Hoera, de verkiezingen maken het mogelijk!

Dinsdag 22 november 2005

Verdeel de pijn over de stad – dat was een vraag die mijn fractiegenoot (toen nog D66-er) Kees van Engelenhoven vorig jaar stelde. De discussie ging over de dagopvang in de Stovestraat, een buurtje waar veel last werd – en nog steeds wordt – ondervonden door het randalerende gedrag van sommige bezoekers van het opvangcentrum. Kees zijn idee was: de bewoners in het zuidelijke deel van de binnenstad hebben jarenlang overlast ondervonden, verplaats de opvang maar eens naar een andere plek zodat er een einde komt aan de overlast in de Stovestraat. Hij noemde ook enkele plekken in de stad die daarvoor onderzocht zouden moeten worden en die in elk geval niet buur-aan-buur in een woonstraat liggen.

Het college en de coalitiepartijen wilden aan dit idee tot nog toe geen aandacht schenken. Maar de aanstaande verkiezingen maken het mogelijk. Bij de behandeling van een motie die Jouw Amersfoort deze dag in de raad ter sprake bracht, kwam de VVD-fractie met een voor iedereen onverwacht voorstel. Onverwacht op twee manieren: door de inhoud van het voorstel en door het tijdstip: tijdens de stemverklaringen waardoor inhoudelijke discussie over het voorstel niet meer mogelijk was.
De VVD-ers die, met uitzondering van Koos Voogd, elke discussie over het drugshotel aan de Kleine Haag verengde tot het collegestandpunt, stelden ineens voor om een zoektocht naar een nieuwe locatie te starten. Een locatie ter vervanging van de dagopvang in de Stovestraat of als alternatief voor het geval dat het drugshotel aan de Kleine Haag na opening inderdaad tot problemen gaat leiden. Wat bewoners en oppositiepartijen al een jaar vragen en waartegen met name de VVD zich steeds verzette, blijkt drie maanden voor de verkiezingen ineens mogelijk te zijn.

Voor de coalitiepartijen is het voorstel van de VVD niet geheel zonder risico. Indien de zoektocht die deze avond in de raad werd voorgesteld tot resultaat leidt – waar ik van uitga, want het VVD-voorstel moet meer zijn dan een goedkoop verkiezingsstunt -, dan werpt dat een onverwacht nieuw licht op de verbeten keuze van de coalitie voor de Kleine Haag. Het kan dus toch, als je maar wil!
Dat de VVD juist deze dag met het voorstel komt, mag niet verrassend heten. Binnen de VVD-fractie is een pittige discussie gevoerd over het onderzoeksrapport van de heer Hoetjes. De liberalen hadden heel wat vragen, waarvan een deel nog steeds niet is beantwoord. Maar zoals bij deze fractie gebruikelijk, bij de stemmingen wordt het collegebeleid, hoe verwerpelijk ook, gesteund. Met twee zwakke wethouders in het college kan dat ook niet anders, bij kritiek op het coalitiebeleid worden de twee VVD-wethouders door de overige coalitiepartijen in de hoek gezet.
Met deze opstelling heeft de VVD het bij heel wat binnenstadbewoners danig verknald, terwijl de binnenstad afgelopen verkiezingen het domein voor deze partij was. In de gebieden Stadskern en Zonnehof scoorde de VVD in 2002 het beste. Het motto voor deze partij, die het bij de prognoses sowieso niet zo denderend doet, is dus: redden wat er nog te redden valt.

Nu is het wachten op een concreet initiatief van de liberalen. Aankondigen is één, maar de komende weken zal de onverwachte aankondiging moeten worden vertaald in een concreet voorstel. Wanneer dat voorstel niet al te hypocriet is, dan zal Jouw Amersfoort het uiteraard steunen. Ten slotte hebben we hier al een jaar lang om gevraagd. Slechts blind stemgedrag bij de coalitiepartijen heeft onze wens in de weg gestaan, dus als een van de coalitiepartijen nu eindelijk toch door de bocht gaat, dan kunnen wij dat alleen maar toejuichen. Het probleem ligt dan opnieuw bij onze wethouder Welzijn die tot nog toe elke afwijking van haar ramkoers van de hand heeft gewezen.

Beëindig discussie die enkel verliezers oplevert!

