Het statieportret van ons nieuwe college

Zondag 16 april 2006

De laatste wethouder van Amersfoort die ook landelijk autoriteit bezat, was Fons Asselbergs. Niet verbazingwekkend, het was een wethouder met een duidelijke, nadrukkelijke eigen mening en visie (iets wat we nadien nauwelijks nog bij collegeleden hebben kunnen bespeuren), die niet aan de hand liep van zijn ambtenaren maar, zonodig met verbaal geweld, zijn ambtenaren een boodschap meegaf en die niet bang was om zijn nek uit te steken. Oké, bij zijn uiteenzettigen was hij niet altijd te volgen en velen vroegen zich af of hij, na zijn ellenlange betogen, zelf de draad nog te pakken had. Maar hij wist uiteindelijk wel waar hij het over had.

Eigenlijk is Fons Asselbergs aan zijn eigen politieke postuur ten onder gegaan. Door zijn overtuigingskracht en verbaal geweld werd hij steeds minder tegengesproken, niet binnen het stadhuis, noch binnen zijn partij. Enkele ambtenaren die niet geheel op zijn lijn zaten, tot de hoofden van Communicatie en Openbare Werken toe, sneuvelden en verlieten het gemeentelijke apparaat. Kortweg: niemand durfde het meer openlijk met Fons Asselbergs aan te leggen. Dat is slecht voor een bestuurder, want als je geen critici meer hebt, vervagen de grenzen van het kunnen en ontbreken de lessen uit gemaakte fouten.
Het Waterloo voor Fons Asselbergs lag bij de presentatie van de CSG-plannen, het Manhatten aan de Eem, zoals deze spoedig na de presentatie werd genoemd. Hij presenteerde deze plannen kort voor de verkiezingen van 1986. Niemand had schijnbaar de moed om de wethouder er op te wijzen dat een dergelijk tijdstip niet zo verstandig was omdat de maatschappelijke acceptatie van de grootschalige plannen buiten het stadhuis wel eens kon tegenvallen. Dat bleek ook zo te zijn. De PvdA, die onder aanvoering van Fons Asselbergs was opgeklommen naar twaalf zetels (in een toen kleinere raad), verloor de helft van zijn aanhang en moest genoegen nemen met zes zetels. Sic transit gloria mundi!

Waarom dit hele verhaal? Op de site van de PvdA gaf Alet van ’t Eind, een maand geleden nog gedoodverfde wethouderskandidaat voor de PvdA, een ironisch commentaar op de foto van het wethoudersteam dat deze week door de raad moet worden gekozen voor het nieuwe college. ‘Sprankelend, nieuw, vrolijk, slim, midden in de stad, open. Een indrukwekkende kracht. Een droom!’ En ze heeft gelijk; je hoeft maar naar de foto van het nieuwe college te kijken en droefheid slaat je om het hart.
Andere steden waarmee ons gemeentebestuur zich graag vergelijkt, stellen kandidaten voor die hun sporen verdiend hebben, ook nationaal. Denk maar eens aan Depla in Nijmegen of Adri Duivensteijn in Almere, beide van de PvdA. Zet die twee eens naast onze twee nieuwe PvdA-wethouders, en treurnis omvat het hart.

Ik heb geen mening over de kwaliteit van Alet van ’t Eind. Voor de PvdA was ze wekenlang dé ontdekking. In elk geval is ze een vrouw die ik regelmatig in het land tegenkwam, die over een goed netwerk beschikt en ook een gewaardeerd deelnemer binnen de nationale discussie over het wonen en bouwen in ons land bleek te zijn. In elk geval dus een pittige jus over de wat zoutloze hoop die we nu op de collegefoto mogen ontwaren.
Overigens: wat is er waar van het gerucht dat met name enkele vrouwelijke PvdA-leden zich tegen haar kandidaatstelling hebben verzet? De reden daarbij zou zijn dat enkele dames binnen de fractie een sterke seksegenoot binnen het college als een te zware concurrentie zagen ten opzichte van de eigen presentatie. Het lijkt mij te gek om waar te zijn, maar het is mij ook nog steeds niet duidelijk waarom de PvdA-fractie een Melkert-kloon de voorrang heeft gegeven boven een sprankelende dame die in elk geval een uitstekende cv bezit. En in het bezit is van voldoende ironie bij het aanschouwen van het statieportret van ons nieuwe college!

De open zenuwen van Fleur

Vrijdag 14 april 2006

De vorige dag schreef ik in dit dagboek dat, indien binnen de PvdA de arrogantie nog niet was uitgevonden, Fleur Imming dat wel zou hebben gedaan. Toegegeven: dat is niet de meest vriendelijke opmerking ten opzichte van een ambitieuze raadscollega. Maar ja, ze heeft het wel verdiend. Om twee voorbeelden te noemen: de wijze waarop zij (ik baseer mij op de PvdA-site) tijdens partijbijeenkomsten omgaat met partijgenoten en de wijze waarop zij een zinsnede in het conceptprioriteitenprogramma – ‘beginspraak en coproductie’- dat gelijkenis vertoont met de insteek van een van de oppositiepartijen, per amendement uit het programma laat halen. Het gaat hierbij niet alleen om het feit dát, maar vooral om de toon waarméé zoiets gebeurt.
Overigens blijkt hieruit dat Fleur Imming bewoners in onze stad niet via beginspraak en coproductie bij het maken van plannen wil betrekken. En toegegeven, wat meer fundamentele inspraak past ook niet binnen de PvdA-cultuur. De bevolking in onze stad weet nu in elk geval precies waar ze met onze sociaal-democraten aan toe is!

Dat Fleur op mijn opmerking reageerde, was te verwachten. Zo ken ik haar weer. Maar dit keer begreep ik haar reactie niet. ‘Wat is er in godesnaam arrogant aan het onderstaande?’ vraagt zij mij. Het onderstaande in haar reactie is daarbij de kopietekst van de reactie die zij ook op de PvdA-site plaatste en waarin zij heeft trachten uit te leggen waarom zij wél op Arrien Kruijt en niét op Alet van’t Eind heeft gestemd.
Een vreemde reactie, want daarover heb ik het op mijn site helemaal niet gehad! Maar het feit dat Fleur in haar reactie op mijn – ik geef het toe, wat snierende, sorry – opmerking reageert, legt volgens mij wel iets van haar zieleroerselen bloot. Schijnbaar zit de geforceerde keuze voor de verkeerde kandidaat haar zelf ook dwars. Waarom immers voel je je op dit punt aangevallen terwijl dat helemaal niet het geval is! Met haar reactie geeft zij haarscherp aan welke zenuwen er bij haar bloot liggen.