Groen Amersfoort

Maandag 8 januari 2007

De nieuwjaarsreceptie van het gemeentebestuur stond dit jaar in het teken van groen Amersfoort. ‘Amersfoort, groenste stad van Nederland’ werd de bezoekers van alle kanten toegeroepen. De nieuwjaarstoespraak van de burgermeester was groen, de bodem van de hal was groen en groene planten sierden de ruimte. Terecht, want de verkiezing tot groenste stad is best iets om trots op te zijn.
Dat brengt mij op de borden die langs de toegangswegen naar onze stad staan. Daarop staat dat onze stad prijswinnaar is op basis van een uitverkiezing door een comité dat bij nauwelijks een Nederlander bekend zal zijn. Rijd je er snel langs, dan is de boodschap nauwelijks op te nemen, maar wie – als dat al mogelijk is – even stopt, weet nog niet precies waar de mededeling op slaat. Ik vermoed dat de tekst op het bord is vastgesteld door het comité waarvan ook ik de naam niet ken. Misschien is het toch een idee om de simpele mededeling toe te voegen: Amersfoort, groenste stad van Nederland. Want dat willen we toch meedelen!

Beter openbaar vervoer

Zaterdag 6 januari 2007

Vooropgesteld: ik ben voorstander van een goed openbaar vervoer, al maak ik er zelf nauwelijks gebruik van. Het is voor mij geen alternatief, zelfs niet nu ik binnen Amersfoort gratis op de bus kan stappen. Maar ik blijf voorstander.
Ik las dus met grote belangstelling over het voorstel van de landelijke SP om bedrijfsterreinen langs de snelwegen met speciale lijnen van het openbaar vervoer te verbinden. Mensen zouden dan hun auto thuis laten staan, bij de bushalten in de buurt van de snelwegafritten zouden fietsen kunnen staan waarmee de laatste meters tussen openbaar vervoer en werkplek kunnen worden afgelegd.

Ik geloof hier niet in. Toen ik het las, moest ik denken aan het boek ‘Een nieuwe wereld’ van Auke van der Woud dat onlangs is verschenen en waarin het ontstaan van het moderne Nederland wordt beschreven. Het gaat daarbij om de ontwikkeling van het verkeer en vervoer in de negentiende eeuw. Uit het boek blijkt de nauwe relatie tussen de economische ontwikkeling in ons land en het overwinnen van tijd (snelheid) en ruimte (afstand) door het verbeteren van de waterwegen, de opkomst van het spoor, de aanleg van wegen en de uitvinding van de fiets en de auto. Uit het boek blijkt dat de individuele vrijheid die mensen gingen genieten door het ontwikkelen van het nieuwe vervoer, tot een van de belangrijkste verworvenheden behoorde.
Autohaters zullen zeggen dat ruim honderd jaar gelden de geest uit de fles is gekomen of de doos van Pandora, met de auto als afsluitende plaag, is geopend. Hoe dan ook, de vrijheid die mensen hebben verworven door de mogelijkheden van het individuele en snelle vervoer, is niet te vervangen door het openen van nieuwe buslijnen zoals de SP voorstelt. Hooguit neemt de mobiliteitsbehoefte nog verder toe.

Bijna dagelijks maken we mee hoe de groei van het aantal treinreizigers met slechts enkele procenten al tot overbelasting en ontregeling van het openbaar vervoer leiden. Zelfs wanneer we binnen enkele jaren de capaciteit van het openbaar vervoer zouden kunnen verdubbelen, dan scheelt dat hooguit vijftien procent in het autogebruik, een omvang die door de autonome groei van het autoverkeer binnen enkele jaren wordt gecompenseerd. Wat dat betreft is het SP-voorstel een vorm van luchtfietserij. Wil deze partij op dit punt echt iets bereiken, dan moet zij voorstellen om de benzineprijs in een slag te verdriedubbelen of het parkeren langs de openbare weg, waar dan ook, te verbieden. Maar daarmee zou de afstand tussen arm en rijk alleen maar worden vergroot.

Duidelijkheid over de woonschepen

Vrijdag 5 januari 2007

De ligplaatsen voor de circa vijftien woonschepen in onze stad vormen opnieuw een onderwerp van discussie. Aanleiding is het besluit van het college om, na het verplaatsen van enkele woonschepen uit de Zwaaikom, de bestaande ligplaatsen te legaliseren. Volgens mij een goed besluit waarmee jarenlange ongewisheid bij de woonbootbewoners wordt beëindigd. Maar de oplossing heeft twee kanten, zoals uit de reacties vanuit het bedrijfsleven blijkt. Door de legalisering van de ligplaatsen en de vergaande milieuwetgeving in ons land kunnen bedrijven bij toekomstige uitbreidingen of wijzigingen in de bedrijfsvoering ernstig in de problemen raken.

