Na de statenverkiezingen

Woensdag 7 maart 2007

Mooi Utrecht heeft een plaats verworven binnen de Provinciale Staten. Nog geen twee maanden geleden opgericht, wisten we als nieuwe partij 2,1 procent van de stemmen te vergaren. Dat had best meer mogen zijn en in potentie had dat er waarschijnlijk ook wil ingezeten. Maar de tijd om duidelijk profiel te winnen, was tekort. Zeker op het niveau van het provinciaal bestuur dat sowieso weinig leeft bij de mensen.

In Amersfoort behaalden we 1,9 procent. Dat is bijna een half procent meer dan in de stad Utrecht, maar ook hier geldt: het had wel iets meer mogen zijn. Toch viel het Kees Kraanen, Hans van Wegen en mij niet tegen, we wilden ergens bij de twee procent uitkomen en daarin zijn we redelijk geslaagd. Een hogere doelstelling binnen een termijn van nauwelijks meer dan een maand konden we ons niet stellen. De kiezersachterban van lokale partijen bestaat grotendeels uit zwevende kiezers die ons vooral hebben gekozen op basis van plaatselijke items, items waarop je je als raadslid duidelijk kunt profileren. Lokale stemmers hebben daarentegen weinig op met de provincie.
Toch zijn we over het initiatief van Mooi Utrecht niet ontevreden. We hebben de afgelopen vijf jaren gemerkt dat je als stadsbestuur op een aantal punten behoorlijk last kunt hebben van de provincie. De baggerstort bij Vathorst en het Schammergebied (de recreatieplas die op initiatief van de provincie wordt aangelegd maar waaraan de gemeente wel een bijdrage moest leveren) zijn twee duidelijke voorbeelden. Omdat de provincie, door haar onbelangrijkheid binnen het openbaar bestuur maar van een royaal budget van belastingcenten voorzien, voortdurend op zoek is naar profileringmogelijkheden, kunnen we in Amersfoort nog voor onverwachte verrassingen komen te staan.

De traditionele partijen binnen de raad hebben weliswaar partijgenoten binnen de Provinciale Staten zitten, maar die zie je vrijwel nooit en die zijn, vanuit hun Utrechtse statenzaal, ook nauwelijks bereid om de discussie aan te gaan met de burgers in onze stad. Op dat punt wilt Mooi Utrecht anders functioneren. Dat kan ze ook omdat de achterban van onze minifractie in de staten niet bestaat uit partijtijgers maar uit lokalo’s die vooral vanuit de belangen van de gemeenten politiek bedrijven en daarbij sterk verbonden zijn met plaatselijke bewonersgroepen. Die lijn gaan Kees, Hans en ik de komende vier jaren uitbuiten, over vier jaar zal Mooi Utrecht een begrip zijn, niet alleen met een voet tussen de deur maar met een duidelijk aansprekend profiel. In het belang van onze stad!

Het demasqué van Amant

Dinsdag 6 maart 2007

Vandaag meldt de Amersfoortse Courant dat bestuursvoorzitter Siety de Jager van Amant haar functie neerlegt. Ik juich dat toe. Ik voel mij (en ik vermoed: nog enkele raadsleden met mij) door haar optreden behoorlijk gepiepeld.

Enkele maanden geleden, op 1 november, was een aantal raadsleden uitgenodigd op het kantoor van Amant. Amant was in het nieuws gekomen door budgetproblemen en daardoor oplopende wachtlijsten – de SP had hierover juist schriftelijke vragen gesteld. Siety de Jager voelde zich daarom geroepen de raadsleden te informeren over het reilen en zeilen binnen haar organisatie. Uitgebreide inleidingen en een koffertje vol informatie moesten de stemming onder de raadsleden verbeteren.
Ons werd een gezonde, enerverende en ervaren organisatie voorgeschoteld met 45.000 leden en een omzet van bijna zeventig miljoen euro in 2005. ‘We hebben alles in huis voor goede zorg!’ was de slogan. Het marktaandeel in onze stad was 76 procent, het waarderingcijfer van de cliënten 8,3. Amant had door de Wmo-aanbestedingen een onzekere periode achter de rug, maar de toekomst was rooskleurig, de organisatie had het aanbestedingenproject goed doorlopen en haar werkgebied zelfs kunnen uitbreiden. Om de lokale binding te versterken werd gewerkt aan een fusie met Laak en Eemhoven.

Die fusie is nu een feit. Maar de werkelijke rede van deze fusie, die ligt in de financiële problemen die binnen Amant waren ontstaan, kwam op 1 november niet aan de orde. De raadsleden werden getrakteerd op een goed-weerverhaal in de sfeer van: gaat u rustig slapen, wij zorgen voor u. Dat dat binnen enkele maanden allemaal anders blijkt te zijn en we via de media moeten vernemen dat het bij Amant helemaal niet zo vlekkeloos liep, was iets dat ons enkele maanden geleden werd vooronthouden. En dat neem ik mevrouw De Jager kwalijk. Vertel het juiste verhaal of, als de wil daartoe niet voorhanden is, nodig geen raadsleden uit voor een onvolledige stand van zaken.

Cowboy Balkenende en Alem

Maandag 5 maart 2007

Alem moet oprotten. Dat was zo ongeveer de krachtige boodschap die premier Balkenende dit weekend uitte tijdens zijn bezoek aan onze stad. Alsof Alem ons grootste probleem is! En alsof onze premier de superburgemeester is van onze stad. Gelukkig niet.

Natuurlijk zijn er vraagtekens te zetten bij de locatie van Alem, pal tegenover de Jorisschoool. Maar daar heeft de Amersfoortse gemeenteraad zich een half jaar geleden over gebogen, met als eindconclusie dat een gedwongen verplaatsing op dit moment niet aan de orde is. Zo’n uitspraak van de raad betekent uiteraard niet dat daarmee de discussie voorgoed is beëindigd, maar die moet wel op de plaats worden gevoerd waar die thuishoort en door de mensen die daarvoor verantwoordelijk zijn. Dat is de raadzaal en dat zijn de raadsleden.
Indien onze premier, als gast in onze stad en als burger van ons land, daar anders over denkt dan ligt er voor hem eigenlijk maar één oplossing voor de hand: een briefje aan onze burgemeester met de vraag hoe het precies zit met Alem, gezien vanuit de regels die we daarover in onze stad – en binnen de wettelijke kaders – hebben opgesteld. Wanneer onze burgemeester daarop geen goed verhaal weet af te geven, dan zijn er verschillende mogelijkheden voor het Kabinet, en dan primair via de minister voor Justitie, om volgende stappen te nemen.

Voor de goede orde: ik heb ook grote bedenkingen tegen de plek waar Alem zit. Maar als raadslid kan ik daar weinig tegen doen indien alle regels correct worden uitgevoerd. De voor de hand liggende weg is dat een raadsmeerderheid besluit de regels te wijzigen. Maar het probleem oplossen omdat een minister-president in verkiezingstijd zo nodig stoere cowboytaal moet uitslaan, lijkt mij niet de goede weg. Dan ben ik nog eerder bereid om te zeggen: Alem, blijf nog even zitten!