Een interessante studie over de drugsopvang

Woensdag 7 juni 2006

Renate Vonk en Marieke Hunink hebben deze avond hun onderzoek ‘Drugs (van de straat) af?’ gepresenteerd. Zij zijn beide student aan de Christelijke Hogeschool in Ede, opdrachtgever voor de studie was de fractie van de Christen Unie in onze stad. Het rapport is via de CU-fractie te verkrijgen.

Een goed initiatief van mijn CU-raadscollega’s. Aanleiding was – uiteraard, hoe kan het anders – de opening van het omstreden zorgcentrum aan de Kleine Haag. Het is een uitvoerig maar goed leesbaar werkstuk geworden, waarin zowel de opvattingen van de hulpinstanties als van de bezoekers van het zorgcentrum zijn verwerkt. Twee punten, uit de zee van informatie, als voorbeeld. De meeste verslaafden stellen opvang op prijs, maar al gedoe van zorginstanties hoeft voor hen niet. Er is bij vrouwelijke verslaafden behoefte aan eigen opvang, iets dat bijvoorbeeld in Utrecht wel het geval was maar in Amersfoort – waar gekozen is voor één groot zorgcentrum – niet is gerealiseerd.
Het onderzoek verdient het om uitvoerig te worden gelezen. Wat mij vooral interesseert is: wat gaat de fractie van de Christen Unie met de bevindingen uit het onderzoek doen en wat voor invloed heeft het onderzoek op het verslaafdenbeleid, dat met de opening van het zorgcentrum nog maar aan een beginpunt staat.

Mooie woorden, maar nu nog de daad!

Dinsdag 6 juni 2006

De gemeenteraad is een vreemd fenomeen. Al lange tijd roepen vrijwel alle fracties dat de stad een volwaardig Popcentrum moet krijgen. Er is ingestemd met de bouw van zo’n centrum in het nieuwe Eemkwartier. Gezien de ervaringen elders, bijvoorbeeld in Almere, leek het iedereen ook een goede zaak om een overgangssituatie te creëren, zodat de directie van het nieuwe popcentrum kan ‘ingroeien’ in de behoorlijke schaalvergroting als gevolg van de verhuizing uit de kelder van het Onze Lieve Vrouwetheater naar het nieuwe Eemcentrum.

Dat ingroeien past ook goed bij de plannen van het bestaande theater aan de Onze Lieve Vrouwenmarkt. Er zijn verbouwingsplannen, de financiering hiervoor is grotendeels rond maar de voorwaarde van verschillende particuliere geldgevers is wel dat nog dit jaar met de verbouwing wordt begonnen.
Het vertrek van de popkelder naar een tussenstation past prima in de plannen van het theater. Het college is met een locatieoplossing gekomen: de oude lijmfabriek aan de Kleine Koppel. Het verbouwen van deze ruimte tot een geluidsdichte voorziening vindt niet alleen plaats voor het tijdelijke Popcentrum. Nadat dit centrum in 2010 naar het Eemkwartier is verhuist, kunnen anderen gebruik maken van deze ruimte. Denk daarbij maar aan bands, culturele activiteiten en dergelijke. Ook is te verwachten dat Juliana en Bernhard, legendarische harmonieorkesten in onze stad, over enkele jaren de repetitieruimte aan de Grote Koppel moet verlaten. Op deze plek is nieuwbouw gepland. De verbouwde lijmfabriek, tête-à-tête gelegen, biedt dus een goede oplossing.
Maar ineens zijn de collegepartijen niet thuis. Het voorstel van B en W krijgt – de wonderen zijn de wereld nog niet uit – vooral steun vanuit de oppositie. De weerstand van de coalitiepartijen is vooral opmerkelijk omdat met groot gemak veel grotere bedragen voor andere culturele voorzieningen beschikbaar worden gesteld. Maar misschien was het wel het feit dat de oppositie met een motie ter ondersteuning van het collegevoorstel kwam, waardoor de coalitie het Popcentrtum ineens in de kou laat staan. Politiek tacteren lijkt soms belangrijker te zijn dan het wel en wee van culturele organisaties.

De vergeten voornemens over Vathorst-West

Maandag 5 juni 2006

Daar ligt het dan: het voorstel van het college om voorkeursrecht te laten gelden in Vathorst-West. Grondeigenaren (de gemeente zelf is zo ongeveer de grootste in dat gebied) mogen hun percelen alleen aan de gemeente aanbieden. Het argument van het college: in Vathorst-West wordt verstedelijking gepland, lees: de bouw van 2.000 woningen. Deze wens van het college is het gevolg van de opmerkelijke deal tussen de gemeente en de firma Smink die de gemeenschap zo’n zestien miljoen euro heeft gekost.

