VVD wachten moeilijke tijden

Woensdag 9 februari 2005

Teruggekeerd uit Berlijn lees ik ’s nachts de verschillende weblogs door van collega’s uit de raad, vooral om te zien wat voor roestvlekken het erosieproces binnen de VVD-fractie de afgelopen dagen heeft opgeleverd. Een ding is duidelijk: Ruud Schulten heeft weliswaar de VVD-fractie verlaten, maar is niet van plan het daarbij te laten. Als buitenparlementaire volksvertegenwoordiger wil hij blijven strijden voor echte liberale gemeentepolitiek. Dat hij daardoor zijn oud-collega’s uit de raad en de twee VVD-vertegenwoordigers die op de loonlijst van het college staan, regelmatig gaat tegenkomen, zal hem wel duidelijk zijn.

Voor wethouder Paul Strengers ontstaat een bizarre situatie. Bij zijn benoeming, een jaar geleden, nam zijn plaatselijke partijvoorzitter ontslag. Die zag hem niet zitten als collegelid en kan achteraf alleen maar vaststellen dat hij een vooruitziend blik heeft gehad. Vervolgens neemt dus een van de fractieleden om gelijke redenen ontslag. Al diegenen die een beetje het wel en wee binnen de VVD-fractie volgen, weten dat er nog zeker twee andere VVD-fractieleden zijn die met een gelijk gevoel van afkeer ten opzichte van hun wethouder afgelopen week toch tegen de motie van wantrouwen hebben gestemd. Eén van hen heeft mij dat klip en klaar meegedeeld, ik wacht op het moment dat ook voor hem de ruggengraat in de juiste conditie komt.

Paul Strengers loopt intussen als aangeschoten wild rond. Een motie van wantrouwen heeft hij nog overleefd – wat niet verrassend is: ministers en wethouders vallen nooit op initiatief van de oppositie, maar altijd door problemen binnen de eigen partij of tussen coalitiegenoten. Ik vermoed dat Paul Strengers de komende tijd vaak over de schoudermoet kijken om op te letten dat hem niets onverwachts toestoot. Zijn arrogantie kennende, zal hij weinig oplettend zijn. Hij is immers zo ongeveer de enige Amersfoorter die meent dat hij zijn werk uitstekend doet.

Het probleem voor de stad Amersfoort is dat juist in de portefeuille van Paul Strengers het komende jaar heel wat staat te gebeuren. Een reeks van bestemmingsplannen, ook voor moeilijke gebieden, de ontwikkeling van Vathorst waar steeds meer zand in de machine belandt, de discussie rondom de oude ziekenhuisterreinen, de baggerstort waarvan het dossier nog lang niet is afgesloten – het zijn slechts voorbeelden. Het worden moeilijke tijden voor zijn ambtenaren, zonder wie de wethouder al elke richting zou hebben verloren. En ook de vriendenkring rond Keetell is geen watervaste garantie voor onze brekebeen. Het is interessant om te onderzoeken welk VVD-lid uit deze vriendenkring de komende tijd zakelijk in de problemen komt, zodat we weten wie de volgende VVD-kandidaat voor de RO-portefeuille is.

Ik heb medelijden met VVD-fractievoorzitter Ruud Luchtenveld. Hij is intelligent genoeg om te weten waar de problemen binnen zijn fractie en bij de twee wethouders liggen. Het ontbreekt hem ongetwijfeld aan tijd om de dreigende problemen voor zijn fractie op adequate wijze te pareren en op zijn heetgebakerde plaatsvervanger hoeft hij ook niet te rekenen: die presteert het steeds weer om door zijn emotioneel optreden zowel collega-raadsleden als geïnteresseerde burgers tegen zich in het harnas te jagen. Tenslotte is het vooral hem te verwijten dat Ruud Schulten binnen de VVD-fractie een outsider bleef en weinig gehoor kreeg voor diens terechte kritiek.

Het worden enerverende tijden voor onze plaatselijke VVD. Maar zoals gezegd tijdens de discussie over de motie van wantrouwen: wordt Paul Strengers weggestemd dan heeft de stad profijt, blijft hij zitten dan ligt het profijt bij de oppositie. Voorlopig is dat laatste het geval, maar daar schiet de Amersfoortse burger weinig mee op.