Maandag 21 november 2005

De discussie over het drugshotel aan de Kleine Haag leverde tot nog toe eigenlijk alleen maar verliezers op. Het autistische gedrag van de wethouder Welzijn heeft er toe geleid dat veel binnenstadbewoners hun vertrouwen in het bestuur in de stad steeds meer aan het verliezen zijn, waardoor het aanzien van het bestuur behoorlijke averij oploopt. De bewoners zitten met de gebakken peren, want die krijgen een voorziening in hun buurt waarmee zij zijn overvallen en waar ze geen enkele invloed op hebben mogen uitoefenen. Ook de drugsverslaafden die vanaf het voorjaar hun weg naar de Kleine Haag moeten vinden, hebben last van de discussie: ze belanden hierdoor in een voor hen vijandige omgeving.

Het rapport van de heer Hoetjes zal aan deze situatie hoegenaamd niets veranderen. Schijnbaar is de gemoedsrust binnen het college wat hersteld, maar de discussie gaat verder. Je kunt zelfs zeggen dat door het onderzoek dat de bewoners, als alternatief op het rapport Hoetjes, opstelde veel nieuwe kwesties op de agenda heeft geplaatst. Het optreden van de coalitie in onze stad heeft er in elk geval toe geleid dat een breed draagvlak voor en vertrouwen in de besluiten over het drugshotel aan de Kleine Haag steeds meer afneemt.
Na een jaar heftige discussies is de beste oplossing misschien wel dat de klok wordt teruggezet en we een nieuw nulpunt creëren. Een nulpunt waarbij de zoektocht naar een goede locatie voor een zorgcentrum wordt overgedaan, met echte inspraak en op basis van door de raad helder geformuleerde criteria. Weg van de ramkoers dus.

Zoiets mag natuurlijk niet ten koste gaan van een langer voortduren van de overlast die dakloze harddrugsverslaafden op veel plekken in de binnenstad veroorzaken. Een tijdelijke voorziening zal hiervoor de oplossing moeten bieden. Er zijn verschillende gerenommeerde firma’s die in staat zijn in een termijn van zes tot acht weken een tijdelijke behuizing neer te zetten. Daarbij hoef je allang niet meer te denken aan onooglijke directieketen, op dit gebied wordt intussen verregaande kwaliteit en maatwerk geboden.
Zo’n noodvoorziening moet wel worden neergezet op een plek waar geen omwonenden aanwezig zijn en ook geen aangrenzende bedrijven. Dan moet je het in de woestijn neerzetten, zullen sommigen zeggen. En dat kan, want bijna midden in de stad ligt al jaren lang zo’n woestijn: de plek voor het toekomstige Eemcentrum. De werkelijke bouw hiervan, de parkeergarage als fundament even buiten beschouwing gelaten, vindt pas over een aantal jaren plaats, dus de tijdelijke ruimte is er.
Binnen het geplande Eemcentrum is een plek waarvan nu al bekend is dat de ontwikkeling daarvan nog langer op zich laat wachten dan de rest van het Eemcentrum: de kantorenlocatie. Deze is gepland aan de Amsterdamseweg, naast het spoorwegviaduct. Met een tijdelijke trap sluit deze plek direct aan op het centrum, het Helleplein bijvoorbeeld ligt nog dichterbij dan gerekend vanaf de Kleine Haag. Enige nadeel misschien: het is geen welstand voor de passerende treinreizigers. Maar die hebben er in elk geval minder last van dan de omwonenden van de huidige plek voor het drugshotel.

Twee tot drie jaar moet in elk geval genoeg zijn om een goede zoektocht naar een plek voor het drugshotel. Blijkt dat uiteindelijk toch de Kleine Haag te zijn, dan is de keuze in elk geval op een maatschappelijk verantwoorde wijze gemaakt. En komt er een andere plek uit de bus, dan is het gebouwtje aan de Kleine Haag beslist niet verloren. De geplande kantoren voor de Stichting Maliebaan kunnen gewoon worden gebouwd, zonodig voor een andere huurder. En de benedenverdieping kan een andere bestemming krijgen, bijvoorbeeld kinderopvang voor de binnenstadbewoners. Ik zie een dergelijk verloop niet als gezichtsverlies voor het college maar als winst voor de binnenstadbewoners. En daar gaat het toch om!

