Wijze ambtenaren en domme burgers

Donderdag 7 september 2006

Joep van Leersum van de VVD-fractie stoort zich aan de wijze waarop bezwaren van burgers in onze stad worden afgedaan. Hij deed dat dinsdagavond in de Ronde, de Amersfoortse Courant besteedt er vandaag aandacht aan. Ik ben het van harte met Joep eens. Al binnen Leefbaar Amersfoort constateerde ik wat Joep nu ook onder de aandacht heeft gebracht. Dat nu ook vanuit een van de grote coalitiepartijen flink op de trom wordt geroerd, is een applaus waard.

In de Ronde merkte Joep van Leersum met de nodige ironie op: we hebben in onze stad alleen maar domme burgers; dat moet je tenminste concluderen bij de vaststelling dat bezwaarschriften tegen gemeentelijk beleid vrijwel altijd worden afgewezen. Zijn boodschap was helder: hoe is het mogelijk dat alleen onze ambtenaren het altijd bij het rechte eind hebben, zijn er dan helemaal geen verstandige mensen buiten het stadhuis?
Natuurlijk zijn die er. Of, zoals Jouw Amersfoort het afgelopen jaar al meermaals naar voren bracht: er is meer creativiteit buiten het stadhuis dan daarbinnen. Maar je moet als overheid wel bereid zijn van deze creativiteit gebruik te maken. Indien je onze inwoners vrijwel steeds met kant-en-klare plannen confronteert en elke bedenking daarbij op bestuurlijk-arrogante wijze van tafel veegt, dan misken je de kwaliteit die binnen onze stad aanwezig is.
De bestuurlijke arrogantie waarmee onze stadgenoten voor dom worden verkocht, onderstreept in feite de introverte bestuurscultuur die binnen het stadhuis overweegt. Uiteraard, er zijn uitzonderingen, maar die komen zelden voor. De wijze waarop bezwaarschriften worden afgedaan, onderstreept vrijwel altijd weer de air: ‘Wij weten wat goed voor u is, alstublieft, stoor ons niet!’

Bijzonder storend is vooral de regelneukerij die binnen stadhuiskringen vaak tot grootste deugd wordt verheven. Uiteraard moet je bij tegengestelde belangen terugvallen op regels en afspraken. Maar hoe vaak komt het niet voor dat een inwoner van onze stad iets wenst te ondernemen waarbij niemand wordt benadeeld, maar waarbij hij de pin op de neus krijgt van overijverige ambtenaren die met beroep op regels – die soms helemaal niet meer actueel zijn – hun almacht laten gelden.
Joep wil een bijeenkomst beleggen met collega-raadsleden om deze materie eens onder ogen te zien. Op mij kan hij rekenen.

Iets geheel anders: welke lezer van deze columns kan mij uitleggen hoe het mogelijk is dat een firma, bijvoorbeeld Vodafoon, veel geld uitgeeft aan ingebonden boekjes en aan medewerkers achter een telefoontoestel, om mij te overtuigen dat ik mijn abonnement moet veranderen zodat de firma Vodafoon mij minder gesprekskosten in rekening kan brengen. Als dat verstandig koopmanschap is, dan ben ik dus behoorlijk dom dat ik op al deze geschenken, die Vodafoon toch veel geld moeten kosten (!), niet inga. En waarom belt men mij daarover steeds op momenten die mij niet uitkomen en waarom is de bellende medewerker van Vodafoon dan nooit in staat hiervan beleefd kennis te nemen en zelf het gesprek te beëindigen?

Extra geld voor de stadseconomie

Woensdag 6 september 2006

Het college wil extra geld hebben om onze stad economisch beter op de kaart te zetten. In een uitvoerige nota, die deze week binnen de Ronde werd behandeld, wordt uiteen gezet dat het met de economie in onze stad eigenlijk best goed gaat. Als nationaal de economie het wat slechter doet, weet onze stad dat nog aardig op te vangen. Onze centrale ligging, de bedrijvenstructuur, het gemiddeld hoog opleidingsniveau van onze inwoners en de kwaliteit van het maatschappelijk en cultureel leven zijn er de oorzaak van dat we het in onze stad uitstekend doen. En natuurlijk de hoge kwaliteit van de plaatselijke overheid.

Dat constaterende vraag ik mij af waarom de wethouder Economische Zaken nu al aankondigt dat wij voor de economische acquisitie extra geld moeten uitgeven. Voor de goede orde: er is de afgelopen jaren al heel wat extra geld beschikbaar gesteld om de economische afdeling op het stadhuis te versterken.
Wie het huidige organisatieschema bekijkt, kan zich nog nauwelijks voorstellen dat nog niet eens zo lang geleden slechts twee ambtenaren werkten aan het verbeteren van het economisch klimaat in onze stad. Het ging ons toen niet veel slechter dan nu. Ik zie niet zo de noodzaak in om nog meer ambtenaren aan te trekken om het economisch klimaat in onze stad te verbeteren, en heb daarvoor voldoende argumenten.