Verkeerd advies doorkruist speerpunt van de raad

Dinsdag 8 februari 2005

Op weg naar Berlijn heb ik vijf uur de tijd om stukken door te nemen en me te verdiepen in enkele opmerkelijke zaken. Een daarvan betreft het wijkserviceteam, de klussendienst die een groot aantal bewoners met een uiterst smalle beurs in onze achterstandswijken uit de nood helpt. Een goed initiatief dat in 2003 van start is gegaan en intussen zijn waarde heeft bewezen.

Het klussenteam is de afgelopen twee jaar georganiseerd via het Banenplan. Over de uitvoering heb ik alleen maar positieve geluiden gehoord en gelezen. Door het Banenplan werden mensen ingeschakeld die buiten het arbeidsproces staan, moeilijk te plaatsen zijn en door het werk binnen het klussenteam weer een mogelijkheid kregen om ervaring op te doen waardoor de kans zich vergrootte om tot de arbeidsmarkt toe te treden.

Voor de periode 2005 en 2006 wordt het werkgebied voor de klussendienst uitgebreid. Hoewel over het Banenplan geen klachten bekend zijn, werd deze organisatie gevraagd een nieuwe offerte uit te brengen. Dat verzoek werd ook gedaan aan de Stichting Ravelijn, een royaal gesubsidieerde vrijwilligersorganisatie met sterke banden binnen het gemeentelijke apparaat. De projectbeschrijving die op het stadhuis werd opgesteld, bleek uitstekend te passen bij de offerte die de Stichting Ravelijn presenteerde, men kon de teksten gewoon overnemen.

De twee offertes kwamen binnen bij de Stuurgroep Woonservicegebied Liendert/Rustenburg. Onder voorzittersschap van wethouder Piet Jonkman bogen ambtenaren, de directeur van de SWA en vertegenwoordigers van organisaties zoals Amant, Eemhoven en de corporaties zich over de twee offertes. De offerte van het Banenplan kwam ongeveer 15.000 euro hoger uit dan die van de Stichting Ravelijn. De leden van de Stuurgroep was het onduidelijk waar het prijsverschil uit voortkwam. Komt het misschien omdat Ravelijn een vrijwilligersorganisatie is, vroeg de directeur van de SWA zich af.

Uit de opmerkingen was op te maken dat de leden van de Stuurgroep de twee offertes nauwelijks serieus hadden bestudeerd. Men had alleen naar het eindbedrag gekeken. Niemand kwam op het idee om de twee offertes wat nader te bestuderen, zelfs de voorzitter niet hoewel hij de aangewezen man was geweest om hiertoe een initiatief te nemen. De Stuurgroep koos voor de Stichting Ravelijn, een advies dat door het college van B en W werd overgenomen.

In de trein naar Berlijn heb ik maar eens het werk uitgevoerd dat de Stuurgroep heeft laten liggen. Met groeiende verbazing en stijgende ergernis over de geestelijke luiheid van de leden van de Stuurgroep, van wie het advies van grote betekenis is. Het resultaat van mijn speurwerk zet ik deze week op papier, alsmede een groot aantal vragen die bij het doornemen van dit dossier naar voren kwamen.

Wat bij de hele discussie binnen de Stuurgroep niet naar voren lijkt te zijn gekomen en ook niet door de voorzitter, nota bene een lid van het college, onder de aandacht werd gebracht, was het gemeentelijke beleid dat bij het besluit over de klussendienst een rol speelt. Een van de speerpunten van de raad is dat zoveel mogelijk werkelozen die moeilijk zijn te plaatsen, toch aan het werk worden geholpen. De opzet van het Banenplan sluit hier naadloos op aan. De 15.000 euro extra is een kleinigheid vergeleken met het bedrag dat de raad voor dit doel beschikbaar stelt, de uitgave wordt overigens gedekt door een rijkssubsidie.

En wat het goedkopere vrijwilligers betreft, waarover de SWA-directeur sprak: het Banenplan berekende, naast de in beide offertes vrijwel even veel kostende coördinator/werkmeester, 2.500 euro voor overige personeelskosten. Stichting Ravelijn berekende hiervoor 6.500 euro, inclusief 3.000 euro onkosten voor de vrijwilligers. Stukken lezen, heren!