Het voorstel van het college is opmerkelijk. Tijdens de discussie die de raad niet zo lang geleden voerde over het oplossen van het baggerprobleem, is met ruime meerderheid een motie van de VVD aangenomen. In deze motie werd verklaard dat voor de financiële dekking van de baggeroplossing eerst creatief naar alternatieve dekkingsmiddelen moet worden gezocht. De VVD, en door het aannemen van de motie de meerderheid van de raad, wilde zich niet bij voorbaat vastleggen op de bouw van 2.000 woningen in het groene gebied tussen Vathorst en Bunschoten.
Maar ja, de verkiezingen zijn voorbij en dan gelden ineens andere opvattingen. Door het besluit tot het vestigen van een voorkeursrecht verplicht je je als gemeentebestuur om binnen twee jaar een bestemmingsplan op tafel te leggen waarin de verstedelijking van Vathorst-West is vastgelegd. Doe je dat niet, dan vervalt niet alleen het voorkeursrecht maar loop je als gemeente ook nog eens kans op aanvullende claims van grondeigenaren. De smoezen vanuit de coalitie (en trouwens ook de Burgerpartij) van: we besluiten alleen over het voorkeursrecht, de rest komt later, snijden natuurlijk geen hout. Met het voorkeursrecht wordt bevestigd wat binnen het stadhuis al lang een uitgemaakte zaak is: Vathorst-West is een bouwlocatie. Bouwkranen mogen niet stilstaan, ambtenaren mogen niet werkeloos worden, dus we stomen door!

De lichte blos van de rode baron

Zondag 4 juni2006

Het boekje ‘Vertel dit toch aan niemand’ is een lezenswaardige beschrijving van het leven aan het hof van koning Willem III en koningin Wilhelmina. Het is geschreven door de journalistes Dorine Hermans en Daniela Hooghiemstra. Zij hebben hun boekje geschreven op basis van brieven die freule Henriëtte van der Poll, hofdame van koningin Emma, schreef aan haar moeder. Het boekje geeft niet alleen inzicht in de absurde regels die binnen het hof en in kringen van de adel gedurende de 19de eeuw leefden. De schrijfsters hebben zich ook gebogen over het huidige hofleven rondom koningin Beatrix en de rol die de adel daarbij speelt. Huiveringwekkend, al dat gedoe.

Bij het lezen van het boekje moest ik ook denken aan onze VVD-fractievoorzitter René van der Borch tot Terwolde. In april liet hij de raad kennis maken met een van zijn voorvaderen, die in zijn tijd ‘de rode baron’ werd genoemd. Vanuit de huidige tijd gezien is dat een opmerkelijk iets, een baron die zich in een tijd dat het socialisme nog in zijn kinderschoenen stond, schijnbaar al inliet met deze nieuwe politieke beweging.
Maar dat valt allemaal nog wel mee. De familie Van der Borch tot Terwolde stond in de 19de eeuw als een blok achter het koningshuis en vormde een niet opvallend onderdeel van onze vaderlandse adel. Henriëtte van der Poll is in haar brieven aan haar moeder gedetailleerd. De familie van onze René wordt daarbij ook wel aangestipt. Maar niet als afwijkend van de normen en waarden die binnen het 19-eeuwse burgerdom in ons land heerste. Indien er al sprake was van een ‘rode baron’, dan zal het wel zijn baard zijn geweest!

Een bezopen kruispunt

Zaterdag 3 juni 2006

Het is een opmerkelijk kruispunt: Utrechtseweg-Prins Frederiklaan-De Bosch Kemperlaan-P.C. Hooftlaan-Tesselschadelaan. De omstandigheden leiden er toe dat ik dit kruispunt bijna dagelijks passeer en de verwarring bij weggebruikers aanschouw. Het kruispunt komt ongetwijfeld in aanmerking om in de toptien van stedelijke onoverzichtelijke kruispunten te worden opgenomen. Maar wat wil je: een kruispunt waarop op enkele vierkante meters zes wegen samenkomen.

Het gemeentebestuur heeft in het verleden het hoofd gebroken over dit gekke kruispunt. Toen in het vorige decennium de Utrechtseweg een nieuw profiel kreeg, waren er ook plannen om het vreemde kruispunt aan te pakken. Maar men kwam er niet uit. Het enige wat plaatsvond was de aanleg van iets dat op een rotonde lijkt, naast de hoofdbaan van de Utrechtseweg, enkele meters in doorsnee en voorzien van een paaltje.
Automobilisten die vanaf de Utrechtseweg de Prins Frederiklaan inrijden, weten niet of zij links of rechts van het obstakel moeten passeren. Rechts, zou je denken, maar dan moet je wel een zeer vreemde kronkel maken door een nauwe doorgang. Een aantal automobilisten doet dat ook, maar de meeste rijden aan de linkerkant langs het onverklaarbare obstakel. En dat is maar goed ook, want automobilisten en fietsers die vanuit de De Bosch Kemperlaan komen, rijden vaak op tot aan de Utrechtseweg, dit alleen al vanwege het zicht op deze hoofdbaan. Maar daarbij blokkeren zij wel de doorvaart voor diegenen die rechts van het obstakel de Prins Frederiklaan willen inrijden.
En het gebeurt ook regelmatig dat twee auto’s die na elkaar de Prins Frederiklaan willen inrijden, elk hun weg zoeken: de ene voorzichtig langs de rechter kant van het obstakel, de volgende met iets meer spoed langs links. Dat dit tot verbaasde gezichten leidt, laat zich raden.

Ik vermoed dat er net een feestje ten stadhuize had plaatsgevonden, toen ambtenaren bij de afdeling Verkeer zich over de tekentafel bogen en met een zwierige passerdraai het onbegrijpelijke stukje straatmeubilair op papier zetten. Alcohol op het werk: het moet verboden worden. Via schriftelijke vragen heb ik het college gevraagd wat het vindt van deze situatie. En vooral: of er eindelijk eens een serieuze oplossing komt voor de gevaarlijke situatie op dit opmerkelijke kruispunt.