Wanneer onwaarheid tot cultuur wordt verheven

Donderdag 15 december 2005

Als er het om de opvang van drugsverslaafden in onze stad gaat, blijft het college onwaarheid op onwaarheid stapelen. Komt daar dan nooit een einde aan, is de simpele vraag. Schijnbaar niet, want het is een oude wijsheid: wie begint met een leugentje dreigt na enige tijd genoodzaakt te zijn de ene onwaarheid met de volgende onjuistheid af te dekken. Totdat dit een eigen leven gaat leiden en besturen inherent wordt aan het verbreiden van onjuiste informatie. Dat merkte ik vandaag weer eens, bij een blik in de website van de gemeente.

Op 13 december ontvingen de omwonenden van Bergstraat 7 een brief van Burgemeester en Wethouders, waarin werd aangekondigd dat in hun omgeving een tijdelijke opvang voor dakloze harddrugsverslaafden wordt gevestigd. Op maandag 19 december a.s. vindt hierover een informatieavond plaats in De Observant. In de brief aan de omwonenden meldt ons college: ‘Het college van Burgemeester en Wethouders is van plan om op 20 december a.s. te besluiten het parkeerterrein van Centrum Maliebaan achter de Bergstraat 7 aan te wijzen als locatie voor tijdelijke noodopvang in twee speciaal ingerichte bussen.’
Dus 20 december a.s. Daarmee wordt de indruk gewekt dat opmerkingen van omwonenden, op 19 december gemaakt, er nog iets toe kunnen doen. Maar wie via de internetpagina van de gemeente zijn weg zoekt naar de besluitenlijst van het college, constateert dat op 13 december, onder punt 15 van deze lijst, al is besloten in te stemmen met het noodplan van Centrum Maliebaan voor de opvang van dak- en thuisloze harddrugsverslaafden in bussen gedurende 16 uur per dag, per 1 februari 2006 voor maximaal drie maanden wordt ingestemd en daarvoor het parkeerterrein achter de Bergstraat 7 aan te wijzen.
Voldongen feiten dus, en een leugentje in de bewonersbrief om dat te verdoezelen.

Bij een dergelijk gedrag van ons college is de volgende gedachte niet meer dan logisch en nogal voor de hand liggend: het college besluit op de laatste dag voor het kerstreces van de raad tot het neerzetten van de spuitbussen, dit door middel van een overvaltactiek. De raadsinformatiebrief, die bij concept van het goedgekeurde B en W-voorstel was gevoegd, wordt niet elektronisch maar in gedrukte vorm aan de griffie overhandigd zodat verzending aan de raadsleden voorspelbaar op deze dertiende december niet meer plaatsvindt. De raadsleden mogen het dan de volgende ochtend uit de krant vernemen en kunnen pas op deze eerste dag van het reces ook de informatie in hun mailbox vinden.
Een dergelijke werkwijze voorkomt dat in de laatste raadsvergadering van dit jaar commotie ontstaat over de zoveelste misser op communicatiegebied. Je moet er bijna voor gestudeerd hebben om zo iets te bedenken – maar zoals bekend heeft de verantwoordelijke wethouder inderdaad communicatiewetenschappen gestudeerd en heeft dus een goed inzicht in de afloop en effecten van communicatieprocessen. Zou je zo denken.
Niet opgenomen in dit plannetje was het feit dat een van de omwonenden die de brief ontving de schrijver van dit dagboek tijdens de vergaderronde in het stadhuis nog wist te bereiken en een noodkreet afgaf.

De wethouder heeft nog wat uit te leggen op maandag 19 december, zes dagen nadat het collegebesluit is genomen.

Ombudsman tikt gemeente wederom op de vingers

Woensdag 14 december 2005

Opnieuw heeft de Nationale Ombudsman een uitspraak gedaan met een weinig gunstig resultaat voor ons college van B en W. Op een klacht van bewoners aan de Wielewaalstraat in Liendert, gericht tegen het optreden van het gemeentebestuur, zijn de bewoners op vier van de vijf punten in het gelijk gesteld.

Kort de geschiedenis. De bouwmarkt tegenover de woningen van de betreffende bewoners onderging in 2003 een facelift. De bewoners hadden in 1995 al bij de gemeente geklaagd over de hinder die zij ondervinden van het door de gevel reflecterende zonlicht. Tijdens een informatieavond over de plannen van 2003 wordt hen verzekerd dat de geplande vernieuwing van de gevel geen hinder zal opleveren. Hieraan wordt onder meer door de welstandcommissie aandacht aan besteed.
Aan het einde van de periode van ter visie legging van het verbouwplan spreken de bewoners in een brief aan het gemeentebestuur hun bezorgdheid uit. Meer dan een ontvangstbevestiging op hun brief ontvangen zij niet. Ruim zes weken na het verzenden van de brief verlenen B en W een bouwvergunning. Nadat de nieuwe gevel is aangebracht constateren de bewoners dat de door hen gevreesde overlast werkelijkheid is geworden. Na een telefonisch contact constateert de verantwoordelijke ambtelijke afdeling dat de bouw overeenkomstig de bouwaanvraag heeft plaatsgevonden.

De bewoners sturen opnieuw een brief aan de gemeente en ontvangen, wederom, niet meer dan een ontvangstbevestiging. Hoewel ik geen formele ombudsman ben, nemen de bewoners toch contact met mij op – terecht, moet ik opmerken. Formeel klopt de zaak, maar het is duidelijk dat de gemeente heeft gefaald in zijn communicatie en de bewoners aan het lijntje heeft gehouden waardoor tijdige acties die het probleem mogelijkerwijze nog hadden kunnen keren, niet konden worden genomen.
Samen met fractiegenoot Will Koet verzoek ik in juni de wethouder RO om als mediator op te treden. Een goede kans voor hem om te bewijzen dat openbaar bestuur er voor de mensen is en zich niet beperkt tot juridische scherpslijperij. Maar de mogelijkheid wordt niet aangegrepen: de wethouder praat alleen met de franchisenemer van de bouwmarkt, negeert de bewoners en schrijft mij, met beroep op juridische regels, dat voor hem geen taak is weggelegd. De franchisenemer van de bouwmarkt ontvangt een afschrift van de brief en kan dus verder achterover leunen. Ook de media worden geïnformeerd, maar de bewoners ontvangen de informatie over de zaak die vooral hen aangaat niet. Achteraf, nadat ik de selectieve verzending opmerk, ontvangen zij de brief van mij.
Om een lang verhaal kort te maken: na overleg wenden de bewoners zich tot de Nationale Ombudsman. Deze ervaart aan de lijve hoe slordig de gemeente communiceert. Uiteindelijk volgt dus de negatieve uitspraak die de gemeente zichzelf, door niet op opmerkingen en klachten van de bewoners inhoudelijk in te gaan, op de hals heeft gehaald.

Reden voor schriftelijke vragen. Hoe heeft het zover kunnen komen en wat onderneemt het college om iets dergelijks in de toekomst te voorkomen? Tevens vraag ik het college om – naast alle goedweerberichten – in het Burgerjaarverslag 2005 ook iets uitgebreider aandacht te besteden aan uitspraken van de Nationale Ombudsman over klachten tegen de gemeenten die gegrond worden verklaard. Tevens heb ik het college gevraagd om, na al het gedoe dat de bewoners in de Wielewaalstraat hebben ervaren, samen met de bewoners en de franchisenemer te zien hoe, los van juridische flikflak, de problemen van de bewoners kunnen worden opgelost – want daarom gaat het tenslotte!