Volta heeft recht op een fatsoenlijke behandeling

Vrijdag 19 augustus 2005

‘Tennisvereniging Volta is decennialang op het binnenterrein tussen Leusderweg en Galvanistraat gehuisvest. Volta is een typische buurtvereniging, tussen de vereniging en zijn omgeving bestaat al decennialang een goede band. Deze is onder druk komen staan door de positie die een bewoner, die zich zes jaar geleden naast het complex van Volta heeft gevestigd, inneemt. Een probleem waar Volta al jaren mee kampt, is het feit dat binnen de bebouwing van het Leusderkwartier het plaatsen van lichtmasten niet mogelijk is. Volta heeft in het verleden actief gezocht naar een alternatieve vestiging voor de vereniging, waar het plaatsen van lichtmasten mogelijk is en het verenigingsleven zich kan ontwikkelen zonder daarbij overlast te veroorzaken voor omwonenden. Aan de wens van Volta om bij de herstructurering van het sportpark Nimmerdor een nieuwe plek te vinden, is door het gemeentebestuur niet gehonoreerd. Naar de mening van velen behoort, bij goede wil van de kant van het gemeentebestuur, vestiging bij het sportpark Nimmerdor nog steeds tot de mogelijkheden.’

Dit is de inleiding bij schriftelijke vragen die ik vandaag heb gesteld. Ik heb het college vier vragen gesteld. Hoe beoordeelt het college het, indien iemand zich vestigt naast een bestaande voorziening – bijvoorbeeld een tennispark -, waarna dezelfde persoon gaat klagen over deze voorziening waarvan hij van tevoren had kunnen weten dat hij hiervan last zou kunnen ervaren? Mogen we het als normaal beschouwen dat een sportvereniging een clubhuis met buitenruimte exploiteert? Wat verstaat het college onder het zoeken ‘op volwassen wijze’ naar een oplossing, zoals in de Amersfoortse Courant geciteerd, daarmee de indruk wekkend dat het bestuur van Volta onvolwassen optreedt (ik vind het optreden van de nieuwe buurman onvolwassen)? Is het college bereid om, in overleg met Volta, te zoeken naar een betere plek voor de vereniging, waarbij rekening wordt gehouden met het buurtkarakter van Volta?

Het Spijkertje: houdt ie het of houdt ie het niet?

Donderdag 18 augustus 2005

Vandaag is een begin gemaakt met het slaan van een damwand naast Het Spijkertje aan de Grote Koppel. Ik ben nieuwsgierig in welke nacht ik wakker wordt van een dof gerommel, gecombineerd met het kraken van hout en het gerinkel van glas. Geschrokken naar buiten kijkend zie ik het oude graangebouwtje langzaam kermend ineenzakken, waarbij enkele geparkeerde auto’s onder het puin wordt begraven en er voor de gemeente de noodzaak ontstaat om een deel van de Eem wederom te laten uitbaggeren. Dit keer bestaat er niet, zoals bij de voorgevel van Amicitia het geval was, de verplichting bij de eigenaar om het puin bijeen te rapen en het verdwenen kleinood weer op te bouwen. ‘Sic transit gloria mundi’ is de enige reactie die ik nog kan uiten.
Of blijkt Het Spijkertje alle bouwwoede in zijn omgeving te kunnen doorstaan, zonder last te hebben aan het oordovende, onmaatschappelijk kabaal waarmee omwonenden al enige tijd worden geplaagd?