De beheersbaarheid van overlast

Zondag 20 november 2005

De raadsleden ontvingen vandaag via de mail een afschrift van een brief die door een bewoner aan de Stovestraat is geschreven aan ons college. De brief werpt een schril licht op de toezegging van ons college dat de overlast van het drugshotel aan de Kleine Haag beheersbaar is. De brief beschrijft de dagelijkse problemen die bewoners in de Stovestraat ondervinden van de dagopvang voor dak- en thuislozen. Een deel van de bezoekers aan dit centrum heeft grote alcoholproblemen en gedraagt zich meer dan asociaal.

De briefschrijver kreeg daar de afgelopen dagen opnieuw mee te maken: rechtstreekse bedreiging door een dronken bezoeker van het opvangcentrum maakte het extra bont. Ambtenaren en collegeleden hebben het afgelopen jaar steeds geroepen: als de overlast echt groot wordt, bel dan direct de politie. De briefschrijver volgde deze raad en belde de politie.
Die reageerde kortaf: er is geen bedreiging, antwoordde een dame aan de andere kant van de lijn die zich slechts met haar dienstnummer wilde identificeren. ‘En als iemand zoiets naar de burgemeester zou roepen, wat dan?’, was de vraag van de getergde briefschrijver. Dat lag dus anders, was het antwoord, dan zal de politie in actie komen. Einde gesprek.
‘U, als college van Amersfoort, wilt de bewoners van het centrum graag laten geloven dat het met de komst van het zorgcentrum aan de Kleine Haag veiliger wordt in de binnenstad,’ constateerde de belaagde bewoner in zijn brief aan het college. En zo is het: politici kunnen gemakkelijk wat roepen over de beheersbaarheid van problemen, de praktijk kan echter harder zijn. En met die praktijk hebben de bewoners te maken.

College zet inspraak en vertrouwen op de tocht

Zaterdag 19 november 2005

De opvattingen die professor Hoetjes, de reddende ridder voor onze wethouder Welzijn, heeft over de relatie tussen het bestuur en zijn burgers, zijn opmerkelijk en stammen uit lang vervlogen tijden. Dat blijkt uit zijn advies bij het onderzoek dat onder zijn verantwoording is uitgevoerd over de gang van zaken rondom het drugshotel aan de Kleine Haag. De heer Hoetjes heeft zich ook gebogen over de inspraak en de toezeggingen van het college.
De heer Hoetjes stelt zich op het standpunt dat een toezegging aan de bewoners, gedaan door het college, dat vaststaat dat een eventuele gebruikersruimte niet in de buurt van de Stovestraat komt, niet als een garantie mag worden gezien. Feitelijk zegt de heer Hoetjes in zijn rol als bestuurskundige, dat een toezegging van een collegelid van nul en gene waarde is.
Van hetzelfde kaliber zijn zijn opmerkingen over de toezegde inspraak. Bij bewoners in onze stad die met hun stadsbestuur hebben te maken, heeft zich een adat ontwikkeld ten aanzien van het begrip ‘inspraak’. Omdat de heer Hoetjes het onderzoek niet zelf heeft uitgevoerd en zich dus ook niet heeft kunnen verdiepen in de wijze waarop de inspraak in onze stad vorm heeft gekregen, kan hij makkelijk tot de bewering komen dat de toegezegde inspraak door het college een andere was dan door de bewoners begrepen. Ook hier grijpt de heer Hoetjes in op het vertrouwen dat burgers in onze stad in hun bestuur mogen verwachten.

Het griezelige aan deze zaak is dat het college, de wethouder Welzijn en de burgemeester voorop, deze opvattingen van de heer Hoetjes krachtig omarmen. Wat dat betreft is het onderzoeksrapport van de heer Hoetjes een donker moment in de relatie tussen het bestuur in onze stad en zijn inwoners. Zolang collegeleden zich niet van de opvattingen van de heer Hoetjes distantiëren, mag je zeggen dat het college als gevolg van zijn beleid rondom de Kleine Haag bij de gegroeide inspraakcultuur de klok decennia heeft teruggezet. Dat compenseer je niet met een prijs voor een goed verzorgd Burger Jaarverslag!