Zaterdag 18 december 2004

Guido de Wijs is een van de columnisten in de zaterdagse Amersfoortse Courant. Vandaag besteedt hij aandacht aan de nieuwe ruimte voor de opvang van dak- en thuislozen aan de Keerkring. Het wordt de tweede opvang, het gemeentebestuur hoopt hiermee de overlast die de bewoners in de Stovestraat en omgeving ervaren van de daar gevestigde opvangruimte voor dak- en thuislozen te verminderen. Guido de Wijs omschrijft de nieuwe locatie aan de Keerkring als de meest troosteloze locatie voor wie dan ook.

Het toeval wil dat ik de gisteren in de namiddag, omstreeks half vijf, met fractiegenoot Will Koet een wandeling heb gemaakt van de opvang voor dak- en thuislozen aan de Stovestraat naar de locatie voor de nieuwe opvang aan de Keerkring. Een wandeling van ruim een kilometer. Het begint al donker te worden, het regent en er waait een gure wind. Het is het begin van een sombere avond, een avond waarop iedereen probeert zo snel mogelijk thuis te komen, achter de warme kachel en beschut tegen de intens troosteloze sfeer, eigen aan de donkere dagen voor de Kerst. Je zult maar geen huis hebben!

We starten bij de huidige dagopvang, die net is gesloten en waar de laatste stoelen aan de kant worden gezet. Dan gaan we op weg. We passeren het huis van Hans van Wegen, die niet aanwezig lijkt te zijn. Hij zal wel thuis, bij vrouw en kinderen, in Leusden-Zuid zitten. Via Zevenhuizen, de Hof en de Havik bereiken we de Bloemendaalsestraat. Hier is voor de wandelaar nog maar weinig gezelligheid te vinden. De dak- of thuisloze die, weggestuurd in de Stovestraat, op dit deel van hun weg naar de Keerkring belandt, kan slechts door de vensters de gezelligheid van Van Zanten en in de vele kleine restaurants waarnemen. Zijn weg gaat voort, via een stukje Hooglandseweg Zuid naar de Meridiaamtunnel.

De tunnel is meer dan een fysieke grens tussen de binnenstad en de Koppel. Onder de tunnel komen we een groep hangjongeren tegen en uit de bijdrage van Guido de Wijs begrijp ik dat het ook een punt is waar drugdealers verkeren, een punt waar je bij voorbaat met grote snelheid op de fiets aan voorbij gaat. Wij wandelen, wat ook het lot zal zijn van de dak- of thuislozen die een droog heenkomen zoeken. Weer bovenkomend ontwaren we aan de rechterhand de Keerkring, gemarkeerd door de oude kweekschool. Het is een intussen half vervallen gebouw, gehavend en met ingegooide vensters. Een gebouw dat op de nominatie staat om te worden gesloopt, aan de rand van een van onze aandachtswijken, een etiket dat ook niet op welstand duidt. De nieuwe opvang voor onze ontheemden.

Toegegeven, niemand wenst de overlast die een aantal mensen uit de groep van dak- en thuislozen veroorzaakt, naast zijn deur. Dat de mensen in de Stovestraat en het nabijgelegen stukje Muurhuizen het intussen spuugzat zijn, is begrijpelijk. Het is geen gemakkelijke opgave om een nieuwe plek voor deze paria’s in onze samenleving te vinden. Maar met Guido de Wijs ben ik het volkomen eens: aan de Keerkring wordt deze groep wel heel nadrukkelijk geconfronteerd met het feit dat niemand echt raad weet met onze dak- en thuislozen. Het is een plek waar alleen nog drank en drugs enige vreugde kunnen brengen, voor de rest is de nieuwe opvang aan de Keerkring niet meer dan het voorportaal naar Dante’s inferno, een verschrikking aan het einde van een wandeling door de troosteloze inverno.