Heeft de AD-hoofdredacteur een probleem?

Vrijdag 15 mei 2009

De kwestie Utrechts Nieuwsblad versus burgemeester Wolfsen lijkt nog een staartje te krijgen. De website van De Journalist, het vakblad van de NVJ, meldt dat de verslaggever die het, uiteindelijk niet geplaatste, artikel over het declaratiegedrag van de Utrechtse burgemeester had geschreven, op onvrijwillige basis is overgeplaatst. Hij moet verhuizen van de Utrechtse stadsredactie naar de centrale redactie van het AD in Rotterdam. Bij weigering volgt ontslag. Terzijde: zal de bureauredacteur die een verkeerde foto van de Apeldoorn-dader liet plaatsen ook zijn overgeplaatst?

Het bericht op de site van De Journalist leverde binnen zo’n 24 uur ruim zestig reacties op. Vrijwel alle reacties waren tegen AD-hoofdredacteur Bonjer en de hoofdredacteur van het UN en de Amersfoortse Courant Kalmann gericht. Veelal op ongenuanceerde wijze, beide heren hebben schijnbaar weinig vrienden binnen de vaderlandse krantenwereld. Er zijn enkele reacties waarin ik me wel kan vinden.
Zo vragen velen zich af waarom het Utrechtse Nieuwsblad de intimiderende e-mails die burgemeester Wolfson verzond naar de redactie c.q. hoofdredactie van het UN niet heeft gepubliceerd. Ook werden naar mijn mening terecht vraagtekens gezet bij de kwaliteit van het interne onderzoek naar de affaire. Daarmee werden twee AD-journalisten opgescheept, beiden uiteraard afhankelijk van hun hoofdredacteur die in deze zaak ook partij was.

Ik kon mij vinden in de reactie van mijn oud-collega en vroegere buurman Pierre Heijboer, een nationaal gewaardeerde onderzoeksjournalist van Het Parool die onder meer naam heeft gemaakt met zijn artikelen en boek over de Bijlmer ramp. Hij schreef vandaag: ‘Een hoofdredacteur die in een conflict tussen een van zijn journalisten en een overheidsfunctionaris kiest voor de laatste, tekent het doodvonnis van zijn krant. Want daarmee degradeert hij zijn krant tot een verlengstuk van de overheid en ontneemt die krant de status van onafhankelijk nieuwsbrenger.’
Hij sloot daarmee aan op enkele andere opmerkingen waarbij werd gesteld dat elke onderzoeksjournalist het risico loopt op een fout, maar juist door de aard van zijn werk daarbij op de steun van zijn hoofdredacteur moet kunnen rekenen. Gebeurt dat binnen een redactie niet, dan zit elke journalist die het functioneren van de overheid onder de loep neemt, op een dunne tak!

Lokale omroep als potentiële bezuinigingspost

Donderdag 14 mei 2009

De raad heeft in meerderheid besloten om tegen de laatste uitspraak van het Commissariaat voor de Media in beroep te gaan. In een tijd van bezuinigingen misschien zo gek nog niet. Immers, indien de raad eindelijk eens zijn gelijk haalt en daarmee in zijn aangetast eergevoel wordt gelijkgesteld, dan is het einde voor Omroep Amersfoort nabij en trekt Eemstad TV aan het langste einde.
Maar dat betekent tevens dat de gemeente de subsidiëring van de lokale omroep stop kan zetten. Immers, wie het bedrijfsplan van Eemstad TV serieus doorneemt (en uit de discussie tot nog toe blijkt dat nauwelijks iemand binnen de raad die moeite heeft genomen), die kan slechts tot de conclusie komen dat elke euro die aan Eemstad TV wordt besteed, weggegooid geld is. Het bedrijfsplan klopt voor geen meter en duidt er op dat de belangrijkste initiatiefnemers wel veel van radio weten, maar onvoldoende hebben begrepen dat televisie iets heel anders is.
Combineer dat met het feit dat de belangrijkste medewerkers die aan Eemstad TV inhoud lijken te moeten geven, vooral zijn gedreven door een verblindende haat ten opzichte van Omroep Amersfoort. En zoiets is geen sleutel voor succes, integendeel.

