Schaalvergroting oké, maar let op de dienstverlening

Vrijdag 20 mei 2005

De Utrechtse afdeling van de VNG debatteerde vandaag over de Veiligheidsregio. Deze nieuwe organisatievorm bundelt het werk van politie, brandweer en gezondheidsdiensten op provinciaal niveau. Hierdoor moet een betere bestrijding van rampen en andere crisissituaties mogelijk worden. Een typisch Amersfoorts voorbeeld: het ketelwagenincident, twee jaar geleden in onze stad. Het instellen van een Utrechtse veiligheidsregio is de uitwerking van een Kabinetsbesluit. In enkele regio’s, zoals het Rijnmondgebied, is al veel jaren ervaring opgedaan met bovengemeentelijke coördinatie op veiligheidsgebied, de provincie Utrecht start in 2006.

Het instellen van een veiligheidsregio lijkt mij een zinvolle en noodzakelijke zaak. Deze vorm van schaalvergroting is onontkoombaar, gezien de omvang en gecompliceerdheid die rampen kunnen hebben. Toch zie ik een nadelig effect bij de voortgaande concentratie van de veiligheidszorg. Door deze schaalvergroting komt de relatie tussen de inwoners van de stad en hun hulpdiensten onder druk te staan. Uit de discussie bleek dat dit voor een taak als de brandweer niet zonder meer hoeft te zijn, aldus de aangetreden deskundigen.
De ervaringen bij de politie zijn anders. Zonder te beweren dat het hierbij om grote gebaren gaat, moet toch worden gezegd dat het op een inwoner van Amersfoort vreemd overkomt wanneer hij de centrale meldkamer belt en aan de medewerker (die in Utrecht zetelt) elementaire informatie moet verschaffen over de plek waar hulp wordt gewenst. Dit versterkt het vertrouwen in de hulpverlening niet. Centralisatie waar nodig, oké, maar mij lijken maatregelen noodzakelijk waardoor dagelijkse, essentiële dienstverlening op zo klein mogelijke schaal plaatsvinden.

Deze avond hoorde ik – voor de zoveelste keer – een van de drogredeneringen waarmee Haagse hotemetoten die voor een ‘ja’ op 1 juni zijn, zich bedienen. Hij kwam dit keer uit de mond van Eurocommissaris Kroes, maar ik heb hem al vaker gehoord. Het gaat over de bureaucratie in Brussel. Dat valt wel mee, wordt er dan gezegd, want een stad als Rotterdam heeft meer ambtenaren dan er in Brussel zitten. Kan zo zijn, maar in Brussel zitten geen Europese trambestuurders, groenwerkers, vuilnismannen, baliemedewerkers in deelgemeenten en noem maar op. Het is appels met peren vergelijken, en dat alles om de kiezer op het verkeerde been te zetten. Ik blijf dus tegenstemmen!

Nieuwe stuurlui voor stadsvernieuwing noodzakelijk

Donderdag 19 mei 2005

De bijeenkomst die de SCW deze middag voor raadsleden organiseerde, was goed verzorgd en vooral leerzaam. Leerzaam omdat tijdens de discussie aan het einde van het bezoek bleek dat de gemeente het met de stadsvernieuwing behoorlijk laat zitten. Oké, met de sociale kant van de stadsvernieuwing (afdeling WSO) gaat het niet verkeerd. Maar bij de fysieke aanpak, dus de renovatie en nieuwbouw, is een behoorlijke achterstand ontstaan. Dit is vooral het werkveld van de afdeling SBO, en daar lijkt de belangstelling vooral te liggen bij de nieuwbouw. Die is minder gecompliceerd en levert meer roem (mooie plaatjes, feestelijke openingen) op. Maar toch, stadsvernieuwing is meer dan een burenproject of buitenkasten, als het om stadsvernieuwing gaat is er in Amersfoort nog een wereld te winnen.

Wat uit het – teruggenomen – Plan van Aanpak al bleek, wordt tijdens het werkbezoek bevestigd. De corporaties zijn klaar voor de stadsvernieuwing, maar het wachten is op zinvolle initiatieven vanuit het gemeentebestuur. Wethouder Piet Jonkman is daarvoor verantwoordelijk, en dat zegt natuurlijk al genoeg. Het wordt tijd voor een nieuw geluid en voor andere mensen die wél visie hebben, initiatieven durven te nemen en de overheid niet als van boven opgelegd gezag zien maar als een creatieve vorm van openbaar bestuur, uit te voeren in samenspraak met direct betrokkenen.