Een generaal pardon als bewijs van verantwoording

Maandag 15 augustus 2005

De Amersfoortse Courant meldde afgelopen week dat het kampeerveldje bij het Midland Parc eindelijk beschikbaar komt voor toeristen. Eindelijk, dacht ik, toen ik het las. Zal er eindelijk eens een einde komen aan al het gedoe rondom Midland Parc. Ik weet het nog niet!
Maar als het zover is, zou wat mij betreft ook een ander probleem mogen worden opgelost. Ik doel hierbij op het probleem van de permanente bewoners in de bungalowtjes op het Midland Parc. Al jarenlang wordt er een klopjacht op deze mensen georganiseerd, mede door de competentiestrijd tussen de gemeente en de projectontwikkelaar van het bungalowpark.

Toegegeven: een groot aantal van de bewoners in de bungalows heeft het er op aan laten komen. De reeks van processen die de gemeente tegen de eigenaar van het park voerde en waarbij regelmatig bleek dat de gemeente niet steeds de beste kaarten in handen had, heeft bij velen het idee naar voren laten komen dat het allemaal wel zou meevallen. Toch niet, en de gemeente gaat bij dit alles tot aan het gaatje.
Daarbij dreigt er voor veel bewoners een tragiek te ontstaan, die je als gemeentebestuur niet zonder meer kunt ignoreren. In de huisjes woont een groot aantal jonge mensen, voor wie het bungalowtje op Midland Parc de start was in hun wooncarrière. Heel wat van hen hebben zich daarvoor in schulden gestoken. Ze zijn daarbij vaak slechtoffer geworden van toezeggingen en suggesties die bij de koop van de bungalows zijn gedaan, zo in de sfeer van: het zal allemaal wel niet zo’n vaart lopen!
Deze meestal jongen mensen met nauwelijks meer dan een modaal inkomen zijn door al het gedoe rond Midland Parc in een uiterst uitzichtloze situatie beland. Hun huisjes raken ze aan de straatstenen niet meer kwijt, makelaars in Amersfoort kunnen daarover meepraten. Maar de gemeente dwingt hen wel elders een onderkomen te zoeken. Veel van de bewoners in het bungalowpark gaan een persoonlijk faillissement tegemoet. Volgens mij kan dat in elk geval nooit de bedoeling zijn geweest van een organisatie als de VBBBB. Die voerde haar actie tegen de mensen op de achtergrond: projectontwikkelaars en een geldgierige parkbeheerder.

De gemeente heeft het recht om een generaal pardon voor de huidige bewoners op het bungalowpark af te kondigen. Voor de natuur in Bokkeduinen maakt dat weinig uit: tijdelijk of permanent bewoond, de huisjes staan er, het gekapte groen is moeilijk terug te plaatsen. De gemeente kan zich door het afroepen van een generaal pardon ook kosten besparen, om over de kosten van de bewoners maar te zwijgen.
Uiteraard, de gemeente staat in haar recht, de meeste bewoners kan je domheid verwijten, al moet je daarbij ook rekening houden dat – in een tijd dat de woningmarkt in een hype verkeerde – veel kopers van de bungalows op zijn zachts gezegd niet optimaal zijn voorgelicht.
Natuurlijk, ik weet dat er op het park ook bewoners zijn voor wie een gedwongen vertrek ook geen pretje is, maar die dat nog wel weten op te vangen. Maar een groot aantal van hen kan geen kant uit en voelt zich tortaal in de steek gelaten. Ik zou in dit geval de goeden niet onder de kwade willen laten lijden. Een generaal pardon voor de bewoners op het Midland Parc zou mijn volle steun hebben.

De slangenkuil van Angela Merkel

Zondag 14 augustus 2005

De verkiezingen in Duitsland boeien mij zeer. Het gaat er Duitsland wat harder aan toe dan wij bij Nederlandse verkiezingen gewend zijn. Daarbij komt ook nog dat de uitslag van de verkiezingen in Duitsland grote invloed kan hebben op zaken in ons land, niet alleen op economisch gebied. Een aantal Duitse vrienden van mij, zelf ook betrokken bij het verkiezingsspektakel in hun land, belt mij regelmatig om over de toenemende verkiezingskoorts bij onze oosterburen te praten. Ze doen dat overigens niet alleen om mij een gevallen te doen, maar zijn ook nieuwsgierig hoe een geïnteresseerde niet-Duitser tegen het gebeuren in hun land aankijkt.

