Een Woonvisie met weinig inhoud en bevlogenheid

Dinsdag 24 januari 2006

Deze avond werd ruim een uur gepraat over de Woonvisie, het stuk waarin ons gemeentebestuur aangeeft wat de opvattingen zijn en wat de toekomst is van het volkshuisvestingsbeleid in onze stad tot 2030. De stadsvernieuwing vormt de hoofdmoot in de Woonvisie – logisch, want in de visie beschrijf je vooral wat je gaat doen, waar je noodzakelijke activiteiten gaat ontwikkelen.

Aan de woonvisie is bijna een jaar discussie voorafgegaan. Kern van deze discussie vormde een aantal conferenties met bewoners, organisaties, ambtenaren en enkele raadsleden. Een goed initiatief: de bijeenkomsten maakten heel wat discussie los, leverden meningen op waar je als stadsbestuur iets mee kunt doen en versterkten het gevoel dat stadsvernieuwing iets is dat je sámen moet doen. En om het maar meteen te zeggen: na een jaar voorbereiding en zoveel input had ik toch wel wat meer verwacht dan wat in de Woonvisie wordt geboden.
De Woonvisie staat bol van algemeenheden, onbeantwoorde kwesties en vrijblijvende uitspraken die in een aantal gevallen zelfs tegengestelde meningen opleveren. In het hoofdstuk waarin de wijken expliciet aan de orde komen, is ook een overzicht gegeven van de inbreng die bewoners uit de wijken tijdens de conferenties hebben verzorgd. De weergave daarvan is beknopt maar correct en helder. In de ontwikkelingsrichting die het college per wijk neerzet, is de relatie tussen de inbreng van de bewoners en de visie van het bestuur niet of nauwelijks terug te vinden, zelfs geen toelichting op punten waar de opvattingen van de bewoners en het bestuur niet met elkaar overeenkomen.

Wat in de Woonvisie ontbreekt, is bevlogenheid, overtuigingskracht, een missie. Wie het stuk van ons college leest, denkt met weemoed terug aan een man als Jan Schäfer, ooit staatssecretaris voor de stadsvernieuwing maar meer nog bekend als volkshuisvestingswethouder in Amsterdam. Ik heb hem regelmatig mogen ontmoeten, we zaten beide in het bestuur van het Amsterdamse PvdA-gewest en in de jaren dat ik voorlichter in de hoofdstad was had ik met regelmaat met Jan Schäfer als wethouder te maken. Iedereen die met hem kreeg te maken, voelde de spanning die hij uitstraalde, zijn visie en inzet op het verbeteren van de woonomstandigheden van de Amsterdammers met de kleine beurs, de missie die hij voelde om de stadsvernieuwing de vaart te geven waarmee je mensen enthousiast maakt. Het zijn lieve mensen, maar ik mis bij Gerda Eerdmans en Piet Jonkman elke vorm van bevlogenheid die hun Amsterdamse collega had en die volkshuisvestingspolitiek in het algemeen, en stadsvernieuwing in het bijzonder, zo spannend maakt.
Ik verweet deze avond onze wethouders dat na de vier jaren die het huidige college aan de stadsvernieuwing had kunnen werken, er zo’n magere visie op tafel lag. De verdediging vanuit het college was: we hebben geen vier jaar de tijd gehad, we moesten wachten tot in 2005 het Kabinet met nieuw beleid voor de 56 aandachtswijken in ons land kwam. Treffender kon het niet worden gezegd: onze wethouders moesten wachten op Den Haag voordat zij zelf een visie konden uitbrengen. Zo iets zeg je alleen maar wanneer je zelf geen visie hebt!

Ik heb mijn inbreng tijdens de discussie over de Woonvisie beperkt tot een algemene opvatting, voorzien van enkele voorbeelden. Met de nota zelf kan ik niet veel, daarvoor ontbreekt er te veel aan, zowel aan visie als aan concrete gedachten. Alle kanttekeningen die ik in het stuk had neergepend, waren genoeg voor een aanvullend programma, iets waarop niemand zat te wachten en waarmee toch niet zoveel zou zijn veranderd – ik ken ons college. Wel heb ik mij, maar al te graag, door enkele collega’s uit de raad laten verleiden tot de toezegging om de komende weken mijn kritiek gedocumenteerd op papier te zetten. Beperk je niet alleen tot kritiek, maar geef dan ook je eigen mening en lever een creatieve bijdrage, was de opmerking die werd gemaakt. Die handschoen neem ik met enthousiasme op!