Kleine Haag: subsidie of aanbesteden?

Woensdag 5 oktober 2005

Vandaag hebben de raadsleden de tekst gekregen van de antwoorden die het college de voorgaande dag heeft gegeven op de vragen die zijn gesteld over het drugshotel aan de Kleine Haag. Aanleiding hiervoor was een interpellatieverzoek van de BPA. Bij de interpellatie draaide het om vraag of de exploitatie van het drugshotel Europees had moeten worden aanbesteed. De exploitatie zal worden uitgevoerd door Centrum Maliebaan.

De vragen en antwoorden draaien geheel om de subsidierelatie tussen de gemeente en Centrum Maliebaan. Zo op het oog heeft het college een sluitend antwoord gegeven, waarmee ze hoopt weg te komen van de aanbestedingsverplichting. Of het antwoord van het college elke toets van kritiek kan doorstaan, is nog maar de vraag. Ik heb begrepen dat dit nader wordt uitgezocht. De discussie van gisterenavond krijgt dus ongetwijfeld een vervolg.
Maar er speelt natuurlijk meer. Uit de beantwoording blijkt dat het college de relatie met Centrum Maliebaan gelijk stelt met de subsidieverhouding die er bestaat met de SWA. Naar mijn mening gaat deze vergelijking niet op. Bij de exploitatie van het drugshotel gaat het niet alleen om de situatie die vanaf februari 2006 ontstaat, maar ook om de geschiedenis. Bij de beantwoording van de vraag of aanbesteding wel of niet noodzakelijk is, gaat het ook om de initiatiefnemer. Hierin onderscheidt het drugshotel zich duidelijk van de relatie die de gemeente heeft met de SWA en met andere subsidieontvangers.

Ik heb alle stukken maar eens bij elkaar gezocht en stuur het pakketje naar de deskundigen in Brussel die zelf maar eens moeten kijken of Europese aanbesteding noodzakelijk was. Daar moet maar een antwoord worden gegeven op het gewriemel van onze ambtelijke afdelingen, die hun deal met Centrum Maliebaan linksom of rechtsom proberen te verkopen.

Zo beëindig je geen politieke carrière!

Dinsdag 4 oktober 2005

Wethouder Jan de Wilde, met een been al gebonden aan de Amersfoortse projectontwikkelaar Schipper Bosch, mag dus nog een half jaar met twee petten op deel uitmaken van het dagelijkse bestuur in onze stad. Vrijwel de hele oppositie bleek deze avond niet zo gecharmeerd te zijn van deze ‘oplossing’, maar de hele coalitie steunt deze situatie, hoewel die feitelijk bizar is te noemen.

Uiteraard is bij de situatie waarin Jan de Wilde is beland de integriteitvraag aan de orde. Tot nog toe is onze wethouder op dat punt steeds met de hakken over de sloot weg gekomen. Bij de aankoop van zijn woning, waarbij de relatie met Het Utrechtse Landschap een rol speelde, werden al wenkbrauwen gefronst. Snoepreisjes, betaalt vanuit de aannemerswereld, heeft dit college steeds als een normale zaak afgedaan. Het feit dat de wethouder nog een half jaar in functie blijft, hoewel hij al afspraken heeft gemaakt met een belangrijke Amersfoortse bouwondernemer, is voor mij de druppel. Voor mij is het moeilijk om Jan de Wilde nog langer integer te noemen.
Dat hij er met het afstaan van enkele portefeuilleonderdelen aan collega-wethouders er niet onderuit komt, heb ik al eerder betoogd. Jan de Wilde blijft collectief verantwoordelijk voor alle collegebesluiten en zal tijdens het collegeberaad over zaken die zijn toekomstige werkgebied beroeren, zich niet kunnen verschonen. Daarbij komt dat Schipper Bosch een onderneming is die – en dat siert deze firma – regelmatig projecten oppakt die niet voor de hand liggen maar waarbij de gemeente blij is dat ze worden opgepakt. De relatie tussen de gemeente en Schipper Bosch is zo slecht nog niet!
Dat zal het komende jaar zo blijven, en dan komt de positie van Jan de Wilde aan de orde. Los van de vraag wat zijn rol is en of hij een rol speelt: hoe geloofwaardig is hij indien Schipper Bosch als ontwikkelaar in opnieuw een moeilijk project stapt, bijvoorbeeld in het Eemkwartier? In Jan’s positie zou ik niet eens het risico willen lopen om bij transacties van zijn nieuwe werkgever onderdeel van discussie te worden. Zo beëindig je geen carrière.

Ut, Gatan, Cesta, Vej, Rua, Gata, Calle, Via, Stara, Iela, Caddesi

Maandag 3 oktober 2005

Mustafa Ozcan is een onrustig raadslid. Begonnen met een eigen partij, daarna enkele jaren onder de vleugels van het CDA, enige tijd politiek verloofd met Gerard van Vliet van Amersfoort.cc en nu onder dak bij Groen Links. Waar zal hij zijn politieke carrière eindigen? Maar hoewel hij gelijk een kameleon per seizoen verschiet van politieke kleur, in één ding blijft hij consequent: met enige regelmaat probeert hij zijn Turkse achterban te overtuigen dat zijn aanwezigheid in de raad voor zijn kiezers niet zonder betekenis is geweest. Jammer is steeds dat zijn plannen meestal verbazing, soms bewondering maar vrijwel nooit steun opleveren.

