Iets te voorbarig: de wethouder van Jouw Amersfoort

Vrijdag 8 juni 2005

Omroep Amersfoort heeft deze dag een scoop. Ik ben de gedoodverfde wethouderskandidaat voor Jouw Amersfoort, en daarom is Mirjam Barenrecht – als een soort van uitruil – de beoogde lijsttrekker voor mijn beweging. Een staaltje van journalistieke reductie, die ik mijn oud-collega’s van harte gun, maar waar wel enkele kanttekeningen bij zijn te zetten.

Allereerst: Leefbaar Amersfoort en D66 moeten – elk binnen de eigen regels – de volgorde van de kandidatenlijst nog vaststellen. D66 moet Mirjam Barendregt eerst nog nummer één zetten op de eigen lijst, voordat Mirjam überhaupt als aanvoerder voor Jouw Amersfoort zou kunnen optreden. Het besluit hierover valt ergens in september, ik ken de regels van D66 niet zo precies.
Dat Mirjam een van de serieuze kandidaten is, staat buiten kijf. Nadat D66 in het afgelopen najaar had besloten met Leefbaar Amersfoort gesprekken te starten over een bundeling van krachten, zijn Mirjam en ik eens gaan eten in een plezierig restaurant. Beiden werden binnen ieders partij genoemd als mogelijke lijsttrekker. Mijn opvatting – en ook die van Mirjam – is: je moet zaken die de meeste discussie kunnen opleveren zo vroeg mogelijk binnen een traject van samenwerkingsgesprekken helder hebben. Wie de kar tijdens de campagne gaat trekken, is zo’n punt. Mirjam en ik hebben de klokken in december gelijk gesteld en onze besturen gevraagd om dat te bekrachtigen, want de partijbesturen en de leden zijn degenen die hier uiteindelijk over gaan. Omdat onze opvattingen niet los stonden van de realiteit, konden de besturen onze ideeën wel volgen, maar het uiteindelijke antwoord is aan de leden. Wat dat betreft was de conclusie van Omroep Amersfoort iets te voorbarig.

Dat neem ik ze niet kwalijk, want hun kans op trefzekerheid ligt op zo’n vijftig procent, en gezien de omstandigheden is dat niet gek. Iets moeilijker ligt dat bij de constatering van Omroep Amersfoort dat ik de gedoodverfde wethouderskandidaat voor Jouw Amersfoort zou zijn. Toegegeven: Leefbaar Amersfoort heeft twee keer – in 2002 en 2004 – moeten nadenken wie de eventuele wethouderskandidaat voor deze partij zou zijn. Op die twee momenten had ik de eer.
Ik sta echter niet om deze functie te dringen. Als raadslid kan je zeggen: ben ik wethouder, dan kan ik dingen waarmaken die ik als raadslid heb bepleit. Maar een wethoudersfunctie houdt meer in. Jouw Amersfoort heeft, als het zover zou komen, meer kandidaten en het is de vraag of ik daarvan de beste ben. Door mij nu al te doodverven voor deze functie, zou de keuze voor een andere kandidaat kunnen worden opgevat als een passeren van mijn persoon, iets dat zeker niet het geval zal zijn. Daarom ben ik niet zo blij met het etiket dat mij deze avond werd opgeplakt. Laten we maar afwachten wat de toekomst brengt!

Eindelijk eens iets anders dan raadswerk!

Donderdag 7 juli 2005

De raad in reces. Avonden, die anders zijn gevuld met vergaderingen of het doorlezen van stukken, kunnen nu anders worden besteed. Eindelijk tijd voor bezigheden die elf maanden lang te vaak op de achtergrond verdwenen, hoewel zij aan belangrijkheid niets onder doen voor het raadswerk, uiteraard vanuit de persoonlijke belangstelling beschouwd.

Het is een geestelijk bad om in plaats van alle aandacht aan de het raadswerk te besteden, eens een avond in alle rust een dvd af te spelen. Bijvoorbeeld Eugene Onegin, een van de mooiste opera’s die ik ken. Natuurlijk, een werk van Wagner staat als een kathedraal, Jenacek is boeiend en Mozart is muzikale ontspanning, maar Tchaikovsky is een literaire belevenis. De opera Eugene Onegin is gebaseerd op een novelle van Puskin. Wie ooit Puskin heeft gelezen, is voor eeuwig geboeid door de melancholie van zijn werk. Puskin: dat zijn voor mij bijvoorbeeld de declamatoren die aan de Arbat Ulica in Moskou het passerende publiek boeien met hun voordrachten van Ruslands grootste dichter.
Wie had Puskins gedichten beter kunnen vertalen in een muzikaal meesterwerk dan Tchaikovsky. De dedain van Onegin, de fladderigheid van Olga, Lensky’s wanhoop en vooral de tragiek van de romantica Tatjana: de opera Eugene Onegin is honderd keer boeiender dan de doorsnee raadsvergadering in het Amersfoortse stadhuis!