Vathorst in ontwikkeling

Woensdag 26 september 2007

Vathorst is en blijft een boeiend gebied, een nieuwe stad tegenover Amersfoort, aan de andere zijde van de A1. In veel opzichten is het een typische vinexwijk: kleine kavels, te weinig parkeerruimte, winkels die te lang op zich laten wachten, ontoereikend openbaar vervoer. Maar dat is een te negatief beeld van deze nieuwe wijk. Vathorst is ook: afwisselende architectuur, een bedrijvengebied dat zich begint te ontwikkelen, een ambitieus nieuw winkelcentrum in aanbouw, een bloeiende bewonersvereniging en talloze mensen die de nieuwe wijk zien als inspiratiebron voor nieuwe activiteiten, met als sprekendste voorbeeld het cultureel centrum De Kamers.

Deze dag nam een groep raadsleden deel aan de jaarlijkse toer door het gebied in aanbouw. De deelname viel wat tegen, maar dat geldt niet voor het enthousiasme. Deze keer werd een tocht afgelegd langs een aantal voorzieningen, waarvan een deel nog in planning of bouw is. De tocht wordt afgesloten met de presentatie van twee nieuwe deelgebieden: De Bron en Laak 2A.
Opvallend bij De Bron is de voortdurende aanpassing van de centrale vijver: in de eerste plannen een rechte plas in het midden van de wijk, nu een plek waar scholen, een manifestatieterrein en speciale woningen door water worden omgeven. Opvallend is dat het aandeel hoge bouw, nu in de vorm van een rij appartementengebouwen, lijkt te zijn toegenomen, waardoor in elk geval op de tekeningen een deel van de oevers van de plas een bijna stedelijke indruk maakt.
In De laak gaat het roer, naar het zich laat aanzien, geheel om. Geen rechte grachten meer, omzoomd door merendeels platgedaakte woningen. Meanderende straten, vrijwel uitsluitend puntdaken, behouden boerderijen en een minder strak grachtenpatroon lijken de nieuwe wijk te gaan kenmerken. Van stad- naar dorpskarakter. Omdat het dwingend hoge aantal woningen per hectare niet ingrijpend zal veranderen, ben ik nieuwsgierig naar de uitvoering. De presentatie was prachtig, maar dat is het kenmerkende voor inleidingen die architecten en stedenbouwkundigen bij hun plannen geven.

Waarom kan het werk aan de spoorwegtunnel niet sneller?

Dinsdag 25 september 2007

Het werk aan de spoortunnel kan niet sneller, aldus een woordvoerder van de gemeente tegenover de Amersfoortse Courant. Ik geloof daar niet in. Niet zozeer omdat er maar zo weinig mensen op het werk aanwezig zijn (wat met uitzondering van de tunnel in Hooglanderveen bij gemeentelijke werken altijd het geval is!). En ook niet zozeer omdat onze gemeente een traditie heeft opgebouwd met het slechts plannen van werken in de weg, die altijd langer duren dan een normaal mens zich kan voorstellen en daarbij vaak ook nog uitlopen in tijd.

Wat mij stoort in de verklaring van de gemeentelijke woordvoerder is het argument. De regenafvoeren moeten worden vervangen en beton heeft tijd nodig om te harden, zo luidt de verklaring. Toen ik dat las, moest ik denken aan mijn buurman ruim vijf jaar geleden, die zijn nieuwe aanbouw liet voorzien van een kelder. De bouw daarvan zou, volgens gemeentelijke opvattingen, wel enige tijd hebben geduurd! Niets daarvan. Op een dag kwam een grote dieplader voorrijden en stond er een forse bouwkraan in de laan. Binnen enkele uren stond er een kant en klare kelder van royale maat in een vooraf gegraven kuil.
Zo zou het volgens mij ook bij de spoorwegtunnel kunnen. Niets geen beton dat veel tijd vergt voor het uitharden. Gewoon een of twee dagen een groep slopers (meer dus dan twee) die de oude putten laten verdwijnen, een dragline die het puin verwijderd en de kuil op maat fatsoeneert, en de volgende dag (maar het mag ook ’s nachts) een dieplader die de prefab gegoten put, compleet met roosters en al, aanvoert, die een uurtje later op zijn plaats staat.
Waarom kan een particuliere bouwheer, geadviseerd door een goede architect, een ondergronds betonprobleem adequaat oplossen en moet het bij de gemeente allemaal zo lang duren? Het antwoord is volgens mij eenvoudig: omdat er op het stadhuis nog altijd te veel mensen werken die vanuit de techniek denken, en niet vanuit het belang van de burger. Daardoor wordt het creatief vermogen schijnbaar onvoldoende aangepunt en moeten we genoegen nemen met een wekenlange verkeerschaos. Over de problemen die kunnen ontstaan wanneer hulpdiensten hun werk moeten doen en vastlopen in de ontstane verkeerschaos, zal ik verder maar zwijgen.

