Met charme en doortastendheid voor de leeuwen gegooid

Zondag 6 juli 2008

Indien wethouder Mirjam van ’t Veld burgemeester wordt in Maarssen, dan stelt de CDA-fractie haar voorzitter Gert Boeve kandidaat om de vrijvallende wethouderspost op te vullen. Zijn enthousiasme is groot, zoals ook dit weekend bleek in een bijdrage in de Amersfoortse Courant. Tegenover de redactie verklaarde hij het wethoudersschap niet anders te willen invullen dan Mirjam van ’t Veld. ‘Haar charme en doortastendheid spreken mij aan,’ aldus Gert Boeve.
Bij eerste kennismaking maakt Bert Boeve een wat 19-eeuwse indruk. Een notabel iemand uit een van de boeken van Couperus of een romanfiguur die uit de pen van Hildebrand is gevloeid. Gelukkig valt dat in de praktijk nog wel mee, maar om nou te zeggen dat hij een flamboyante, eigentijdse indruk maakt: daarvoor is zijn optreden net iets te formeel. Ik wacht dus af waar hij de charme van Mirjam van ’t Veld vandaan gaat halen. Over doortastendheid wil ik nog geen mening geven, maar dat geldt voor beiden: Mirjam én Gert.

Overigens: in dezelfde uitgave van de AC vroeg hoofdredacteur Arjeh Kalmann zich af: ‘Wie zet er nou een groentje neer in ’t wilde Maarssen.’ Uit zijn informatie, gestoeld op kennis over de plaatselijke omstandigheden in deze ‘Vecht’gemeente, is op te maken dat de charme en doortastendheid waarvan Mirjam van ’t Veld in Amersfoort heeft getuigd, in Maarssen best wel eens ontoereikend zou kunnen zijn.
Ik heb uit verschillende publicaties begrepen dat onze burgemeester Albertine van Vliet een beduidende rol heeft gespeeld de sollicitatie van haar collegelid voor de post in Maarssen. Wat, zo vraag ik mij af, heeft Mirjam onze burgemeester aangedaan waardoor deze haar heeft laten wegpromoveren naar een bestuurlijk Goelaggebied?

Vathorst: een wereld van verschil

Zaterdag 5 juli 2008

Met grote regelmaat brengen collegeleden vanuit het Amersfoortse stadhuis een bezoek aan Vathorst – is het om een beeld te onthullen, de bouw van het een en ander te starten of een feestelijke oplevering glans te geven. Ik kan mij voorstellen dat veel bewoners in Vathorst daarbij denken: wat doen al die snoeshanen in ons Vathorst. Je kunt, in fysieke zin, met recht spreken over ‘een wereld van verschil’ tussen de oorspronkelijke stad en het nieuwe woongebied aan de andere kant van de A1. Ik vermoed dat veel Vathorsters een zelfde afstandelijke relatie met Amersfoort gaan ontwikkelen als bij de Hooglanders en de Veeners aanwezig is.
In fysieke zin, want juist die relatie tussen moederstad en nieuwe dochter is niet zo gemakkelijk. Daarbij gaat het niet alleen om de afstand en tijd die te overbruggen zijn om van Vathorst in het centrum te komen. Wat vooral funest is, is dat er geen stedenbouwkundige of verkeerstechnische relatie is tussen de stadsdelen aan weerzijden van de A1 aanwezig is. Een tocht vanuit Vathorst naar het centrum is een onderneming die van elke logica en samenhang is gespeend. Gedurende mijn Berlijnse jaren was het logischer om van Marzahn naar Mitte te rijden dan vanuit mijn Foortse toren naar het stadhuis. En hoewel ik vanuit mijn huiskamer de antennetoren tegenover het Berghotel zie staan, omvat de – in tijd gemeten – snelste route vanaf mijn vroegere adres aan de Emmalaan een rit van 17 kilometer. Zeventien kilometer! En dat in een stadje waar de provinciale geur nog op menig straathoek (en binnen vele kamers op het stadhuis) is op te snuiven!