Zijn nieuwste idee: er wonen zoveel Turkse en Marokkaanse mensen in onze stad, dat het een goed gebaar zou zijn als er een straat of laan naar Mustafa Kemal Ataturk genoemd zou worden, of als Amersfoortse straten worden genoemd naar Turkse of Marokkaanse steden.
Waar beginnen we aan? Vooropgesteld: Mustafa Ozcan is voor mij uiteindelijk gewoon een Nederlander, een landgenoot met een Nederlands paspoort. Een beroep op zijn allochtone afkomst zou ik niet op de door hem voorgestelde wijze willen honoreren: we hebben zo’n veertig allochtone groepen in onze stad. Als we al deze groepen willen bedienen op gelijke wijze als door Mustafa Ozcan gevraagd, dan moeten we de 14.000 woningen die NV Utrecht ons in de maag wil splitsen meteen gaan bouwen.

Natuurlijk, ons land is nog nooit zo internationaal geweest als in deze tijden. Om onze stad een internationaal tintje te geven, zou je – zo was mijn reactie op het voorstel van Mustafa Ozcan – in een nieuwe wijk de straten naar Europese hoofdsteden kunnen noemen: Berlijn, Boedapest, Helsinki, Lubliana, Kopenhagen, Lissabon, Londen, Oslo, Madrid, Parijs, Praag, Rome, Sofia, Stockholm, Vilius, Warschau, Riga, Belgrado en Istanbul (Ankara is geen Europese stad!).
Of misschien zou je het nog duidelijker kunnen doen: Berliner Strasse, Budapesty Ut, Helsinki Atan, Ljubljana Cesta, Kobenhavn Vej, Rua da Lisboa, London Street, Oslo Gata, Calle de Madrid, Rue de Paris, Prahaska, Via di Roma, Stara Sofija, Stockholm Gatan, Gatve Vilnius, Warszawacza, Riga Iela, Beogradska, Istanbul Caddesi.
Een straat naar Ataturk noemen zou alleen logisch zijn in een wijk waar internationale staatsmannen worden benoemd: Castrostraat, Churchilllaan, Leninplein, Rooseveldsteeg, Ghandidreef.

Hoe dan ook: het idee van Mustafa Ozcan vind ik contraproductief. Ik ben voor integratie. Dat valt menig autochtone Nederlander af en toe al zwaar genoeg, maar we zijn in ons land op de goede weg (hoop ik). Zo’n een wederzijds integratieproces dien je niet met een voorstel zoals Mustafa Ozcan heeft gedaan. Wederzijds respect voor elkaars culturele achtergrond schuilt in geheel andere initiatieven dan in een administratieve daad van onze straatnamencommissie.
Hoewel: ik zie de humor er wel van in wanneer de straat waar de interkerkelijke dominee Kok, een geharnast tegenstander van de moskeeën en andere niet-christelijke cultuuruitingen, woont zou worden herbenoemd in Boulevard Ataturk!

Stadspartijen moeten stadhuiscoterie schuwen

Zondag 2 oktober 2005

Vandaag een aardige academische discussie gevoerd. Moet je als lid van een nieuwe, plaatselijke oppositiepartij energie steken in het ‘salonfähig’ maken van je partij binnen de Amersfoortse stadhuiscultuur. Anders gezegd: is het van belang dat leden van coalitiepartijen je waarderen omdat je bewijst deelgenoot te zijn in de zelfgenoegzaamheid die eigen is aan de introverte cultuur binnen ons Amersfoortse stadhuis?
Of moet het je om het even zijn of ambtenaren, coalitieraadsleden en de verdere stadhuiscoterie je al dan niet waarderen en richt je je vooral op de waardering die je, als lid van een oppositiepartij zonder lange parlementaire geschiedenis, weet te verwerven bij de grote groep inwoners in onze stad die het stadhuis nog altijd zien als een bureaucratisch bastion?

De vraag stellen is het antwoord geven. Leefbaar Amersfoort werd opgericht om de bij veel stadgenoten zo ervaren stadhuiscultuur van zelfgenoegzaamheid en bureaucratisch denken te doorbreken. Daarin stemt deze stadspartij overeen met bijvoorbeeld een BPA, hoewel de stijlen verschillen.
De verkiezingen in 2002 hebben een behoorlijke verschuiving in het politieke landschap binnen onze stad teweeg gebracht. Dat is niet zonder gevolgen gebleven, maar we zijn er nog lang niet. De twee stadspartijen mogen het in 2006 opnieuw proberen. Daarbij gaat er niet om of wij de lievelingen zijn van onze collega’s in de raad, maar vooral om de duidelijkheid naar de kiezers toe. Er is nog een wereld te verbeteren!