd terecht. Als het daarentegen om een helder en concreet besluit gaat, bijvoorbeeld een bestemmingsplan, dan is het recht op beroep evident.

Bij allerlei andere zaken dient per geval beoordeeld te worden of het besluit voldoende concreet is, aldus de rechtsdeskundigen. Hierbij speelt niet de subjectieve beleving van het bestuur een rol, maar de objectieve strekking. Het ligt voor de hand dat bij een besluit tot niet-ontvankelijk verklaren van een bezwaar, zoals de raad nu in meerderheid heeft gedaan, de afweging kenbaar moet worden gemaakt. Een simpele verwijzing naar een wetsartikel is daarbij niet voldoende, want dat artikel is redelijk algemeen en daardoor juist voor zoveel uitleg vatbaar. Het college heeft in het raadsvoorstel de noodzakelijke afweging achterwege gelaten – je moet je zelfs afvragen of die überhaupt heeft plaatsgevonden!

Het college vroeg de raad dus te besluiten om het beroep van de bewoners niet-ontvankelijk te verklaren. Op mijn tegenwerping dat over de juridische juistheid hiervan kan worden getwijfeld, antwoorden verschillende collega’s van de coalitiepartijen dat zij dit niet konden beoordelen omdat het aan de kennis hierover ontbreekt. Je zou als raadslid dan kunnen zeggen: hé, misschien klopt er iets niet, laten we het voorstel terugnemen en in de commissie over de onderbouwing praten. Maar schijnbaar mogen de coalitiepartijen op last van het college niet meer nadenken en afwegen: hoewel werd toegegeven dat de kennis ontbrak, werd het besluit – keurig zoals door het college gevraagd – genomen. Zonder de mogelijkheid te benutten tot nadere verdieping en met de waarschuwing dat – mogelijkerwijze – het besluit juridisch moeilijk is te handhaven, werden de bewoners uit Kattenbroek haastig afgewimpeld. Schaamte? Angst? Luiheid? Of gewoon bestuurlijke incompetentie? De keuze laat ik over aan de bewoners in de Boerderijenkamer.