Er zijn genoeg mensen, waarschijnlijk ook binnen het stadhuis, die de protesten vanuit het bedrijfsleven met gemengde gevoelens tot zich nemen. De afgelopen jaren is door steeds meer mensen bepleit om de functie van de Eemoevers te wijzigen. Ze zouden toegankelijker moeten worden en in aantrekkelijkheid moeten winnen door bedrijfsbebouwing te vervangen door woningbouw. Een soort Eemboulevard als nieuw gezicht van de stad. Beperken van milieubelastende bedrijfsactiviteiten die een dergelijke ontwikkeling in de weg staan, zouden uitstekend in deze toekomstgedachten passen.
Ik vind dat het gemeentebestuur duidelijkheid moet creëren. Dat kan bijvoorbeeld gebeuren in het kader van de discussie over de toekomst van Amersfoort, die gedurende deze raadsperiode van start moet gaan. Tijdens zo’n discussie kan helder worden of voor het idee van een nieuwe Eemboulevard voldoende maatschappelijk draagvlak bestaat. Bij een dergelijke discussie moeten dan natuurlijk ook de consequenties voor het bedrijfsleven aan de orde komen, inclusief de financiële gevolgen die dit voor de stad kan hebben. Er kan dan meteen definitieve zekerheid ontstaan voor de woonschipbewoners, die nu nog risico’s lopen door bezwaren tegen het collegebesluit of ingrijpen door het provinciale bestuur.

Mooi Utrecht

Donderdag 4 januari 2007

‘Mooi Utrecht’. Dat is de naam van een nieuwe partij die aan de komende provinciale verkiezingen op 7 maart wil deelnemen. Initiatiefnemers zijn gemeentebestuurders van plaatselijke partijen in de provincie. De nieuwe partij zet zich vooral in voor het behoud van groen en open ruimte in onze provincie. De plannen van NV Utrecht, waarbinnen ook de bebouwing van Vathorst-West valt, worden door Mooi Utrecht afgewezen. Overbodige bedrijfsterreinen zouden – plaatsvervangend – een rol kunnen vervullen voor de noodzakelijke woningbouw voor de eigen woningzoekenden. Mooi Utrecht zet zich ook in voor transparant bestuur op provinciaal niveau en een sterkere betrokkenheid van de provinciebewoners bij provinciale plannen.
Ik kan het initiatief niet anders dan toejuichen. De initiatiefnemers kunnen op mijn steun en inzet rekenen!

Schriftelijke vragen

Woensdag 3 januari 2007

Bij het bijwerken van mijn archief kwam ik de schriftelijke vragen tegen die Sebastiaan van ’t Erve, fractievoorzitter van Groen Links, nog niet zo lang geleden heeft ingediend over het stellen van schriftelijke vragen. Hoeveel tijd neemt de beantwoording daarvan in beslag en wat kost dat, wilde hij graag weten. Omdat die vraag al eens eerder is gesteld en er in de begroting ook al rekening mee wordt gehouden, kon het college de vragen gemakkelijk beantwoorden. Het beantwoorden van schriftelijke vragen vergt circa acht uur per vraag, de kosten bedragen gemiddeld 450 euro.

Over de juistheid van deze getallen – ik heb zo mijn vraagtekens – ga ik niet in discussie, ik vind dat niet relevant. Schriftelijke vragen behoren tot de noodzakelijke controlemogelijkheden die raadsleden ter beschikking staan. Vooral de oppositie maakt veel gebruik van dit middel, al laten in de nieuwe raad de coalitiepartijen zich ook niet ombetuigt. Maar het is gebruik dat leden van coalitiepartijen veel vragen, al dan niet via hun partijgenoot-wethouder, mondeling binnen het apparaat stellen. Ik neem aan dat het beantwoorden van mondelinge vragen niet veel minder tijd en geld kost dan het beantwoorden van schriftelijke vragen.
Wanneer een fractievoorzitter van een coalitiepartij vragen over kosten en tijd stelt, vraag ik mij altijd af: waarom? Maakt hij zich boos over de ijver van – bijvoorbeeld – Hans van Wegen. Diens partij heeft, misschien mede door de aandacht die de vele schriftelijke vragen kregen, een forse verkiezingswinst gehaald. Misschien is daaruit ook de toegenomen belangstelling bij de coalitiepartijen voor het instrument van schriftelijke vragen te verklaren. Probeert men vanuit de coalitie de vele vragen vanuit de oppositie een halt toe te roepen? Dat lijkt mij een oneigenlijk en in elk geval weinig democratisch initiatief.

Maar daar wil ik Sebastiaan van ’t Erve niet van beschuldigen. Nadat hij zijn vragen naar de kosten had gesteld, zijn er vanuit zijn eigen fractie in korte tijd nog vijf keer schriftelijke vragen gesteld, waarvan drie keer door Sebastiaan zelf. Blijft de vraag staan: wat was de relevantie van zijn vragen?