De stijfkoppigheid van onze bureaucratie

Zaterdag 5 november 2005

Wonen aan een bouwplaats maakt het mogelijk de cultuur van de bureaucraten op het stadhuis beter te leren kennen. Je wordt er als bewoner niet vrolijker van. Er gaat best het een en ander goed in onze stad, daar niet van, maar de kwaliteit van onze gemeentelijke organisatie komt het beste aan het licht wanneer betrouwbaarheid en inventiviteit ten opzichte van de kritische inwoners aan de orde komen Twee voorbeelden uit de waarnemingen die ik dagelijks in het Gildenkwartier mag opdoen.

De Gildenplaats, de open ruimte achter Het Spijkertje, moet worden ingericht. Tot voor kort stonden hier de bouwketen voor de nieuwbouw, momenteel is het een zandvlakte met hier en daar nog wat vergeten bouwmateriaal. In zijn wijsheid hebben de gemeentelijke planners bepaald dat op deze plek een speelplaats voor de oudere jeugd moet komen. De kern hiervan is een geasfalteerde ruimte, meer dan tien meter breed en bijna vijftig meter lang, voorzien van een basketpaal.
Je kunt het een probleem noemen, maar in het nieuwe Gildenkwartier woont nauwelijks oudere jeugd. Op het aangrenzende grasveld spelen wel eens enkele kinderen, maar die zijn van een leeftijd dat ze niet eens weten wat een basket is. De door onze ambtenaren in hun wijsheid geplande jeugd waarvoor het geasfalteerde basketterrein is bedoeld, moet dus van elders komen. Die komen natuurlijk niet op de step. De bewoners in het Gildenkwartier vrezen daarom dat de royale asfaltplaats een ideale hangplek wordt voor jongeren van elders, die stoer hun rondjes draaien op hun brommers en voor de rest doen wat tieners graag doen wanner het niet onder de ogen van hun eigen ouders gebeurt: een beetje dollen en showen. Dat deed ik vijftig jaar geleden zelf ook, het is niet anders geworden, maar onze fietsen van toen waren iets minder luidruchtig en we moesten op tijd thuis zijn.

Dus togen op 13 september tientallen bewoners uit het Gildenkwartier naar de bouwkeet van CSG Eemkwartier, waar een informatieve inloop was georganiseerd. Deze bijeenkomst ontaarde in een breed protest, waarbij de beste argumenten aan bewonerszijde werden geproduceerd. Dat bleef niet zonder gevolgen: de volgende dag ontvingen de bewoners in de omgeving van de Gildenplaats een brief van CSG Eenkwartier met de mededeling dat de plannen werden opgeschort voor nader overleg met de gemeente. De brief eindigde met: ‘We hebben besloten de aanleg uit te stellen totdat nader met u van gedachten is gewisseld over de inrichting van de Gildenplaats.’
Wat dat overleg in moet houden, is mij nog steeds niet duidelijk. Enkele leden van aanliggende Verenigingen van Eigenaren zijn uitgenodigd voor een gesprek waarbij de laatste plannen werden gepresenteerd. Wie de stijfkoppigheid van ons ambtelijke apparaat kent, kan de uitslag raden: er is in feite niets veranderd aan de plannen. De ‘stijl Ox’ viert weer hoogtij: wij zijn de baas, wij weten wat goed is voor u, wij luisteren alleen naar ons zelf, de burger in onze stad is hooguit lastig.

De tweede waarneming. De Grote Koppel is een belangrijke en veel gebruikte verbinding voor het langzame verkeer uit Jericho, Jerusalem, het Gildenkwartier en een deel van Schothorst naar het centrum. Dat het werken aan de kade ongemak oplevert, was te voorzien. Momenteel is, vanaf de spoorzijde gerekend, begonnen met het leggen van de nieuwe bestrating. Een zandbak van meer dan tien meter breed, van de spoorlijn tot aan Het Spijkertje, ligt uitdagend te wachten op het edele stratenmakerwerk.
Eén keer zag ik zes man er aan werken. Voor de rest zijn slechts twee noeste werkers aan de omvangrijke klus bezig en naderen langzaam aan de deur van Merlot. Weken lang baggeren voetgangers en fietsers door het zand, omzeilen hopen steen en aarde en moeten na een regenbui zoeken naar een beetje droge weg. Het zal weer zijn als altijd: geen ambtenaar die bij de aanbesteding is betrokken heeft een tijdeis gesteld, gericht op het belang van de passerende stadgenoten. Voor de aannemers is gemeentelijk werk restwerk, dus waarom het werk met acht man in een weekje klaren als je er toch alle tijd voor hebt gekregen. Voor echt vakmanschap moet je niet op ons stadhuis komen! (voor het nieuwe hoofd SOB: deze tekst blijft staan!)

Onze stadhuiscoterie viert feest: 100.000 euro

Vrijdag 4 november 2005

100.000 euro! Dat kost het feestje waarmee de flauwekulactie ‘Veilig op straat’ wordt afgesloten. 100.000 euro voor een zinloos feestje, ter meerdere eer en glorie van onze burgemeester en – vooral – haar gemeentesecretaris. Voor dat geld zijn tientallen aanvragen voor subsidies van bewoners afgewezen of gekort. Voor dat geld kan je bijna honderd sportverenigingen vrijwaren van nieuwe legeskosten voor een nauwelijks een uurtje durende controle van een door de gemeente ingehuurd bureau. Voor dat geld kan je ongeveer tien agenten een maand lang inzetten om echt iets aan de veiligheid op straat te doen.
100.000 euro voor een imagofeestje van een aantal collegeleden. De komende weken gaan raadsleden tientallen amendementen op de begroting indienen voor veel en veel kleinere bedragen, maar wel ter wille van dingen die er toe doen. En geheel volgens traditie zullen de meeste van deze amendementen door het college naar de prullenbak worden verwezen. Afgesproken tijdens hun feestje van 100.000 euro!

En was dat maar alles. De hele actie ‘Veilig op straat’ heeft meer dan een miljoen euro gekost. 1.000.000 euro omdat onze gemeentesecretaris met het werk waarvoor hij is aangenomen zijn dag niet weet te vullen. 1.000.000 euro pr-geld omdat een bestuur zich in het jaar voor de verkiezingen extra wil profileren. 1.000.000 euro terwijl duizenden Amersfoorters de afgelopen jaren allerlei bezuinigingsacties van ons stadsbestuur hebben moeten ondergaan.
Is onze stad er echt veiliger door geworden? Berichten in de media wijzen niet in die richting. Onderzoek door de gemeente laat op sommige onderdelen een lichte verbetering zien (op andere punten juist niet, maar daaraan wordt minder aandacht geschonken!), maar steeds meer mensen gaan twijfelen aan de betrouwbaarheid van dit onderzoek.

Voor het goede begrip: ik gun de doorsnee Amersfoorter die samen met zijn buurman het 100.000 euro-feestje bezoekt, zijn feestje. Die moet zich dan wel haasten, want de 500 stoelen in de Stadshal zijn zo bezet. Al was het maar omdat allerlei bestuurders, ambtenaren, directeuren en welzijnswerkers die aan het speeltje van ons cellege hebben meegewerkt, een groot deel van de stoelen al in beslag zal nemen. Die actie met de buren – een onzinnig idee, maar dat terzijde – is niet meer dan een schaamlapje voor de partners binnen de stadhuiscoterie die op kosten van de belastingbetaler tegen de prijs van 1.000.000 euro elkaar een jaar lang heeft mogen toeroepen hoe goed ze wel zijn en met welke zegeningen zij de stad, maar vooral zichzelf, hebben overladen.