Waarbij natuurlijk moet worden opgemerkt dat het bedrijfsplan voor Omroep Amersfoort ook best zwakke plekken vertoont. Dat kan niemand zijn ontgaan, want de supporters van Eemland TV hebben de zwakke plekken van Omroep Amersfoort ruimschoots onder de loep gelegd. Het commissariaat werd gelukkig niet geplaagd door deze tunnelvisie. Die ging uit van de opvatting: Omroep Amersfoort heeft altijd financiële problemen gekend en zich ondanks dat meer dan tien jaar weten te handhaven. Voor de programma’s die onder deze financieel ongunstige omstandigheden werden gemaakt, werden zelfs prijzen vanuit de omroepwereld behaald.

Het ongelijk over de AC-hoofdredactie

Woensdag 13 mei 2009

Enkele weken geleden heb ik vraagtekens gezet bij de onafhankelijkheid van de AC-hoofdredactie ten aanzien van onze plaatselijke overheid. Aanleiding was een bericht in De Volkskrant. Ik nam dat bericht serieus en geloof nog steeds dat dit in grote lijnen terecht is. Zou ik de redactie van De Volkskrant niet serieus nemen, dan de redactie van het AD in elk geval ook niet. Maar voor mij is de krant nog altijd een meneer!

Naar aanleiding van het Volkskrantartikel heeft de hoofdredactie van het AD een onderzoek ingesteld. Dat onderzoek betrof uiteraard ook het optreden van de hoofdredacteur van het UN en de Amersfoortse Courant. Ik ken de tekst van het onderzoek niet en moet het doen met een mededeling van AD-hoofdredacteur Bonjer. Maar hieruit komt in elk geval naar voren dat , ondanks het op het onbeschofte af van enkele e-mails van de Utrechtse burgemeester Wolfson, de hoofdredactie van het UN zijn poot heeft stijfgehouden.
Met deze verklaring kan ik slechts vaststellen dat mijn reserves over de hoofdredactie van de Amersfoortse Courant dus geen grondslag meer hebben. Ik moet er van uitgaan – en doe dat graag – dat AC-hoofdredacteur Kalmann zich niet omver laat praten door Amersfoortse bestuurders. Een opvatting die ik heb tot het tegendeel is bewezen, uiteraard, maar dat geldt voor alles in het leven!

Wethouder mist zicht op hoofdpijndossier

Dinsdag 12 mei 2009

Het kantorenpark Podium in Vathorst moet wel een hoofdpijndossier zijn voor de wethouder Economische Zaken. Dat blijkt alleen al uit het gemeentelijke jaarverslag 2008. Dat vermeldt dat VOF Podium, het ontwikkelingsbedrijf voor dit kantorenpark, tot nog toe meer dan achttien miljoen euro aan schulden heeft verzameld.

Deze schuldenberg laat zich makkelijk verklaren. Jaarlijks moet de VOF – waarbinnen ons gemeentebestuur samenwerkt met ING en Heijmans – grond afnemen van het Vathorster ontwikkelingsbedrijf OBV. Dat vloeit voort uit een contractuele verplichting. Die verplichting is aangegaan vanuit de gedachte dat Podium binnen afzienbare termijn een bloeiend kantorenpark zou zijn. Dat is het dus niet en daardoor staan tegenover allerlei uitgaven, zoals grondaankopen en de aanleg van voorzieningen, onvoldoende inkomsten.
En daar sta je dan als wethouder! In hetzelfde jaarverslag staat dat de twee partners van de gemeente binnen de VOF op eigen risico willen beginnen met de bouw van kantoren. Dat is geen unieke zaak, uniek is hoogstens dat dit idee is ontstaan in een tijd dat de kantorenmarkt op zijn gat ligt. Het jaarverslag vermeldt dapper dat de gemeente hierin niet participeert.
Grote woorden. Binnen een samenwerkingsverband als een VOF geldt het begrip ‘samen uit, samen thuis’. Iedere partner zorgt voor een overeengekomen deel voor het vermogen waaruit noodzakelijke investeringen worden gedaan. En iedere partner profiteert in gelijke mate in de lusten, c.q. de geplande winst. Blijft die winst uit, dan delen de partners de schade. Binnen de VOF Podium participeren de drie deelnemers elk voor eenderde van de lusten en lasten.

Tijdens de deze week plaatsvindende discussie over het jaarverslag 2008 vroeg ik wethouder Boeve, verantwoordelijk voor het economische beleid in onze stad, hoe dat nou zit met dat voornemen van ING en Heijmans. Wil de gemeente onder het contract uit? Of moet zij, als de andere twee partners de eigen ontwikkeling als een uitweg uit de problemen zien, daarin meegaan? De wethouder wist het niet. Samen met mijn buurman tijdens het gesprek moest ik constateren dat de wethouder het hoofdpijndossier Podium nog niet goed in de vingers heeft. Het lijkt mij een goede zaak wanneer hij dit manco snel herstelt, al is het maar om een simpele vraag van een raadslid te kunnen beantwoorden.