Mijn misgelopen partijlidmaatschap

Maandag 24 september 2007

Ooit was ik lid van de PvdA. Dat was in de tijd dat deze partij nog socialistische idealen had en partijleider Wim Kok nog niet de beginselvaste veren van zich had afgeschud. Zijn opvolger Wouter Bos lijkt daar niet onder te lijden, hij heeft een gladde, vaak te gladde, babbel maar ik heb weinig socialistische diepgang bij hem kunnen ontdekken.

En toen stelde Jan Pronk zich kandidaat voor het voorzitterschap van de PvdA. Paniek bij het establishment van deze partij, dat massaal te hoop liep om deze ‘ramp’ voor de lichtroze democraten te voorkomen. Ik ken Jan Pronk nog uit de tijd dat hij en ik jong waren en hij op gedreven wijze zijn opvattingen presenteerde tijdens kaderdagen in het Bergse Woodbrookerscentrum. Oké, soms leek hij aan een tunnelvisie te lijden, maar hij was echt en oprecht en in elk geval een socialist pur-sang.
Dus merkte ik een week geleden, tijdens de pauze van een raadsvergadering, tegenover Fethi Killi op: ‘Wanneer Jan Pronk voorzitter wordt, geef ik mij weer op als lid van de PvdA!’ Daar had ik later spijt van, want hoe staat het met het EU-referendum, het onderzoek naar Afghanistan en talloze andere verkiezingsbeloften die bijna dagelijks door de Haagse PvdA-ers aan de laars worden gelapt? Maar gezegd is gezegd, dus volgde ik vandaag met meer dan normale belangstelling de uitslag van de voorzitterverkiezing van de PvdA.

Gered door de gong. Maar echt tevreden ben ik niet. Wat heeft een partij met een bange en – naar mijn mening – onbetrouwbare partijleider aan een dame die nauwelijks bekend is in haar partij en zelf ook niet over veel ankers binnen de organisatie beschikt. De opluchting bij Wouter Bos en de zijne was tot down-under voelbaar. Wie zelf geen kwaliteit heeft, duldt geen sterke mensen naast zich.
Overigens was ik wel nieuwsgierig geweest wat het PvdA-bestuur met mijn aanmelding had gedaan. Ik ben weliswaar partijloos, maar ben gekozen op het programma van Jouw Amersfoort (wat deze club verder ook mag voorstellen), dus ik heb duidelijke verplichtingen tegenover de groep kiezers die op deze kieslijst hebben gestemd. Had men mijn aanmelding geaccepteerd, dan was ik een beetje in de positie beland die Rita Verdonk nu inneemt binnen de VVD. Eens zien hoe ze dat daar oplossen!

Groenste stad van Europa

Zondag 23 september 2007

Amersfoort is de groenste stad van Europa. Nouja, niet echt, want er is een hele reeks van groenste steden benoemd. Maar ja, wat is er niet relatief in het leven! Ik ga het feestje niet verstoren. En laten we eerlijk zijn: ik ken heel wat steden in ons land die wij makkelijk achter ons laten – ik ken overigens ook steden die de prijs net zo goed hadden kunnen winnen.

Ik ken alle die andere groenste steden van Europa niet. Met een uitzondering: Nancy. Bij toeval ben ik daar enkele keren geweest: een prachtige stad! De Place Stanislas is een juweeltje, de stad telt tientallen voorbeelden van Jugendstilarchitectuur en heeft zelfs een museum dat daaraan is gewijd. En op het groen wint de stad het naar mijn mening van Amersfoort, al was het alleen maar door het prachtige park achter Place Stanislas, een soort permanente Floriade.
En naast zo’n prachtige stad mogen wij ons ook Groenste stad van Europa noemen. Daar ben ik trots op!