De communicatie komt weer op gang

Vrijdag 4 juli 2008

Dit is de dag dat ik via de KPN-lijnen weer het net op kan. Het duurde lang, de oorzaken zijn mij nog niet duidelijk. Het gaat daarbij om aannemers, protocollen, overdrachten en het oplossen van een technisch euvel. Maar niet langer geklaagd, elke verhuizing gaat met verrassingen gepaard, zeker indien het nieuwe adres nog nauwelijks is ingeburgerd en de omgeving nog ruikt naar verf en cement.
Niet dat ik te laat was met mijn adreswijziging, op 4 juni ontving ik al een bevestiging dat op de dag van mijn verhuizing de verbinding van het oude naar het nieuwe adres zou worden omgezet. Dat was iets te optimistisch, maar de mensen van KPN waren steeds vriendelijk, deden hun best en voelde mee.
Hoe anders was dat met Casema, sorry, Ziggo. Dat ik mijn adreswijziging al begin mei – toen de verhuisdatum bekend was – had doorgegeven, maakte weinig indruk. Twee weken geleden was die nog steeds niet verwerkt en werd mijn blik op de wereld verstoord door de mededeling op mij tv-scherm dat er geen beeld voorhanden was. En de radio leverde een imposante ruis op. Het moet worden gezegd, nadat ik bij Ziggo aan de bel had getrokken (wat, gezien de storm van klachten over de nieuwe kabelgigant, een waagstuk was), was de verhuizing snel verwerkt – dat hoop ik althans. Maar ik moet nog wel enige tijd geduld hebben voordat het signaal ook technisch is geregeld. Ik weet gelukkig niet wat ik mis!

Verouderd verkeersconcept in Vathorst

Donderdag 3 juli 2008

Er wordt door veel mensen die in Vathorst wonen of er een bestemming hebben, geklaagd over de stroperige werkzaamheden aan de ringboulevard. Gezien de vele keren dat daaraan wordt gewerkt, moeten er al heel wat lagen asfalt op deze verkeersroute liggen. Maar oké, het oponthoud is maar tijdelijk en de boulevard ziet er steeds beter uit.
Je kunt de tijd niet meer terugdraaien, maar toch had het anders gekund. Toen omstreeks 1997 het Masterplan voor Vathorst werd gepresenteerd, was er sprake van een speciale openbaar vervoersverbinding. ‘Het Verhicel’, zo noemde de stedenbouwers de opvallende verbinding die het nieuwe stadsdeel voor een isolement moest behoeden. Een snelle busachtige verbinding waarin je zelfs je fiets zou kunnen meenemen.
Voor het Verhicel was een speciale, vrije baan nodig: royaal aangelegd met een eigen, door stoplichten beveiligde, doorsteek bij de rotondes. Het autoverkeer (wie zou er bij zo’n Verhicel nog met de eigen auto rijden!) kreeg links en rechts van de pompeuze ov-baan een bescheiden rijbaan toegemeten. Een wereld van verschil dus.

Het Verhicel is er nooit gekomen. Maar dat heeft niet geleid tot een aanpassing van het profiel van de Boulevard. Oké, de doorsteek van de rotonden voor het openbaar vervoer zijn er niet gekomen, wat in elk geval de aanleg van stoplichten overbodig maakte. Maar de realiteit is nu dat er een brede weg ligt waar elk uur enkele bussen over rijden. De smalle rijbanen voor het autoverkeer zijn onveranderd gebleven, zodat elke boerenkar of oma-auto tot opstoppingen leidt. Er zijn geen uitwijkmogelijkheden, iets dat bij het toenemende verkeer in het snel groeiende stadsdeel behoorlijk kan gaan opbreken.
Beter zou het zijn geweest om na het afscheid van het Verhicel het wegprofiel aan te passen. Vier banen aanleggen was goedkoper geweest, had ruimte bespaard en de capaciteit vergroot. Zelfs indien de twee buitenstroken voor het openbaar vervoer zouden worden bestemd, zou een vierbaans weg, eventueel met een scheiding tussen de rijrichtingen, het beter hebben gedaan. Er zouden dan in elk geval uitwijkmogelijkheden zijn geweest. Werkzaamheden aan de weg zouden bij een eenvoudiger profiel minder problemen hebben opgeleverd.
Maar ja, dat had wel vereist dat er formeel afscheid was genomen van een idee-fixe en het bestemmingsplan zou zijn aangepast. En ja, Mirjam van ’t Veld was toen nog geen wethouder voor Vathorst, dus we mistte haar doortastendheid. En nu zitten we met de problemen!

