De betrouwbaarheid van Hans van Wegen

Donderdag 5 juli 2007

De Amersfoortse Courant meldde vandaag dat het bestuur van Omroep Amersfoort Hans van Wegen als lid heeft geroyeerd. Mij verbaasde dit bericht. Niet om het royement, de argumenten daarvoor spreken voor zich en zijn niet meer dan logisch. De verwondering ligt vooral in het feit dat Hans van Wegen nog lid was. Ik had, gezien zijn opstelling de afgelopen maanden, verwacht dat hij al lang had bedankt. Dat was niet meer dan logisch geweest, zeker gezien zijn dubbelrol van raadslid en (intussen ex)lid van Omroep Amersfoort.

Hans van Wegen heeft rond het dossier van de omroep sowieso een vreemde rol gespeeld. En dan hoef ik mij alleen maar te beperken tot de discussie vorige week, over het voorstel van Koos Voogd om beroep aan te tekenen tegen het besluit van het Commissariaat voor de Media. Gerard van Vliet, lid van de Burgerpartijfractie, zette in een helder en logisch betoog neer waarom het voorstel voor het beroep onzin was. Vanuit de raad werd gevraagd of Gerard voor zijn hele fractie sprak.
Geïrriteerd beende Hans van Wegen naar de microfoon en deelde mee dat, indien geen andere mededeling werd gedaan, Gerard uiteraard namens de hele fractie van de Burgerpartij sprak. De verbazing was alom toen tijdens de hoofdelijke stemming bleek dat Hans van Wegen en Ruud Schulten vóór het voorstel stemden en daarmee hun fractiegenoot – en feitelijk de meerderheid van de BPA-fractie – voor schut zette. Hoe groot is de betrouwbaarheid van Hans van Wegen?

Op deze wijze is het wel heel goedkoop om mooie praatjes te houden over het al dan niet democratische gehalte van het Commissariaat – terwijl de meerderheid van de fractie van Hans dus een andere mening lijkt te zijn toegedaan. Ik vermoed dat Hans van Wegen binnen zijn fractie nog wel iets heeft uit te leggen. Maar dat maakte ik vorige week al op uit de lichaamstaal bij verschillende van zijn fractiegenoten, korte na de onverwachte en onberekenbare opstelling bij de stemming door de BPA-voorzitter.

Het eigenaardige gedoogbeleid van de gemeente

Woensdag 4 juli 2007

De afgelopen maanden hebben zich op het gebied van de handhaving in onze stad de meest kinderachtige zaken voorgedaan. Ik hoef alleen maar te wijzen op de broodjeszaak in de Hellestraat, waar de eigenaar was aangeschreven enkele vlaggen aan zijn gevel binnen te halen. Nadat hij aan deze eis had voldaan, kreeg hij alsnog een dwangsom opgelegd omdat hij de vlaggenhouders (je moet goed kijken om deze dingen überhaupt te zien) niet had weggehaald. En zo zijn er nog talloze ondernemers in de binnenstad die een lied kunnen zingen over de vaak kinderachtige wijze waarop de gemeente ondernemers op hun vingers tikt, indien die een regel overtreden, ook al gaat het daarbij om een bagatel.

Niet echter wanneer je Smink heet en ergens in Hoogland-West een pand hebt gekocht dat eigenlijk als manege was gebouwd. Deze manegebestemming past nog net binnen het bestemmingsplan, nieuwe bedrijfsvestigingen, niet corresponderend met het agrarisch karakter van dit gebied, zijn echter uit de boze. Dat geldt schijnbaar niet voor de familie Smink, die het omvangrijke manegegebouw heeft verhuurd aan een garagebedrijf.
Heel kort de story: in Vathorst moest een manege verdwijnen in verband met de nieuwbouwplannen. De gemeente werkte mee aan het verplaatsen van de manege naar het perceel Bunschoterstraat 23. Binnen het bestemmingsplan werd een recreatieve voorziening op deze plek mogelijk gemaakt. De exploitant van de manege trok echter een te grote broek aan: hij gebruikte de verhuizing om een manegegebouw neer te zetten dat nogal forser was dan de vestiging in Vathorst. Op zich is daar niets op tegen: de stad groeit en specifieke sportvoorzieningen mogen wat mij betreft best meegroeien. Maar de exploitant had iets te hoog gegrepen en kon het niet langer bolwerken.
De familie Smink wierp zich op als redder in de nood en nam het manegegebouw over. Op zich een nobel gebaar, indien het de bedoeling was geweest om vanuit een economisch sterkere achtergrond het manegebedrijf te continueren. Niets was minder waar. Rondom het gebouw vonden allerlei ondoorzichtige activiteiten plaats. Toen het er naar uitzag dat de zandbodem in de manege zou worden afgedekt met beton, protesteerden enkele raadsleden. Het college zegde toe hiertegen op te treden.