De horden bij de politieke discussie

Maandag 11 mei 2009

Urgent en actueel. Een uitdrukking die veel stadgenoten niets zal zeggen. Voor het presidium van de raad is het een begrip dat regelmatig tot discussie leidt. De term speelt een rol wanneer een fractie in de week voordat de raad vergadert nog een motie wil indienen. Het gaat daarbij meestal om onderwerpen die ineens in de algemene belangstelling komen te staan: festiviteiten die overlast veroorzaken, de aanbesteding van het Eemplein, het kappen van bomen en noem maar op.

Zo’n motie kan dus alleen worden behandeld als die actueel en urgent is. Is dat niet zo, dan wordt hij twee weken later op de agenda gezet. Het presidium moet daarover beslissen en zit daarbij vaak tussen twee vuren. Als politicus zeg je graag: natuurlijk moet de motie worden behandeld. Maar van ambtelijke kant wordt nog wel eens gepoogd om een motie van de agenda te houden, meestal op formele gronden maar politieke redenen kunnen natuurlijk ook een rol spelen. Dan krijg je argumenten te horen van: ‘Ja, maar daarover is de raad toch al een maand geleden geïnformeerd, dus zo actueel is het niet.’ of ‘Maar dat kan toch nog wel even wachten, want het college is toch nog niet aan een besluit toe.
In het eerste geval is het tegenargument vaak: oké, we werden een maand geleden al geïnformeerd, maar de wereld staat niet stil en intussen zijn er van buiten het stadhuis nieuwe gegevens aangereikt of is het punt onderwerp geworden van een brede publieke discussie. Dan kan de raad als politiek lichaam toch niet omwille van formele redenen buiten spel blijven. In het tweede geval kan het wel zo zijn dat het college nog niet heeft beslist, maar dat sluit niet uit dat het ambtelijk apparaat wel doorgaat met voorbereidingen. En hoe meer werk er is besteed aan een zaak, hoe moeilijker het is om het terug te draaien.
Urgent en actueel is soms best een handzaam begrip. Maar de raad is geen ambtelijke, bureaucratische instantie (dat mag je in elk geval hopen!), maar een orgaan dat midden in de maatschappij staat en van daaruit standpunten wil innemen over zaken die er ineens toe lijken of blijken te doen. En dan is het goed wanneer het presidium er toe besluit om toch maar een hoorzitting te organiseren, een motie toe te laten of actuele vragen op de agenda te zetten. De mensen in de stad moeten er wel in blijven geloven dat we voor hun belangen opkomen en geen onderdeel zijn van een bureaucratische moloch.

Het ongelijk van een wethouder

Vrijdag 8 mei 2009

Volgens minister Ter Horst zat wethouder Hekman fout bij de afhandeling van de grondtransacties in Vathorst-West. Dat lees ik vandaag in de krant, ik zal in de loop van de komende dagen ook wel een kopietje van de ministeriële brief krijgen. De minister is het dus eens met de critici die de wethouder een aantal maanden geleden het vuur aan de schenen legden. Maar ze start geen verdere activiteiten omdat de meerderheid van de raad, de coalitiepartijen, hun steun aan de wethouder hebben gegeven.

Het zijn dus de kiezers die volgend jaar maar een oordeel moeten geven. Uiteraard zullen zaken als Vathorst-West, maar ook andere missers van het college, over een half jaar nog eens de revue passeren. Dat de minister verder niet ingrijpt, ligt voor de hand. Indien ze consequenties verbindt aan haar eigen opvatting, dan zou ze het raadsbesluit waarbij de coalitiepartijen de wethouder de hand boven het hoofd hielden, moeten schorsen. En schorsen van een raadsbesluit, dat is iets waartoe een minister van Binnenlandse Zaken zelden of nooit toe besluit. Of daarbij het feit een rol speelt dat de minister en de wethouder partijgenoten zijn, weet ik niet, maar het zou zo maar kunnen.

Kosten Eemhuis lopen uit de hand

Donderdag 7 mei 2009

De VVD-fractie heeft, met steun van de Burger Partij, een motie voorbereid over de aanbesteding van het Eemplein. Aanleiding zijn de kosten voor het Eemhuis die nu al bijna zijn verdubbeld. En dan is er nog geen steen gelegd!
Henk Jan Barske, de aanbestedingsdeskundige binnen de VVD-fractie, heeft geconstateerd dat het aanbestedingsproces binnenkort zover is gevorderd dat de raad mogelijkerwijze zijn greep op de kostenontwikkeling verliest. Het Eemhuis, een van de kernen van het Eemplein, is een gecompliceerd project waarbinnen de openbare bibliotheek, de Scholen in de Kunst, het popcentrum en het regionaal archief een plaats krijgen. Geïntegreerd, wat het bouwproces extra moeilijk maakt.

