Werken aan de tunnel moét sneller

Maandag 8 oktober 2007

Ik heb pech. Ik woon net ten noorden van de spoorlijn, vlak bij de Amsterdamseweg. De meeste activiteiten die ik uitvoer vinden echter plaats ten zuiden van de spoorlijn. De spoortunnel tussen de Amsterdamseweg en de Stadsring is een voor mij noodzakelijk te nemen schakel. Daar is niets mis mee, totdat er een aantal weken geleden werd begonnen met het onderhoud aan de oostelijke buis van de spoorwegtunnel.

Sindsdien kan ik in de lange rij van mensen aansluiten die dagelijks met verkeersopstoppingen rondom de spoorwegtunnel worden geconfronteerd. Een groot deel van de dag geldt: een kwartier in de file staan is vrijwel onoverkomelijk. Ik heb het geluk dat ik kort voor de tunnel de Amsterdamseweg opdraai, de file vanuit de richting Soest is ’s ochtends nog veel en veel langer.
Uiteraard zocht ik een alternatief: via De Koppel naar de ringweg en via de Van Randwijcklaan naar de stadsring. Maar die weg hebben intussen velen weten te vinden, dus staat er ’s morgens op de Ringweg Koppel en de Ringweg Kruiskamp een file die aanmerkelijk langer is dan normaal. Kort en goed: het werk aan de spoorwegtunnel leidt tot een ernstig verkeersprobleem.

Met vele, vele anderen verbaas ik mij dat het werk aan de tunnelbuis zolang moet duren. Er werken maar weinig mensen aan het werk, en doorwerken buiten de normale werktijd is er helemaal niet bij. Het kan niet anders, verklaarde twee weken geleden een gemeentelijke woordvoerder tegenover de Amersfoortse Courant, want het beton moet uitharden.
Sindsdien let ik op de wijze waarop wordt gewerkt. En ja hoor: op de bouwplaats wordt het betonijzer gevlochten, wordt de bekisting gesteld en wordt op ouderwets ambachtelijke wijze gewerkt aan de opvangbakken voor het hemelwater. Verbazingwekkend: Rijkswaterstaat en de spoorwegen werken altijd met prefab buizen, bakken en noem maar op. Daardoor wordt verkeershinder tot het minimale beperkt. Dat zou voor de nieuwe betondelen voor de spoorwegtunnel net zo kunnen – niks geen draadjes buigen, wanden stellen en beton laten harden terwijl het geplaagde verkeer traag langs de bouwplaats kruipt.

Het kan anders, het kan sneller. Prefab, meer mensen op het werk, eventueel ’s nachts doorwerken: volgens kenners kan het werk in zes tot acht werkdagen worden gepiept. Misschien kost dat iets meer, maar tienduizenden automobilisten weten dan in elk geval waarvoor hun belastingcenten worden ingezet.
Voor Kees Kraanen van de BPA en mij reden genoeg om via een motie, bestemd voor De Raad van 16 oktober, er op aan te dringen dat bij het werken aan de westelijke tunnelbuis voor een andere aanpak wordt gekozen. Anders hebben we van april tot juni weer dezelfde problemen. En we vragen de raad een voorwaarde te stellen: er mag niet eerder aan de westelijke buis worden gewerkt voordat alle maatregelen zijn genomen om de tijdsduur van het werk tot het minimale te beperken.

Zoektocht opvanglocaties dreigt een flop te worden

Vrijdag 5 oktober 2007

Nog steeds stromen de brieven en e-mails over de zoektocht naar de opvanglocaties binnen. Ik ben intussen wel overtuigd, maar ik vind het een goede zaak dat zoveel mogelijk mensen in de stad hun mening geven over de voorgestelde twaalf locaties voor de opvang van drank- en drugsverslaafden en de huisvesting van sociaal-maatschappelijk onaanvaardbare huurders.

Voor mij zijn elf van de twaalf locaties feitelijk ongeschikt. Omwonenden worden te veel belast of de locaties bevinden zich op een punt waar we de kwaliteit van de stad juist willen verbeteren. De locatie die in mijn ogen geschikt zou kunnen zijn – en die ook nog geen aanleiding heeft gegeven voor protest – kan in mijn ogen maar één bestemming hebben: het opvangen van dak- en thuislozen, ter vervanging van de dagopvang in de Stovestraat.
Uiteraard is de behoefte aan opvang groter. Ik heb er ook geen enkel bezwaar tegen dat de overheid zich inzet om de levenskwaliteit van mensen die aan de onderkant van onze samenleving zijn beland, te verbeteren. Maar je kunt het niet maken de problemen van de ene groep min of meer op te lossen door andere groepen, normaal functionerende burgers in de stad ernstig in hun woonkwaliteit te benadelen.

Over de moeilijk plaatsbare huurders heb ik een simpele opvattingen. Het is in mijn ogen ongehoord dat mensen die in hun huurwoning tot overlast voor hun omgeving zijn en die niet de bereidheid tonen zich socialer op te stellen, worden ‘beloond’ met een grondgebonden woning op een van de mooiste plekjes in onze stad. Daar zouden ze dan – op probleemcumulerende wijze bijeen gebracht – hun a-sociaal gedrag verder kunnen voeren, tot overlast van hun nieuwe ‘buren’ die op geen enkele wijze uit zijn op contact met dit voor hen totaal andere leefmilieu.
Zoiets kan mijn steun nooit hebben!