Verbaasd zijn ze als ik stel dat de uitslag van de verkiezingen op 18 september wel eens heel verrassend kan zijn. Gerhard Schröder is misschien nog lang niet aan zijn afscheidstoer toe. Persoonlijk geloof ik dat het goed is als Duitsland een andere regering krijgt, mijn afkeer van de CDU ten spijt. De problemen in Duitsland zitten voor een belangrijk deel tussen de oren van de mensen, en dan kan een nieuwe coach heel wat bereiken. Maar of Angela Merkel daar de juiste persoon voor is, waag ik toch te betwijfelen.
Angela Merkel heeft in haar verkiezingsstrijd overigens niet alleen met Schröder of met de nieuwe linker partij te maken. De indruk ontstaat steeds meer dat binnen haar eigen partij een groep vooraanstaande leden met messen in de mouw rondloopt. De partijcultuur bij de Duitse christen-democraten ontbeert sowieso een portie christelijke naastenliefde: de partijcultuur bij de CDU is hard, opportunistisch en achterbaks. Angela Merkel heeft zich de afgelopen tien jaren deze cultuur snel eigen gemaakt, ze heeft heel wat prominente partijgenoten die haar carrière in de weg zouden kunnen staan, op niet altijd nette wijze buiten spel gezet.
Al deze heren (dames binnen haar partij zijn veel meer solidair met hun partijvoorzitter) hebben iets met haar af te rekenen. Een slechte verkiezingsuitslag voor de CDU betekent bijna zeker het einde van de politieke carrière van Angela Merkel. Zij zal bij een slechte uitslag gedwongen worden om het speelveld weer aan de West-Duitse heren over te laten. Binnen de CDU is zij in feite nog steeds een Aussenseiter: een Oost-Duitse domineesdochter zonder een partijgeschiedenis van de hechte jongerenorganisatie, lokale activiteiten en een decennialang opgebouwd netwerk binnen het maatschappelijke middenveld. Kortweg: ze behoort niet tot het old-boys-nerwerk. Ze is er ook niet zachtzinnig mee omgegaan.

Een aantal van haar tegenstanders binnen de eigen partij zijn president van een van de bondslanden en hoeven niet meteen op stel en sprong naar Berlijn, zeker niet onder de vleugels van Angela Merkel. Dat zijn bijvoorbeeld Edmund Stoiber uit Beieren, Roland Koch uit Hessen en Christian Wulff uit Nedersaksen. Tot nog toe hebben die geen hand uitgestoken om hun partijvoorzitter echt te helpen op haar weg naar het Kanselierschap, integendeel. Zij wachten vanuit hun stevige vestingen in München, Mannheim en Hannover op het moment dat hun kansen zich keren.
Maar ook binnen de CDU-fractie in de Bundestag heeft Angela Merkel met bekwame hand vooraanstaande CDU-politici tegen zich ingenomen. Ze heeft ze buiten spel gezet en is ook in deze verkiezingstijd weinig toeschietelijk. Daar waar ze dat wel is, krijgt ze de koude schouder toegewend. Voorbeelden: Friedrich Merz, Wolfgang Schäuble, Horst Seehofer. Tel daarbij het feit dat FDP-voorzitter Guido Westerwelle haar tot nog toe niet is afgevallen, maar binnen zijn eigen partij met regelmaat op het verkeerde been wordt gezet, en de misère is compleet.

Met zulke vrienden hoef je geen vijanden meer te hebben. Tot 18 september kunnen er nog allerlei verrassingen naar voren komen, ook rondom Angela Merkel. De komende verkiezingsweken zullen haar ongetwijfeld nog lang heugen. Uiteraard, ook Gerhard Schröder heeft binnen zijn eigen SPD niet alleen vrienden. Maar hij weet met dit gegeven om te gaan en de daarmee samenhangende nadelen in zijn voordeel om te buigen. Op dat punt toont hij staatsmanschap, iets waaraan het bij Angela Merkel nou juist ontbreekt.