Culturele centra van deze omvang hebben in menige stad al tot financiële problemen geleid. En er is al menig wethouder in den lande bij een dergelijk project kopje onder gegaan. De wethouder binnen het nieuwe college die de bouw van het Eemhuis in zijn portefeuille krijgt, wordt met grootste waarschijnlijkheid opgezadeld met een hoofdpijndossier. De kans dat de kosten uit de pan rijzen, is levensgroot aanwezig. Hij of zij moet dan nog maar zien de eindstreep te halen.
De motie die nu is voorbereid is er op gericht de kosten in de hand te houden en de raad de mogelijkheid tot ingrijpen te geven als het financieel uit de klauwen gaat lopen. Belangrijkste middel daartoe: het vooraf bepalen wat maximaal aan het project mag worden uitgegeven. Dat wordt sowieso al meer dan de 23 miljoen euro die oorspronkelijk beschikbaar werd gesteld. De bouwkosten lijken nu al de veertig miljoen te halen – een veeg teken voor de toekomst.

Grijs als product van alle regenboogkleuren

Woensdag 6 mei 2009

Zo maar een ontboezeming. Amersfoort heeft een regenboogcollege. Met vijf partijen, van progressief tot uiterst confessioneel, levert dat een beeld op waarin de kleurrijkheid van de verschillende partijen verloren is gegaan. Als je alle kleuren uit de regenboog gaat mengen, houd je grijs over. En dat is ook de kleur die ons Amersfoortse college uitstraalt.

Het zijn alle zes, dat voorop gesteld, best aardige mensen. De een wat ijveriger dan de ander, maar allen vol goede bedoelingen. En toch heeft het college de uitstraling van een groepje dorpsambtenaren, gespeend van flair en zichtbare kordaatschap. Angsthazen dus, de een wat meer dan de ander, maar gemiddeld is de groep nauwelijks spannend of boeiend te noemen. Creatieve uitbarstingen zijn verpoint.
Misschien is er een uitzondering: wethouder Boeve. Die treedt in de korte tijd dat hij wethouder is, nog wel eens met zwier en ontspanning op. Of hij een goede wethouder is die ook inhoudelijk zich aan de schijnbare benepenheid binnen het stadhuis weet te ontworstelen, moet nog blijken. De kans is groot dat ook hij op maat wordt geschoren voor het ambtelijk huis waarin hij dagelijks verkeert.

Alle hoop is dus gevestigd op een nieuw college met hopelijk veel nieuwe gezichten. Mensen met enige bravoure, die ook eens zonder communicatiemedewerker een spontane gedachte durven te ontvouwen en die blijk geven niet op de eerste plaats als dekmantel voor hun ambtenaren te willen functioneren, maar vooral kijken hoe zij binnen de regels op creatieve wijze de belangen van de burgers in de stad weten te dienen. Ik zal er voor duimen!

Wil tot openbaarheid is niet iedereen geschonken

Dinsdag 5 mei 2009

Het verhaal lijkt me te gek om waar te zijn. Amfors, een semi-overheidsorgaan, mijdt op momenten die er toe doen de openbaarheid zoals de duivel het wijwater. Vreemd, want Amfors krijgt nogal wat overheidsgeld toegestoken en voert een groot aantal diensten uit die vroeger binnen het gemeentelijk apparaat werden uitgevoerd (zoals wegen- en groenonderhoud) of tot de taken van de gemeente behoorden (zoals de sociale werkplaats).

Het verhaal: Amfors celebreerde onlangs haar jaarvergadering. Als ik het goed heb begrepen (ik wist dat niet eerder) is dat een bijeenkomst die ook toegankelijk is voor betrokken geïnteresseerden, bijvoorbeeld raadsleden. Dit jaar werd deze openbaarheid door een belangstellende in de praktijk gebracht. Op zich was dat geen probleem, tot het moment dat financiële zaken aan de orde kwamen. Vanuit raadsstandpunt gezien niet onbelangrijk, want Amfors en de gemeente zijn nogal financieel verweven. Jammer, maar toen het er op aan kwam, werd het betreffende onderwerp verwezen naar een besloten vergadering. Wat is er aan de hand binnen Amfors?