De eerste: onze stad verkoopt zich in belangrijke mate vanzelf. Dat we midden in ons land liggen, aan een knooppunt van snel- en spoorwegen, is een niet te beïnvloeden factor. Ten tweede: zolang wij nog grote aantallen woningen bouwen, volgt er ook een redelijke mate van bedrijvigheid. Ikea heeft zich niet in Amersfoort gevestigd omdat we zulke mooie folders hebben, maar omdat door de groei van de stad en de regio een goed achterland is ontstaan. En laten we eerlijk zijn: toen Ikea de eerste plannen voor Amersfoort op tafel legde, kwam de meeste weerstand vanuit het stadhuis. De blauwgele doos zou niet chique genoeg zijn geweest. Ondanks die tegenwerking: op feestelijke wijze is onlangs zo’n blauwgele doos geopend.
Amersfoort denkt, net als veel andere gemeenten van gelijke grootte, dat je met veel folders en ambtelijke toewijding de gewenste nieuwe bedrijvigheid binnenhaalt. Maar veel van de gehanteerde initiatieven op acquisitiegebied kom je in elke vaderlandse gemeente tegen. De realiteit is dat de meeste nieuwe bedrijvigheid in feite afkomstig is uit de eigen regio. Het is maar een beperkt aantal bedrijven van enige omvang die vanuit andere regio’s naar onze stad trekt. En juist bij die vestigingen ben ik nieuwsgierig wat de overwegingen zijn geweest en welke invloed we daar als gemeentelijke overheid op hebben gehad.

De realiteit is dat veel vestigingsbeslissingen mede op basis van secundaire overwegingen worden genomen, waarbij uiteindelijk slechts weinig mensen zijn betrokken. Het is het topmanagement dat beslist, ook wanneer bedrijven onze stad weer verlaten, zoals Philips. Daarom een paar tips voor bedrijvenacquisitie: zorg er voor dat nieuw management bij voorrang lid kan worden van De Hoge Klei. Probeer niet op geforceerde wijze gemengde woonculturen te creëren, beslissers wonen graag onder elkaar. Maak maar duidelijk hoe dichtbij Laren en Zeist liggen, niet iedereen trekt op zaterdagmiddag bij voorkeur naar de Langestraat. Staar je niet blind op tien euro meer of minder aan grondkosten, uiteindelijk beïnvloeden de grondkosten vooral de balanspositie van een bedrijf.
Voor dat alles heb je niet méér ambtenaren nodig, hooguit meer kennis en inlevingsvermogen!

Alternatieve locaties zijn oké, maar wat doen we er mee

Dinsdag 5 september 2006

We gaan op zoek naar alternatieve vestigingsmogelijkheden voor de opvang van dak- en thuisloze alcohol- en drugsverslaafden. Ook voor mensen die door onaanvaardbaar woongedrag de samenleving tot overlast zijn, moet een alternatieve vestigingsplaats worden gezocht. Na de onverkwikkelijke gang van zaken rondom de vestiging van een zorgcentrum aan de Kleine Haag, wordt nu gewerkt aan een betere procedure bij het vinden en aanwijzen van locaties voor zorg aan overlast veroorzakende groepen stadgenoten.

De zoektocht naar alternatieve locaties wordt interactief en gaat dus plaatsvinden in nauwe samenspraak met buurtbewoners. Overwegingen en beslissingen moeten transparant tot stand komen, er moet een herkenbare afweging plaatsvinden van argumenten voor of tegen een mogelijke locatie. Deze gedachte wordt door de hele raad gesteund, uit de discussie die vandaag in de Ronde plaatsvond over de wijze waarop naar locaties wordt gezocht, komen nog wat verfijningen en verbeteringen naar voren.
De meeste kanttekeningen hebben eigenlijk nauwelijks betrekking op de zoektocht, maar vooral op de zin van dat alles. Waarom zoeken we alternatieven, wat gaat er op de nieuwe locaties gebeuren, voor wie is de extra zorg precies bestemd en hoe ga je dat alles aanpakken? Is bijvoorbeeld één hostel voor verslaafden die geen beroep meer hoeven te doen op het zorgcentrum voldoende? Over hoeveel mensen praat je dan eigenlijk, moet je ze huisvesten in één woonvoorzieningen of in enkele kleine vestigingen en moet er voor de vrouwelijke cliënten misschien een apart onderkomen worden gezocht? Zo bestaat er bij elk van de voorzieningen een reeks van vragen die nog niet zijn beantwoord.
Dus:: zoeken is goed, een verantwoorde procedure is noodzakelijk, maar waar zoeken we precies naar? Pas als die vraag is beantwoord, kunnen randvoorwaarden worden geformuleerd en kan je met toekomstige omwonenden een gesprek voeren over nieuwe zorgvoorzieningen en de wijze waarop je als overheid mogelijke overlast denkt te bestrijden.

Een punt apart is het vinden van een plek voor containerwoningen waar overlast bezorgende inwoners worden gehuisvest. Probeer je als overheid daarmee alleen maar problemen te concentreren op minder gevoelige locaties, of voel je je als overheid verplicht om door begeleiding en maatschappelijke zorg situaties te creëren waardoor mensen weer op een normale, voor de omgeving aanvaardbare wijze kunnen wonen? Hoewel mijn vertrouwen in het slagen van dergelijke resocialisatie beperkt is, vind ik het een kwestie van beschaving dat je als overheid meer doet dan alleen maar het probleem verplaatsen naar een huftervaste locatie.
Pas als je een visie hebt ontwikkeld, kan ook worden vastgesteld naar wat voor locatie we precies zoeken en welke randvoorwaarden daarbij van betekenis zijn. Het college kreeg vandaag de opdracht om met de nadere informatie over de gehanteerde doelstellingen te komen. Al deze kanttekeningen doen overigens niets af van het feit dat het plan van het college een meer dan goede stap in de juiste richting is. We moeten het alleen nog voldoende inkaderen, om het maar eens in ambtelijk jargon te omschrijven.