Democratie vraagt tijd, slechts potentaten dulden geen inspraak

Woensdag 17 augustus 2005

Inspraak over de vestiging van een opvang voor daklozen drugsverslaafden aan de Kleine Haag was niet mogelijk, want dat zou te lang hebben geduurd. Dat schrijft het college in antwoord op schriftelijke vragen vanuit de BPA. Op dit punt heeft het college gelijk: inspraak kost tijd, democratie vergt inspanning en het waren en zijn slechts potentaten die zonder maatschappelijk overleg hun bouwwerken (die in het verleden soms prachtig waren) wisten te realiseren. Voor bestuurders die hun eigen wensen snel tot stand willen brengen, is democratie en alles wat daarmee samenhangt rondweg lastig. Openbare bestuurders die bereid zijn zich te verantwoorden en die voor hun besluiten streven naar maatschappelijk draagvlak, nemen deze extra tijd voor lief.
Gebrek aan tijd kan gemakkelijk ontstaan wanneer je maatschappelijke problemen te laat onder ogen ziet en lange tijd niet de moed hebt om oplossingen na te streven. Gebrek aan tijd kan ook ontstaan omdat je vastzit aan afspraken met ondernemers of instanties die in de ogen van een college belangrijker zijn dan de gemeenteraad. Gebrek aan tijd ontstaat ook wanneer je kort voor de verkiezingen nog even snel wilt scoren – wat overigens ook verkeerd kan uitpakken.

Het college merkt op dat in Delft, waar het gemeentebestuur wél de tijd nam voor het betrekken van belanghebbenden bij de keuze voor een dagopvang, de definitieve locatiekeuze ook tot onvrede in de buurt heeft geleid. Met deze opmerking geeft het college in elk geval aan dat ze, vanuit zijn introverte stadhuiscultuur, niet snapt waar het om gaat. Natuurlijk zal elke keuze voor een dagopvang weerstand oproepen, tenzij je het in een hutje op de hei onderbrengt.
Maar het gaat er niet alleen om welk besluit je neemt, maar ook hoe het besluit tot stand komt. Neem je, als openbaar en democratisch bestuur, de inbreng van je stadgenoten serieus of heb je er weinig moeite mee om – met de smoes van tijdsgebrek – over de buurtbewoners heen te walsen? Juist op dit punt heeft het college, wethouder Van ’t Veld voorop, gefaald.
Mijn opvatting en ervaring is dat bij moeilijke besluiten stadgenoten best bereid zijn begrip op te brengen voor het besluit dat noodzakelijkerwijze moet worden genomen, ook al ondervinden zij daarvan zelf hinder en proberen zij dit met wettelijke middelen te voorkomen. Voorwaarde daarbij is echter dat de mensen hebben ervaren dat ze in elk geval serieus zijn genomen, hun argumenten een rol hebben gespeeld bij de besluitvorming en dat het gemeentebestuur een moeilijke afweging heeft laten uitmonden in het uiteindelijke besluit. En daaraan heeft het ontbroken!

Beperk overlast, wacht niet te lang

Dinsdag 16 augustus 2005

Vandaag interviewt Omroep Amersfoort mij over Het Spijkertje. Moet dit gebouwtje blijven staan, zoals VVD-raadscollege Liedeke Willenborg en de vereniging Siesta bepleiten, of kan het worden gesloopt, zoals de eigenaar als wens naar voren heeft gebracht. Ik steun het voorstel van Liedeke Willenborg. Toegegeven: Het Spijkertje is geen architectonische hoogtepunt in onze stedelijke bouwgeschiedenis. Echt oud is het ook niet, hooguit kun je zeggen dat op de plek altijd al een gebouw voor graanopslag (een Speicher, zoals dat in de middeleeuwen heette) heeft gestaan.
Ik vind het een prima idee dat in een gebied waar zoveel industriële geschiedenis van onze stad onder de slopershamer is gevallen, er een herinnering blijft bestaan. Een verbuiging naar het verleden, temidden van het nieuwbouwgeweld van Gildenkwartier en Eemcentrum. Laten we er zuinig op zijn!

Echter: als Het Spijkertje blijft staan, laten we er dan ook spoedig iets aan doen. Momenteel wordt er gewerkt aan de kades langs de Eem. Laten we voorkomen dat volgend jaar, nadat er langs de Eem een prachtige wandelpromenade wordt opgeleverd, enige tijd later opnieuw bouwhekken moeten worden neergezet, er ruimte moet worden gemaakt voor bouwverkeer door het nieuwe wandelgebied en het nieuwe visitekaartje van Amersfoort weer enige tijd verandert in een voor bezoekers onaantrekkelijke bouwput. Er kan toch nog wel een beetje worden gepland op het stadhuis, hoop ik!