De misleidende blijmoedigheid op ons stadhuis

Vrijdag 30 september 2005

Ik vind het altijd indrukwekkend: EO-jongerendagen. Duizenden jongeren, gecamoufleerd als moderne hedendagers, komen jubelend bijeen. Als je ze gezamenlijk de boodschap hoort uitdragen die ons allen goed moet doen, krijg je al snel het gevoel dat heel ons land rijp is voor de ongecompliceerde blijheid van deze jongeren die zich door hun gedreven voorgangers jubelend bijeen hebben laten drijven. Natuurlijk, je moet dan wel geloven en een stukje van de dagelijkse werkelijkheid uit kunnen bannen. Maar ben je daartoe in staat en bereid, dan mag je je onderdeel voelen van de grote, gemeenzame familie, de uitverkorenen die de enig juiste waarheid willen uitdragen.

Dat gevoel kreeg ik gisteren in de namiddag toen ik de bijeenkomst van zo’n honderd veiligheidsambassadeurs, stadgenoten die in februari waren bekeerd door ouderling Ger de Kleijn, in het dagelijkse leven gemeentesecretaris (sorry: algemeen directeur) van onze gemeente. Omdat op het stadhuis alles zo goed gaat, kan hij een groot deel van zijn werktijd besteden aan het uitdelen van het manna dat de gemeenteraad hem beschikbaar heeft gesteld: de klinkende florijnen waarmee blijmoedigheid moet worden opgewekt.
Ik was er bij in februari: de massale doop onder het oog van onze morele grootvorst Jan Hein Donner. Velen waren gekomen zonder te weten wat hen te wachten stond, menigeen verliet de dienst zonder zich te realiseren met welk vroegtijdelijke pinkstervuur hij of zij was begenadigd.
Met welhaast gristelijke blijmoedigheid, aan de werkelijkheid ontrukt, ging gisterenmiddag een dame van de communicatieafdeling de dienst in de raadzaal voor. Hier was geen boze boodschap uit te dragen waarover je toch niet kan communiceren – neen, met beide handen werd het bovennatuurlijke, het ongrijpbare veiligheidsgevoel uitgedragen, verzinnebeeld in de figuur van een klein huisdier waarvan de naam mij maar niet te binnen wil schieten, Heer Hond dus.

De gelovigen mochten hun boodschap, door Heer Hond gedragen, kond doen. ‘Meneer X. Is meneer X aanwezig, laat hem zijn boodschap vertellen,’ jubelde onze opgetogen voorgangster. Meneer X was niet aanwezig. ‘Maar zuster Y, haar ervaring kan ons allen dienen! Zuster Y, welke boodschap ontving u?’ Zuster Y was eveneens niet aanwezig.
Broeder Z deelde aan het begin van de bijeenkomst al mee dat de boodschap die hij in het voorjaar had ontvangen, hem poorten opende. ‘U mag straks alle broeders en zusters de zegeningen van Heer Hond verkonden,’ werd hem in grote opgetogenheid toegezegd. En het kwam zover. De veiligheidsambassadeur had de politie gebeld. Wij kunnen pas over vier dagen aan uw wens voldoen, was de boodschap. Maar ik ben veiligheidsambassadeur, kon onze actieve stadgenoot nog net meedelen. Dus werd hij een half uurtje later teruggebeld: wij komen. Onze voorgangster-communicatiejuf hing aan zijn lippen. Wat was de boodschap die onze broeder van Heer Hond had ontvangen? ‘Het is mooi dat ik toch nog snel werd geholpen, maar het is een schande dat de gewone burger vier dagen moet wachten!’ was de hondlasterige conclusie van onze broeder. Regiefoutje. Ook andere zusters en broeders bleken nog niet gevangen te zijn in de lusten van Heer Hond en maakten duidelijk dat de kostbare boodschap van ouderling De Kleijne de weg naar hemelse blijheid en veiligheid nog niet begaanbaar heeft gemaakt

Een van de ouderlingen, Mirjam van ’t Veld, mocht de hemelse zegeningen van een drugshotel in de binnenstad bezingen. Vijf minuten vertolkte zij de ontreddering van de raad van ouderlingen, ons dagelijkse gemeentebestuur. En de reactie kwam. Een van de aanwezige zusters deelde de niet uit het veld te brengen voorgangster mee dat veel ongenoegen bij gelovigen en ongelovigen in de binnenstad wordt veroorzaakt door de jeugd, die bij gebrek aan voldoende voorzieningen maar wat rondhangt.
Nog voor de voorgangster jubelend kon meedelen dat Heer Hond ook hiervoor een oplossing heeft, ontpopte deze zuster zich als een ketter in de kerk van zelfgenoegzame vrolijkheid: voor de jeugd wordt niets gedaan, maar er wordt door de ouderlingen en hun voorgangers daarentegen wel veel energie gestoken in het uitdragen van nog meer onveiligheidsgevoel in de binnenstad. Het ging dus over het drugshotel. Haastig werd het probleem doorverwezen naar het aansluitende buffet, waar ouderling burgemeester deze gelovige alsnog tot bekering zou proberen te brengen.

Ik ben daar niet bij geweest. Maar deze ochtend las ik een jubelend persbericht naar aanleiding van de toogdag gisterenmiddag. De kop: ‘Amersfoorters positief over komst zorgcentrum’. Uit een onderzoek is gebleken dat een ruime meerderheid van de Amersfoorters gelooft in het nut van een zorgcentrum, hoewel 46 procent de aanzuigende werking hiervan vreest. Eigenlijk is dat geen nieuws: dat een zorgcentrum een bijdrage kan leveren in het bestrijden van overlast zal geen mens in onze stad (sorry, een ruime meerderheid) ontkennen. Het gaat bij alle discussie in de afgelopen maanden dan ook niet om het ‘of’ maar om het ‘hoe’.
Het persbericht bevestigde weer eens een toenemnd onbehagen: zolang onze communicatieadviseurs zich alleen maar lenen voor het jubelverhaal, opgesteld binnen de kleine wereld van ons beschermde stadhuis, ontvangen wij met enige regelmaat DDR-getinte persberichten waarin de realiteit van de samenleving wordt ontkend. ‘Dit is godvergeten propaganda….het gaat maar door’ las ik deze ochtend in een e-mailbericht dat een raadscollega, lid van een van de coalitiepartijen, mij ter kennisname toestuurde. En zo is dat. Ter informatie aan de tientallen communicatieadviseurs in ons stadhuis: waarheidsgetrouw voorlichten van onze stadgenoten is iets heel anders dan het verspreiden van de wereldvreemde hosannaberichten waarmee onze gemeentelijke pr-verkopers, onder het mom van ‘communicatiedeskundige’, de Amersfoorters trakteren.

Ik wil aan het einde van het jaar wel eens weten wat de veiligheidshobby van onze gemeentesecretaris de gemeenschap heeft gekost!