Een schandalige, maar kostbare vertoning

Woensdag 2 juli

Laten we alles eens op een rij zetten. De raad besluit een toekomstvisie te ontwikkelen. Hoera, kan geen kwaad. Er wordt zo’n 200.000 euro beschikbaar gesteld en een projectgroep onder leiding van de voorzitter van de grootste fractie gaat aan de slag. Na veel wikken en wegen wordt een marketingbureau of iets dergelijks, ik dacht uit Den Haag, aan het werk gezet.
In de koopgoot van Amicitia– waar vrijwel elk initiatief op een misser is uitgelopen – wordt een ‘hoofdkwartier’ ingericht, er wordt een website ontwikkeld en alles wat verder in deze tijd nog noodzakelijk is om lucht te bakken. Tientallen deskundigen mogen samen met raadsleden in kringgesprekken hun zegje doen, honderden burgers in de stad mogen meepraten en raadsleden mogen tijdens verschillende bijeenkomsten gele stickertjes op borden plakken – niet origineel, maar verzin maar eens zo gauw iets nieuws!

Dan verschijnt er een opstel, nota, rapport of hoe het ook genoemd mag worden. Elke algemeenheid die is te bedenken, is er in terug te vinden, kennis die elders was te vergaren en in dikke rapporten is terug te vinden, lijkt geen enkele rol te hebben gespeeld. Het belangrijkste voor onze stad in de toekomst, waar we als gemeenteraad de meeste invloed op hebben, komt in de visienota nauwelijks aan de orde: de fysieke stad. Waar willen we bouwen, wat doen we met het verkeer, wat is de toekomst van de stadsvernieuwing, hoe gaan wij om met onze buurgemeenten en met de provincie: het blijft allemaal vaag en grotendeels onbenoemd.
Het rapport is geschreven voor een groep bevoorrechten, mensen die leven van het onderhouden van netwerken, die thuis kunnen werken, creatief zijn en vooral jong. Dat de economie geen constante is, mensen ouder worden en veel mensen gewoon een doorsnee baan hebben met een inkomen waarmee ze redelijk maar niet overdadig kunnen rondkomen, komt in het rapport niet of nauwelijks aan de orde. Zaken als het omgaan met minderheden, het oplossen van problemen binnen allochtonen groepen, het huisvesten van mensen met lage inkomens en het in stand houden van werkgelegenheid voor Jan Splinter spelen voor een toekomstvisie schijnbaar geen rol.

De Burger Partij Amersfoort heeft zijn kritiek niet achter de kaken gehouden. Er is een tegenrapport gemaakt (niet compleet, maar voor nul euro in twee dagen geschreven) en gevraagde kanttekeningen zijn geleverd. De BPA stond in zijn kritiek kennelijk niet alleen, want het visierapport dat intussen dus 200.000 euro waard is, is uiteindelijk niet ter besluitvorming aan de raad aangeboden. Het ligt ergens in een kast en krijgt hooguit het predikaat ‘achtergrondinformatie’. Maar zelfs daarvoor ontbreekt het aan kwaliteit.

Wat te doen. Moet je als raad naar je burgers gaan en zeggen: we hebben twee ton uitgegeven aan bagger! Dat is wel eerlijk, maar er staan ook prestiges op het spel. Het ei van Columbus werd aangedragen: we maken stellingen en maken daarover een boekje! Columbus is al lang dood, zijn ei intussen stink aan alle kanten en dat geldt ook voor het alternatieve idee.
In Zandvoort aan de Eem werden vorige week enkele zeepkisten neergezet, raadsleden mochten met elkaar praten over tien stellingen. Gelukkig was de relatie met het mislukte rapport onherkenbaar, maar dat is dan ook net het enige positieve wat over deze bijeenkomst was te melden.
En zo besloot de raad gisteren over tien stellingen. Enige ruimte voor discussie over het proces, het weggegooide geld, de mislukte ambities en de blamabele noodoplossing was niet toegestaan: de voorzitter van de raad heeft steeds meer moeite met kritiek (het is toch allemaal zo gezellig en we doen het toch zo goed!), dus er ontstond een poppenkast waarvoor zelfs elk lid van een jeugdparlement zich oprecht zou hebben geschaamd.
Dat was niet het geval met driekwart van de raadsleden, slechts de BPA en de SP wensten niet aan het genante vertoon mee te doen. De SP bleef eenvoudig weg (ook geen gek idee, maar de motieven daarbij worden dan niet opgenomen in de notulen en dus weet later niemand meer waarom), de BPA heeft in een algemene stemverklaring aangegeven dat ze aan dit schandalige maar kostbare circus niet wenste deel te nemen en stemde tegen. Ons alternatief hadden we al eerder ingeleverd.