Onsmakelijk optreden van Haagse D66-ers

Vrijdag 25 maart 2005

Ik ken Ed van Thijn. In mijn Amsterdamse tijd was Van Thijn fractievoorzitter in de hoofdstedelijke gemeenteraad. Omdat ik toen – in de jaren zestig en zeventig – ook al politiek actief was, kwam ik Van Thijn regelmatig tegen. Een prettig mens, integer en intellectueel. In de periode 1988-1989 werkte ik enkele jaren op het Amsterdamse stadhuis en was ik enige tijd woordvoerder voor de Amsterdamse burgemeester: Ed van Thijn. Een goede burgemeester, als je het afzet tegen de tijdsomstandigheden, met veel credits in zijn stad. Een man met een bewogen geschiedenis, boeiend in de omgang, betrouwbaar.

Na de discussie over de gekozen burgemeester, zoals in de Eerste Kamer gevoerd, omschreef D66-minister Brinkhorst (met de hem typerende corpstoon) Ed van Thijn als: ‘Eens een rat, altijd een rat.’ Haagse partijgenoten van dit sujet omschreven Van Thijn als ‘tuig’. Al die opmerkingen maakten in elk geval duidelijk dat voor de Haagse D66-ers de druiven uitzonderlijk zuur waren. Maar ja, als je als ooit progressieve partij je leent om twee ultraconservatieve partijen aan het bewind te helpen, moet je ook wel eens wat opsteken. En laten we eerlijk zijn: het wetsvoorstel van Thom de Graaf rammelde aan alle kanten en droeg de sporen van haastwerk. D66 had haast omdat schijnbaar niemand binnen deze partij er in gelooft na volgende kamerverkiezingen nog een rol van betekenis te spelen.
Wat mij gisterenavond op de tv en vandaag in de verschillende ochtendbladen het meest opviel was het gedrag van D66-fractievoorzitter Boris Dittrich. Met een vette lach stond hij schouder aan schouder naast de eveneens glunderende VVD-voorzitter Van Aartsen. Dat beeld ziende kreeg ik een groot verlangen naar de wederopstanding van Pim Fortuyn. Hij ligt in een katholieke omgeving begraven en het is zondag Pasen, dus wie weet…! De wijze waarop de Haagse D66-ers aan het pluche kleven is ronduit onsmakelijk en staat volgens mij haaks op elke gedachte die bij de oprichting van deze partij een rol heeft gespeeld.

Het verbaasde mij dan ook niet dat ik deze ochtend in de Volkskrant las dat op regionaal niveau onder D66-ers nogal wat kritiek leeft op het gedrag van de Haagse D66-bewindvoerders. Dat geeft hoop. Ik ken – niet alleen in Amersfoort – tientallen D66-ers die op lokaal niveau kwaliteit leveren in het plaatselijke bestuur. Het moet voor al deze mensen toch verschrikkelijk zijn als ze moeten toezien hoe – naar het lijkt – Boris Dittrich eerst zijn partijgenoot Thom de Graaf heeft laten vallen, om daarna als een super-VVD-er te vissen naar een plaatsje binnen het Kabinet. Over ratten gesproken!
Eigenlijk is het deerniswekkende optreden van D66 op het Haagse parket een mooie gelegenheid voor alle lokale D66-ers om te laten blijken dat zij zich vooral lid van een stadspartij voelen. Openlijke distantie kan hun positie op lokaal niveau alleen maar ten goede komen.