Zonder handhaven geen veilige binnenstad

Maandag 12 september 2005

Deze avond komen tientallen binnenstadbewoners in de school aan de Schimmelpenninckade bijeen. Er wordt gesproken over de verkeersveiligheid in de binnenstad. Dat het daarmee droevig is gesteld, blijkt uit de stroom van voorbeelden die naar voren komt. Er wordt op veel plaatsen te hard gereden, vooral ’s avonds en ’s nachts. Parkeren vindt plaats op plekken waardoor de veiligheid ernstig gevaar loopt. Door asociaal gedrag is er regelmatig sprake van geluidsoverlast: brommertjes met knallende knalpijpen en auto’s die zijn omgebouwd tot rijdende geluidsboxen op sterkte honderd.

De oorzaak van de overlast varieert van onoplettendheid tot hufterig gedrag. Uit de discussie blijkt dat maatregelen, zoals dertig-kilometerzone en verkeersdrempels, aardige pogingen zijn om de overlast te beperken, maar het grote knelpunt is het handhavingsbeleid. Er is te weinig politiepersoneel, de prioriteiten liggen bij hele andere problemen en regelmatig ervaren de binnenstadbewoners dat agenten de andere kant opkijken of niet adequaat reageren.
De politie zal veel van de klachten die binnenstadbewoners over het verkeer hebben, beschouwen als kleine incidenten. Gezien de beperkte mankracht krijgen die minder aandacht, er ligt groter werk te wachten. Toch is dat een verkeerde weg. Wat in de ogen van de politie en van beleidsambtenaren slechts kleine incidenten zijn, kan voor honderden binnenstadbewoners essentiële vormen aannemen. Woongenot wordt vaak niet bepaald door enkele grote gebaren, maar door een aaneenschakeling van kleine gebeurtenissen.
Dan moet je maar niet in de binnenstad gaan wonen, zullen sommigen mensen denken. Een verkeerde opvatting. Ook in de binnenstad moeten mensen zich aan regels houden. Wie in de binnenstad woont mag verwachten dat de overheid zich inzet voor het welzijn en de veiligheid van de bewoners. Zeker wanneer diezelfde overheid alle moeite doet om het wonen in de binnenstad te stimuleren.

Een ding is duidelijk: het oplossen van de verkeersproblemen vergt geld. Het gaat daarbij niet zozeer om het geld voor een drempeltje hier en een verkeersbord daar, maar om geld voor het handhaven van de regels. En het gaat om het inzicht bij de politie en op het stadhuis dat veel incidenten samen een groot probleem vormen dat je niet zo maar kunt laten liggen.

Nieuw licht op baggerproblemen door kabinetsstandpunt

Zondag 11 september 2005

In het blad Waterforum wordt ingegaan op het nieuwe waterbodembeleid van het kabinet. Op 29 augustus werd het kabinetsstandpunt hierover aan te Tweede Kamer gestuurd. In dit standpunt wordt veel aandacht besteed aan het baggerbeleid. De regering wil de achterstand bij het baggeren inhalen en gaat hiervoor de regels versoepelen.
Er moeten veel meer baggerdepots komen, waardoor de aanvoerlijnen korter worden en de kosten kunnen worden gedrukt. Bij de regelgeving wil het kabinet voorschriften laten vervallen, zoals het voeren van een aparte administratie voor verontreinigde locaties, de regels voor hergebruik en beperkingen bij het gebruik van bagger als bodem of bouwstof.

Dit lezende vroeg ik mij af: wat heeft dit voor consequenties voor de aanvoer van bagger naar de stortplaats van Smink. Meer stortplaatsen betekent: minder aanvoer naar de bestaande plekken, waarvan Smink er een is. In de raad heb ik vorige week betoogd dat het betalen van 14 tot 19 miljoen euro gemeenschapsgeld aan Smink een veel te hoge prijs is voor een probleem dat zich mogelijkerwijze langs de wetten van de markt oplost. Het kabinetsstandpunt was mij – en voor zover ik weet niemand in de raad – op dat moment nog niet bekend. Ik zie het als een onderbouwing van mijn stelling. Maar ja, zonder hoge schadevergoedingen vervalt de argumentatie tot het bouwen van duizenden woningen in Vathorst-West, dus waar praten we over!

Wat is er mis met de Amersfoortse Courant?

