Het debacle van Plek Zat

Donderdag 18 maart 2010

Deze week ontvingen de raadsleden de evaluatie van het pilotproject Plek Zat. Als opfrisser: in 2007 verrichtte het bureau Keesie voor een bedrag van € 142.000 een onderzoek naar de behoeften onder de Amersfoortse jeugd en hun ouders. Uitkomst: in elke wijk zou een vrije plek moeten komen die de jeugd zelf kan inrichten. Het project werd door Keesie behoorlijk strikt omschreven. De kosten waren nogal hoog, dus werd besloten een pilotproject te starten. In Vathorst, wat goed uitkwam want de wethouder Jeugdzaken was ook wijkwethouder voor dit stadsdeel. Voor de pilot werd € 400.000 beschikbaar gesteld.

De uitvoering riep nogal wat vragen op. Kort samengevat: het leek er op dat er met geld werd gesmeten. Latere informatie bevestigde dit beeld. Van de oorspronkelijke opzet kwam weinig terecht. Er werd kostbare apparatuur aangeschaft om een cd te maken, wijktelevisie op te zetten, een film te produceren, een jongerenpagina in Vathorst Nu op te zetten (op zich geen slecht idee) en om voor ruim € 20.000 pr-kosten te maken.

Om het project op gang te brengen en te begeleiden werd het Amsterdamse bureau Mexit, adviseurs voor Intercultureel management, ingeschakeld. Dat er een Marokkaanse jongerenwerker werd aangesteld, kan op zich best positief zijn. Dat de uitvoering van het project werd gedomineerd door Marokkaanse jongeren, was wel opvallend. Niets tegen een project voor allochtone jongeren, dat kan zelfs heel nuttig zijn. Maar maak daar dan een specifiek project van, met duidelijke doelstellingen en controleerbare uitgangspunten. Plek Zat was duidelijk niet voor dit doel opgezet, zeker niet gezien het pilotkarakter.

In mei vorig jaar stelde ik, samen met mijn raadscollega’s Simone Kennedy en Henk-Jan Barske, schriftelijke vragen over de uitvoering van Plek Zat. Directe aanleiding was een discussiebijeenkomst in De Kamers waarbij geld geen rol leek te spelen. Lange Frans en Baas B traden op evenals een bekende cabaretier. Alles werd aan elkaar gepraat door Prem Radhakishun (wat hij overigens uitstekend deed), er waren drankjes en hapjes voorhanden en er was zelfs een veiligheidsdienst ingehuurd.

Vrijwel direct na onze vragen werd het project stopgezet. Leveranciers die bij nog geplande activiteiten waren betrokken, kregen te horen dat als gevolg van onze vragen de geldkraan was dichtgedraaid. En dat was maar goed ook, maar intussen was er al ruim twee ton van het beschikbare bedrag gesoupeerd. En wat zagen de Vathorstbewoners er van: twee metershoge billboards langs de boulevard, waarvan er een intussen door weer en wind is vernield. De andere staat nog en vermeldt ‘Wij willen van Vathorst de leukste wijk van Nederland maken.’ Het ‘wij’ zijn de twee metershoge geportretteerde, getinte jongeren. Hoe zij dat wilde doen en wat er van hun voornemen terecht is gekomen, is iedereen onbekend.

Nu hebben we een evaluatie waaruit blijkt dat ook het college het niet zo’n geslaagd experiment heeft gevonden. Toch werd in de evaluatie een aantal zaken niet opgelost. Waar is alle apparatuur gebleven die met projectgeld (gemeenschapsgeld) werd aangeschaft? Wat is er gebeurd met het plan om een cd te produceren? En een film? En waarom moest er een intercultureel bureau worden ingeschakeld, voor zo’n € 120.000? En uit elk potje is het geld uiteindelijk betaald? Ik heb daar maar eens schriftelijke vragen over gesteld!

 Toen de man eindelijk de positie had bereikt waarbij hij alles mocht zeggen wat hij dacht, dacht hij alleen nog maar aan zijn positie.