Zondag 28 november 2004

Bij wat rondsnuffelen in mijn archief stuit ik toevallig op notulen van de fractievergaderingen van de PvdA in de periode 1994-1998. Ik heb alleen het laatste half jaar eens doorgebladerd en vind daarin veel standpunten die ik nog steeds huldig: over de macht van het ambtelijke managementteam, over Vahstal, het volkshuisvestingsbeleid, het parkeren, Birkhoven-Bokkeduinen, de inspraak, de macht van de ontwikkelaars en noem maar op. Ik nam nogal eens minderheidsstandpunten in, die ik ook in de raad verwoordde.

Als opfrissing eerst even een antwoord op de vraag waarom ik de PvdA-fractie verliet. Het antwoord ligt besloten in een brief die ik op 6 oktober 1997 aan de voorzitter van de kandidaatstellingscommissie schreef. De verkiezingen naderde, mij was gevraagd of ik mij wederom kandidaat wilde stellen. In de brief schreef ik dat de samenwerking met de collega’s prettig was, maar dat ik mij moeilijk in de bestuurscultuur van de PvdA kon vinden. Deze werd bepaald door het college, in dit geval vooral door PvdA-wethouder Tom de Man. Ik meldde in de brief dat ik mij, indien ik weer verkiesbaar zou worden gesteld, in de lijsttrekker wilde herkennen. Op dat moment was mij ter ore gekomen dat Tom de Man weer lijsttrekker werd en dat van aanwezige alternatieven geen gebruik werd gemaakt. De PvdA koos dus voor een bestuurlijke, collegevolgende fractie (wat ze nog steeds doet), en daarin had ik niets te zoeken. Dus vroeg ik om een niet-verkiesbare plaats. Aan die wens werd gehoor gegeven!

Ik heb die laatste maanden niet stil in een hoekje gezeten. Zo kwam deze periode het zogenaamde contractmanagement aan de orde. Naar mijn mening – en ik stond daarin niet alleen – gaf de raad daarmee invloed uit handen en versterkte zij de macht van het managementteam. De fractie constateerde dat ik niet te overtuigen was, zodat ik als enig PvdA-raadslid tegen stemde. Ik vind nu, zes jaar later, dat ik nog steeds gelijk heb, een mening die velen nog steeds delen.

Ook het contract waarmee B en W een einde wilden maken aan de ruzie met Vahstal over een strook grond aan de Stationsstraat kon niet op mijn steun rekenen. In het – geheime – contract werden Vahstal allerlei toezeggingen gedaan die, opgeteld, in geen verhouding stonden tot de verwerving van het stukje grond. Een slecht onderhandelingsresultaat van Roel Boer. Dat moet het gemeentebestuur achteraf ook hebben ingezien, gezien de problemen die ontstonden bij het nakomen van het contract en de claims die Vahstal nu bij de gemeente heeft neergelegd. Ook op dit punt heb ik geen spijt van mijn tegenstem.

De PvdA-fractie werd regelmatig geconfronteerd met notities van mijn hand: over de kostbare ontwikkelingen binnen het CSG, over de vernieuwing die nodig is bij de ontwikkeling van Vathorst, over de Westtangent, over het volkshuisvestingsbeleid en ga maar door. De meeste notities bevatten alternatieven of voorstellen om het beleid over een andere boeg te gooien. Een aantal van de notities kon ik namens de fractie in de gemeenteraad aan de orde stellen, enkele – zoals het alternatief voor de Westtangent dat nog steeds actueel is – kregen brede steun. Veel kritiek uitte ik op CSG-wethouder Roel Boer, zeker nadat deze zonder de raad te horen de projectorganisatie uitkleedde, juist op een moment dat extra inzet is geboden.

Een idee om een ombudsman voor het parkeren aan te stellen, sneuvelde. Te veel een VVD-voorstel, aldus de PvdA-fractie die het minder hoog ophad met automobilisten. Daarbij vond (en vind) ik het een goed idee: heel wat stadbewoners voelden zich gebruuskeerd door het soms ridicule optreden van parkeerwachters. Verhaal halen had vrijwel nooit zin, waardoor de ergernis bij velen over ‘de gemeentelijke ambtenarij’ alleen maar toenam. Een onafhankelijk iemand die als scheidsrechter op zou treden indien stadgenoten zich door kleinzielig optreden voelden genomen, leek mij een zinvolle gedachte.