Neutelings Riedijk, de ontwerpers

Dinsdag 15 augustus 2006

‘At Work’ is de titel van een bijna 400 pagina’s tellend boekwerk waarin het bureau Neutelings Riedijk Architects zich voorstelt. Uitgebreid gedocumenteerd wordt in het boek ingegaan op de filosofie van het bureau en wordt een overzicht gegeven van de tot 2005 ontwikkelde concepten en gebouwen. Elke Amersfoorter die geïnteresseerd is in wat er in zijn stad wordt gebouwd, zou dit boek ter hand moeten nemen: Willem Jan Neutelings en Michiel Riedijk worden de ontwerpers voor het culturele gedeelte van het Eemcentrum.

Het bureau heeft een grote naam, vooral in Nederland en België is een groot aantal van hun geestesproducten te bewonderen. Kenmerkend voor Neutelings en Riedijk is het sculpturale accent dat op de ontworpen werken wordt gelegd. Geen recht-toe-recht-aan blokken, maar gebouwen met hoeken, overstekken, insparingen en afwisselende gevels. Hun werk valt vooral op door de vorm, minder door de kwaliteit van het materiaal. Wel proberen zij door grafische handgrepen – metershoge letters of opvallende reliëfs – te verrassen. Je houdt er van of niet, maar dat doet niets af van de overdadigheid in de creativiteit die zij tentoonstellen. Indien hun ontwerp voor het Eemcentrum in het verlengde komt te liggen van wat zij tot nog toe hebben gemaakt – iets anders is overigens niet te verwachten -, dan zullen de plannen voor het Eemcentrum beslist spraakmakend zijn.
Zoals gezegd, over smaak is het moeilijk te twisten. Zonder het werk van Neutelings en Riedijk ook maar enigszins in diskrediet te willen brengen, gaat mijn persoonlijke smaak toch in een iets andere richting. Ik vind de keuze voor mooi, opvallend materiaal belangrijker dan de bijna would-be toepassing in de vormgeving. Een strakke lijn kan chic zijn, daar waar het zoeken naar effect al spoedig kan gaan vervelen. Maar hoe dan ook, ik ben meer dan nieuwsgierig naar de ideeën die Neutelings Riedijk voor het Eemcentrum gaan presenteren.

Matthias Stom in onze eregalerij

Maandag 14 augustus 2006

Een van de journalisten uit onze stad attendeerde mij er op: mijn vragen over de zeventiende-eeuwse Amersfoortse schilder Matthias Stom zijn beantwoord. Uiterst beknopt en op een toon die geen enkel enthousiasme uitstraalt. Het is meer de toon van: hoe komen we zo snel mogelijk van de altijd weer vervelende vragensteller af. En dat terwijl mijn vragen uiterst positief waren bedoeld!
Mijn suggestie om Matthias Stom in elk geval op te nemen in de eregalerij van bekende Amersfoorters, werd op bijna snauwende wijze afgedaan met de opmerking: ‘Een dergelijke eregalerij bestaat niet.’ Dat bracht mij er toe het volgende briefje aan het college te sturen:

Geachte College,

allereerst dank voor de beantwoording van mijn vragen over de Amersfoortse schilder Matthias Stom. De beantwoording kan aanleiding zijn voor verschillende opmerkingen – één daarvan wil ik middels deze brief u ter kennis brengen.
De beantwoording van de tweede vraag opent met de opmerking dat onze gemeente geen eregalerij kent van haar internationaal bekende stadgenoten. Ik wil u gemakshalve wijzen op de omschrijving van het begrip ‘eregalerij’ zoals omschreven in het Groot woordenboek der Nederlandse taal, de zogenaamde dikke Van Dale:

eregalerij (de (v.)) 1 verzameling van beroemde schilderijen, kunstvoorwerpen e.d. 2 (fig.) denkbeeldig overzicht van beroemde personen e.d.

Dat onze stad niet over een fysieke eregalerij voor haar gerenommeerde burgers beschikt, is elke inwoner van Amersfoort, en dus ook mij, bekend. Dat het begrip ‘eregalerij’ ook een figuurlijke betekenis heeft, mag naar mijn mening bij elk weldenkend mens bekend zijn. Zo niet bij de leden van ons stedelijke College, moet ik tot mijn treurnis opmerken!

Met vriendelijke groeten, (enzovoort)