Gezellige gesprekken in vakantietijd

Woensdag 22 augustus 2007

Het mag dan wel vakantie zijn, de jongens en meisjes van de callcentra doen onverminderd hun werk. Vroeger poeierde ik ze af, maar ik ben milder geworden. Ze doen hun best, dat moet je waarderen. En het is vakantie.

Het makkelijkste zijn de jongens die als openingsvraag hebben: ‘Bent u jonger dan 62 jaar?’ Dom! Oké, dat gaat ze niets aan, maar al zou ik nog 26 jaar jong zijn, ik antwoord uiteraard ontkennend. Dat zijn dan korte gesprekken.
Blijft de leeftijdsvraag achterwege en wordt mij met veel verve een nieuw financieel product aangeboden, dan laat ik mij dat grondig uitleggen, met aanvullende vragen. En altijd komt het moment waarop ik vraag of mijn gesprekspartner zelf gebruik maakt van het aangeboden, uiterst renderende product. De domkop zegt spontaan ja, waarna ik hem kan vragen waarom hij dan nog zo’n k….baantje bij een callcentrum uitoefent. Einde gesprek. De slimmere heeft een smoes, meestal is het een arme student. Ik verklaar mij dan solidair, dat wil zeggen: ook ik ben arm. Dat leidt in het algemeen tot een vriendelijk afscheid.
Overigens, als ik weinig tijd heb verklaar ik aan het begin van elk gesprek dat ik geen cent te makke heb. Dat scheelt veel gesprekstijd.

De juffrouw die mij een nieuw tijdschrift probeert te verkopen, laat ik uiteraard uitgebreid uitleggen om wat voor tijdschrift het gaat. Als het kan, laat ik haar de inhoud toelichten, meestal is ze daar zelfs toe bereid. Het gesprek eindigt meestal na mijn opmerking dat ik sterk bijziend ben en nog slechts twintig procent van het gezichtsvermogen bezit. Dat wekt medelijden op en ik, schoft, geniet daarvan. Het is de dame duidelijk, ik ben geen lezer.
Ik had stinkrijk kunnen zijn wanneer ik op alle aanbiedingen van de postcodeloterij, de bingoloterij en hoe al die kansspelen ook heten, was ingegaan. Tenminste, als ik de dames geloof die mij aanmoedigen om deel te nemen. Ik laat ze altijd uitvoerig uitleggen welke goede doelen met de betreffende loterijen worden bediend. Zeer uitvoerig, met instemmende opmerkingen en nadere vragen over de doelen van de voorgeschotelde fondsen. Ook eventuele bekende Nederlanders die als referentie worden genoemd, laten we samen even de revue passeren, verbreding van mijn culturele kennis kan nooit kwaad. Maar ik eindig altijd met de opmerking dat ik alleen machtigingen teken op schriftelijke aanbiedingen. Eigenlijk niet eerlijk, want die verdwijnen altijd meteen in afvalbak.

Bijna elke week ontvang ik wel post van Casema, mijn kabelexploitant, en elke maand belt er een vriendelijke juffrouw op om de voordelige aanbiedingen van deze maatschappij toe te lichten. Vaak hebben de dames een exotisch accent, maar het klinkt lief en aardig dus ik laat ze graag nog enkele keren vertellen wie ze zijn. Ik versta het echt niet in een keer. Natuurlijk krijgen ze de gelegenheid hun zegje te doen. Maar dan is het mijn beurt. Ik leg ze uit dat Casema, indien die mij dusdanig intensief bombardeert met post en telefoontjes, wel erg veel aan me moet kunnen verdienen. En als er veel aan mij wordt verdiend, betaal ik dus te veel. Deze logische redenering is schijnbaar niet in hun instructie opgenomen, de meest slimme dame prevelt nog iets van: ‘Daar moet ik eens met mijn baas over praten!’. Maar hoe dan ook, het gesprek is daarna snel beëindigd, ook al blijf ik tot het einde vriendelijk.
Ach, als je voor iedereen een beetje vriendelijk blijft, vallen die ongewenste gesprekken nog wel mee. Ze doen hun best, die jongens en meisjes van de callcentra, en het is vakantie. En er is er nog nooit een geweest die mij tot aankoop heeft kunnen verleiden, daarvoor is meer nodig dan een simpel telefoongesprek.