Zaterdag 10 september 2005

Vandaag ontmoet ik zes mensen die meedelen dat zij hun abonnement op de Amersfoortse Courant gaan opzeggen. Van enkelen van hen weet ik dat ze het ook gaan doen. De rode lijn in de kritiek op de nieuwe formule van de AD/AC is: je krijgt erg veel nieuws over je heen gestort, maar het is grotendeels nieuws waarop men niet zit te wachten. En het nieuws waarvoor wél belangstelling bestaat is van een dusdanige oppervlakkigheid dat daaruit ook weinig voldoening is te halen.

Omdat ik zelf ook abonnee van de Amersfoortse Courant ben (en tegen mijn wil sinds kort ook van het AD, wat eigenlijk geen krant is), kan ik mij in veel van de kritiek wel vinden. Als gemeenteraadslid kun je er nauwelijks omheen om abonnee van het enige dagblad te zijn dat ook enig nieuws over de eigen gemeente presenteert. Maar ik moet wel bekennen: sinds 1 september beleef ik nog weinig vreugde aan onze plaatselijke krant. Wat ik vooral jammer vind is de wetenschap dat er bij de Amersfoortse Courant goede stadsverslaggevers zitten – ik kom in elk geval dezelfde namen tegen als vóór 1 september. Aan de redacteuren kan het dus niet liggen, het zijn de managers die ons voor dom verkopen.

Muziek en politiek: waar blijft de jeugd

Vrijdag 9 september 2005

Terugrijdend van het Concertgebouw naar Amersfoort geniet ik nog na van de muziek van Debussy en Sibelius, prachtig vertolkt door het concertgebouworkest onder leiding van zijn nieuwe maestro Mariss Jansons. Dan realiseer ik mij ineens dat er parallellen bestaan tussen het klassieke muziekleven en de politiek. In beide werelden roept men regelmatig dat de jeugd node wordt gemist. Wie mij vraagt of dat werkelijk zo is, moet ik met een ja en een neen beantwoorden.

Eerst de muziek. In de concertzalen kom je inderdaad weinig mensen tegen die jonger zijn dan 35 jaren (dit overigens in tegenstelling tot het Amsterdamse Muziektheater wanneer daar Het Nationaal Ballet optreedt). Deze klacht is waarschijnlijk zo oud als het Concertgebouw zelf – en dat is al 117 jaar – en toch is de belangstelling groot. De laatste tien jaren is het bezoekersaantal aan het Concertgebouw alleen maar toegenomen. Uit het jaarverslag van het Concertgebouw dat vorige week op mijn deurmat viel, blijkt dat een aantal belangrijke abonnementenseries een zaalbezetting tot honderd procent opleveren.
Ik geloof dat actieve belangstelling voor klassieke muziek met leeftijd en ervaring heeft te maken. Muziek is emotie en emotie voor klassieke muziek bouw je in de loop van de jaren op. Natuurlijk zie je ook wel jongeren in het Concertgebouw, maar die hebben ongetwijfeld het geluk gehad om vanaf de baarmoeder met klassieke muziek te zijn opgegroeid. Maar voor de rest zou ik zeggen: een wat ouder muziekpubliek, daar is niets mis mee.

En zo is het ook voor de politiek, al gelden daar wat subtielere regels. De meeste mensen in mijn omgeving die zich actief met politiek bezighouden, zijn daarmee begonnen nadat de kinderoppas kon worden opgezegd en een stevige basis voor een beroepscarrière was gelegd. Zo in het vierde leeftijdsdecennium komt er meer tijd vrij voor maatschappelijke belangstelling en – wat misschien nog belangrijker is – is het aantal ervaringen toegenomen waarbij gebleken is dat de politiek maatschappelijk relevant is.
Gelukkig is er daarnaast – net als in de concertzalen – ook een groep jongere mensen die zich voor het openbare bestuur interesseert. Deze jongeren hebben ‘de politiek’ vaak met de paplepel ingegoten gekregen of zijn daar tijdens hun studie op gestuit. Wel merk ik in de dagelijkse praktijk dat jongeren die zich politiek arrangeren vaak – en dan steeds ongewild – de ouderen in hun omgeving imiteren. Net als bij de klassieke muziek zijn er maar weinig jongeren die zich in de politiek echt vernieuwend ontwikkelen. En dat is wel jammer!