In december van het vorige jaar spraken Fethi Killi en ik het college aan op de ondoorzichtige activiteiten die rondom de manege plaatsvonden. Wie langs reed kon constateren dat er bedrijvigheid was, maar dat dit niets met paardensport had te maken was evident. Daarna werd het weer stil, van de zijde van het college was weinig of geen actie te bespeuren.
Afgelopen maand heeft Fethi Killi eens foto’s gemaakt van de actuele situatie. Uit de rijen geparkeerde auto’s was op te maken dat er economische activiteiten plaatsvinden, iets dat volgens het bestemmingsplan expliciet is verboden. Fethi heeft daarop schriftelijke vragen gesteld, zodat het college binnen drie weken duidelijk moet maken wat er aan de hand is en op welke wijze er wordt gehandhaafd – iets dat elders in de stad met vaak pijnlijke nauwkeurigheid wordt gecelebreerd.
Vandaag bleek uit een artikel in De Stad Amersfoort dat zich in de manege een soort van automobielbedrijf (ACM) heeft gevestigd. Volgens de eigenaar van dit bedrijf is de gemeente regelmatig op visite geweest en weet ook precies wat er in het manegegebouw plaatsvindt. Voor alle duidelijkheid: ik gun elke ondernemer een passende en aantrekkelijke bedrijfsruimte. Maar voor mij geldt dan wel: gelijke monniken, gelijke kappen. En gezien de pingeligheid elders, is er maar een oplossing: handhaven!

Antwoorden van college slaan de plank mis

Dinsdag 3 juli 2007

Afgelopen dagen ontving ik antwoord op schriftelijke vragen die ik op 27 maart had gesteld. De beantwoording heeft drie maanden in beslag genomen, vier keer de tijd die in de spelregels is vastgelegd. Dat vragen met enige vertraging worden beantwoord, komt meer voor. Maar in vrijwel alle gevallen ontvang je dan als raadslid een e-mail van de behandelende ambtenaar dat vertraging is opgetreden, meestal ook met de oorzaak hiervan. Dat is correct en maakt de vertraging ook acceptabel. In dit geval niets van dit al. Op de toegezonden antwoorden is overigens wel de ontvangstdatum van de vragen gemeld, maar tegen de gebruiken in niet de datum van het antwoord. De besluitenlijst van B en W verstrekt hierover duidelijkheid: 26 juni. Zoals opgemerkt: drie maanden later!

Waar ging het over. In 1992 presenteerde de SCW – thans De Alliantie Eemvallei – een opvallend bouwplan met de naam ‘La Venus du Canal’. Het gebouw voldeed ruimschoots aan een veel gehanteerde wens binnen het college: Amersfoort op de kaart zetten. In februari 1994 ontving de SCW een brief van het college dat het gebouw niet op de gewenste plaats (aan het Valleikanaal) kon worden gebouwd in verband met geluidshindernormen. ‘Wij zullen er naar streven een geschikte locatie te vinden voor het Venus-concept.’ schreef het college, dat daarover overleg toezegde. Sindsdien heeft de SCW, noch De Alliantie iets vernomen.
Voor mij dus reden om schriftelijke vragen te stellen. De antwoorden zijn feitelijk schandalig. Inderdaad was een geschikte locatie toegezegd, zo stelt het college. Maar het ontwerp stamt uit 1993 en toen golden andere opvattingen over architectuur dan nu. ‘Bovendien heeft de Alliantie desgevraagd medegedeeld nu geen behoefte te hebben het ontwerp te realiseren.’. aldus het college. Een bewering die enkele regels verder nog eens wordt herhaald. ‘De toenmalige toezegging is in de vergetelheid geraakt, de SCW en haar rechtsopvolger hebben geen reden gevonden om ons aan de toenmalige toezegging te houden.’ Aldus het college.

De ambtenaar die de tekst voor de beantwoording heeft opgesteld (via de collegebesluiten was zijn naam makkelijk te achterhalen, maar dat doet verder niet ter zake), heeft zich er met een Jantje van Leiden vanaf gemaakt, ongetwijfeld om verwijtbaar gedrag van de gemeente weg te praten. Misschien ook omdat hij dacht: ‘De oud-voorzitter van de SCW heeft zijn archief opgeruimd en is nog iets tegengekomen.’ Maar in 1994 was ik geen SCW-voorzitter meer, de brief van het college was mij tot dit voorjaar niet bekend.
De aanleiding tot het stellen van de vragen lag in het feit dat de Alliantietop, alsmede de toenmalige SCW-directeur, mij aanspraken over de nog steeds open kwestie en zich er over verbaasde dat de gemeente nog steeds niets van zich had laten horen. Bij de Alliantie is nog steeds de bereidheid aanwezig om ‘La Venus de Canal’ te realiseren, zo werd mij meegedeeld.
Naar aanleiding van de beantwoording van de vragen heb ik ook bij de Amersfoortse directie van de Alliantie geïnformeerd. Het management van de Alliantie Eemvallei is de afgelopen maanden in elk geval niet gevraagd of er nog bouwbehoefte bestaat, zoals in de antwoorden van het college gesuggereerd. Het plan is bekend, de bereidheid tot realisatie is ook binnen de Amersfoortse burelen nog aanwezig: er is de afgelopen maanden zelfs nagedacht of het plan misschien in de Hogewegzone kan worden gerealiseerd. Wat iedereen wel duidelijk is, is dat het plan van 1993 op enkele onderdelen moet worden geactualiseerd, maar dat zal niemand verbazen.

Het is reces, dus de kwestie in de gemeenteraad aansnijden is gecompliceerd. Desondanks zal ik er de komende dagen de verantwoordelijke wethouder op aanspreken. Niet dat hij schuld treft aan de inhoud van de antwoorden: daar moet hij de betreffende ambtenaar op aanspreken. Maar hij draagt wel de eindverantwoordelijkheid, ook voor de onjuiste en de in de toon denigrerende informatie die via de antwoorden is verstrekt.