Plek zat of Geld Zat?

Maandag 4 mei 2009

Eigenlijk is het uniek: drie raadsleden uit verschillende fracties, coalitie en oppositie, stellen gezamenlijk schriftelijke vragen. Uiteraard was daarvoor een aanleiding. Het ging over het project Plek Zat, binnen Vathorst ook wel genoemd: Geld Zat. De vragenstellers waren Simone Kennedy van de CU, Henk Jan Barske van de VVD en ondergetekende.

Ongeveer een jaar geleden presenteerde een enthousiaste wethouder Mirjam in ’t Veld (hoort u nog wel eens van haar?) het project. Onderzoekbureau Keesie had een omvattend onderzoek uitgevoerd vanuit de vraag: wat wil de jeugd nu echt! Er werden bijna 250 mensen geïnterviewd, vooral jongeren maar ook ouders. De uitslag was verrassend: jongeren willen in hun buurt een soort vrijplaats, een nog niet door de gemeente ingevulde plek waar zij hun eigen creativiteit kunnen botvieren. In elke wijk zou een vrij terreintje beschikbaar moeten komen met plek voor allerlei activiteiten, aangevuld met een overdekt onderkomen voor de natte jaargetijden. ‘Een levendige plek waar iedereen uit de wijk wil komen en die voor alle bewoners aantrekkelijk is,’ schreef het college.
Plek Zat, dat was de titel van het project. Begonnen werd met een pilot, vooral om ervaringen op te doen voor andere plekken in de stad. Vathorst werd uitverkoren. Waarom Vathorst, vroeg ik mij af, is het niet beter te starten in een stadsvernieuwingswijk of een andere buurt waar duidelijke problemen zijn. Misschien speelde het feit mee dat de wethouder Vathorst in haar portefeuille had, wie zal het zeggen! En het mocht nogal wat kosten, voor de pilot werd 400.000 euro ter beschikking gesteld.

Intussen zijn we een jaar verder. Wat zien we van Plek Zat? Een aantal billboards langs de Vathorster boulevards met de oproep samen van Vathorst een gezellige wijk te maken. Hoe dan, dat is verder niet duidelijk, maar het is lekker informatief om meters hoog met de initiatiefnemers kennis te maken. Onlangs bezochten die ook wethouder Boeve. Er wordt, zo las ik in Vathorst Nu, een album van de wijk gemaakt. En er is voor een tv-project allerlei apparatuur aangeschaft. Een maand geleden werd in De Kamers een discussieavond georganiseerd, gevolgd door een optreden van enkele nationaal bekende artiesten. Een gerenommeerd organisatiebureau dat bij dit alles was betrokken, had er voor gezorgd dat Prem Radhakishun de avond aan elkaar praatte (wat hij overigens uitstekend deed), gadegeslagen door onder meer een ingehuurd beveiligingsbureau. Je weet maar nooit.

Als raadsleden willen we eigenlijk wel eens weten waaraan die vier ton eurootjes nu precies worden uitgegeven. Er is een projectleider, er wordt absoluut niet gespaard op kosten voor presentatie, vooral van de deelnemers. Maar waar is het beloofde creatieve veld, en hoeveel geld is er nog over voor het toegezegde optrekje? We weten het niet, maar zijn intussen wel bang dat het geld aan van alles wordt uitgegeven, behalve aan datgene waarvoor die vier ton gemeenschapsgeld beschikbaar werden gesteld. We wachten de antwoorden van wethouder Boeve met spanning af.

Komt dat zien! Wethouder lopen vrij rond in binnenstad!

Vrijdag 1 mei 2009

Hoera, onze wethouder gaan de binnenstad bezoeken! Schijnbaar deden ze dat nog nooit, maar nu is het zover. De wethouders gaan natuurlijk met ondernemers praten, hoewel die met grote regelmaat al hun klachten en wensen op tafel hebben gelegd. Misschien schieten ze ook nog voorbijgangers in de binnenstad aan, echte mensen dus. Ik vraag me wel af: al die beleidsnota’s over de binnenstad, van horeca tot verkeer; heeft het college die dan aangeboden zonder echt te weten wat er in de binnenstad plaatsvindt?
Nou ja. De uitstapjes in de binnenstad zullen in elk geval weer een groot aantal mooie plaatjes opleveren, zodat allerlei stadspagina’s en nog te produceren gemeentelijke brochures weer op vrolijke wijze door onze lachebekjes worden opgevrolijkt!