De kwestie Vahstal staat in de etalage

Woensdag 14 september 2005

De Amersfoortse Courant en De Stad Amersfoort hebben vandaag aandacht besteed aan de ‘kwestie Vahstal’. Ik weet vrijwel zeker dat Omroep Amersfoort de komende dagen volgt. De media blijken te beschikken over allerlei stukken uit een besloten vergadering waar de relatie met Vahstal aan de orde is geweest. De gemeente had de stukken dus net zo goed huis aan huis kunnen verspreiden – over geheimhouding gesproken.

Intussen doet zich nu wel het curieuze feit voor dat heel Amersfoort praat over een uiterst gevoelige zaak, terwijl ik als raadslid een slot op de mond heb. Ik zal de griffie vandaag nog vragen om onder mijn naam een voorstel te formuleren om de geheimhouding op te heffen. Uiteindelijk beslist de raad over de besloten behandeling van een politiek gevoelig onderwerp. Het kan dan altijd nog zijn dat het college met steekhoudende argumenten komt om de geheimhouding te handhaven, maar dat moet dan maar blijken.
Ik hoef niet te zwijgen over zaken die terzijde bij dit onderwerp zijn betrokken. Een van mijn collega-fractievoorzitters heeft er over geklaagd dat hij, door de besloten vergadering over de kwestie Vahstal, zijn fractiegenoten niet kan informeren, terwijl die wel hun goedkeuring moeten geven aan een eventuele overeenkomst. Dat is kul: als fractievoorzitter heb ik mijn fractiegenoten altijd geïnformeerd over de besloten vergaderingen. Elk raadslid heeft een eed afgelegd en is aan de geheimhouding gehouden. Zou een fractiegenoot principiële bezwaren hebben, dan kan hij even de kamer uit voor een kopje koffie!

Gaat het college maatregelen nemen tegen het lekken van de Vahstalstukken. Mijn eerste reactie op een vraag in die richting was: ‘Dat kunnen ze nauwelijks nalaten.’ Intussen ben ik wijzer geworden: het is de gemeenteraad die besluit tot geheimhouding en het is dus ook de gemeenteraad of het Presidium die tot een onderzoek kan besluiten. Het presidium zou de voorzitter van de raad kunnen vragen actie te ondernemen, maar het blijft een verantwoording van de raad.
Het enige dat ik op vragen heb geantwoord is het feit dat ik achter het collegevoorstel sta. Het is de beste van twee slechte oplossingen en voorkomt dat we in een jarenlange brei van procedures terecht komen. Voor de rest mag ik er niets over zeggen!

De nieuwe werkwijze van de raad

Dinsdag 13 september 2005

Deze avond wordt zo’n dertigtal vertegenwoordigers van allerlei organisaties en bewonersgroepen geïnformeerd over de nieuwe werkwijze van de raad. Deze gaat dinsdag 20 september in. Kort gezegd komt het er op neer dat de raad vanaf volgende week elke week vergadert. De raadsavonden vallen in drie delen uiteen: Het Plein, waar iedereen een initiatief, idee of voorstel kan presenteren, ambtenaren, organisaties, wethouders, raadsleden, belangengroepen en noem maar op. Daarna volgt De Ronde, drie parallelle vergadersessies waar binnen een strak tijdschema voorstellen worden besproken en besluiten worden voorbereid. De avond sluit af met Het Besluit, de feitelijke raadszitting waar, na korte stemverklaringen, de noodzakelijke formele besluiten worden genomen.

Als het goed is biedt de nieuwe werkwijze meer mogelijkheden aan bewonersgroepen en organisaties om met voorstellen te komen en invloed uit te oefenen. De reacties deze avond zijn dan ook positief. Iedereen is zich er van bewust dat het om een experiment gaat, maar indien het algemene gevoel is dat het raadsgebeuren daardoor effectiever en transparanter plaatsvindt, dan moet je zo’n experiment ook durfen aangaan.
Of er onder de negentig procent van de Amersfoorters die feitelijk nauwelijks kennis hebben van het wel en wee binnen de raad, ineens een vreugdekreet ontspringt, betwijfel ik. Ook met de nieuwe werkwijze zal het velen weinig interesseren wat er op het stadhuis gebeurd. De opvatting van de meeste mensen is immers: als ik mijn paspoort maar snel krijg, mijn dakkapel mag plaatsen, mijn auto kan parkeren, als de straat maar wordt schoongehouden en mijn drol wordt afgevoerd, dan hebben ze op het stadhuis mijn zegen en doen ze hun ding maar. De realiteit waarmee je als raadslid moet leven.